خیررسانی به مردم
بهره رساندن به دیگران، عامل جذب دلهاست.
در مسافرت، اگر کسی از خود سخاوت و مردانگی و ایثار نشان دهد و داشتههای خود را در اختیار دیگران نیز قرار دهد و با آنان «مواسات» داشته باشد، در دلها جا باز میکند. دیگران نیز دعاگو و خیرخواه او خواهند بود.
زاد و توشه را برخی به تنهایی مصرف میکنند، بعضی هم دیگران را سر سفره احسان خود مینشانند.
خداوند، چنین سنت نهاده که دلها را به سمت و سوی خیررسانان و خادمان و نیکوکاران بکشاند و محبوبیت را در گرو خدمت و نیکی قرار دهد.
مُعلّی بن خُنیس، یکی از اصحاب امام صادق (ع)، هنگام سفر برای خداحافظی خدمت آن حضرت رسید.
حضرت فرمود: ای معلّی! به وسیله خدا عزت بطلب، تا خداوند عزیزت سازد.
ص: 31
پرسید: چگونه، یابن رسول الله؟
امام صادق (ع) فرمود: ای معلّی، از خداوند متعال بترس تا همه از تو بترسند.
ای معلّی، با بخشش به برادرانت، به آنان اظهار دوستی کن، زیرا خداوند، بخشش را وسیله دوستی قرار داده و عطا نکردن و بخل را وسیله دشمنی قرار داده است.
به خدا قسم، اگر شما از من چیزی بخواهید و آن را به شما ببخشم، برای من بهتر از آن است که از من چیزی درخواست نکنید و من نیز آن را به شما ندهم و در نتیجه، مرا دشمن بدارید.
هرگاه خدای عزّوجلّ، به دست من خیری جاری کند و به دست شما برسد، همان مورد پسند و ستایش خداوند است. (1)
پیشگام شدن در نیکی به دیگری، یک «امتیاز اخلاقی» است و عطا و بخشش قبل از سؤال، امتیازی دیگر. دست و دلبازی و اخلاق کریمانه در سفر، محبوبیت میآورد، هم نزد خدا و هم پیش بندگان خدا.
________________________________________
1- امالی طوسی، ص 304.
ص: 32