داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع )- جلداول

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع )

جلداول

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

مقدمه
الحمد لله رب العالمین ، الصلوه و السلام علی اشرف الانبیاء و المرسلین حبیب اله العالمین ابی القاسم محمد المعصومین الذین اذهب الله عنهم الرجس اهل البیت و طهرهم تطهیرا ، سیما حجه بن الحسن العسکری روحی وارواح العالمین له الفداء ،
قال الله تبارک وتعالی فی محکم کتابه العظیم ((ومن یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب ))(1)
هر کس شعائر و نشانه ها و علامتهای دین خدا را محترم و گرامی بدارد شایسته تکریم و احترام بوده و از کمالات پاکدلی و خداشناسی است .
یکی از اعمالی که شعائر و نشانه ها و زمینه های تقوی و رشد معنوی و روحی را فراهم می کند ، عزاداری و سوگواری و ماتم و نوحه سرایی و مرثیه خوانی و ناله و زاری وبی تابی و شیون و جزع وفزع و گریه کردن برای حضرت امام حسین (ع ) است ، چه شعاری از این بالاتر چه یادی از این بهتر چه ذکری از این مهمتر چه علامتی از این واضحتر
که انسان یاد حسین (ع ) که یاد خداست کند ، چه ذکری از ذکر حسین (ع ) مهمتر که خدا از اول ما خلق الله همه اش یاد حسین (ع ) بوده و به همه عرشیان و انبیاء و واوصیاء و اولیاء توصیه و سفارش یاد وذکر وگریه و عزاداری حسین (ع ) را کرده ، خود خدا به حضرت موسی ع خطاب کرد :
ای موسی کسیکه گریه کند و یا بگریاند و یا خود را شبیه به گریه کنندگان در آورد بدنش به آتش جهنم حرام میشود . (2)
خود پیغمبر خدا(ص ) فرمود : هرچشمی در روز قیامت گریان است مگر چشمی که برای حسین (ع ) گریه کند که در آن روز خندان و مژده به نعمتهای بهشت به او داده می شود .
خود حضرت امیر المؤ منین علی (ع ) وقتی به امام حسین نظر کرد فرمود : ای گریه هر مؤ من .
خود حضرت زهرا(علیهاالسلام ) برای امام حسین (ع ) اشک ریخت .
خود حضرت امام حسن (ع ) فرمود : هیچ روزی مثل روزهای مصیبت تو ای حسین نمی شود .
خود امام حسین (ع ) فرمود : من کشته اشکهای شما هستم . هیچ بنده ای نیست که برای ما یک قطره اشک از چشمش بریزد یا گریان شود ، جز اینکه خداوند جای او را همیشه در بهشت قراردهد .
خود امام سجاد(ع ) وقتی طعام و آب می دید همه اش برای باباش امام حسین (ع ) گریه می کرد .
خود امام باقر(ع ) فرمود : هر مؤ منی که برای کشته شدن امام حسین (ع ) چشمهاش
گریان بشود بطوری که اشک بر صورتش جاری بشود خدا او را برای همیشه در غرفهای بهشت جا می دهد .
اگر کسی برای امام حسین (ع ) نوحه و ندبه و گریه کند و خانواده و فامیل ودوستان و شیعیان را برای اقامه عزا دعوت کند و بعد به هم تسلی بدهند ، من ضامن هستم که خدا ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار جنگ در راه خودش (خدا) را در نامه عملش بنویسد .
هرکس که بیاد مصیبتهای ما و حسین و اهلبیتش بیفتد و دلش برای ما بسوزد ، ملائکه تمام گناهانش را می آمرزند .
خود امام صادق (ع ) فرمود : هرکس که مصیبتهای ما را یاد کند یا ما پیش او یاد آور شویم و به اندازه پر مگسی برای ما اشک بریزد خدا تمام گناهان او را اگر چه به اندازه کف دریا هم باشد می بخشد .
هر کس برای مظلومی ما و ظلمی که به ما شده ، مهموم و مغموم و گریان شود و برای ما آه بکشد خدای سبحان ثواب تسبیح به او می دهد . و حزنش برای ما عبادت است . . .
هر کس چشمش گریان شود برای خونی که از ما ریخته شده یا حقی که از ما گرفته شده یا حرمت و شخصیت ما را هتک کرده شده ، خداوند همیشه جای او را در بهشت قرار می دهد .
هر جزع و گریه مکروه است ، مگر برای حسین (ع ) که ثواب هم دارد . امام حسین (ع ) برای زوار و گریه کنندگانش طلب مغفرت می کند
. اگر زائر یا گریه کننده بداند چه مقامی پیش خدا دارد . . .
هر کسی که در مرثیه و نوحه سرای حسین (ع ) شعر بگوید و پنجاه نفر را بگریاند بهشت برای اوست تا میرسد به ده یا و یک نفر و یا خودش برای ما گریه کند و خود را شبیه گریه کنندکان در آورد جایش در بهشت است . . .
ویا خود حضرت موسی بن جعفر(ع ) برای جدش عزاداری و گریه سرایی می کردند . . . .
یا خود امام رضا(ع ) میفرماید : هر کس بیاد مصیبتهای ما و آنچه که به سرما آورده اند گریه کند ، روز قیامت در درجه و مقام ما هست و هر کس بیاد مصبیتهای ما بگرید و بگریاند ، در روزیکه تمام چشمها گریان است چشم او گریان نمی شود .
هر کس در مجلسی که امر ما را احیاءو زنده میکنند ، بنشیند ، خدا قلب او را نمی میراند در روزی که همه قلبها مرده است .
اگر گریه بر امام حسین (ع ) کنی و اشکت روی صورتت جاری بشود حق تعالی همه گناهان کبیره و صغیر ترا می آمرزد خواه کم باشد یا زیاد ، اگر هنگامی که می خواهی خدا را ملاقات کنی می خواهی هیچ گناهی نداشته باشی ، پس بر امام حسین (ع ) زیارت بخوان و گریه کن .
خود امام جواد و امام هادی و امام عسگری و خود امام زمان (ع ) برجد خودشان امام حسین گریه می کردند . اصلا خود امام زمان فرمودند : اگر اشکهای چشمم تمام شود برایت خون گریه می
کنم . که انشاالله در جایش خواهد آمد .
این اوراق آغشته به تحریر را که در مقابل می خوانید ((ثواب گریه و تاریخچه گریه و روضه بر امام حسین (ع ) است )) که برای ما روشن می کند که عزاداری و روضه و گریه برای امام حسین (ع ) از زمان حضرت آدم بوده نه از زمان صفویها که یکسری آدمهای کج فکر می گویند : روضه خوانی از زمان صفویها بوده که آنها درست کرده اند .
با تحقیق و بررسی هایی که به عمل آمده از زمان آن حضرت (آدم ) بوده و اولین روضه خوان حضرت جبرئیل (ع ) و اولین گریه کن حضرت آدم بوده تا الا ن .
انشاءالله خدا همگی ما را جزو گریه کنندکان حضرت اباعبدالله قرار دهد و اگر هم این جزو (داستانهایی از گریه بر امام حسین جلد اول ) ثوابی داشته باشد ، آن رابه روح امام راحل ، شهدا ، علما ، بزرگان ذوالحقوق ، همچنین برادر شهیدم آشیخ احمد میرخلف زاده هدیه می نمایم .
السلام علیکم و رحمه الله .
نوکر و روضه خوان آستان حسین آل محمد(ص )
علی میرخلف زاده

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

گریه حضرت آدم

وقتی که حضرت آدم (ع ) از بهشت بیرون شد از کاری که کرده بود و از فراق حوا و بهشت ، آنقدر گریه کرد ، که روی صورتش دو شیار مثل جوی درست شد و اشک چشمش از آن جاری می شد که پرنده ها از آن میآشامیدند .
و تا چهل سال این گریه ادامه داشت ، و از کرده خود پشیمان و تائب بود . و توبه کرد . خداوند متعال توبه
او را پذیرفت و حضرت جبرئیل (ع ) را فرستاد که کلماتی به حضرت آدم (ع ) بیاموزد و آن کلمات همان بود که قبلا در عرش دیده بود .
حضرت جبرئیل (ع ) به او فرمود : بگو : یا حمید بحق محمد ، یا عالی بحق علی ، یافاطر بحق فاطمه ، یامحسن بحق الحسن و (یاذ الاحسان بحق ) الحسین منک الاحسان .
وقتی حضرت آدم (ع ) به اسم امام حسین (ع ) رسید ، اشکش جاری شد و قلبش به درد آمد . فرمود :
ای برادر جبرئیل چرا در ذکر پنجمین اسم که حسین است قلبم شکست و اشکم جاری شد ؟
حضرت جبرئیل فرمود : ای آدم به این فرزندت مصبتی وارد می شود که تمام دردها و غمها و مصیبتها پیش این ناچیز است ؟ حضرت آدم (ع ) فرمود : ای برادر آن مصیبت چیست ؟ حضرت جبرئیل (ع ) واقعه کربلا را برای او می گوید ، و میفرماید : او را تشنه و غریب و بیکس و تنها و بی یار و یاور شهید می کنند ، ای آدم ؛ اگر او را در حالی که می فرمود : واعطشاه ، واقله ناصراه می دیدی . . . بطوری که تشنگی میان او و آسمان مثل دود حایل شده بود . . . . هیچکس جواب او را نمی دهد .
مگر با شمشیر و . . . او را مانند گوسفند از پشت سر ذبح می کنند و مال و کاروانش را بتاراج و غارت می برند . . . سر او و یارانش را شهر به شهر
می گردانند . . .
حضرت آدم (ع ) تا این واقعه را شیند مثل مادری که جوانش را از دست داده بلند بلند گریه کرد . (3)
ای در عزایت آدم و حوا گریست
یا که ساکنان عالم بالا گریسته
پیمبران مرسل و ذرات کائنات ،
از هفت ارض تا به ثریا گریسته
این بس برای غریبیت ای باعث نجات
گبر و یهود و قوم نصاری گریسته
هم ساکنان معبد و هم واقفان دیر
هم جاثلیق پیر کلیسا گریسته
آن ظلمها که شد بتو در دشت کربلا
هم دوست گریه کرد و هم اعدا گریسته
حوران باغ خلد برین تو ای شهید
اندر جنان بهره لعیا گریسته
بر کشته تو ای شه بی غسل و کفن
مجنون وار زینب و لیلا گریسته
ما دام عمر ، سیّد سجاد ناتوان
اندر عزات ای شه والا گریسته (4)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

نفرین آدم به یزید

وقتی که حضرت آدم (ع ) به زمین آمد ، حضرت حوا(علیهاالسلام ) را ندید ، ناراحت شد و به دنبال او رفت و اطراف زمین را گشت که مرورش بکربلا افتاد ، وقتی که به زمین کربلا رسید ، مریض احوال شد و عقب افتاد و سینه اش تنگ و بی جهت به زمین افتاد ، اتفاقا آنجایی که زمین خورد قتگاه حضرت سیدالشهدا(ع ) بود و از پای حضرت آدم خون آمد . حضرت ناراحت سرش را بآسمان بلند کرد و عرضکرد : ای خدای من مگر چه گناهی از من سرزده که اینجور ببلاء گرفتار شدم ، در حالی که تمام زمین را گشتم اینطور بلایی به من نرسید ولی تا پایم را به این سرزمین گذاشتم ، به این بلاها گرفتار شدم مگر این زمین چه زمینی است ؟ !
خطاب رسید
: ای آدم هیچ گناهی از تو سر نزده ، لیکن اینجا سرزمین کربلاست سرزمینی است که فرزندت حسین را بدون هیچ گناهی می کشند ، و این خونی که از پای تو جاری شد بخاطر اینستکه با خون حسین موافقت کند و با او هم پیمان گردی . حضرت آدم (ع ) عرض کرد : آیا حسین پیغمبر است ؟
خطاب رسید : خیر ، ولیکن نوه پیغمبر اسلام حضرت محمد(ص ) است .
عرض کرد : قاتل و کشنده او کیست ؟
فرمود : قاتلش یزید است و او را لعن کن .
حضرت آدم چهار مرتبه او را لعن کرد و چند قدمی که رفت بکوه عرفات رسید و حوا را پیدا کرد . (5)
میسوزم و زسوزش جان ناله می کنم
در قلبم آتشی است از آن ناله می کنم
در ماتم خزان زده گلهای پرپری
چون بلبلی زپرده جان ناله می کنم
دارم خبر زنای گلوی بریده ای
زین رو چو نی به آه و فغان ناله می کنم
آثار طبع من نبود شعر ساده ای
با اشک و خون دیده حسان ناله می کنم (6)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

گریه و نفرین حضرت نوح

وقتی که حضرت نوح (ع ) سوار کشتی شد ، همه دنیا را سیر کرد ، تا به سرزمین کربلا رسید ، همینکه به سرزمین کربلا رسید ، زمین کشتی او را گرفت ، بطوری که حضرت نوح (ع ) ترسید غرق شود ، دستها را به دعا و نیایش برداشت ، وپروردگارش را خواند و عرضکرد : خدایا ، من همه دنیا را گشتم ، مشکلی برایم پیدا نشد ، ولی تا به این سرزمین رسیدم ترس و وحشت عجیبی برایم ظاهر گشت ، و
بدنم لرزید و خوف شدیدی تمام وجودم را گرفت ، که تا بحال اینجوری نشده بودم ، خدایا علتش چیست ؟
حضرت جبرئیل (ع ) نازل شد و فرمود : ای نوح در این سرزمین سبط خاتم پیغمبران و فرزند خاتم اوصیاء کشته می شود . و روضه کربلا را خواند .
حضرت نوح (ع ) منقلب گشته و اشکهایش سرازیر شد و فرمود : ای جبرئیل قاتل او کیست که اینطور ناجوان مردانه حسین (ع ) را بشهادت میرساند ؟ !
حضرت جبرئیل (ع ) فرمود : او را کسی که نفرین شده اهل هفت آسمان و هفت زمین است می کشد .
حضرت نوح (ع ) (درحالیکه ناراحت وگریان بود) قاتلین او را لعنت کرد ، و کشتی براه افتاد تا به کوه جودی (حرم شریف حضرت امیرالمؤ منین علی (ع ) است ) رسید و در آنجا ایستاد . (7)
زخم ترا شویم از اشک دودیده
بوسه بگیرم زرگهای بریده
وای حسینم وای حسینم
شکوه برم بر خدا با دل خسته
یک بدن و این همه نیزه شکسته
وای حسینم وای حسینم
بسکه مرا زد عدو از ره کینه
سوخت به حال دلم قلب سکینه
وای حسینم وای حسینم
قاتل تو می برد محمل ما را
گوشه ویران دهد منزل ما را
وای حسینم وای حسنیم
خواست به لبهای تو خنده نباشد
بعد تو زینب دگر زنده نباشد
وای حسینم وای حسینم
موسم دوری ما و تو رسیده
همسفرم شو به رگهای بریده
وای حسینم وای حسینم
داغ تو دیشب چراغ دل ما بود
خیمه آتش زده منزل ما بود
وای حسینم وای حسینم (8)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

حزن حضرت آدم

وقتی که انوار خمسه طاهره در انگشتان او اشراق نمود ، نور جناب امام حسین (ع ) در ابهام قرار گرفت ،
و هر وقت چشم حضرت آدم (ع ) به ابهامش می افتاد مهموم و محزون می شد . و این اثر تا حال باقی است که هر کس ، خنده بر او غالب شود وقتی که به انگشت ابهام نگاه کند حزن بر او غالب می شود . (9)
ایکاش در عزای تو خون می گریستم
دمساز زخمه های جنون می گریستم
یک سینه داشتم به زلالی آسمان
از ابرهای تیره فزون می گریستم
همناله با تمامی یاران تو حسین
ایکاش در تمام قرون می گریستم
سر چشمه های اشکم اگر خشک می شدند
آنگاه می نشستم و خون می گریستم
عشقت مگر نبود که دست مرا گرفت
وقتی زپا فتاده نگون می گریستم
این گریه آبروی من است و دلیل عشق
ای عشق بی نگاه تو ، چون می گریستم
ایکاش در ترنم شعر زلال اشک
از مرزهای واژه برون می گریستم (10)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

حزن نوح

حضرت جبرئیل (ع ) بنام آن حضرت ( حسین(( ع ))) میخی به کشتی حضرت نوح (ع ) کوبید .
از موضع میخ نوری درخشید و رطوبتی مانند خون از آن ظاهر شد که موجب حزن و اندوه حضرت (ع ) و نوحه او گردید . (11)
قطره ای اشک تو یک دریا عطش
هرم لبهای تو یک صحرا عطش
در نگاه گرم تو حس می شود
یک جهان ایثار ، یک دنیا عطش
تانبینی عاشقان را تشنه کام
آمدی دریای غیرت با عطش
تا کویر خشک لبهای تو دید
سوخت چون خورشید سر تا پا عطش
تشنه بیرون آمدی تا از فرات
بی تو دارد آب هم حّتی عطش
بی تو در میخانه خُمّ می شکست
علقمه شد بزم غم ، سقّا عطش
بعد تو روح بلند عاطفه
قطره قطره آب میشد با عطش زل ما بود
وای حسینم وای حسینم (8)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

گذر حضرت ابراهیم بکربلا

حضرت ابراهیم (ع ) سوار براسب بود که گذرش به سرزمین کربلا افتاد تا به محل شهادت حضرت ابی عبدالله (ع ) رسید ، اسب حضرت بزمین خورد و حضرت ابراهیم (ع ) از اسب بزمین افتاد و سرش شکست و خونش جاری گشت و اشکش آمد و مخزون گردید .
در آن حال شروع باستغفار کرد و فرمود : خدایا مگر چیزی از من سرزده که دچار این بلا شدم ؟
حضرت جبرئیل (ع ) نازل شد و فرمود : ای ابراهیم ؛ گناهی از تو سر نزد لیکن در اینجا نوه دختر پیغمبر خاتم انبیاء صلی علیه و پسر خاتم اوصیا کشته می شود و این خونی که از تو جاری شد با خون او موافقت کرد .
حضرت ابراهیم (ع ) با حالت حزن و اندوه فرمود : ای جبرئیل چه کسی او را
می کشد ؟
جبرئیل فرمود : آن کسی که اهل آسمان و زمین او را لعنت کرده اند و قلم بدون اذن بر لوح به لعن او جاری شده ، و خداوند وحی فرمود : به قلم که تو مستحق ستایش و مدح و ثنا هستی ، بخاطر اینکه این لعن را نوشتی .
حضرت ابراهیم (ع ) (محزون و گریان ) دستهایش را بلند کرد و یزید را زیاد لعن کرد و اسبش بازبان فصیح آمین گفت .
حضرت ابراهیم (ع ) به اسبش فرمود : از نفرین من چه چیزی
را متوجه شدی که آمین گفتی ؟
گفت : ابراهیم یکی از افتخارات من اینستکه که تو سوار بر من شوی و وقتی که به زمین خوردم و شما از پشت من افتادی خیلی خجالت کشیدم ، و مسببش هم یزید لعنتی بوده . (13)
دلی خونین چو باغ لاله دارم
به سینه زخم چندین ساله دارم
به نای دل بیاد نینوایت
نوای هفت بند ناله دارم
زاشکت ژاله ها را آفریدند
زداغت لاها را آفریدند
بیادت هر نیستان نینوا شد
به سوگت ناله ها را آفریدند(14)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

گریه ابراهیم

وقتی که پرورگار متعال به حضرت ابراهیم (ع ) دستور داد که بجای حضرت اسماعیل (ع ) این گوسفند را ذبح کند . (خواست او را امتحان کند که آیا بدستور پرورگارش فرزند دلبندش حضرت اسماعیل را ذبح می کند یا خیر . و راءفت پدر و فرزندی او را می گیرد و آن چیزی که در قلب هر پدری نسبت به فرزندش می باشد یا نه . )
حضرت ابراهیم (ع ) محکم و استوار بر دستور خداوند ایستادگی نمود تا به آن ثواب عالی که به مصبیت دیده
ها می دهند او هم استحقاق پیدا کند .
که الحمدلله هم خوب امتحان پس داد و به آن ثواب هم رسید و خداوند هم گوسفندی برای او فرستاد و فرمود :
این گوسفند را بجای اسماعیل ذبح کن و جهت ارتفاء درجه به حضرت ابراهیم (ع ) وحی فرمود : ای ابراهیم ؛ محبوب ترین خلق نزد تو کیست ؟
عرض کرد : بار پروردگارا خلقی نیافردی که پیش من محبوب تر از حبیب تو محمد (ص ) باشد .
پروردگار عالم فرمود : آیا او را بیشتر دوست داری یا خودت را ؟ عرض کرد : او را بیشتر دوست دارم .
خطاب رسید : آیا فرزندت را بیشتر دوست داری یا فرزند او را ؟ عرض کرد : فرزند او محبوتر است .
خطاب رسید : آیا ذبح فرزند او به ظلم و ستم به دست دشمنان پیش تو درد آورتر است یا ذبح فرزندت به دست خودت به اطاعت من ؟ !
فرمود : خدایا خب معلوم است کشته شدن ذبح او به دست دشمنان برای قلبم درد آورتر و محزون تر است .
در اینجا خداوند متعال برای حضرت ابراهیم (ع ) روضه خوانی کرد و فرمود : ای ابراهیم گروهی که خود را از امت پیغمبر اسلام محمد(ص ) می پندارند ، فرزندش حسین (ع ) را بعد از او به ظلم و ستم می کشند و بخاطر این کارشان سزاوار خشم و غضب من می گردند . . .
حضرت ابراهیم با شنیدن این مصائب ناله ای زد و دلش به درد آمد و صدای خود را به گریه بلند نمود .
خطاب رسید : ای ابراهیم ناله
و فریاد و هَمَّت را که برای فرزندت اسماعیل که می خواستی بادست خودت به ناراحتی و ناله ذبح کنی ، بر حسین و کشته شدن حسین فدا کردم و بخاطر این گریه و ناله هایی که برای حسین کردی ، بالاترین درجات اهل ثواب بر مصیبت واجب کردم و فدیناه بذبح عظیم . (15)
ای در غمت همین نه دو عالم گریسته
چندین هزار عالم و آدم گریسته
عالم چگونه بر تو نگرید کز این عزا
جد تو مهتر همه عالم گریسته
تنها نه روح نوح بود بر تو نوحه گر
کاروان انبیاء همه با هم گریسته
ادریس و شیث و یوشع و داود و هود و لوط
الیاس و خضر و صالح و آدم گریسته
در صحن خلد موسی عمران شکسته دل
در بام چرخ عیسی مریم گریسته
تا تشنه دید لعل تو ای شهریار دین
خیف و منا و مشعر و زمزم گریسته (16)

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

نفرین حضرت اسماعیل

گوسفندان حضرت اسماعیل (ع ) کنار شط و نهر و آب فرات میچریدند که چوپان برای حضرت خبرآورد که چند روز است گوسفندان از این مشرعه آب نمی خورند .
حضرت اسماعیل (ع ) سبب آن را از خداوند متعال پرسید ؟ ! حضرت جبرئیل (ع ) نازل شد و فرمود : ای اسماعیل سبب آن را از گوسفندان سئوال کن آنها به تو میگویند .
حضرت اسماعیل (ع ) از گوسفندان سئوال کرد که به چه جهت آب نمی خورید ؟
گوسفندان به زبان فصیح گفتند : بما خبر رسیده که فرزند تو حسین (ع ) که نوه دختری پیغمبر محمد صلی علیه و آله است در اینجا تشنه کشته می شود . پس ما هم بخاطر این مصیبت محزون و مهموم
هستیم و از این شریعه آب نمی خوریم بیاد آن اندوه و غم و غصه ای که برامام حسین (ع ) وارد شده .
حضرت اسماعیل ناراحت و گریان فرمود : چه کسی او را بقتل می رساند . گوسفندان گفتند : قاتلین آن بزرگوار نفرین شده آسمانها و زمین ها و همه خلایق است .
حضرت اسماعیل (ع ) نالان و گریان فرمود : بارالها بر قاتلین حضرتش لعنت فرست . (17)
فاش از فلک بر آن تن بی سرگریستی
ز آنروز تا به دامن محشر گریستی
زاشک ستاره دیده ی گردون تهی شدی
بروی بقدر زخم تنش گر گریستی
ایکاش چون فلک بدی اعضا تمام چشم
تا بهر نور چشم پیمبر گریستی
کشتند و از نشان ز مسلمانی ایدریغ
آنرا که از غمش دل کافر گریستی
آه از دمی که بادل چاک از پی دفاع
خواهر بنعش چاک برادر گریستی (18)