چند کلمه حرف خودمونی با اونایی که دستشون به دهنشون میرسه

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

نزدیک عیده، حواسمون یه کم بیشتر به دور و برمون باشه!


برای خونه تکونی سعی نکنیم همه‌ی کارا رو خودمون بکنیم که پول به کارگر ندیم. این پولا برای مایی که دستمون به دهنمون می‌رسه چیزی نیست ولی برای اونیکه تو خونه‌های مردم کار میکنه یه دنیاست. بذاریم اونا هم یه نونی بخورند. حتی اگه خودمون هم میتونیم انجامش بدیم از اونا کمک بگیریم.


اگه دوتا جوون سالم رو دیدیم که تازه مغازه باز کردن و دارن کاسبی میکنن، موقع تخفیف گرفتن ازشون بیچاره‌شون نکنیم. عیب نداره بذاریم یه کم بیشتر سود کنن. میدونید چقدر اجاره باید بدن؟ بذاریم چرخ کاسبی‌شون بچرخه. فکر نکنیم هرچی بیشتر تخفیف بگیریم یعنی زرنگتریم.


با اینکه الان چند راه برای شارژ کردن سیم‌کارت اعتباریمون بلدیم، یه وقتایی بد نیست کارت شارژ رو از پیرمردی که کنار میدون یا سر چهارراه وایمیسته بخریم. برای ما که فرقی نداره. کمک کنیم عزتش جلوی خانواده‌ش حفظ بشه اگه نخواسته گدایی کنه.


حالا زیرپیراهن و جورابمون مارک نباشه هیچ اتفاقی نمیفته و بد نیست یه وقتهایی از خانم باوقاری که کنار خیابون دستفروشی می‌کنه بخریم. عیب نداره اگه داره یه کم گرون میده. باهاش چونه نزنیم. بذاریم به این نتیجه برسه که کار خوبی کرده که برای سیر کردن شکم بچه‌هاش خود فروشی نکرده.


اگه عید مسافرت میریم از محلی‌ها خرید کنیم. بذاریم اقتصاد منطقه‌شون یه نفسی بکشه. می‌تونیم غذامونو تو رستورانی بخوریم که واسه خانومیه که سرپرست خانواره و مثل یه مرد داره زحمت میکشه که بچه‌هاش طعم بی‌پدری رو نچشند. عیب نداره اگه کبابش یه کوچولو سفت‌تره.
و... دیگه خودتون استادید.


در کل یک وقت هایی بد نیست انقدرهام زرنگ نباشیم بذاریم حالا که دستمون به دهنمون می‌رسد بقیه هم در کنار ما زندگیشون یک کم نرم تر بچرخه

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

نزدیک عید، پدر و مادرم ما را به کفش ملی می بردند. خودشون از پشت ویترین انتخاب می کردند و به فروشنده می گفتند اندازه سایز پای ما بیاورد و اصلا سوال نمی کردند که این کفش را دوست دارید یا نه؟ فقط همیشه می گفتند این ﻛﻔﺸﻬﺎ ﻣﺮﮒ ﻧﺪاﺭﻧﺪ!

اما ما عاشق عید بودیم، بوی عید را دوست داشتیم. بوی شیرینی ها، بوی عود و بوی سبزی پلو ماهی مادر و مادربزرگ و سفره ای که اولین روز عید پهن می شد و همه فامیل دور آن می نشستند...

چرا فکر نمی کردیم شاید این روزها تمام شوند؟
چرا آنقدر خاطرمان جمع بود؟
چرا مواظب لحظه ها نبودیم؟
چرا خوشبختی را عمیق نفس نکشیدیم؟
که امروز مجبور نباشیم فقط چنگ بیندازیم به گذشته ها؟ خیره شویم به آن و زندگی کنیم با آن؟

از کودکی به نوجوانی و جوانی راهی نیست اما همراهانت همیشگی نیستند.
در فراز و فرود راه، خیلی ها را از دست می دهی... چند نفر از آن‌ها حالا کنار و همراه ما هستند؟

ما در همین از دست دادن ها بزرگ شدیم، پخته شدیم، ساخته شدیم

ﻣﺎﺩﺭ و ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻬﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ و من امروز بعد از گذشت این سال‌ها می خواهم بنویسم فقط کفش ملی نیست که مرگ ندارد! عشق هم مرگ ندارد، بعضی خاطرات هم مرگ ندارد بعضی قلبها و بعضی آدم‌ها