ویژه نامه شهادت جانگداز امام رضا علیه السلام {غربت طوس}

[عهد آسمانى]

دعای حضرت امام رضا (ع) برای حضرت صاحب الزمان(عج)

یونس بن عبدالرحمان از امام رضا علیه السلا م روایت کرده که آن حضرت به دعا برای صاحب الزمان علیه السلا م امرمی فرمود و یکی از دعاهای ایشان برای آن حضرت چنین بود:
پروردگارا! بر محمّد و خاندانش درود فرست‚ و از دوستت‚ خلیفه ات‚ حجّتت بر خلقت‚ و آن زبانی که معرف توست و گویای حکمت تو‚ و آن چشم بینای تو در میان مخلوقاتت‚ و گواه بر بندگانت... بزرگمرد مجاهد کوشا‚ بنده پناهنده به تو‚ دفاع کن.
خداوندا! او را از شرّ آنچه آفریدی و پدید آوردی و ایجاد نمودی و پروراندی و تصویر نمودی در امان دار‚ و او را از پیش رو و پشت سر و از راست و چپ‚ و بالا و پایین محافظت فرما‚ آن گونه که هرکه در حفاظت تو باشد ضایع نگردد.
در وجود او‚ پیامبرت را‚ و وصیّ پیامبرت را‚ و پدرانش را; پیشوایانت و ارکان دینت را ‍ که درود تو بر تمامی آنان باد‍ حفظ نما‚ و او را در امانت خودت که هرگز ضایع نگردد‚ و در همسایگی ات که مورد تعرّض قرار نگیرد‚ و در نگهداری و حمایت خودت که مورد ظلم واقع نشود‚ قرار ده.
خدایا! او را به امان محکمت درامان دار‚ که هرکه در آن قرار گیرد هرگز شکست نخورد‚ و او را درحمایت خودت که هر که در آن باشد ظلم نبیند قرار ده‚ و او را به یاری برترت یاری ده‚ و به قدرتت توانایش کن‚ و فرشتگانت را پشت سر او قرار ده.
بارالها! دوست دار هرکه او را دوست دارد‚ و دشمن دار هرکه با او بستیزد‚ و زره محکمت را بر او بپوشان‚ و فرشتگانت را گرداگرد او قرار ده.
پروردگارا! او را به برتر از مقامی که عدالت گسترانِ از پیروان پیامبرانت را به آن مقام رساندی‚ برسان.
خداوندا! شکاف ها را با او پر کن‚ گسستگی ها را به او پیوسته دار‚ ظلم را به او بمیران‚ عدالت را نمایان ساز‚ و زمین را به عمر طولا نی اش زینت بخش‚ و او را با یاری تا›یید کن‚ و با بیم نصرت نما‚ و برای او گشایشی آسان قرار ده‚ و از جانب خودت برای او برهانی قاطع بر دشمنت و دشمنش مقدّر کن.
بارالها! او را قائم منتظر قرار ده‚ و پیشوایی که به او مانع ظلم می شوی ‚ و او را با یاری قدرتمند و پیروزی نزدیک توانا کن‚ و او را وارث شرق و غرب جهان که برکتشان دادی قرار ده‚ سنّت پیامبرت را به او زنده کن‚ تا هیچ حقّی را به خاطر ترس از مخلوقی پنهان ندارد‚ یاورش را نیرو ده‚ و دشمنانش را خوار‚ و هرکه با او بستیزد و مکر کند نابود کن.

بارالها! به دست او ما را به راه هدایت و بزرگ و میانه ای ببر که تندرو به سوی او بازگردد و دنباله رو به آن برسد.
بارالها! ما را بر فرمانبری او نیرو‚ و بر همراهی او راست بگردان‚ و به متابعت او بر ما منّت گذار‚ و ما را در حزب او‚ که قیام کنندگان به امرت‚ و صبرکنندگان به همراهش‚ وآنان که با خیرخواهی برای او جویای خشنودی اند‚ قرار ده‚ تا این که در روز قیامت ما را در زمره یاوران و پشتیبانان و تقویت کنندگان حکومتش محشور گردانی.
بارالها! بر محمّد و خاندانش درود فرست‚ و این را از طرف ما برای خودت‚ در حالی که از هر شک و شبهه و خودنمایی و شهرت طلبی بدور باشد‚ قرار ده‚ تا بر غیر از تو بر آن اعتماد نکنیم‚ و قصدی جز تو نداشته باشیم‚ و ما را در جایگاه او وارد کن‚ و در بهشت همراه او قرار ده‚ و ما را در کار او به دلتنگی و خستگی و سستی و پراکندگی مبتلا مساز‚ و ما را از کسانی قرار ده که از آنان برای یاری دینت کمک گرفته وبه آنان ولیّت را عزیزمی گردانی ‚ و به جای ما گروه دیگری را برنگزین چه این که این کار بر تو آسان و بر ما بسیار گران و دشوار است‚ وتو بر هر کار توانایی.
بارالها! بر والیان عهدش درود فرست‚ و ایشان را به آرزوهایشان برسان‚ و عمرشان را طولا نی ساز وآنان را یاری ده‚ و برای او آنچه از امر دینت را به آنان نسبت داده ای به نهایت برسان‚ و ما را پشتیبانان آنان و یاوران دینت قرار ده‚ و بر پدران پاکیزه اش و پیشوایان هدایتگر درود فرست.
بحارالا نوار 93 / 330

[عهد آسمانى]

امام رضا علیه‏ السلام فرمودند:
هر كس به خدا خوش گمان باشد، خداوند مطابقِ گمان او، با وى رفتار مى‏‌كند و هر كس به روزىِ كم راضى باشد، خداوند عمل كم را از او مى‌‏پذیرد و هركس به روزى حلال اندک خشنود باشد، هزینه زندگى‌اش سبک مى‏‌شود و خانواده‏‌اش در نعمت خواهند بود و خداوند، او را از بیمارى و درمان دنیا آگاه مى‏‌كند و به سلامت، از دنیا به خانه سلامت (آخرت) بیرون مى‌‏بَرد.

منبع: راسخون ( http://www.rasekhoon.net/hadith/3993 )

[عهد آسمانى]

وحشت وحشی

مامون را عظمت تازه‌ای که امام در خراسان پیدا کرد بیمناک ساخت و چون مردم غرب نیز علیه او آغاز اعتراض نمودند لذا تصمیم به قتل امام گرفت...

یک بار سی غلام شمشیرزن را شبانه بر آن حضرت مامور کرد، اما شمشیرها کارگر نیفتاد. و بار دیگر; خود مامون امام را به خوردن آن انار، یا انگور زهرآلود مجبور کرد. گرچه آن حضرت خودداری نمود اما مامون گفت: «ناچار باید میل کنید» آری، کار از کار گذشت. خدمتکار خاص (ابوالصلت هروی) دید که امام عبا را بر سر انداخته از قصر مامون خارج شد. دانست که زمان فراق فرا رسید. جنازه امام را بظاهر تجلیلی بی نظیر کردند و در همانجا که خود آن حضرت معرفی کرده بود و قبر ظاهر شد، دفن نمودند و آنگاه گور از خاک پر گشت و برآمد و صدها معجزه در همین صحنه برای ناظران نمودار شد.

[عهد آسمانى]

سیره علمی امام رضا علیه السلام

پس از تحمیل ولایت عهدی توسط مأمون بر امام رضا علیه السلام در خراسان، جلسات گسترده بحث و مناظره به دستور مأمون تشکیل گردید و از اکابر دانشمندان و علماء زمان، اعم از مسلمان و غیر مسلمان برای حضور در این جلسات دعوت می شد.

بدون شک پوشش ظاهری این مناظرات اثبات و تبیین مقام والای امام هشتم علیه السلام در رشته های علوم مختلف و معارف قرآنی بود؛ اما اینکه هدف و یا اهداف پشت پرده مأمون از این کار چه بوده، احتمالات و اقوالی بیان شده است

گروهی بر این باورند که هدف مأمون جز این نبود که به پندار خویش مقام امام علیه السلام را در انظار مردم مخصوصا ایرانیان پایین آورد و مردم گمان کنند که حضرت رضا علیه السلام تنها به مسائل ساده قرآنی یا حدیثی آشناست و از فنون و علوم دیگر بی بهره است؛ چنان که خود مأمون به سلیمان مروزی، عالم مشهور علم کلام، بعد از اینکه دستور داد با حضرت رضا علیه السلام مناظره کند، گفت: «هدف من چیزی جز این نیست که راه را بر او ببندی؛ چرا که می دانم تو در علم و مناظره توانا هستی.»

[عهد آسمانى]

توده مردم و محققان با توجه به عقاید و مستندات خود امام رضا (ع) را ضامن آهو می نامند. در این زمینه داستان های گوناگونی در کتب تاریخی نقل شده است که عبارتند از:
داستان پناهنده شدن یک ماده آهو از دست صیاد به حضرت رضا (ع) که از امام خواهش کرد ضامن او شود تا برود و بچه ی خود را شیر دهد و برگردد و آن حضرت، ضامن شد. این داستان در موضوع هجرت امام از مدینه به مرو پیش آمده که حضرت رضا (ع) برای رسیدن به خراسان از دشتی نزدیکی سمنان گذشته و داستان مذکور در همین دشت اتفاق افتاده و از آن پس این دشت به نام دشت آهوان معروف شده است. سعید نفیسی در این باره نوشته است: آهوان، نام منزلگاه و آبادی ای است در میان سمنان و دامغان در هفت فرسنگی مشرق سمنان، همان جایی است که امام هشتم (ع) ضامن شد و بدان جهت آنجا را آهوان نامیده اند. عبدالرفیع حقیقت نیز در تاریخ سمنان نوشته است؛ مردم سمنان، داستان ضامن آهو را مربوط به این منطقه می دانند. این داستان را شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا به این صورت نقل می کند. محمد بن احمد ابوالفضل نیشابوری رضی الله عنه گوید از حاکم راز ی دوست ابی جعفر عتبی شنیدم که گفت از ابومنصور بن عبدالرزاق شنیدم که گفت در روزگار جوانی نادان بودم؛ نظر خوشی به طرفداران این مشهد نداشتم و در راه، متعرض زائران می شدم. روزی به شکار آهو، یوزی را به دنبال آهو روانه کردم؛ آهو هم فرار نکرد و به سوراخ لانه مانندی در دیوار آن مزار داخل شد؛ من از ابی نصر مقری، قاری راتب قبر مطهر پرسیدم آهویی که وارد شد را ندیدی؟ او گفت ندیدم از آن پس با خدا عهد بستم که زایران این قبر را نیازارم. داستانی که نویسنده ی فردوس التواریخ از کتاب وسیله الرضوان نقل کرده: پسری بود که ناخوشی دق داشت و اطبای آن عصر، چاره ی آن ناخوشی را به تفرج و صید نمودن دیده بودند. روزی آن پسر که سلطان زاده بود به عقب آهویی است راند و آهو به طرف بقعه ی مطهر رفت. اسب های ایشان جرأت دخول در آن مکان شریف انداخت و دوای درد خود را خواست؛ وی شفا یافت. او عریضه به والد خودش نوشت و سلطان سنجر بعد از وصول نامه دستور داد آن بنا را تعمیر کنند. داستانی که ابن شهر آشوب ذکر کرده که در آن چشمه در نیشابور که حضرت رضا (ع) غسل کرد و نماز خواند، آهویی به حضرت پناهنده شد و ابن حماد در قصیده ی خود به آن اشاره کرد که مطلع آن این است: الذی لاذبه الضبیه و القوم جلوس من ابیه المرتضی زکوا و یعلوا و ویروس او کسی است که آهو به او پناه آورد و مردم همنشین او بودند. او مانند پدرش علی بن ابی طالب به مردم پناه می دهد؛ او بزرگ و سرور است. داستان ضامن آهو بودن امام رضا (ع) در شعر فارسی جلوه ی خاصی پیدا کرده است. میرزا داوود اصفهانی که در صال 1065 قمری در اصفهان به دنیا آمده و در سال 1109 قمری به تولیت آستان قدس رضوی منصوب گردید است. در کتاب «مسافرت نامه» منظوم خود که به شرح سفر شهرهای ایران است، وقتی به دشت سمنان رسیده است، این ابیات را سرود. رسیدم چو به آن ارضی گزیده مصفا چشمه ای آمده به دیده... چنین فرموده پیر خوش روایت که از پیشینیان است این حکایت مکرر بود راوی والد من زآبا و ز اجدادش معنعن... به این منزل چو وارد گشت حضرت شد از فیض قدوم با طراوت که صیاد آهویی را صید کرده اسیرش ساخته، در قید کرده ز دور آهو چو آن معصوم را دید ز جور و محنت صیاد نالید نمود اظهار عجز و ناتوانی به حضرت با زبان بی زبانی... بفرما امر ای کان مروت دهد یک ساعتم صیاد رخصت... شاعر در ادامه سروده است که صیاد از امام رضا (ع) دلیل و ضامنی می خواهد که آهو را آزاد کند و امام رضا (ع) عصای خود را به زمین می زند و چشمه ای پیدا می شود و صیاد که کافر بود، مسلمان می شود و علت نامگذاری این دشت را در دو بیت پایانی بیان می کند. چو شد معجز نما مولای ثامن ملقب کشت آن حضرت به ضامن از آن پهن دشت غیر معمور به ارض آهوان گردید مشهور

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

در غربت طوس

دلم گرفته است، دلم به اندازه ی همه ی غروب
به اندازه ی تنهایی تک درختی در کویر گرفته است؛

دلم به اندازه ی بغض پرنده ای که می پرد و در ملکوت دور
افق گم می شود و به اندازه ی راه مدینه تا خراسان گرفته است،
به اندازه ی جامی سرشار از سرخی و سیاهی مرگ...

به تنهایی خیالهای درهمی که فاصله ی مرا با تاریخ کم می کند
فرو می روم. مدینه را می بینم. مدینه شهر گمشده ای
در تاریخ نیست، مدینه همه ی تاریخ اسلام اگر نباشد، نیم بشتر آن است؛

مدینه جای حیات معنوی و محل شنیدن صداهای ملکوتی است.
سال هایی از مرگ «هارون» می گذرد و «امین» دچار
خدعه ی برادر شده است.

خورشید را از مدینه به سمت مشرق می خوانند و او ناگزیر
پای در راهی می نهد که انجام آن روشن است.

مأمون خدعه ای تازه برآورده و امام که تنهایی و غربت معنویت
را بر هم آمیخته است، در ناگریزی تمام به مرو می آید.

تمامت اسلام بار دیگر تمامت کذرا رو به رو می شود و نیرنگی
و سقیفه ای دیگر در تاریخ اسلام پا می گیرد.

«مرو» می شود مدینه و مگر هر جا که صدای ملکوت شنیده شود،
مدینه نیست؟ مگر هرجا که از عطر حضور آل نبی صلی الله علیه و آله
پر باشد، مدینه نیست، مرو، مدینه می شود

و خواب های آشفته ی مأمون و مأمونیان بیشتر می گردد،
خوب هایی که تعبیر ناگزیر آن سالیان درازی را جامی سرشار
از سرخی و سیاهی مرگ و خورشید جوان آل رسول در
سمت غروب جاودانه می شود

تا تاریخ، دوباره تفریت خوانِ کلمه ای متبرک از کلماتِ خداوند باشد.
خیالم می آشوبد و پنجره ای می جویم تا از رخوت و وحشت
مرگ آفتاب بیرون آیم؛ تاریخ مرا به خود می خواند.

در فاصله ای نه چندان دور از طلوع گاه خورشید، ضریحی ر
و به آفتاب چهره گشوده است، ضریحی که زیارت گاه
مشتاقان است و زائران روشن آفتاب است.

دلم گرفته است
دلم به اندازه ی همه ی غروب گرفته است
به اندازه ی غربت طوس
به اندازه ی حرم امام رضا علیه السلام...

محمدرضا تقی دخت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لجه ای از دریا

قال علی بن موسی الرضا علیه السلام :

خمس من لم تكن فیه فلا ترجوه لشیء من الدنیا و الَخرة :
من لم تعرف الوثاقة فی أرومته ، و الكرم فی طباعه ،
و الرصانة فی خلقه ، و النبل فی نفسه ، و المخافة لربه

حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام فرموده اند:

پنج چیز است كه در هر كس نباشد امید چیزی از دنیا و آخرت به او نداشته باش :
كسی كه در نهادش اعتماد نبینی ، و كسی كه در سرشتش كرم نیابی ،
و كسی كه در خلق و خوی اش استواری نبینی ،
و كسی كه در نفسش نجابت نیابی ،
و كسی كه از خدایش ترسناك نباشد.

تحف العقول ، ص (470)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت جان گداز قبله هفتم ،‌پیشوای هشتم شیعیان
سلطان طویس , غریب الغربا ، معین الضعفاء ،
کعبه آمال عاشقان ،خورشید آسمان امامت و ولایت ،
گوهر درخشان خاندان عصمت و طهارت،
آقا علی بن موسی الرضا المرتضی علیه السلام
بر سوگواران حضرتش تسلیت و تعزیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قالَ علی بن موسی الرضاعليه السلام :

الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ يَعْدِلُ سَبْعينَ حَسَنَةٍ، وَالْمُذيعُ بِالسَّيِّئَةِ
مَخْذُولٌ، وَالْمُسْتَتِرُ بِالسَّيِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ.

امام علی بن موسی الرضا علیه السلام فرموده اند :

انجام دادن حسنه و كار نيك به صورت مخفى ، معادل هفتاد
حسنه است ؛ و آشكار ساختن گناه و خطا موجب خوارى و پستى مى گردد
و پوشاندن و آشكار نكردن خطا و گناه موجب آمرزش آن خواهد بود.

وسائل الشّيعة : ج 16، ص 63، ح 20990.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بارالها!

در پیشگاه تو ایستاده ام،

و دستهایم را بسوى تو بلند كرده ام

آگاهم كه در بندگى ات كوتاهى نموده و در فرمانبرى ات سستى كرده ام،

اگر راه حیا را مى پیمودم از خواستن و دعا كردن مى ترسیدم...

ولى … پروردگارم!

آن گاه كه شنیدم گناهكاران را به درگاهت فرا مى خوانى ،

و آنان را به بخشش نیكو و ثواب وعده مى دهى ،

... براى پیروى ندایت آمدم،

و به مهربانى هاى مهربانترین مهربانان پناه آوردم.

و مرا از دلهره ملاقاتت درامان دار،

و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده،

پیشاپیش، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و دیدن تو مى شود قرار دادم

اگر با این همه، خواسته ام را رد كنى ، امیدهایم به تو به یأس مبدّل مى گردد،

همچون مالكى كه از بنده خود گناهانى دیده و او را از درگاهش رانده،

و آقایى كه از بنده اش عیوبى دیده و از جوابش سر باز مى زند.

واى بر من اگر رحمت گسترده ات مرا فرانگیرد،

اگر مرا از درگاهت برانى ، پس به درگاه چه كسى روى كنم؟اما...

اگر براى دعایم درهاى قبول را گشوده،

و مرا از رساندن به آرزوهایم شادمان گردانى ، چونان مالكى هستى كه لطف و بخششى را آغاز كرده،

و دوست دارد آن را به انجام رساند، و مولایى را مانى كه لغزش بنده اش را نادیده انگاشته و به او رحم كرده است.

در این حالت نمى دانم كدام نعمتت را شكرگزارم؟

... آیا آن هنگام كه به فضل و بخششت از من خشنود شده، و گذشته هایم را بر من مى بخشایى ؟

... یا آن گاه كه با آغاز كردن كرم و احسان بر عفو و بخششت مى افزایى ؟

پروردگارا!

خواسته ام در این جایگاه، یعنى جایگاه بنده فقیر ناامید، آن است كه...

گناهان گذشته ام را بیامرزى ،

و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازدارى ،

و پدر و مادرم را كه دور از خانه و خانواده و غریبانه در زیر خاكها خفته اند، ببخشى .

... تنهایى شان را با انوار احسانت از بین ببر،

و وحشتشان را با نشانه هاى بخششت به انس بدل كن،

و به نیكوكارشان دم به دم نعمت و شادمانى بخش،

و به گناهكارشان مغفرت و رحمت عطا كن،

... تا به لطف و مرحمتت ازخطرات قیامت درامان باشند،

به رحمتت در بهشت ساكنشان گردان

و بین من و آنان در آن نعمت گسترده شناسایى برقرار كن،

تا مشمول شادمانى گذشته وآینده شویم.

آقایم!

اگر در كارهایم چیزى سراغ دارى كه مقامشان را بالا مى برد و بر اكرامشان مى افزاید، آن را در نامه اعمالشان قرار ده،

و مرا در رحمت با آنان شریك كن،

و آنان را مشمول رحمتت بگردان، همچنان كه مرا در كودكى تربیت كردند.

---