فقـــــط بخــــــــــــاطـــــــر تـــــــــــــــــــــو

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

چه کس بیش از من ضرر کرده است؟

صدایی را که می‌شنوی، صدای «صُورِ اسرافیل» است که به گوش همه می‌رسد و روح به جسم آنها برمی‌گردد.
من هم باید از جای خویش برخیزم، همه انسان‌ها زنده شده‌اند و از قبرهای خود بیرون آمده‌اند.
قیامت بر پا شده است، چه غوغایی است.
عجب روزی است، امروز فرشتگانی که هیچ گناهی ندارند سخت نگرانند، پس وای به حال من.8
چه غوغایی است، همه از هم فرار می‌کنند، مادر از فرزند، برادر از برادر و ...، هر کسی به فکر خویش است.
آتش جهنّم زبانه می‌کشد و همه از شرّ آن به خدا پناه می‌برند.
حسابرسی آغاز می‌شود؛ عدّه‌ای به سوی بهشت حرکت کرده‌اند و عدّه‌ای را هم به سوی جهنّم می‌برند.
همه ما برای حسابرسی در صف ایستاده‌ایم.
در این میان چشمم به پرویز می‌خورد، او یکی از دوستان من است که جلو من، در صف ایستاده است.
من او را به خوبی می‌شناسم، او در دنیا کارهای خوب زیادی انجام داده بود، او چند مدرسه و یک مسجد ساخته بود.
از شما چه پنهان، من همیشه آرزو می‌کردم کاش جای او بودم، آخر او کارهای خوب زیادی انجام داده بود.
من خاطرم جمع بود که او اهل بهشت است، برای همین آهسته درِ گوش او گفتم: پرویز جان! تو که امروز کارت درست است، مستقیم به بهشت می‌روی، من شنیده‌ام که خداوند به اهل بهشت اجازه شفاعت می‌دهد، نکند ما را فراموش کنی!
در این میان، فرشتگان جلو می‌آیند و پرویز را صدا می‌زنند.
خدای من! چرا این فرشتگان با دوست من این گونه سخن می‌گویند: «ای کسی که به خدای خود شرک ورزیده‌ای! ای کسی که گناهکار هستی! ای کسی که می‌خواستی خدای خود را فریب بدهی! ای کسی که امروز ضرر بزرگی کرده‌ای!».
من تعجّب می‌کنم، شاید فرشتگان دنبال شخص دیگری باشند!
امّا نه، آنها دست پرویز را می‌گیرند و برای حسابرسی می‌برند.
اشک در چشمان پرویز جمع شده است، من سر خود را پایین می‌گیرم، خدایا! چه شده است؟!
صدایی در فضا می‌پیچد، فرشتگان دارند با پرویز سخن می‌گویند: «هیچ کدام از کارهای تو مورد قبول نیست! زیرا تو همه این کارها را برای این انجام دادی تا مردم ببینند و از تو تعریف کنند، تو خودت خوب می‌دانی که نیّت تو خدایی نبود، برای همین امروز هم برو مزد خود را از مردم بگیر».
امروز هیچ کس به اندازه پرویز پشیمان نیست، کاش او این کارها را به خاطر خدا انجام داده بود و امروز خدا پاداشی بس بزرگ به او می‌داد.
امّا افسوس! نیّت او خالص نبود و همه کارهای خود را برای ریاکاری انجام داده بود.

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

کاری کوچک امّا بزرگ

حتما برایت پیش آمده است که یک کار خیلی کوچک را به خاطر خدا انجام می‌دهی و بعد از مدّتی می‌بینی که این کار در چشم مردم بسیار بزرگ جلوه می‌کند.
یک مثال می‌زنم تا منظورم را بهتر برسانم.
نزدیک زمستان است و هوا رو به سردی می‌رود به شما خبر می‌دهند که خانواده‌ای فقیر نیاز به بخاری دارند و نمی‌توانند آن را تهیّه کنند.
شما یک بخاری تهیّه می‌کنید و بدون اینکه کسی بفهمد برای آن خانواده می‌فرستید.
امّا بعد از مدّتی می‌بینید که این خبر در محل می‌پیچد و مردم به این کار شما آفرین می‌گویند.
شما تعجّب می‌کنی، چون این کار به نظرتان کار کوچکی بود که ارزش این همه تعریف و تشویق را نداشت.
آری، درست است این کاری کوچک بود، امّا چون با اخلاص همراه شد در درگاه خدا کار بزرگی، حساب شد.
آیا می‌خواهی با یکی از قانون‌های خدا آشنا شوی؟
وقتی تو کاری (هر چند کوچک) را به خاطر خدا انجام بدهی خدا آن را در نظر مردم بزرگ جلوه می‌دهد.
از طرف دیگر اگر کسی کار بزرگی را انجام بدهد ولی قصد او خودنمایی و ریا باشد خداوند آن کار را در نظر مردم کوچک جلوه می‌دهد.10
آری، قلب‌ها در دست خدا است و او است که می‌تواند کسی را عزیز و بزرگ کند، همان طور که او می‌تواند کسی را ذلیل و خوار کند.
ما باید تلاش کنیم تا در همه کارهای زندگی خود اخلاص داشته باشیم و بدانیم که کاری که همراه با اخلاص باشد کوچک نیست بلکه آن کار خیلی بزرگ است.

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

من بهترین شریک هستم!

فرض کن دوستی داری که به تو و برادرت علاقه زیادی دارد.
روزی تو با برادرت به دیدن او می‌روی و او رو به شما می‌کند و می‌گوید: «من این صد میلیون را به تو و برادرت می‌بخشم».
حالا سؤال من این است تو در این صورت چه می‌کنی؟
خوب، معلوم است که این پول را به صورت مساوی بین خود و برادرت تقسیم می‌کنی، پنجاه میلیون برای خودت، پنجاه میلیون برای برادرت.
آری، شما در این پول با هم شریک هستید، پس باید به طور مساوی میان شما تقسیم شود.
امّا اگر برادر تو بگوید که من این پول را نمی‌خواهم، همه پول برای تو باشد، چقدر خوشحال می‌شوی!
این چه شریک خوبی است که از سهم خود می‌گذرد.
حیف که همه این حرف‌ها در دنیای خیال است، کجا می‌توان چنین شریکی پیدا کرد؟
اگر شما به من بگویی که آیا شما خودت چنین شریکی سراغ دارید، جواب من مثبت خواهد بود.
حتما می‌گویی این چه انسان خوبی است که همه سهم خود را به شریکش واگذار می‌کند.
امّا آن کسی که من در مورد او سخن می‌گویم انسان نیست.
او خدای من و تو است.
آری، خدا یک چنین اخلاقی دارد که هر گاه او را با کسی شریک کنند همه سهم خود را به شریکش می‌بخشد.
دوست من! وقتی تو کار خوبی انجام می‌دهی ولی در این کار مردم و خدا (هر دو) را در نظر می‌آوری، یعنی این کار را هم برای خدا و هم برای مردم انجام می‌دهی تا هم خدا به تو ثواب دهد و هم مردم از تو تعریف کنند، پس تو در این کار خدا و مردم را شریک کرده‌ای.
امّا خدا سهم خودش را به مردم می‌بخشد!
این اخلاق خدا است، روز قیامت که تو در برابر او می‌ایستی و توقع داری به تو پاداش بدهد به تو می‌گوید:
«تو آن کار را برای من و برای مردم انجام دادی، تو مردم را در این کار شریک من قرار دادی، من هم سهم خودم را به مردم بخشیدم، برو از آنها پاداش خود را بگیر».
آری، خدا کاری را قبول می‌کند که فقط به خاطر او انجام شده باشد.
او کاری را که بوی ریا و خودنمایی داشته باشد قبول نمی‌کند.
پس حواست باشد، نکند در کارهایی که انجام می‌دهی مردم را شریک کنی! تو باید تلاش کنی تا همه کارهایت به خاطر خدا باشد، آنها را با اخلاص انجام بده و از ریا و خودنمایی دوری کن.
فقط در این صورت خداوند کارهای تو را قبول خواهد نمود.11

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

آیا می‌دانی اینجا چه خبر است؟

ماه رمضان که فرامی‌رسد، همه دلها مملو از عشق به خدا می‌شود، چه روزها و شب‌های باصفایی!
لحظه‌های ناب با خدا بودن، با خدا سخن گفتن.
نمی‌دانم آیا تا به حال پیش آمده است که یک بار بنشینی و پیرامون دعاهایی که در ماه رمضان می‌خوانیم، قدری فکر کنی.
نکند تو هم از کسانی باشی که فقط به خواندن چند جمله عربی (بدون ترجمه و بدون فکر) اکتفا می‌کنند.
نه، من می‌دانم که تو اهل فکر و اندیشه هستی و می‌دانی در موقع دعا از خدا چه می‌خواهی و با او چه می‌گویی.
راستش را بخواهی من وقتی می‌بینم بعضی افراد دعا می‌خوانند و با خدا حرف می‌زنند.
امّا نمی‌دانند که با او چه می‌گویند و از او چه می‌خواهند، خیلی ناراحت می‌شوم و غصّه می‌خورم.
می‌خواستم این سؤال را از شما بپرسم: در ماه رمضان، مهمّ‌ترین حاجتی که ما از خدا می‌خواهیم چیست؟ چه حاجتی در دعاهای مختلف تکرار شده است؟
درست گفتی، آزاد شدن از آتش جهنّم، آتشی که جسم و جان گنهکاران را می‌سوزاند.
آری، اهل جهنّم در آتش می‌سوزند، امّا از دست عدّه‌ای همواره شکایت دارند.
آنها با صدای بلند از دست ریاکاران فریاد و ناله می‌زنند.
چرا؟، مگر ریاکاران با آنها چه کرده‌اند؟
اهل جهنّم از شدّت آتشی که ریاکاران در آن عذاب می‌شوند، به ستوه می‌آیند.
آری، آتشی که ریاکاران در آن می‌سوزند، آن قدر سوزنده است که همه اهل جهنّم به شکوه می‌آیند.
ریاکارانی که اهل نماز و روزه بوده‌اند، کارهای خوب زیادی انجام داده‌اند، امّا قصد آنها فقط خودنمایی بوده است، آنها در سخت‌ترین جای جهنّم عذاب می‌شوند.12
آری، سزای کسی که ریا کند چیزی جز آتش نیست.
آیا می‌دانی چرا عذاب ریاکاران از همه بیشتر است؟
برای این که اینان به اسم دین، دنیا را می‌خواستند، این‌ها در دنیا با کارهای خود آبروی دین خدا را برده‌اند.
جامعه‌ای که دینداران آن ریا کنند، در آتشِ نفرت از دین، خواهد سوخت.
بار خدایا! خودت ما را از ریا و خودنمایی نجات بده

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

من در انتظار تعریف تو نیستم

آیا تا به حال فکر کرده‌ای که چه افرادی در مقابل وسوسه‌های شیطان می‌توانند مقاومت کنند؟
قرآن این پیام مهمّ را می‌دهد که وسوسه‌های شیطان بر روی بندگان بااخلاص خدا اثری ندارد.13
آری، بندگان بااخلاص خدا که همه کارهای آنها فقط برای خدا است در پناه لطف خدا در امن و امان هستند و خداوند آنها را از شرّ شیطان حفظ می‌کند.
امّا عمل بااخلاص چیست و بنده بااخلاص خدا کیست؟
چه کسی در عمل بااخلاص است؟
من در این جا می‌خواهم سخن امام صادق(ع) را برای شما نقل کنم تا شما هم با عمل بااخلاص آشنا شوی.
آن حضرت فرمودند:
«عمل بااخلاص این است که وقتی آن را انجام دادی از هیچ کس انتظار تعریف کردن نداشته باشی، تو آن کار را فقط برای خدا انجام بدهی و از او هم انتظار تعریف داشته باشی».14
دوست خوب من!
آری، کسی بنده بااخلاص خدا است که وقتی کار خوبی انجام می‌دهد به این نکته توجّه دارد که قصد و نیّت او فقط رضای خدا و تقرب به او باشد و برای همین هرگز حاضر نیست پاداش خدا را با تعریف مردم عوض کند.
او دلش در گرو خدای خویش است، او از خدای خود انتظار پاداش دارد و برای همین برای او فرق نمی‌کند، مردم قدر او را بدانند یا نه، تعریف او را بکنند یا نه، او وظیفه خود را انجام می‌دهد و جز از خدای خود انتظار مزد ندارد.
آری، کسی که روحیّه‌اش این گونه است، دیگر شیطان در او نمی‌تواند نفوذ کند، هیچ چیز نمی‌تواند مانع فعالیّت او شود.
اگر همه مردم او را دشنام دهند، اگر او را بترسانند و ...، او باز هم به راه خود ادامه می‌دهد، زیرا او به خاطر خدای خویش قدم در این راه گذاشته است و خوب می‌داند که خدای مهربان او، شاهد همه تلاش‌های او هست.
خوش به حال کسی که در زندگی چند روزه دنیا، فقط به خاطر او تلاش می‌کند و دل در گرو عشق محبوب واقعی خود دارد.

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

کسانی که حکمت را می‌خواهند بشتابند!

ما باید تلاش کنیم تا همه کارهای ما بااخلاص باشد و البتّه این کاری است که در مرحله اوّل سخت به نظر می‌رسد.
امّا همه کارهای بزرگ با قدم اوّل شروع می‌شود، بیا شروع کنیم، من لحظه‌ای قلم را نگه می‌دارم و سعی می‌کنم تا نوشتنم فقط به خاطر او باشد، تو هم لحظه‌ای خواندن این کتاب را متوقّف کن و بگو: ای خدا، فقط به خاطر تو می‌خوانم!
آرام، آرام ما می‌توانیم در همه کارهایمان بااخلاص شویم. آن وقت است که خدا کارهای ما را قبول می‌کند و مزدی بس بزرگ به ما می‌دهد.
دوست من! در اینجا می‌خواهم مژده‌ای به تو بدهم، اگر فقط چهل روز این گونه زندگی کنی و همه کارهای تو برای خدا باشد، یک اتّفاق مهم برایت روی می‌دهد.
حتما می‌پرسی چه اتّفاقی؟
من این سخن را از خود نمی‌گویم، این سخن از پیامبر است: «هر کس چهل روز، در همه کارهای خود اخلاص داشته باشد خداوند چشمه‌های حکمت را در قلب او جاری می‌کند».15
آری، اخلاص می‌تواند چشمه‌های گهربار حکمت را در وجود تو جاری کند، آن وقت دیگر تو می‌توانی خود و دیگران را از این حکمت‌های ناب بهره‌مند سازی، تو می‌توانی مایه هدایت تشنگان شوی.
آیا فکر کرده‌اید که چرا خداوند به اهل اخلاص، این جایزه را می‌دهد؟
خدا خودش می‌داند که هیچ چیز برتر و بهتر از حکمت نیست، حکمت همان گمشده‌ای است که مایه سعادت انسان می‌شود.
البتّه تو خود می‌دانی منظور رسول خدا از چشمه‌های حکمت، فلسفه یونان باستان نیست. حکمتی که پیامبر از آن سخن می‌گوید، نوری است الهی که خدا بر قلب هر کس بخواهد نازل می‌کند.
این حکمت، علمی است که از طرف خدا می‌آید، امّا فلسفه از یونان می‌آید.
کسی می‌تواند کافر باشد و خدا را هم قبول نداشته باشد ولی ذهن او پر از آموخته‌های فلسفی باشد. ما در این جا از حکمتی سخن می‌گوییم که نور دارد و مایه روشنی قلب می‌شود

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

خدا با کسی شوخی ندارد

آیا مرا می‌شناسی؟ نام من مَعاذ بن جَبَل است، یکی از یاران پیامبر اسلام هستم.
امروز صبح به خانه آن حضرت رفتم، خدمتش سلام کرده و نشستم.
در این میان، پیامبر نگاهی به آسمان انداخت و دعایی کرد و بعد رو به من نمود و فرمود: «ای معاذ! فرشتگانی که مأمور ثبت کردار انسان‌ها هستند، وقتی اعمال نیک بنده‌ای از بندگان را به نزد خدا می‌برند، همه آنها خوشحال هستند زیرا می‌بینند که این بنده چه اعمال خوب و زیبایی انجام داده، او همواره مشغول عبادت بوده و کارهای نیک زیادی انجام داده است.
فرشتگان آسمان‌ها وقتی زیبایی پرونده اعمال این شخص را می‌بینند بسیار خوشحال می‌شوند و همه آنها جمع می‌شوند تا این پرونده را نزد خدا ببرند.
اکنون فرشتگان در نزد خدا ایستاده‌اند، آنها به خدا می‌گویند که این بنده تو کارهای خوبی انجام داده است.
امّا خداوند به آنها می‌گوید:
«ای فرشتگان من! شما مأمور نوشتن اعمال بنده من بودید و همه کارهای او را ثبت کردید امّا من از قلب او آگاهی دارم، او این کارها را به خاطر من انجام نداده است، قصد او از همه این کارها، ریا و خودنمایی بوده است، برای همین لعنت من بر او باد».
در اینجا همه فرشتگان که این سخن خدا را می‌شنوند، چنین می‌گویند: «اکنون که قصد او ریا و خودنمایی بوده است پس لعنت ما هم بر او باد».
کسی که برای ریا دست به انجام کاری می‌زند، مورد لعن و نفرین خدا قرار می‌گیرد. خدا با هیچ کس شوخی ندارد.
آری، شاید کسی بتواند همه مردم را فریب بدهد و با انجام کارهای ریاکارانه، بتواند برای مدّتی در میان مردم جا باز کند، امّا او باید بداند مورد لعن و نفرین خدا واقع می‌شود.
شاید تعجّب کنی، چرا خدا این قدر به ریاکاری حساس است؟
چرا مجازات ریاکار را با لعن می‌دهد؟
تو نمی‌دانی وقتی جامعه‌ای دچار آفت ریا می‌شود چه خطری معنویّت را تهدید می‌کند، در آن جامعه، دین و معنویّت ابزار دنیاپرستی می‌شود، کسانی که ریاکارند، دزدانِ راه معنویّت می‌شوند.
آنان برای رسیدن به ریاست چند روزه دنیا و دستیابی به پست و مقام، با نام دین، دکّان باز می‌کنند و جوانان را فریب می‌دهند.
جوانانی که با عشق مقدّسی، سرمایه جوانی خود را به پای این شیّادان می‌ریزند و بعد از گذشت مدّتی که می‌فهمند سر آنها کلاه رفته است از دین و معنویّت بیزار می‌شوند.
اگر امروز به جامعه خود نگاه کنیم، می‌بینیم یکی از علّت‌هایی که باعث شده است تا بعضی جوانان از دین فاصله بگیرند وجود همین افراد ریاکار بوده است.
امّا خداوند حق است، او بدون هیچ ملاحظه‌ای، ریاکاران را نفرین می‌کند، هر کس که می‌خواهد باشد.
ساحت قدس خدا جای هیچ فریب کاری نیست، او با هیچ کس شوخی ندارد، هر کس بخواهد با دین او بازی کند و جوانان را فریب بدهد در آتش غضب و قهر او خواهد سوخت.16

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

مردم را بیش از خدا قبول داشت

من مدّت زیادی در فکر بودم که چرا خداوند این قدر از شخص ریاکار ناراحت می‌شود و او را مورد لعن و نفرین خود قرار می‌دهد.
آیا تو می‌توانی به من کمک کنی؟
من ساعت‌ها روی این موضوع فکر کردم و به این نتیجه رسیدم.
یک نفر را در نظر بگیر که برای این که در میان مردم به عنوان شخص درستکار و مؤمن جلوه کند به ریاکاری و خودنمایی دست می‌زند و همیشه در مقابل مردم سجاده آب می‌کشد و نمازهای طولانی و گریه‌های دروغین می‌کند.
آیا می‌دانی او چه فکری دارد؟
او در واقع مردم را بیش از خدا قبول دارد.
او فکر می‌کند اگر در میان مردم محترم شود همه مشکلات او حل می‌شود، او فکر می‌کند که قدرت مردم بیش از قدرت خدا است، اگر این طور نبود او هرگز ریا نمی‌کرد.
پس کسی که ریا می‌کند با این کار خود نشان می‌دهد که خدا را ضعیف‌تر از مردم می‌پندارد، او برای اینکه نزد مردم عزیز شود دست به این کارها می‌زند، او هرگز تلاش نمی‌کند که خالصانه، به در خانه خدا برود و از او عزّت بخواهد.
او با این کار خود در واقع دارد خدا را تحقیر می‌کند، او به خدا می‌گوید که ای خدا، من این مردم را قدرتمندتر از تو می‌دانم، من برای اینکه به هدف خود برسم، سعی می‌کنم تا نزد این مردم عزیز شوم، من کار ندارم که پیش تو عزیز هستم یا نه، تو که کاری دستت نیست، من باید این مردم را دریابم تا آنها به خوبی من پی ببرند و مرا با بزرگی و احترام یاد کنند.
آری، شخص ریاکار با این کار خود نشان می‌دهد که خداشناسی او مشکل دارد، او خدای خود را نشناخته است، قدرت مردم را بیش از قدرت خدا می‌داند.
برای همین است که خدا این قدر از انسان ریاکار ناراحت می‌شود و ریاکار را مورد لعن و نفرین خود قرار می‌دهد.
آری، خدا عملی را که به اندازه سر سوزنی در آن ریا و خودنمایی باشد، قبول نمی‌کند.17

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

شیطانی که خیلی زیرک است

من در مورد ریا و خودنمایی سخن زیاد گفتم امّا فکر می‌کنم که باید به یک نکته مهم اشاره کنم.
شیطان دشمن واقعی ما می‌باشد، او منتظر است هر طور شده مانع سعادت ما شود.
برای همین او وقتی می‌بیند که ما کار خوبی را انجام می‌دهیم بسیار ناراحت می‌شود، برای همین نزد ما می‌آید و چنین می‌گوید:
«بهتر است این کار را ترک کنی، زیرا تو داری ریا و خودنمایی می‌کنی».
شاید باور نکنی که شیطان از این راه می‌خواهد، مانع شود که تو آن کار خوب را تمام کنی.
آری، شیطان خیلی زرنگ است، او از هر راهی می‌آید تا ما را از انجام کار خیر باز دارد.
در این جا با هدف اینکه مبادا ما دچار ریا بشویم، می‌خواهد ما را وسوسه کند.
به نظر شما در این گونه مواقع چه باید کرد؟
آیا موافقی تا من حکایتی را برای تو نقل کنم؟
یک روز حضرت علی(ع) نزد پیامبر آمد و به آن حضرت فرمود:
«ای رسول خدا! گاهی پیش می‌آید که ما مشغول نماز می‌شویم و شیطان نزد ما می‌آید و به ما می‌گوید که تو داری ریا می‌کنی، در این گونه موارد ما چه باید بکنیم؟».
پیامبر در جواب فرمودند که در آن هنگام این دعا را بخوانید: «أَعُوذُ بِکَ أَنْ أُشْرِکَ بِکَ شَیْئاً وَ أَنَا أَعْلَمُ وَ أَسْتَغْفِرُکَ لِمَا لاَ أَعْلَمُ . بار خدایا! به تو پناه می‌برم از این که دانسته به تو شرک بورزم و از گناهان خود از تو طلب مغفرت می‌کنم».
دوست خوب من!
هنگامی که تو به خاطر خدا، کار خوبی انجام می‌دهی، اگر مردم هم تو را بینند، نگران نباش!
تو نباید برای انجام کار خوب به گوشه خلوت خانه خود بروی!
اصلاً بعضی از کارهای خوب را فقط می‌توان در میان مردم انجام داد، مثلاً مگر می‌شود نماز جماعت را در خلوت خانه بخوانی!
تو باید به مسجد بروی و در صف نماز بایستی، امّا حواست باشد که این کار را فقط به خاطر خدا انجام دهی.
نکند یک وقت شیطان فریبت بدهد و بگویی که من در نماز جماعت حاضر نمی‌شوم، چرا که نیّتم خالص نیست.
این فکر اشتباه است، تو باید در جامعه حضور داشته باشی.
تو باید به خلق خدا خدمت کنی امّا نیّت تو فقط خدا باشد.
اگر همه افرادی که کار خیر در جامعه انجام می‌دهند، مدرسه و مسجد می‌سازند، به فقرا رسیدگی می‌کنند و ...، با خود این فکر را بکنند، بسیاری از کارهای جامعه بر روی زمین می‌ماند.
هنر این است که در متن جامعه باشی، حضور تو در جامعه پررنگ باشد، برای مردم کارهای خوب انجام دهی، امّا نیّت تو در همه این کارها، خدایی باشد، تو باید تمرین کنی تا نیّت خود را خالص کنی.
عزیز دلم!
وقتی تو می‌خواهی به یک خانواده فقیر کمک کنی، اوّل شیطان تو را وسوسه می‌کند که چرا می‌خواهی این کار را بکنی؟ این همه زحمت کشیده‌ای و پول به دست آورده‌ای که به این و آن بدهی!
امّا تو تصمیم گرفته‌ای، این کار خوب را انجام بدهی، شیطان می‌بیند که از آن راه نتوانست تو را فریب بدهد از راه دیگر می‌آید، به تو می‌گوید که این کاری که تو انجام می‌دهی ریا است، این کار را انجام نده.
اینجا است که تو باید بدانی این شیطان است که اکنون با این سخن می‌خواهد مانع شود تو یک کار خوب انجام بدهی.
آری، تو هرگز نباید به خاطر ترس از ریا، انجام کار خوب را ترک کنی.
تو کار خوب را که نیّت کرده‌ای انجام بده، امّا قبل از آن لحظه‌ای با خود و خدای خود خلوت کن.
به او بگو: خدایا! به من کمک کن تا نیّت خود را در این کار خالص کنم و این کار را فقط برای تو انجام دهم.
من به تو قول می‌دهم که خدای مهربان، مهمان قلب تو می‌شود، و همه فکرهای دنیایی از تو دور می‌شود.
نور خدایی به قلب تو می‌تابد و تو فقط به خاطر خدا آن کار زیبا را انجام می‌دهی.(18)

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

آن که بااخلاص است، شجاع است

سعی کن در زندگی، آرمانی بزرگ داشته باشی و در این صورت است که زندگی برای تو معنای زیبایی پیدا می‌کند.
کسی که در زندگی، آرمان ندارد، فقط زنده است، ولی زندگی نمی‌کند؛ امّا آن کس که دارای آرمانی بزرگ است، از لحظه لحظه‌های زندگی خود، بهره می‌برد و زندگی برای او زیبا می‌شود.
امّا فقط داشتن آرمان، کافی نیست، تو باید شجاع باشی و برای رسیدن به هدف و آرمانت، تلاش کنی.
به راستی چگونه می‌توان شجاعت را به دست آورد، چگونه می‌توان از هیچ کس و هیچ چیز نترسید و به سوی هدف به پیش رفت؟
آیا می‌خواهید راه کسب شجاعت را به شما یاد بدهم؟
وقتی که تو کاری را فقط به خاطر خدا انجام دهی، خداوند شجاعت را در قلب تو قرار می‌دهد، به گونه‌ای که از هیچ چیز و هیچ کس نمی‌ترسی، بلکه همه از تو می‌ترسند.19
آری، وقتی نیّت تو خدایی شد و برای رضای خدا دست به آفرینش آینده‌ای زیبا و روشن زدی، خدا به کمک تو می‌آید و برای همین شجاع می‌شوی و دیگر از هیچ چیز نمی‌ترسی.
تو این کار را برای خدا انجام می‌دهی، آرمان تو رنگ و بوی خدایی دارد، تو برای خدا تلاش می‌کنی، پس خدا به یاری تو می‌آید، او به قلب تو نگاه می‌کند، می‌داند که تو اهل خودنمایی نیستی، برای همین به قلب تو شجاعت را هدیه می‌کند و تو با سرعت هر چه تمام‌تر به سوی هدف خود می‌روی.
تو می‌روی تا هدف را در آغوش بگیری، همه تعجّب می‌کنند که تو این نیرو و شجاعت را از کجا به دست آورده‌ای؟!
آنها نمی‌دانند که تمام نیروی تو از اخلاصی است که در قلب تو منزل کرده است.