و بازهم زمستان زیبا از راه رسید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمستان است

زمین برفی و فصل زمستان
هوای ابری و درگیر باران

نمای مردۀ بی روح و بی جان درختان،
شاخه های لخت و عریان

شبیه دسته ای روح پریشان
سفید ِ قله های ِ کوهساران

فضای خلوت ِ کوچه ... خیابان
عبوری با قدمهای شتابان

نگاه از منظری در مه گرفته
سلام دستها در جیب پنهان

زمستان است زمستان است زمستان
هوا سرد است سرها در گریبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمستون،تن عريون باغچه چون بيابون
درختا با پاهای برهنه زير بارون

نميدونی تو که عاشق نبودی
چه سخته مرگ گل برای گلدون

گل و گلدون چه شبها نشستن بی بهانه
واسه هم قصه گفتن عاشقانه

چه تلخه چه تلخه
بايد تنها بمونه قلب گلدون

مثل من که بی تو
نشستم زير بارون زمستون

زمستون
برای تو قشنگه پشت شيشه
بهاره زمستونها برای تو هميشه

تو مثل من زمستونی نداری
که باشه لحظه چشم انتظاری

گلدون خالي نديدي
نشسته زير بارون
گلای کاغذی داری تو گلدون

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ،

سرها در گریبان است .

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را .

نگه جز پیش پا را دید ، نتواند ،

که ره تاریک و لغزان است .

وگر دست ِ محبت سوی کس یازی ،

به اکراه آورد دست از بغل بیرون ؛

که سرما سخت سوزان است .

نفس ، کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .

نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟

مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر ِ پیرهن چرکین !

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی...

دمت گرم و سرت خوش باد !

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم .

منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور .

منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور .

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم .

بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم .

حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد .

تگرگی نیست ، مرگی نیست .

صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است .

من امشب آمدستم وام بگزارم.

حسابت را کنار جام بگذارم .

چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟

فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی ِ بعد از سحرگه نیست .

حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی ِ سرد ِ زمستان است .

و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده .

به تابوت ستبر ظلمت نه توی ِ مرگ اندود ، پنهان است .

حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است .

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت .

هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان ،

نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین ،

درختان اسکلتهای بلور آجین .

زمین دلمرده ، سقفِ آسمان کوتاه ،

غبار آلوده مهر و ماه ،

زمستان است

مهدی اخوان ثالث (میم - امید )

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیدی که چه بی رنگ و ریا بود زمستان ؟
مظلوم ترین فصل خدا بود زمستان

دیدیم فقط سردی او را و ندیدیم
از هر چه دو رنگی است رها بود زمستان

بود هرچه فقط بود سپیدی و سپیدی
اسمی که به او بود سزا بود زمستان

گرمای هر آغوش تب عشق دم گرم
یکبار نگفتند چرا بود زمستان

بی معرفتی بود که هر بار ز ما دید
با این همه باز اهل وفا بود زمستان

غرق گل و بلبل شد اگر فصل بهاران
بوی گل یخ هم به هوا بود زمستان

با برف بپوشاند تن لخت درختان
لبریز و پر از شرم و حیا بود زمستان

در فصل خودش ، شهر خودش ، بود غریبه
مظلوم ترین فصل خدا بود زمستان …

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمستان کوله بار سرد خود را بر زمین میگذارد

زمستان فصلی است، سفید…
این فصل آخرین فصل سال است

روزها، ماه ها، در پی هم میگذرند ….
تا به این فصل زیبا میرسیم

در این فصل درختان لباس عریانی به تن میکنند
همه ی خیابان ها، کوچه ها عروس میشوند…

عروسی از جنس سرما، از جنس آرامش
کوله بار این فصل پر از برف و پر از ترانه های بارانی است…..

ترانه های بارانی هم کوله بار بارانی و غم خود را در این فصل میگذارند
این فصل روح لطیفی به شاهرگ هستی می بخشد

در این فصل عقل ها حیران میشود از زیبایی های طبیعت
حرف های ناگفته ای در این فصل در ژرفای جانمان باقی میماند

هم چنان که در این فصل برف و باران میبارد…..
قصه ای که نامش زندگی است هم چنان جریان دارد…..

امیدوارم که در این فصل دل ها همچون این فصل ….
سرد و بارانی نشود….

اما آخر این فصل مانند فصل های
بی وفای دیگر هوس رفتن میکند

کاش زمستان کفش داشت…..
و او را نگه میداشتم ،…..
در را به رویش قفل میکردم…..
و چه کارها که برای ماندنش انجام نمیدادم

تا مرا با این همه زیبایی تنها نگذارد….
اما من چه بخواهم و چه نخواهم میرود…….

اما با رفتن او سال جدیدی آغاز میشود….
که فصل بهار فرا میرسد که جشن طبیعت است……

و در پایان:
نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی
کسی گل بدمد و باز تو در گل باشی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حس سرما دارم اما خوشحالم از درون.
پی کشف راز های زمستان می روم.

می بینم برف های سفیدرا،درختان عریان را .
این ها ذهن من را سیراب نمی کند باید از درون کاوید.

برف ها رنگی اند این را با چشم دل می توان دید.
هر رنگ هم نشانه ای دارد.

برف ها رنگ آیات خدا را با خود دارند،رنگ سرما را.
تشنه ترم اما هنوز زود است.

باید عمق طبیعت را دید.من برف ها را رقصان نمی بینم
بلکه آن هارا مصمم برای رسیدن به زمین آن هم با استواری می بینم.

انگار زمین با زمستان قرار گذاشته تا به خواب رود
و زمستان چند ماهی جولانگر صفحه هستی باشد.

عمق زمستان برف نیست،سرما نیست،سختی نیست بلکه
گرمای پرشدت است، عمق زمستان یعنی گرمای محبت که
درختان را لالایی می دهد گرمایی که اگر نبود سرما بی معنی می شد.

زمستان با سفیدی اش لکه سیاهی یکنواختی طبیعت را می شوید.
اگر زمستان نبود بهار بی معنا می شد

زمستان فداکارترین فصل هاست زیرا...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

برف خیلی زیباست نه!!!

دونه های کوچیک ولی در عین حال زیبا!
اونقدر زیبا و دست نیافتنی که ما همینطوری نمی تونیم
ببینیم اونقدر مخفی که هر کسی اونو نمی بینه...

دونه هایی که از اون بالا پایین می یاد تا ما آب داشته باشیم
ولی گونجشکک اشی مشی قصه کودکی ما رو یک گوله برف
می کنه و تو حوض آرزو های ما می ندازه!!!

حوضی که پر از آرزو هاست ولی هر کسی به اون آرزوها دست
پیدا نمی کنه ولی گنجشکک واردش میشه و در اون غرق میشه...

گنجشککی که تو سرما زیر برف دون نداره. بالای سرش یک
کلاه هست یک کلاه خدادادی کلاهی که سر هر کسی نمی ره...

کلاهی که اگه سر هر کسی بره خوشبختی میاد در خونشو میزنه
...کلاهی که سفید و زیباست کلاهی خیالی کلاهی که
چند لحظه یا ساعت هست ولی یک دفعه غیب میشه!!!

کلاهی که هر کسی آرزوشو داره...نمی دونم شاید هم نداشته باشه
شایدم اینقدر مشغولیم که این کلاه زیبا رو نمی بینیم شاید
گنجشکک که یک گوله برف شده رو نمی بینیم...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

"زمستان "،زمستان است

نگاه سردتو بر من زمستان است
صدای سرد تو بر من زمستان است
بهار چشم تو بر من زمستان است

به گرمی دل نمیبندم
دلم لبریز از سردیست
در آغوشت پناهم نیست

چرا دنیا چرا دنیا
دلم از درد میسوزد

کسی با من موافق نیست
به درد خود گرفتارم

لبانم خشک از سردیست
صدایم مرده
دل خشکیده
دنیایم زمستان است

چرا دنیا چرا دنیا؟ ...

محمد داریونی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]