سلامتی تن و روان

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

2 قیاسها

در این وضعیت ، چون و چرا و تعبیرها و تفسیرها و مقایسه هایی است که ابزار آن ، وهم و خیال یا فکری است که در منِ مجازی شکل گرفته; یعنی فکر مجازی .
در این حال ، انسان در تصورات ذهنی به سر می برد و تصورات ذهنی را با صورتها و ظواهر مرتبط می کند و به چون و چرا می پردازد و بعد نتیجه گیری می کند و عجیب است که از تصورات ذهنی خود ، تصویر بیرونی می سازد ، اما نتیجه این دو پوچی ، حقیقی است و آن هم هلاکت اوست .
برای روشن شدن مطلب ، مثالی می زنیم :
در جنگلی ، شیری بود که خود را سلطان جنگل می پنداشت (پندار
، وهم ، خیال و غرور) و حیوانات جنگل را طعمه می کرد ، تا نوبت به خرگوش رسید .
خرگوش با توسل به قیاسهای شیر ، نقشه ای کشید و به شیر گفت :
«شیر دیگری آمده و می گوید من سلطان جنگل هستم ، با او چه کنیم؟» شیر از خرگوش پرسید :
«آن شیر دوم کجاست؟» خرگوش گفت :
«در فلان چاه مسکن دارد . »
شیر و خرگوش ، بر سر چاه رفتند .
شیر در آب نگاه کرد ، تصویر خود را دید (تصویر منِ مجازی را دید ، نه تصویر حقیقی خود را) و بر آن پرید (منِ مجازی و تصویر من مجازی که هر دو پوچ بودند) و نتیجه اش هلاکت شیر (نتیجه حقیقی از آن دو پوچی) بود که در چاه افتاد و خفه شد .
وانگهی از خود قیاساتی کنی
مر خیال محض را ذاتی کنی
شیر خود را دید در چه وزغلو
خویش را نشناخت آندم از عدو
عکس خود را او عدوی خویش دید
لا جرم بر خویش شمشیر کشید
بنابراین ، مثل حالت خواستن ، که منِ مجازی و خواسته های مجازی آن مطرحند و دنبال آن خواسته ای مجازی ، اثرات حقیقی اش ، یعنی مشکلات و رنجها به وجود می آیند ، در قیاسها نیز منِ مجازی و تصویرش ، که آن هم مجازی است ، حاصل می شود ، اما نتیجه نهایی اش ، مشکلات و رنجهای ما خواهد بود .
البته در این جا نیز قیاسهایی که بر مبنای عقل و منطق باشند ، مطلوبند و عیبی ندارند ، بلکه منظور ما ، قیاسهایی است که اساس آنها ، نفسانیات ومنِ مجازی است .
خلاصه بحث این که ، در وضعیت قیاسهای مجازی و در منِ مجازی ، به حقیقت امر نرسیده ایم و در تاریکی هستیم ، در حالی که در منِ راستین ، عین علم ، عین دیدن ، عین شنیدن و عین یقین هستیم .
آن حقیقت که بود عین عیان
هیچ تأویلی نگنجد در میان
جانشناسان از عددها فارغ اند
غرقه دریای بی چوناند و چند
جان شو و از راه جان ، جان را شناس
یار بینش شو ، نه فرزند قیاس
جان چه باشد با خبر از خیر و شر؟
شاد از احسان و گریزان از ضرر؟
گفتیم که در منِ راستین ، رسیدن به کمال و عشق و ایثار مطرح است .
پس ، تأویل و تفسیر و چون و چرا مطرح نیست; چرا که در منِ راستین ، جان ما با جان جهان مرتبط است و در بحر جان ، ذهنیات مطرح نیست; حق الیقین مطرح است .
نفس نمرود است و عقل و جان خلیل
روح در عین است و نفس اندر دلیل
با توجه به این که گفتیم ساختمانی که به نام منِ مجازی در خود به وجود می آوریم ، بر اساس توهمات و افکار مجازی است ، عده ای عقیده دارند که شناخت منِ مجازی معنی ندارد و هر حرکتی را در منِ مجازی ، حرکتی بی هدف می دانند و معتقدند که حرکات فکری و ذهن در چارچوب منِ مجازی ، راه به جایی نمی برند .
منِ مجازی ، منکر حقیقت است و حجابی است روی منِ اصلی ، و خروج از این حجاب با حرکتهایی از جنس خودش ، محال است و حتی منجر به تقویت بیشتر من مجازی می شود .
(خون به خون شستن محال است و محال . ) مثال آن ، کسی است که در زندان باشد (زندان منِ مجازی) ، امّا مرتباً در زندان ، معلومات خود را اما در چارچوب خودِ زندان زیاد می کند ، نه در چارچوب خروج از زندان یا خارج از زندان .
دیده تن دائماً تن بین بود
دیده جان جان پرفن بین بود
هر درونی که خیال اندیش شد
چون دلیل آری ، خیالش بیش شد
دیده تن ، عین وهم و پندار است .
چنین دیده ای ، نمی تواند روح و محتوای قضایا را ببیند .
وقتی ذهن از غبار وهم و پندار پوشیده شود ، هر حرکتی ، حکم غلتیدن بیشتر در وهم و پندار بیشتر را خواهد داشت .
وهم و خیال ، ابزار ارتباط با قشر و پوسته و ظواهرند .
پس چه کنیم؟ هیچ کاری نیاز نیست ، بلکه :
«تو خود حجاب خودی حافظ از میان بر خیز» همین و بس .
فقط از خود مجازی بگذر .
بشوی دفتر ، اگر هم رزم مائی
حدیث عشق ، در دفتر نباشد
ای برادر موضع ناکشته باش
دفتر اسپید نانبشته باش