ویژه نامه شهادت امام زین العابدین علیه السلام { یادگارحماسه سرخ عاشورا}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز گریان غم هم نفسی باید شد
زائر مرغ غریب قفسی باید شد

باز یک عده جفا، زخم روی زخم زدند
از قضا باز عزادار کسی باید شد



شهادت جانگداز چهارمین پیشوای شیعیان جهان ؛
سید الساجدین ، سید الباکین ، سید الصابرین
روای حکایت عشق در نینوا ،‌داغدار لاله های کربلا،
امام کاروان اسراء ، تسلای دل غمبار زینب کبری
آقا علی بن الحسین حضرت زین العابدین علیه السلام
بر سوگواران و مبحان حضرتش تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب‏هاى سرشار از ناله ‏هاى مناجاتت
به پايان رسيده‏ اند
و زمان در سكوت نفس‏گير خود،
به تنهايى فراق تو مى ‏رسد
و تو به وصال جاودانه عشق.

ديگر تمام شد
نفس‏هايى كه وادى به وادى،
در پى گم‏شدگان خويش،
زنجير در پاى طى كردى
و به گريه رسيدى.

ديگر تمام شد،
خون گريه ‏هاى سجاده عُزلت.
آن همه بر آتش بودن و نجوشيدن،
مثال صبرى بود كه طراح عاشورا،
سهم تو را در آن قرار داده بود.

اينك،
پايان ساعات امتحان مردانگى توست؛
گرچه عمرى است وصيت خود را
به گوش سجاده‏ ها زمزمه مى ‏كنى
و صحيفه مى‏ سرايى.

اكنون، دفتر خاطرات نينوا،
با پرواز تو به فصل آخر مى‏رسد؛
بشتاب كه بيست سال است
هم‏سفران آسمانى‏ ات
تو را انتظار مى ‏كشند،
يا على بن الحسين!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای شام، کربلای تو یا زین العابدین
دل بزم ابتلای تو یا زین العابدین

یک عمر در فراق جوانان هاشمی
شد خونِ دل غذایِ تو یا زین العابدین

در بین خنده و کف و شادی گریستند
زنجیرها برای تو یا زین العابدین

چشم حسین و چشم شهیدان کربلا
گریند در عزای تو یا زین العابدین

ای کاش پر شود عوض اشک چشم ما
از خون ساق پای تو یا زین العابدین

در حیرتم که از چه به زنجیر بسته شد
دست گره گشای تو یا زین العابدین

ای کنز مخفی ازلی یک نفر نگفت
ویرانه نیست جای تو یا زین العابدین

آرد صدای گریة ما سر بر آسمان
از اشک بی صدای تو یا زین العابدین

تا حشر انقلاب حسین است سربلند
در پای خطبه های تو یا زین العابدین

در کوچه های شام فقط سنگ های بام
بودند آشنای تو یا زین العابدین

خاشاک و سنگ و خنده و دشنام و هلهله
گردید رونمای تو یا زین العابدین

"میثم" سلام می دهد از دور صبح و شام
بر صحن با صفای تو یا زین العابدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

من آواره آن مسير بحرانى‏ام كه كشتى،
در محاصره زخم‏ها، اما در تدارك ساحل بود؛
سفينةُ النجاة بعد از پدر، با تمامِ وجود،
مسافران را در آغوش كشيد و با دست‏هاى در بند،
فانوسِ دريايى را نشان داد.

آخرين بازمانده بر جاى بود تا زمان از حركت باز نايستد
و زمين به دستِ مردمانش در عمق دره نابودى سقوط نكند.

رسالتِ اسرا از قلم نيافتاده بود.
رمان عطش، ادامه داشت
براى سيراب كردن نسل‏هاى بحران‏ زده.

من آواره آن مسيرم كه در آن، تازيانه مى ‏باريد
و تو از ميان آتش و خون، براى مأموريتى بزرگ،
دوباره متولد شده بودى.

پس كربلا دوباره تأسيس شد
و در تمامِ زمين‏ها و زمان‏ها مأوا گرفت.
تو، ترجمه لب‏هاى خاموش بودى
و بيان بلندِ سرهاىِ بر نيزه.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت جانسوز چهارمین کوکب آسمان امامت و ولایت ؛

روای حکایت عشق در نینوا ،‌داغدار لاله های کربلا،

امام کاروان اسراء ، تسلای دل زینب کبری

آقا علی بن الحسین حضرت زین العابدین

برشیعیان و داغداران این مصیبت عظمی تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تفسیر خون و پیام

«تفسیر خون و پیام رسانی عاشورا،
بر دوش خطبه خوان حماسه کربلا بود.

عاشورای حسینی، کتاب سرخی بود
که تفسیر ناب از زبان امام سجاد تراوید.

او با اسارت خویش، آزادی را تفسیرکرد
و با خطبه هایش، سرود بیداری خواند.

امام سجاد(ع) بازمانده آن روز سرخ بود
و شاهد آن عصر فاجعه و قساوت.

صحیفه سجادیه اش،
ناب ترین دعاهای عارفانه را در بردارد.

هنوز هم ترنم عاشقانه این زبور آل محمد،
بر زبان اهل دل است و زمان پر از زمزمه های سجادی است.

امام سجاد(ع) پاسدار وحی نبوی وخط علوی وشور حسینی بود؛
درعصر نتوانستن ها، جامعه را به قدرت دعا توجه داد.

نیایش، سلاحی او در مبارزه فرهنگی
و سنگر او در دفاع از حق و اهل بیت (ع) بود.

او که در برابر خدا، سجاد بود،
هرگز در برابر ظالمان، سرتسلیم فرود نیاورد
و چهره بردرگاه ارباب قدرت نسود.

بندی که بر دست و پایش بود،
نشانه آزادی در اسارت بود

و خطبه ای که در کوفه و شام خواند،
جلوه مکرر فصاحت علوی درکلام امام زین العابدین بود».

جواد محدثی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیگر خاطره، آن واقعه عظیم، آزارت نخواهد داد
سال ها از آن روز می گذرد؛ اما هنوز
زخم پرسوزش آن داغ ها، درون سینه تو التیام نیافته اند.

درست می گویی که چگونه می توانی آن روز را فراموش کنی
که تنها در نیمی از روز، تمام هستی ات را که نه،
که تمام غیرت و حمیت دنیا ـ یعنی
پدر و برادران و عموهایت را از دست داده ای.

با هر نغمه ای، یاد باران می افتی.
کاسه های آب، برای تو پیامبران خاطره اند.

دیدن کودکان شیرخوار، تو را به ضجه و ناله وا می دارد
و با دیدن درخت و سبزه، آن قدر می گریی که
از بارش نگاهت، زمین مرطوب می شود.

اما دیگر زمان آن رسیده که آن لحظه ها را فراموش کنی.
حتی دیگر این سمّی که دارد تمام ارکان بدنت را می سوزاند،
نمی تواند جلوی تبسم شیرینت را بگیرد.

فرزندت ـ محمد ـ را رها کن که پدر و جد و برادرانت چشم انتظارند.
زود باش علی بن الحسین، زینت عبادت کنندگان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قال الامام علی بن الحسین علیه السلام :

إنَّ الْمَعْرِفَهَ، وَكَمالَ دینِ الْمُسْلِمِ تَرْكُهُ الْكَلامَ فیما لایُغْنیهِ،
وَقِلَّهُ ریائِهِ، وَحِلْمُهُ، وَصَبْرُهُ، وَحُسْنُ خُلْقِهِ.

همانا معرفت و كمال دین مسلمان، در گرو رهاكردن سخنان
و حرف هائى است كه به حال او و دیگران سودى ندارد.
و از ریا و خودنمائى دورى جستن، در برابر مشكلات زندگى بردبار
و شكیبا بودن و داراى اخلاق پسندیده و نیك سیرت بودن است.

تحف العقول: ص 202، بحارالأنوار: ج 2، ص 129، ح 11

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاش دست های تو بودم به وقت آن عطایا و صدقه ها که
اراده می کردی نثار کنی؛ پس آن گاه با بوسه هایت بر آن دست ها که
می گفتی دست های خداست، نوازشم می کردی!

لباس سرخ و پریشان کربلا را بر قامت آسمانی روحت کشیده بودی
که تا بیست سال پس از عروج عارفانه حسین علیه السلام، اشک روان
بر امیر کاروان می ریختی و این خود جلوه ای دیگر بود از تو: پیام برِ عاشورا!

سیمایت، پیکر افراشته و سترگ کوه ها را به ابهت فرا
می خوانْد و ملکوت را در همین طرح و ترکیب صورت
چشم نوازت ترسیم می کرد.

اینک ما و آیه های خوشرنگ مناجات های تو.
اکنون ما و زبور آل محمد صلی الله علیه و آله تو که معجزه
فصاحت، زبان تو را به ظهور می رسانَد و نیایش، خاطره معطّرِ
پیشانی سجده هایی است که هنوز از فرشِ خاک برنخاسته، روح ما
و همه را تا تو هستی به بلندای اهتزاز روانه می سازد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب‏هاى سرشار از ناله ‏هاى مناجاتت
به پايان رسيده‏ اند
و زمان در سكوت نفس‏گير خود،
به تنهايى فراق تو مى ‏رسد
و تو به وصال جاودانه عشق.

ديگر تمام شد
نفس‏هايى كه وادى به وادى،
در پى گم‏شدگان خويش،
زنجير در پاى طى كردى
و به گريه رسيدى.

ديگر تمام شد،
خون گريه ‏هاى سجاده عُزلت.
آن همه بر آتش بودن و نجوشيدن،
مثال صبرى بود كه طراح عاشورا،
سهم تو را در آن قرار داده بود.