| ❤ |
فرشته بوسه زده بارگاه ایزدی ات را
بهشت خیمه زده ، پرنیان سرمدی ات را
چقدر هودج سیمین،گسیل گشته به پایت
که سر به سجده گذارند،ملک امجدی ات را
تو کیستی که قلم با هزار جلوه نوشته
بر آیه های مقدس ،حروف ابجدی ات را
تو کیستی که زبان باز کرده ماهی دریا:
به حسن مرتبت و خلق خوش ، زبان زدی ات را
تو کیستی که قسم یاد کرده ریگ بیابان
که انعکاس دهد ساحت زبر جدی ات را
نشسته ماه شب چارده که سیر ببیند
حلول احمدی ات، حله ی محمدی ات را
خدا تمامیت قدر را فقط به تو بخشید
که آشکار کند خلقت مجردی ات را
| ❤ |
اي حيدر شهسوار وقت مدد است
اي زبده ي هشت و چار وقت مدد است
من عاجزم از جهان و دشمن بسيار
اي صاحب ذوالفقار وقت مدد است
| ❤ |
آن چشمه ی جوشنده اکسیر حیا ت
انگیزه ی خلقت است و آیینه ی ذات
بشنو که فرشتگان همه می گویند
بر خاتم انبیا محمد صلوات
| ❤ |
بیاورد از حرا قرآن محمد
که رجحان داشت بر باران محمد
اگرچه احمد خیراابشر بود
فراتر بود از انسان محمد
| ❤ |
با چشم پر از اشک، مداوا می خواست
کور آمده بود و چشم بینا می خواست
بارانی شد هوای صحنت بی ابر
وقتی که یتیم از تو بابا می خواست
| ❤ |
كيست جز خواجه مؤيد راى
احمد مرسل آن رسول خداى
شاه پيغمبران به تيغ و به تاج
تيغ او شرع و تاج او معراج
| ❤ |
تا نگردیده است خورشید قیامت آشکار
مشت آبی زن به روی خود ز چشم اشکبار
در بیابان عدم، بی توشه رفتن مشکل است
در زمین چهره‌ی خود، دانه‌ی اشکی بکار
مزرع امّید را زین بیشتر نپسند خشک
بر رگ جان نشتری زن، قطره چندی ببار
از صراط مستقیم شرع، پا بیرون منه
تا توانی کرد فردا از صراط آسان گذر
دست زن در دامن شرع رسول هاشمی
ز آنکه بی این بادبان کشتی نیاید برکنار
باعث ایجاد عالم، احمد مرسل، که هست
آفرینش را به ذات بی مثالش افتخار
تا نیامد رایض* شرع تو در میدان خاک
سرکشی نگذاشت از سر ابلق لیل و نهار
بوسه‌ها بر دست خود زد خامه‌ی نقاش صنع
تا شد از نقش تو لوح آفرینش کامکار
محو گردیدند از نور تو یک‌سر انبیا
ریزد انجم چون شود خورشید تابان آشکار
از جهان قانع به نان خشک گشتی وز کرم
نعمت روی زمین بر امتان کردی نثار
ماه را کردی به انگشت هلال آسا دو نیم
ملک معجز را مسخر ساختی ز این ذوالفقار
یا شفیع المذنبین، صائب ز مداحان توست
از سر لطف و کرم تقصیر او را درگذار
| ❤ |
بوسه باران شد ربیع و شد بهار انبیا
لنگر چرخ زمین آمد به دنیا مصطفی
قدسیان از شوق این مه پایکوبان بر فلک
پر گشایند زیر پایش از فلک تا فرش ما
| ❤ |
“امین” و “امن” و “مومن” آنقَدَر دنیا خطابت کرد
خدا طاقت نیاورد و سرانجام انتخابت کرد
برای هر سری از روشنایت سایه بان می خواست
که شب را پیش پایت سر برید و آفتابت کرد
حجازِ وحشیِ زیبا ندیده دل به حسن ات باخت
که بت ها را شکست و قبله ی دلها حسابت کرد
خدا از چشم زخم مردمان ترسید پس یک شب
تو را تا آسمان ها برد و مثل ماه قابت کرد
تو را از آسمان بارید مثل عشق بر دنیا
زمین را تشنه دید و در دل هر قطره آبت کرد
دوای درد دین و درد دنیا ، درد بی دردی
حضورت دردهای مرگ را حتی طبابت کرد
تو را از دورها هم می شود آموخت ای خورشید!
زمین گیرانه حتی با تو احساس قرابت کرد
که از این فاصله ، این سال های دوریِ نوری
همیشه پرتو مهرت به شب هامان اصابت کرد
هنوز از قله های ماذنه نور تو می روید
فقط باید دعا خواند و یقین در استجابت کرد
| ❤ |
اي گزيده مر تورا از خلق رب العالمين
آفرين گويد همي بر جان پاکت آفرين
از براي اينکه ماه و آفتابت چاکرند
مي طواف آرد شب و روز آسمان گرد زمين
خال تو بس با کمال و فضل تو بس با جمال
روي تو نور مبين و رأي تو حبل المتين
نقش نعل مرکب تو قبله روحانيان
خاک پاي چاکرانت توتياي حور عين
مرگ با مهر تو باشد خوشتر از عمر ابد
زهر با ياد تو باشد خوشتر از ماه معين
اي سواري کت سزد گر باشد از برقت براق
برسرش پروين لگام و مه رکاب و زهره زين
بر تن و جان تو بادا آفرين از کردگار
جبرئيل از آسمان بر خلق تو کرد آفرين
از براي اينکه تا آسان کند اين دين خويش
آدمي از آدم آرد حور از خلد برين
جبرئيل ار نام تو در دل نياوردي به ياد
نام او در مجمع حضرت کجا بودي امين
اين صفات و نعت آن مرداست کاندر آسمان
از براي طلعتش مي تابد اين شمس مبين
نور رخسارت دهد نور قبولش را مدد
سايه زلفت شب هجرانش را باشد کمين
زين قلم زن با قلم گر تو نباشي هم نشان
وين قدم زن با ندم گر تو نباشي هم نشين
اي سنايي گر ز دانايي بجويي مهر او
جز کمالش را مدان و جز جمالش را مبين
اژدهاي عشق را خوردن چه بايد اي عجب
گاه شرک از کافران و گاه دين از بواليقين
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
نقل قول
