ویژه نامه شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی علیه السلام{غربت بی انتها}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

لجه ای از بحر بیکران امامت


قال امام حسن‏ عليه السلام:

ايها الناس انه من نصح لله و اخذ دليلا هدى للتى هى اقوم
و وفقه الله للرشاد و سدده ‏للحسنى .

هان اى مردم، به تحقيق كسى كه براى‏ خدا پند دهد و سخن خدارا
راهنماى خود قرار دهد به راهى ‏پايدار رهنمون شود و خداوند او را
به رشد موفق سازد


تحف‏ العقول،ص‏227

[عهد آسمانى]

امام حسن مجتبی (ع)

«إِنَّ مَنْ طَلَبَ الْعِبادَةَ تَزَكىّ لَها، إِذا أَضَرَّتِ النَّوافِلُ بِالْفَریضَةِ فَارْفَضُوها.»

به راستى هر كه عبادت را به خاطر عبادت طلب كند خود را تزكیه نمودهاست. هر گاه مستحبّات به واجبات زیان رساند آن را ترك كنید.

[عهد آسمانى]

وصیت امام حسن علیه السلام

این وصیتى است كه از امالى شیخ طوسی(ره) نقل شده كه به برادرش امام حسین علیه السلام فرمود:
"این است آنچه وصیت مى‏كند بدان حسن بن على به برادرش حسین بن على: وصیت مى‏كند كه گواهى دهد معبودى جز خداى یكتا نیست كه شریك ندارد ،پس پرستش مى‏كند او را بدان جهت كه شایستهیپرستش است ، شریكى در سلطنت ندارد و سرپرستى از خوارى براى او نیست و بهراستى كهاوهر چیز را آفریده واندازه ی آن را به خوبی مقدر ساخته و شایسته‏ترین معبود و سزاوارترین كسى است كه او را ستایش كنند ، هر كه ازاو فرمانبردارى كند راه رشد را یافته ، و هر كس كه نافرمانیشراكند به گمراهى و سرگشتگىمی افتد و هر كس به سوى او بازگرددهدایت گشته است.
من تو را سفارش مى‏كنم(اى حسین ) به بازماندگانم از خاندان و فرزندان و خانواده خودت كه از بدكارشان درگذرى و از نیكوكارشان بپذیرى ، و براى آنها جانشین و پدرى مهربان باشى، و دیگر آن كه مراکناررسول خدا دفننمایی كه من به او و خانه او شایسته ‏تر از دیگران هستم...
و اگر از این كار مانع شدند و جلوگیرى كردند ، من تو را به حق قرابت و نزدیكى كه خدا براى تو قرار داده و قرابتى كه با رسول خدا دارى سوگند مى‏دهم كه اجازه ندهى در این راه به خاطر من خون ریخته شود تا آنگاه كه رسول خدا(ص)را دیدار كنیم و شكایت‏خود به نزد او بریم ، و آنچه از این مردم پس از وى بر سر ما رفته ، به او گزارش كنیم ..."
این را فرمود و از دنیا رفت. درود خدا بر او باد .
و در روایت مفید (ره) این گونه است كه پس از جریان مسموم شدن خود فرمود:
(چون من از دنیا رفتم، چشم مرا بپوشان، مرا غسل ده و كفن نما ،سوى قبر جدم رسول خدا(ص) ببر تا دیدارى با او تازه كنم ، سپس به سوى قبر جده‏ام فاطمة بنت اسد رضى الله عنها ببر و در آنجا دفنم كن، و ‏بدان اى برادر كه مردم گماندارند شما مى‏خواهید مرا كنار رسول خدا(ص) به خاك بسپارید ، پس در این باره گرد آیند و از شما جلوگیرى كنند ، تو را به خدا سوگند دهم مبادابه خاطر من به اندازهی ذره ای خونریخته شود. ) (2)

منابع:
1 بحار الانوار، ج 44، صص 152-151
2ارشاد شیخ مفید، ج 2، ص 14

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شهادت مظلومانه مولایمان كريم اهل بيت
غريب مدينه ؛ حضرت امام حسن مجبتي
عليه السلام بر شيفتگان خاندان عصمت
و طهارت عليهم السلام تسليت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آه از مـصیـبـت حـَـسـن و حـال مـضـطـرش
اَحـشــای پــاره پــاره و، قــلــب مــکــدرش

آن دردها کـه در دل غـمگین نهفتـه داشـت
و آن زهــرهـا کـه در جـگــر افـروخـت آذرش

آن طـعـنـه‌ها کـه خورد ز دشمـن به زندگی
و آن تـیـرهـا کــه زد پـس مـردن بـه پـیکرش

یـک لـحظه ساغرش نشد از خون دل تهی
بــعــد شـهـــادت پـــــدر و فـــوت مــــادرش

الله اکـبـر از لــب آبـــی کــه نـیــمــه شـب
نـوشــیــد و سـر زد از جــگــر الله اکــبــرش

ز الـمـاس سوده، رنگ زمرد گـرفت، سیـم
یـاقـوت کرد جـَزع و چـو بــیـجـاده، گـوهـرش

آهـی کـشید و طشت طلب کرد و خون دل
در طـشت ریــخـت نـزد ستـمدیده خواهرش

زینب چو دید طشت پر از خون، فغان کشید
گـویـی بـه خـاطـر آمـد از آن طـشت دیگـرش

چـنـدان کـشیده آه کــه آتـش گـرفـت چـرخ
چندان گریست خون که گذشت آب از سرش

"ادیب الممالک فراهانی"امیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آخر، غربت هم اندازه‏ای دارد،
صبر هم حدی دارد،
غم هم...
آه! چه بگویم از غم‏های بی‏کران تو ای پیشوای غریب!؟

گفتم: غریب؟
چه کنم که حروف، غیر از این توانی برای بیان حال تو ندارد؛
وگرنه کجا با یک کلمه می‏شود به عمق غربت تو رسید؟

حال تو را چه کسی جز خدای تو می‏داند؟
تو حتی در میان اهل خانه خود غریب بودی
و نگاه غمگینت را حتی از همسرت می‏پوشاندی.

دلت شده بود خانه دردهای نگفتنی.
جز به خواهرت، به چه کسی می‏توانستی اعتماد کنی؛
آن‏گاه که ظرف طلب کردی برای فوران درد این سال‏ها؟

سال‏ها بود زهر در کام داشتی و دم برنمی‏آوردی.
سال‏ها بود به هر بهانه‏ای راه خانه مخفی مادر را پیش می‏گرفتی
و زائر شبانه ‏اش بودی، دردت را به خاک او که نمی‏گفتی،
دیگر چه کسی می‏توانست مرهم زخم‏هایت باشد؟

سال‏ها بود حتی برای زیارت مزار جدت
باید از ازدحام نگاه‏های مرموز و پرکینه‏ ای عبور می‏کردی
و خود می‏دانستی معنی آن نگاه‏ها را.

سال‏ها بود پشت صبر را به خاک رسانده بودی
و طاقت برایت شده بود لهجه هر مصیبتی.
با این حال، هر که از هر کجا بی‏نصیب می‏ماند،
راه خانه تو احاطه ‏اش می‏کرد و ناگاه،
خود را جلوی دروازه کرامت تو می‏دید
و بی ‏پروا طلب می‏کرد حاجتش را.

آخر می‏دانست کریمی و به این صفت از همه به جدت شبیه ‏تری؛
حتی چهره نورانی‏ات، همه را مسافر روزهای خوش مدینه با رسول می‏کرد.

از کوچه که می‏گذشتی، هر کس به بهانه ‏ای در مسیر راهت می‏ ایستاد
تا لحظه ‏ای، جلوه‏ای از بهشت را در سیمای ملکوتی تو ببیند
و تو با آن لبخند بی ‏ریا و مهربانت به او سلام کنی؛
درست مثل جد بزرگوارت.

با این همه، تو در شهر خودت هم غریب بودی
و در خانه ‏ات و در میان دوستان.

حالا چگونه می‏شود این همه غربت را
با یک کلمه تصویر کرد،

امام مظلوم و غریب ما،
یا حسن مجتبی علیه‏ السلام !

سلام برتو و بر صبروکرامتت
سلام برتو ای غریب تر از غریب
بابی انت و امی ونفسی لک الفداء
یا کریم آل طاها

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سکوتت را بشکن برادر!

بعد از سی سال خانه ‏نشینی علی علیه ‏السلام که با خار در گلو،

سلام‏ های بی‏ جواب و ناله‏ های مخفیانه در چاه سپری شد،

برایم بسیار سخت است که ببینم تو نیز عبای تنهایی بر سر کشیدی

و بغض فروخورده ‏ات را با خون جگر، بر طشت می‏ریزی.

صلح تو، هزاران بار تلخ‏ تر از جنگ‏های پدر است؛

سخت‏ تر از غزوه ‏های پیامبر صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله .

پرده اندوه را از چشمانت برکش و به یاد دار که چگونه پدران جهل،

باب العلم علی علیه‏ السلام را به تنهایی در کوچه‏ های کوفه کشاندند.

این مردمان کج‏ اندیش و نفهم که تو را به خاطر پذیرش صلح،

مذل المؤمنین می‏خوانند، همان اشباه الرجالی هستند

که هنگام دعوت به جنگ از سوی پدرمان،

سردی و گرمی هوا را بهانه می‏کردند و زر و سیم معاویه،

انصافی برایشان باقی نمی‏گذاشت که فرق عزت و ذلت را بفهمند.

کدام مؤمن نمی‏داند که امت نفرین شده علی علیه ‏السلام ،

با همان دستی با تو بیعت کردند که پیش از این،

عهد و پیمانشان با علی علیه ‏السلام را شکسته بودند

و رشته دین و دلشان را به کاخ سبز کفر، دخیل بسته بودند؟!

من از آن روزی که خطبه دادخواهی و حق‏ طلبی مادرمان،

به گریه ‏های خاموش پایان گرفت

و هیچ مردی در دفاع از حریم نبوت،

لبی نجنباند و قدمی برنداشت،

رشته امیدم را از این مردم گسستم.

برادر عزیزم!

هنوز عطر خاک چادر مادرم از سجاده تو به مشام می‏رسد؛

بوی خون‏ آلود کوچه‏ هایی که به صورت کبود مادر

و سکوت دیرینه تو امتداد یافت.

تا کی بر این سکوت و خاموشی، پایدار خواهی ماند؟

تا آنجا که حسین علیه‏ السلام با قامت خمیده،

تیرهای خونین را از کفنت به درآورد و عباس علیه ‏السلام ،

با غیرت فروخورده‏ اش، در گوشه غربت بقیع برایت قبر بکند؟

امید دلنوازم؛ برادرم!

آن کس که گوش شنوا داشته باشد،

در سکوت تاریخی تو، اعتراض خاموشت را می‏شنود

که از هزاران چکاچک شمشیر و رجزخوانی جنگ،

پرصلابت‏ تر است و شور آفرین‏ تر!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در سوگ کیست که زمین ـ مادر دلتنگی‏های عالم ـ سیاه پوشیده است؟
دریاها، زیستن کدام مرد را این‏گونه می‏گریند؟

زیستنی غریب و پروازی غریبانه
جز صفت مردان خدا، صفت که می‏تواند باشد؟!

مدینه، ناظر تشییع غریبانه فرزند علی علیه‏السلام ،
فرزند فاطمه علیهاالسلام ، فرزند پیامبر صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله است.
گلوی کوچه‏ها گرفته است.

می‏دانند که نباید فریاد بزنند.
می‏دانند که باید بنشینند و تماشا کنند.
باید این داغ را شانه به شانه به دوش کشیده و صبورانه،
بغض در گلو خفه کنند.

غریبی‏اش را سال‏ها پیش مادرش دیده بود که می‏فرمود:

«هر کس برای حسنم گریه کند، در قیامت چشمانش گریان نخواهد بود»؛

اما افسوس که آن روز به جای اشک،
باران تیر بر تابوت داغ سنگین مدینه می‏بارید.

این سنت نامردان تاریخ است که
همواره مردانگی را تحمل نمی‏توانند کرد.

عهدشکنی را به مثابه عهدی استوار،
به دوش می‏کشند و خانه بر شانه باد ساخته‏ اند.

اکنون نوبت امام حسن علیه‏السلام است
که تنهایی و غربت مدینه را به ارث ببرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام، غریب‏ تر از هر غریب!

سلام، آشنایِ غریب، مهربانِ غریب، بزرگ زاده غریب!
سلام، مزار بی‏ چراغ، تربت بی‏ زائر، بهشت گمشده!

سلام، آتشفشان صبر، چشمان معصوم،
بازوان مظلوم، زبان ستمدیده!

سلام، سینه شعله ‏ور، جگر سوخته،
پیکر تیرباران شده!

سلام، امام غریب من!
آمده‏ ام؛ با تمام دلم، با قدم‏ های احساسم،
با حضور هر چه تمام ارادتم.

آمده‏ ام؛ تا فانوس‏های روشن اشک‏هایم را،
بر مزار بی‏ چراغت، بیاویزم!

آمده ‏ام؛ تا شریک غربت بی ‏نهایتت باشم.
آمده‏ ام کبوترانه آمده ‏ام تا از دستان مهربانت،
آب و دانه بدهی!

آمده‏ ام؛ با دسته دسته یا کریم‏ های اخلاص و محبّت،
تا شاید لحظه‏ای در گنبد نگاه مهربانت، پناه گیرم.

ای کریم اهل بیت!
حالا این من و این وسعت بی‏حدّ و مرزِ لطف تو.
این دلِ کوچک من و این عنایت بزرگ تو.

این گدای غریب و این هم، سلطان غریب؛
بزم غریبانه ‏مان جور است.
تو غریب، من هم غریب

امّا ... نه! غربت من کجا و غریبی تو کجا!
آخر شما، غربتت را هم از پدر به ارث برده ‏ای و هم از مادر

مولای من!
چگونه می‏شود زینت شانه‏ های پیامبر باشی،
خون علی و فاطمه در رگ‏هایت جاری باشد،
سید جوانان اهل بهشت باشی و آن وقت،
این روزگار نامرد، دل به عشقت نسپارد.

امام مظلوم من!
چند بار از پشت، خنجر خورده ‏ای؟!
چند بار نیش سوزناک خیانت را چشیده ‏ای؟!
چند بار ...؟

انگار قصّه غربت شما پایان ندارد! آقا!
زهری که بر جگرت نشست، تنها زهر جعده نبود؛
زهر بدعتی بود که مسیر عشق را عوض کرد.

وقتی که دل به این بدعت بسپرند،
عجیب نیست این‏که حتی
در کنار همسفر زندگیت، غریب باشی!

یا کریم اهل‏بیت!
تو بزرگ‏تر از آن بودی
که در ذهن کوچک بشر بگنجی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حدیث سنگ و سبو

چه دشوار است شرح جان‏گذار سوختن شمع
و چه دنیای غریبی است دنیای پست خاک.

آن که فروغش بیشتر است، سوز و گدازش نیز بیشتر است
و آن که بیشتر در اندیشه روشنایی و فروزندگی است،

بیشتر در معرض حمله ظلمت و خاموشی.
آنان که دل از سنگ دارند و هم‏عنان تاریکی ‏اند،

گویی در هجوم بر خورشید مسابقه گذاشته‏ اند
تا در پرتو جمال تابناکش، بر او بتازند و خاموشش کنند.

به‏نازم سرفرازی و کرامتِ خورشید را که با این همه،
روی از عاشقان جمالش باز نمی‏گیرد و دست مهر و گرمی از سرشان برنمی‏دارد.

داستان امامان معصوم و مظلوم شیعه،
داستان غم‏انگیز سنگ و سبوست که چون گوهر پاک ذات خویش به آلودگی دنیا نیالودند
و جز به رضایت جانان و هدایت مردمان نیندیشیدند،
از آلودگان دنیا کشیدند آنچه کشیدند،

و اینک حکایت جان‏سوز دومین معصوم ؛ کریم مظلوم.
السلام علیک یا حسن ابن علی ایها المجتبی یابن رسول اللّه‏.