بسم الله الرحمن الرحیم
یكی از علائم ظهور آن حضرت كه در بعضی روایات از نشانه های حتمی شمرده شده، خروج شخصی به نام دجال است. وی یك طاغوت پر تزویر و حیله گر است كه عده بسیاری را به دنیال خود می كشد.
ما در اینجا به همان روشی كه به معرفی سفیانی پرداختیم، دجال و خصوصیات و ویژگیهایش را مورد بررسی قرار می دهیم. در روایات برای او صفات گوناگون و عجیبی ذكر شده است كه با هم می خوانیم:
حتمی بودن خروج او: امیرالمومنین ع از پیامبر اكرم ص نقل می كند كه فرمود: پیش از قیامت ده امر حتمی واقع می شود: خروج سفیانب، دجال، دود، دابه الارض، خروج قائم، طلوع خورشید از مغرب، نزول عیسی، فرو رفتن در مشرق جزیره العرب،
بیرون آمدن آتشی از قعر یمن كه مردم را به محشر برد.
اثبات الهدایه، شیخ حر عاملی، ج7، ص405
نام و نسب او: عده ای گویند كه نام دجال صائد بن صید یا ابن صیاد است، و برخی مخالف رای ایشان را گفته اند. در كتابهای لغت، دجال، به معنی كذاب است، و فعل آن را به معنی آب طلا و آب نقره دادن نوشته اند. دجال را در زبانهای فرانسه و انگلیسی، آنتی كریست نامیده اند كه به معنی دشمن و ضد مسیح است.
مهدی موعود، ترجمه و نگارش علی دوانی، ص972
خصوصیات فردی او: حضرت امیر المومنین ع می فرماید: او چشم راست ندارد، و چشم دیگرش در پیشانی اوست، و مانند ستاره صبح می درخشد، چیزی در چشم اوست كه گویی آمیخته به خون است. وی در یك قحطی سختی می آید، و بر الاغ سفیدی سوار است...
و در صحیح مسلم در كلام رسول خدا ص دجال چنین توصیف شده است: او مردی چاق، سرخ رو، با موی سر مجعد، و اعور است، چشمش همچون دانه انگوری است كه بر روی آب قرار گرفته باشد.
صحیح بخاری، ج9، باب 1094، ح1947
عقیده او: امیر المومنین می فرماید: او با صدای بلندی فریاد می زند كه بین مشرق و مغرب، صدایش را جن و انس و شیاطین می شنوند (به فرض صحت روایت، ممكن است این عمل به وسیله رادیو و تلویزیون صورت بگیرد) و می گوید: ای دوستان من! به سوی من آیید. من هستم كسی كه آفریده است، پس استوار ساخته و مقرر كرده و هدایت نموده است. من پروردگار برتر شما هستم.
مهدی موعود، ترجه و نگارش علی دوانی، ص 965
مكان خروج: امیر المومنین ع می فرماید: او از شهری كه آ» را اصفهان می گویند و قریه ای كه معروف به یهودیه است بیرون می آید.
مرگ او: رسول خدا ص می فرماید: دجا در امت من بیرون می شود در چهل روز، پس خداوند عیسی بن مریم را مامور می كند و او را طلب می كند و از بین می برد.
صحیح مسلم، با شرح نووی، ج18، ص65