در حوالی صبح، قطره های لطیف باران، صورت خاک گرفته
مدینه را شست و با آهنگی منظّم و رقصی موزون،
دست های التماس زمین را نوازش کرد.
بارانی که با وزش ملایم نسیم همراه بود،
طراوتی به کوچه های مدینه بخشید.
آسمان مدینه، زیباترین لباس خود را بر تن کرده بود
و انعکاس آبی آسمان، در چشم هر عابری، امام محمد باقر علیه السلام
را به اعماق دریای بی کران اعجاز و کرامت خداوند بُرد.
ناگهان، لب هایش به هم خورد:«اَلْحَمْدُ لِلّه رَبِّ الْعالَمینَ».
قدسیان، فوج فوج، بر خانه امام محمد باقر علیه السلام فرود آمدند؛
با طبق طبق احسان و برکت که برای خاکیان، از افلاک به ارمغان آورده بودند.
انتظار به پایان رسید و جهان، به جمال ششمین ستاره امامت روشن شد.
صدای صلوات و شادی، تمام خانه را پر کرد و با بوی یاس
و یاسمن در هم آمیخت.
تا کودک پلک گشود و در آغوش گرم امامت جای گرفت،
بوی سیب، تا ملکوت پیچید و آسمان، از قدومش متبرّک شد.
آمد، تا همه دنیا، با آمدنش صبحی راستین را به تماشا بنشیند
و تمام مکتب های تشنه هان، از علوم غیبی اش سیراب شوند.
آمد، تا از واژه واژه کلام آسمانی اش، تمام مذاهب رونق بگیرند.
خوشحالی از دیدگان ملائک می بارد.
زمین یکپارچه غرق شادی است.
روز میلاد صادق آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم است.
ابراهیم قبله آرباطان
