حفاظت از مرزهای معارف اسلام
امام حسن عسكری(علیه السلام) چه در عصر پدر، و چه در دوران شش ساله امامت خود (از سال 254 تا 260 هـ.ق) علاوه بر طاغوت ستیزی، همواره با فرقه هایی كه به نام اسلام، اسلام ناب را تحریف می كردند ـ مبارزه می كرد، و به طور مكرّر در مورد خطر آنها به شیعیان خود هشدار می داد. آن حضرت در این راستا، بسیار كوشید، و با موضع گیری های قاطع در برابر آنها، به افشاگری پرداخت و از گسترش افكار ناراستین آنها جلوگیری كرد، چرا كه وجود آنها سدّ بزرگی فرا راه تعمیق و گسترش در رشد اسلام ناب بود، و از سوی دیگر باعث تقویت دشمنان و طاغوت ها می شد و در نتیجه آب به آسیاب دشمن می ریخت.
امام حسن عسكری(علیه السلام) با جاذبه و دافعه نیرومند، دوستان خالص و دانشمندان كارآمد را به سوی خود جلب می كرد، و مخالفان و منحرفان دوست نما را كه بر ریشه معارف اسلام تیشه می زدند به شدّت دفع می نمود، برای دریافتن این مهم در سیره امام حسن عسكری(علیه السلام) نظر شما را به چند فراز جلب می كنیم:
1ـ فارس بن حاتم، یكی از بدعت گزاران بود. جمعی گرداگرد او را گرفته بودند، او با تحریف حقایق، مطالبی را به نام معارف اسلام بدانها می آموخت، وی به تذكّرات امامان و علمای شیعه اعتنا نكرده و از كار خود دست نكشید. سرانجام ابوجنید، به دستور محرمانه امام هادی(علیه السلام) او را به هلاكت رساند.
در پی این عمل شجاعانه، امام هادی(علیه السلام) برای ابوجنید، حقوق ماهیانه تعیین كرد. پس از شهادت امام هادی(علیه السلام)، امام حسن عسكری(علیه السلام) به خصوص دستور داد كه حقوق ماهیانه او را مانند سابق بپردازند، حتی در این مورد برای یكی از نمایندگانش نامه نوشت، به این ترتیب برای نابودی بدعت و بدعتگزار، جدّيّت می نمود.(3)
2ـ امام حسن عسكری(علیه السلام) شنید شخصی به نام «احمد بن هلال» با خودنمایی و الفاظ بازی فریبنده ای به عقیده صاف شیعیان می تازد و با صوفی بازی و كج اندیشی، عقیده مردم را متزلزل می كند، با این كه بعضی می خواستند او را درستكار و پاكدل و پارسا معرّفی كنند و می گفتند: او 54 بار پیاده برای انجام حجّ به مكّه رفته است و... امام حسن عسكری(علیه السلام) با قاطعيّت برای نمایندگانش در عراق نوشت: «اِحْذَروا الصُّوفِيَّ الْمُتَصَنِّعَ؛ از آن صوفی ساختگی و دروغین، دوری كنید».
باز عدّه ای واسطه شدند تا بلكه فكر امام حسن(علیه السلام) را در مورد احمد بن هلال تغییر دهند، امام با كمال صراحت بدون هیچ گونه ابهام فرمود: «امر ما در مورد احمد بن هلال كه خدایش او را نیامرزد، به شما رسید، خداوند گناهان او را نمی آمرزد، و لغزش او را پس نمی گیرد، او بدون كسب رضایت و نظريّه ما، با استبداد رأی در امور ما دخالت كرده است، و مطابق هوس های نفسانی خود رفتار می كند، خداوند اراده كرده كه او را به دوزخ بفرستد، ما صبر می كنیم تا خداوند بر اثر نفرین ما، عمر او را كوتاه كند».(4)
3ـ امام حسن(علیه السلام) در سرزنش صوفیان و صوفی مسلكان، آن چنان برخورد شدیدی می كرد كه در ضمن گفتاری كه به منزله بیانیه ای برای همه شیعیان در تمام اعصار بود، چنین نوشت: «اَلا اِنَّهُمْ قُطّاعُ طَریقِ الْمُؤمِنینَ، وَالدُّعاةُ اِلی نِحْلَةِ الْمُلْحِدینَ، فَمَنْ اَدْرَكَهُمْ فَلْيَحْذَرْهُمْ، وَلْيَصُنْ دینَهُ وَ ایمانَهُ؛ آگاه باشید آنان راهزنان طریق مؤمنان هستند، و مردم را به راه ملحدان و منكران دین فرا
می خوانند، هر كس كه با آنها رو به رو شود، باید قطعا از آنها دوری كند، و دین و ایمان خود را از گزند آنان حفظ نماید».(5)