ای اشک کجایی که غم از راه رسید{{ویژه نامه ماه محرم حسینی}}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

۩✿۩ای اشک کجائی که غم از راه رسید۩✿۩
۩✿۩ویژه نامه محرم حسینی۩✿۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهر را بوی غمی آسمانی در برگرفته است
و تقویم عشق، به صفحه سرخ حماسه رسیده.

یعنی این که ارتباطی است میان پیراهن های مشکی که
بر تن مردم شهر مرثیه می سرایند، با سفیدی قلب هایی که
در داغ حسینیان مشتعل مانده است.

این یعنی ماه بی واسطگی با کربلا
. ماه تلفیق با عطش، فرا رسیده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهر را بوی غمی آسمانی در بر گرفته و زنجیرهای تعلق انسان شکسته
و خود را به زنجیر سینه زنی برای نینواییان، دخیل بسته است.

این یعنی؛ محرّم کتاب اندوه و مرثیه اهل ولایت نیست؛
که جولانگاهی است برای شکفتن؛ برای رویش.

این یعنی به بهانه حسین علیه السلام بر سینه زدن؛
اما در حقیقت بریدن سینه از زنجیرهای وابستگی به خاک.

و این یعنی تا کربلا فاصله ای نیست و تا حسین علیه السلام،
تنها یک جرعه عطش، باقی است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با همین سوز که دارم بنویسید حسین
هر که پرسید ز یارم بنویسید حسین

ثبت احوال من از ناحیۀ ارباب است
همۀ اهل و تبارم بنویسید حسین

خانۀ آخرتم هست قدمگاه حبیب
سر در قصر مزارم بنویسید حسین

هر که پرسید چه دارد مگر از دار جهان
همۀ دار و ندارم بنویسید حسین

من دلم را ز شکیبایی زینب دارم
همۀ صبر و قرارم بنویسید حسین

هیچ شعری ننویسید به روی کفنم
با گِلِ تربت یارم بنویسید حسین

تا نپرسند ز من هیچ سؤال آن دو مَلک
به روی سینۀ زارم بنویسید حسین

گلشن و باغ و بهشتم همه در هیئت اوست
همۀ باغ و بهارم بنویسید حسین

روی پیشانی من هرچه که بیمار شدم
با همه حال نزارم بنویسید حسین

هرکه پرسید که در چلّه نشینی چه کنم؟...
اربعین با که گذارم؟ بنویسید حسین

دست بر شاکلۀ هیئتیِ من نزنید
گفت یارم به عذارم بنویسید حسین

آری از کرب و بلایش نتوان دست کشید
حاجت قافله دارم بنویسید حسین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مؤذنا اذانشون حي علي العزا شده
دوباره تو هيئت دل سينه زني بپا شده

بوي اسپند ، بوي عطر و بوي گلاب ، بوي سوختن دل آفتاب ،
بوي اشکاي چشم مهتاب ، برا ارباب ، پرچماي سبز و سرخ يا حسين ،
عکس بين الحرمين ، صداي دسته هاي زنجير زني ،
صداي نوحه هاي سينه زني ، تکيه هايي که تو شهر علم شدند ،
اون دلايي که يه پا حرم شدند ، باني خير غم شدند ، مي خونن مي خونن:

دوباره پاي اشک غم به ديده ي ما وا شده
دوباره تو هيئت دل سينه زني بپا شده

اونيکه راهش راه عشقه ، اونيکه ماهش ماه عشقه ،
نفسش آهش آه عشقه ، خورشيد عشق و ماه عشقه ،
پگاه عشقه ، نگاه عشقه ، همه جا سر پناه عشقه ،
توي ميدون گناهش عشقه ، سپاهش عشقه ،
بخدا که ششماهه اش خداي عشقه ، مي دونم مي دونم:

بوي محرم اومده تو آسمون غوغا شده
دوباره تو هيئت دل سينه زني بپا شده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای اشک کجایی که غم از راه رسید

اندوه عظیم و ماتم از راه رسید

یک سال گذشت و باز یک بار دگر

پلکی زدی و محرم از راه رسید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیده های خندان

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:

یا فاطمة! کل عین باکیه یوم القیامة الا عین بکت
علی مصاب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: فاطمه جان! روز قیامت هر چشمی گریان است،
مگر چشمی که در مصیبت و عزای حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است
و به نعمتهای بهشتی مژده داده می شود

بحار الانوار، ج 44، ص .293

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مُحرّم آمد و مـــــــــــــــاه عزا شد
مه جـــــــــــــــانبازی خون خدا شد

بلند از تــــــــربــــت پاک شهیدان
شعــار کُـــــــــــــل ارض کربلا شد

دل شطّ فـــرات از خون زند موج
کــــــــــه دست از پیکر سقا جدا شد

در آغـــــوش پدر خندید و خوابید
چــــــــــــو پیکان با گلویش آشنا شد

مــــرا عاشق تر از پروانه کردی
غــــــــــــم عشق تو شمع بزم ما شد

اگر دردم دوا می شد چه می شد؟
اگر این عقده وا می شد چه می شد؟

نـصیبم کربلا می شد چه می شد؟
اگر این عقده وا می شد چه می شد؟

مـــرا مهر تو آیین شد حسین جان
که دل آئینه ایزد نمـــــــــــــــــــا شد

جوانــــــــــمردان عالم را بگویید
دوباره شور، عـــــــــــاشورا بپا شد

چرا مولای مــــــــــا مهدی نیامد
که خون دل روان از دیـــــده ها شد

محمد جواد غفور زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

الا... ای محرم!
الا... ای محرم!
الا... ای محرم!

تو آن خشم خونین خلق خدایی
که از حنجر سرخ و پاک شهیدان برون زد
تو بغض گلوی تمام ستمدیدگان جهانی

که در کربلا
نیمروزی
به یکباره ترکید

تو خون دل و دیده ی روزگاری
که با خنجر کینه توز ستم، بر زمین ریخت
تو خون خدایی که با خاک آمیخت
تو شبرنگ سرخی که در سالهای سیاهی درخشید.

الا... ای محرم!
تو خشم گره خورده ی سالیانی
تو آتشفشانی
تو بر ظلم دشمن گواهی
تو بر شور ایمان پاکان، نشانی

تو هفتاد آیه
تو هفتاد سوره
تو هفتاد رمز حیاتی

تو پیغام فریاد سرخ زمانی
تو، موجی ز دریای عصیان و خشمی
که افتان و خیزان
رسیده است بر ساحل روزگاران.

الا... ای محرم!
تو فجری، تو نصری
تویی «لیله القدر» مردم

تو رعدی
تو برقی
تو طوفان طفّی
تویی غرش تندر کوهساران.

الا... ای محرم!
تو یادآور عشق و خون و حماسه
تو دانشگه بی نظیر جهاد و شهادت
تویی مظهر ثار و ایثار یاران.

الا... ای محرم!
به هنگام و هنگامه ی هجرت کاروان شهیدان
تو آن راه بان روانبخش و مهمان نوازی
که در پای رهپوی آزادگان
لاله ی ارغوان می فشانی.

الا... ای محرم!
به چشم و دل قهرمانان و آزادمردان
که همواره بر ضد بیداد، قامت کشیدند
و در صفحه ی سرخ تاریخ
زیباترین نقش جاوید را آفریدند

تو آن آشنای کهن یاد و دشمن ستیزی
که همواره در یادشانی.

الا... ای محرم!
تو آن کیمیای دگرگونه سازی
که مرگ حیات آفرین را
به نام شهادت
به اکسیر عشقی
که در التهاب سرانگشت سحر آفرینت، نهفته است

چو شهدی مصفّا و شیرین
به کام پذیرندگان، می چشانی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

محرم می آید؛ مثل پرنده ای غریب،
از التهاب خاکستری آسمان.

ماه سرخ بلوغ؛ ماهی که در آن، عشق آفریده شد
و مردانگی و شرف در عطش معنا گرفت.

ماهی که هیچ واژه ای گنجایش اندوه بی کرانه ی آن را ندارد؛
ماهی که هر ساله، خون خدا را بر آسمان دنیا می پاشد
تا ابرهای روزمره، سرخی آفتاب را نپوشاند.

محرم، ماه فریاد، ماه بیداری و پایداری است؛
ماهی که تمام تاریخ، وام دار یک نیم روز آن است.

ماهی که خاک و خون، آتش و عطش
و مشک و تیر، رازهای سر به مهر آنند.

ماهی که هفتاد و دو آیه ی سرخ، بر صحیفه ی دل ها نازل شد
و هفتاد و دو کهکشان، در مدار هستی قرار گرفت.
ماهی که دست می افتاد و پر و بال می رویید.
ماهی که هر ساله انتظار من و تو را می کشد.

محرّم، فصل مَحرم شدن با خوبی هاست؛ فصل فشردن
دست هایی که در کنار فرات، رویید؛ فصل عاشقی کردن.

سال هاست که محرم سیاه پوش است
و سینه ها از سوگ، در جوش و خروش.
سال هاست که کربلا، روزهای سردمان را گرما می دهد
و بر شب های سیاه مان نور می پاشد.

کیست که آزاده باشد و محرم را به سوگ ننشیند؟
کیست که سوار بر راهوار اشک،
به مهمانی عاشوراییان برود و شیفته برنگردد؟

کیست که در سفینه ی نجات وارد شود
و در موج های هوس غرق گردد؟

کیست که حسین را چراغ راهش کند
و در بیراهه های پر پیچ و خم، گم شود؟

کیست که گوش جان بسپارد
و نام تو را در هیاهوی فرات نشنود؟

نمی دانم این چه رازی است
که محرم، ماه آغازین سال است،

شاید سرّ آن در این باشد که عزت،
در گرو قیام و جهاد است
و حیات، در سایه ی خون.