ویژه نامه شهادت جانسوزحضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام { مادر شکسته پهلو...}

[*آیه های انتظار*]

از اين روايت چنين معلوم مى‏شود كه والاترين مقامات كه «وسيله» نام دارد، در پايتخت عظمت حضرت حق تبارك و تعالى است؛ و هرگز كسى را به آنجا راه نيست. آرى، پايتخت عالم فقط جايگاه پنچ تن است، آنجا كه نشانگر عظمت و جلال و جلوه‏گاه نور جمال و جلال كبريايى است.

چنانكه گفته شد، اين انوار پنج‏گانه، در جميع منازل خلقت در تمام شئون ولايت همه جا همراه و همگام و همتايند؛ در ابتدا و انتها، در عالم اظله، در عالم ذر، در عالم ارواح و اشباح، در دنيا و برزخ، در حشر و نشر، خلاصه تا روز قيامت، از يكديگر جدا نبوده، در كنار هم در جميع مراحل و در تمام ملكات و فضائل بطور يكسان سهيمند.

پي نوشت ها

1ـ در بعضى از روايات عبارت داخل پرانتز نيز درج است.

2ـ احمد بن فضل بن محمد با كثير مكى شافعى متوفاى 1047 هجرى. وى از ادبا و شعراى مكه بوده و كتاب «وسيله المال فى عد مناقب الال» را در سال 1027 در مكه تدوين نموده است. (ايضاح المكنون ج 1/ 405، هديه العارفين ج 1/ 159، الاعلام ج 1/ 195، معجم المولفين ج 1/ 228).

3ـ مقتل الحسين (خوارزمى) ج 1/ 67، 68، منتخب كنزالعمال ج 5/ 94، مناقب ابن مغازلى ص 247، كنزالعمال ج 12/ 103/ ح 34195، ج 13/ 639، 640/ ح 37616.

4ـ اين عبارت در زيارت پيامبر با الفاظ ديگرى هم آمده است نظير: «اللهم اعطه الدرجه العليا و آته الوسيله الشريفه». (بحارالانوار 97/ 169).
و يا «اللهم و اعطه الدرجه و الوسيله من الجنه و ابعثه مقاما محمودا يغبطه به الاولون و الاخرون». (كامل الزيارات ص 16).
در اعمال روز عرفه نيز صلواتى بر پيامبر و اهل‏بيت عليهم‏السلام نقل است كه عبارات فوق به اين صورت در آن آمده است «اللهم اعط محمدا و آله الوسيله و الفضيله والشرف والرفعه والدرجه الكبيره». (متن كامل اين صلوات را در مفاتيح‏الجنان مى‏توانيد ببينيد).

5ـ در روايتى آمده است كه پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم فرمود: «و اسالوا اللَّه لى الدرجه الوسيله من الجنه. قيل: يا رسول‏اللَّه، و ما الدرجه الوسيله من الجنه؟ قال: هى اعلى درجه من الجنه لاينالها الا نبى ارجو ان اكون انا». (بحارالانوار ج 91/ 65).

6ـ مسند طيالسى ص 26/ ح 190، مسند احمد بن حنبل ج 1/ 101، معجم كبير طبرانى ج 3/ 40، 41/ ح 2622، ج 22/ 405، 406/ ح 1016، 1017، مستدرك حاكم ج 3/ 137، تلخيص المستدرك ج 3/ 137، الرياض النضره ج 3/ 183، ذخائرالعقبى ص 25، فرائد السمطين ج 2/ 28/ ح 367، مقتل الحسين خوارزمى ص 75، 103، اسدالغابه ج 5/ 269، 523، تاريخ مدينه دمشق (ط دار الفكر) ج 13/ 227، 228، ج 14/ 163، 164، تاريخ مدينه دمشق (ترجمه الحسين ع) ص 111، تهذيب‏الكمال ج 6/ 403، 404، سير اعلام النبلاء ج 3/ 258، مجمع‏الزوائد ج 9/ 170، منتخب كنزالعمال 5/ 94، كنزالعمال ج 12/ 99/ ح 34172، در السحابه ص 270، ينابيع‏الموده 194.

7ـ مستدرك حاكم ج 3/ 137.

8ـ كنزالعمال ج 12/ 100/ ح 34177.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بردلم اندوه جانکاه آمده

فاطمیه گویی ازراه آمده

فاطمیه تاحکایْت میشود

غربت حیدرروایت میشود

فاطمیه شوروغوغامیشود

درب سوزان بالگدوامیشود

فاطمیه فصل بیعت باعلی است

جرم زهراگفتن یک یاعلی است

فاطمیه قتلگاه محسن است

ازعلی بودن، گناه محسن است

فاطمیه گل خزانی گشت ورفت

سروحیدر، قدکمانی گشت ورفت.

[شهیده]

اولین سخن فاطمه در بهشت

سلمـان فـارسـى از پیـامبـر اسلام صلی الله علیه و آله چنیـن روایت كرده است:هنگامى
كه فاطمه داخل بهشت مـى شـود و آنچه خـداونـد برایـش مهیا كـرده، مـى بینـد،
ایـن آیه را تلاوت مـى كند:
«بسـم الله الرحمـن الـرحیـم الحمـدلله الذى اذهب عناالحزن ان ربنا لغفـور شكور
الذى احلنا دارالمقامه مـن فضله لایمسنا فیها نصب ولا یمسنا فیها لغوب»؛
ستـایـش و سپـاس ویژه خـدایـى است كه اندوهمان را زدود.
همانا پروردگار ما آمرزنده و پاداش دهنـده است.
پروردگارى كه در سایه بخشـش خود
ما را به بهشت و اقامتگاه
همیشگى مانفرود آورد.
مـا در آن جـا بـا رنج و ملالـى رو به رو نمـىشـویم.

[شهیده]

نـورانـى شـدن بهشت از نـور فاطمه زهرا علیهاالسلام

ابـن شهرآشوب مىنویسد: در بسیارى از كتاب‌ها، از جمله كشف ثعلبى و فضائل ابـوالسعادات،
در معناى ایـن آیه «لایـرون فیها شمسـا ولا زمهریـرا»؛ (و نمـىبیننـد در بهشت نه آفتـاب و نه سـرمایـى را)
آورده‌انـد كه ابـن عبـاس گفت:
چنـان كه بهشتیان در بهشت هستنـد، ناگاه نورى مـىبینند كه باغ‌هاى بهشت را نـورانـى كرد.

اهل بهشت اظهار مـىدارند:
خـدایا!
تـو در كتابـى كه بر پیامبرت فرستادى، فرمـودى:«لایرون فیها شمسا»؛
"بهشتیان در بهشت خورشیدى نخـواهند دید." نـدا مـى رسـد:
ایـن، نـور آفتاب و ماه نیست، بلكه علـى و فاطمه
از چیزى تعجب كرده و خندیدند واز نور
آن دو، بهشت روشـن گردید.

[نرگس منتظر]

حضرت فاطمه زهرا
مظهر اسم یا لطیف خداوند است
مبهوت مانده فلسفه از این کمال ها
از لطف او گرفته زبان ها مجال ها
یک لحظه مصطفی و همان لحظه مرتضاست
یک جا ظهور کرده جمال و جلال ها
از بوسه بوسه های پیمبر به دستهاش
هر دو رسیده اند به اوج کمال ها
با یک خطابه، کار نبی گونه کرد و گفت:
تنها علی است مرز حرام و حلال ها!

[نرگس منتظر]

گل بوته باغ مصطفی زهرا بود...

آلالــه داغ مرتضـی زهرا بود...

خورشیدِ بلند در شبستان وجود...

سرچشمه رحمت خدا زهرا بود...

شهادت مظلومانه حضرت فاطمه زهرا سلام الله
عليها را خدمت همه شيعيان تسليت عرض مي نماييم

[نرگس منتظر]

ما بی خیال حرمت مادر نمی شویم
با هرکه خصم زهراست برابر نمی شویم



با ما نگو که شیعه و سنی برابرند
ما بی خیال سیلی مادر نمی شویم

[نرگس منتظر]

این روزهای آخر عمرت بیا بخند
اصلا برای من نه برای خدا بخند


گفتی که گریه هات مرا میکشد علی
یا گریه میکنم سر سجاده یا بخند


گفتی بلند شو به سوی مسجدت برو
اینگونه که نمیروم اول شما بخند


باشد قبول رو زدن من قبول نیست
پس لا اقل به خاطر این بچه ها بخند


اصلا بنا شد اگر خنده ای کنی
این سینه ات شکسته فقط بی صدا بخند


وقتی خداست منتظر خیر مقدمت
خوشحال باش گریه چرا ؟
غصه چرا ؟
غم چرا؟
بخند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نامت گل، نشانت گل آذین،
یادت گلاب و غروبت گلگون!
آن گلی که بهشت
با عطر گلبرگ های آن از هوش می رود؛

گلی با هیجده گلبرگ بی مثال،
با هیجده بهار لا یزال.

خوشا به حال هیجده بهاری که با تو شکفتند.
هیجده تابستانی که به بار نشستند؛

هیجده خزانی که بر باد رفتند
و هیجده زمستانی که کفن پوشیدند....

کوه ها حجم عقده های کبود توست
و دریاها چکیده اشک های غریب تو.

از آن روز که فدک به نام تو شد،
فلک قافیه ای در خور یافت

و از آن دم که آب مهریه تو شد،
سفینه اهل بیت به جریان افتا د.

بیت الاحزان تو، پیشگوی کربلا بود
و گریه های دردناکت پیش درآمد نینوا.

سیمرغ گم شده!
مبادا بی تو حقیقت،
آشیانه خفاش ها شود
و عشق، بازیچه کاکلی ها!
مادر پهلو شکسته
دل های شکسته را دریاب.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب گل باغ علی پژمرده گشته،
و ماه از خانه مرتضی هجرت کرده و ستارگان عزادارند.

امشب کهکشان ولایت غرق در ماتم است
و در سکوت شب صدایی جز نوحه
علی و فرزندانش شنیده نمی شود.

حرامیان در اندیشه ظلمی دیگر، به خواب رفته اند،
و غرق در دنیای آلوده خویشند.

در این دنیای اسرارآمیز، زمینی است که
همه ارزش آن به یک شهر است،
و همه بهای آن شهر، به یک خانه است.

کلبه ای که باب شهر علم و خیرة النساء العالمین
به آن شرف حضور بخشیده اند.

هر روز صبح پیامبر اسلام بر اهل
خانه ای در مدینه وارد می شدند
و دسته گلهای سلام را تقدیم اهل آن می نمودند.

اهل آن خانه چه کسانی بودند
و چه سری در آن خانه نهفته بود،
که ارزشمندترین انسانهای دنیا،
برای آن این همه عظمت قائل بودند؟

علی، او که باید از درب ولایتش وارد شهر علم نبی شد.
فاطمه، همو که دلدادگان کویش از آتش گمراهی رهایی یافته اند.

حسنین ، همانها که آقا و سید دلهای بهشتی مؤمنانند.
و زینبین ، همان ستارگان پر فروغ دامان زهرا
و ماجرا از اینجا شروع شد که:

غم فراق پیامبر، چون ابرهای در هم پیچیده،
آسمان دل زهرا را فرا گرفت،
و باران اشک، نمود دل طوفانی اش شد.

او تنها برای جدایی از پدر نمی گریست،
بر مظلومیت علی هم اشک می ریخت.

دنیاپرستان زرخواه زورگو،همان حسودانی که
به طمع رسیدن به مقام و به طمع عشقهای آتشین،
چشم دلشان کور شد، و گوشهای اندیشه شان ناتوان گشت،
و زبان حق گوییشان لال شد.

ارزش وجود اهل بیت را نخواستند که درک کنند.
آنها، خفاشان شب خواهی بودند، که از تابش خورشید
حقیقت وحشت داشتند.