ویژه نامه شهادت جانسوزحضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام { مادر شکسته پهلو...}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بی تو تنهایی سخت است ای عشق من،ای تمام هستی من.
بی تو بودن معنا ندارد. بی تو، چراغ زندگی ام خاموش است.

بی تو، گذران قافله عمر دلگیر است.
بی تو، زینب تنها می شود، حسین می میرد.

بی تو، بیت الاحزان مدینه تنها می شود.
بی تو، آسمان چگونه ببارد، زمین چگونه تاب بیاورد.

بی تو، مدینه سر بر بالین کدام دوست نهد.
بی تو، ستارگان خاموشند. بی تو، دیگر صدای ضجه و ناله نمی آید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگر تو نبودی

آهنگ کاروان هستی، به گوش نمی رسید و قافله وجود، به راه نمی افتاد!
اگر تو نبودی؛ بهار سبز نمی شد، تابستان نمی رسید، پاییز زرد و زمستان پیر نمی گشت!

و اگر تو نمی آمدی؛
غنچه های نشکفته، داغ پژمردگی می دیدند و پرندگان نغمه شادی نمی زدند،
دخترکان معصوم، در بهار، مظلومانه می مردند و در سردی آغوش خاک می آرمیدند.

اگر تو نبودی؛
زمزمه جویباران شنیده نمی شد، بادها مرثیه نمی خواندند،
درختان نمی روییدند. گیاهان نمی موییدند، مهر نمی تابید، دریا نمی خروشید،

آسمان نمی غرید، باران نمی بارید، گل نمی جوشید و بلبل نمی نالید!
اشک شفق سرخ، دل سیاه و سینه صبح سپید، نمی شد.

ای لیلی مجنون وجود!
خاک وجود ما، با شبنم عشق تو گل شد
و درخت آفرینش به شوق تو گل کرد!

اگر تو نبودی!
آدم، دم نمی زد، نوح نوحه نمی کرد، ابراهیم در آتش می سوخت،
موسی، در نیل غرق و یوسف در چاه گم می شد، گل مریم نمی شکفت،

نسیم مسیح نمی وزید و بوی گل محمدی(ص)
آفاق و انفاس عالم را در نمی وردید!

اگر تو نبودی؛
علی(ع) را همسر و محمد(ص) را مادری نبود!
اگر تو نبودی، حسن(ع) و حسین(ع) «سید شباب اهل الجنه» نبودند!

اگر تو نبودی، هیچ ستاره ای در آسمان ولایت نمی درخشید
و هرگز کوکبی در ظلمت خاک سوسو نمی زد!

اگر تو نبودی، تربت کربلا شفا نمی داد
و عطر خون خدا جهان را آکنده نمی ساخت!

لاله ای نمی رویید، زنبور عسلی،
شهد گل های شهادت را، نمی چشید!

و نوای نی نوا، تا همیشه روزگار،
در گوش تاریخ طنین انداز نبود!

اگر تو نبودی؛
حسن(ع) را صبر و وقار، حسین(ع) را، شور وقرار،
سجاد(ع) را، صحیفه راز، باقر(ع) را، علم و حلم، صادق(ع) را،
صداقت گفتار، کاظم(ع) را کظم غیظ، نبود!

رضا(ع) راضی به رضا نبود و هرگز آهویی ضمانت نمی شد!
ابرجود و کرم جواد(ع) نمی بارید و کوکب فضل و هدایت هادی(ع) نمی درخشید!

و اگر از بیم و هیمنه تو نبود،
هیچ سپاهی برگرد عسگری (ع) حلقه نمی زد!

باری، اگر تو نبودی؛ مهدی هم نبود،
و اگر مهدی نبود، چه بود؟!

اگر مهدی نبود، مهد عالم، نمی جنبید، کودک روح نمی بالید
و دیده یعقوب انتظار، در التهاب دیدار حسن بهار، می سوخت!

اگر او نبود؛ شیرازه خلقت از هم گسیخته می شد، نبض زمان نمی تپید،
زمین اهلش را می بلعید، روح انسانیت می مرد و هیچ گاه وعده خدا تحقق نمی یافت!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نامت گل، نشانت گل آذین،
یادت گلاب و غروبت گلگون!
آن گلی که بهشت
با عطر گلبرگ های آن از هوش می رود؛

گلی با هیجده گلبرگ بی مثال،
با هیجده بهار لا یزال.

خوشا به حال هیجده بهاری که با تو شکفتند.
هیجده تابستانی که به بار نشستند؛

هیجده خزانی که بر باد رفتند
و هیجده زمستانی که کفن پوشیدند....

کوه ها حجم عقده های کبود توست
و دریاها چکیده اشک های غریب تو.

از آن روز که فدک به نام تو شد،
فلک قافیه ای در خور یافت

و از آن دم که آب مهریه تو شد،
سفینه اهل بیت به جریان افتا د.

بیت الاحزان تو، پیشگوی کربلا بود
و گریه های دردناکت پیش درآمد نینوا.

سیمرغ گم شده!
مبادا بی تو حقیقت،
آشیانه خفاش ها شود
و عشق، بازیچه کاکلی ها!
مادر پهلو شکسته
دل های شکسته را دریاب.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شب و سکوت و تنهایی...
و سری در چاه و واگویه های یک مرد، در هجوم سایه های نامرد.

آه! چه درد غریبی است، «غریبی»!
فدای غربتت، علی!

وقتی تمام دلت را غسل و کفن کنی، وقتی خونابه پهلوی دار
و ندارت را بشویی و گونه های یاست را ارغوانی ببینی،

اگر علی علیه السلام هم باشی، پشتت خواهد شکست.
اُف بر تو ای روزگار!

زمانه، چه ناجوانمردانه غربت را میان آشنایان وحی قسمت می کند!
به خدا اگر علی علیه السلام ، علی علیه السلام نبود، می شکست
که علی علیه السلام ، علی علیه السلام بود و در سوگ فاطمه علیهاالسلام شکست.

دیگر علی علیه السلام تنهاست، وقتی که زهرا میان خاک خفته باشد؛
که هیچ کس نباشد تا بر زخم سینه علی مرهمی نهد.

... و علی علیه السلام مانده است و مدینه بی زهرا
و خلوت بقیع.

ای بقیع مطهر!
مزار یاس کجاست؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پس از تو غمگین نباید بود.

اکنون که تو رفته ای، تمام دردهایت به پایان رسیده اند.
اینک در جوار پیامبر خاتم نشسته ای و بی شک،
غصه هایت را سر بر دامان او از یاد می بری.

امّا اندوه من از بی تو ماندن است...، از تنها شدنِ حقیقت
بر روی این خاک پرفریب...، از درد دل های تلنباری که
پس از تو تنها قلب پرسکوت چاه، یارای شنیدنش را خواهد داشت.

تو را پنهان از چشم های بخیل روزگار به خاک سپردم تا حسرت
دیدار مزارت تا قیامت، دل های گنه کارشان را به آتش بکشد.

تو را که ناموس حق بوده ای، دور از دست ها و چشم های
نامحرم زمین دفن کردم.

بگذار همه تا ابد بدانند دختر معصوم رسول خدا چنان از امت
خویش در ستم بود که نخواست هیچ کس نشان مزارش را بداند.

بگذار این بی نشانی، به نشانه اعتراضی ابدی در دل تاریخ
جاودانه شود.اینک من برای روزهای بعد از این غمگینم؛

روزهایی که باید بی تو نفس کشید و سکوت کرد و خون دل خورد.
من برای این دنیای ستم کار و در غفلت غمگینم که از
این پس قرار است نشانه های خداوند را بر روی زمین
یک به یک بیازارند و بر گمراهی خویش بیفزایند.

از این پس اندوه من ابدی است؛ تا آن زمان که به تو بپیوندم.

شانه ای که پس از تابوت تو خسته و غمگین به خانه بازمی گردد
هیچ آرزویی جز ندیدن دنیا ندارد.

دیگر دنیا با تمام فراخی اش برای من تنگ است؛ وقتی تو را
در هیچ جای زمین نمی توان سراغ گرفت.

دیگر هیچ کس انگار در دنیا نیست؛ وقتی بین ازدحام مردم
بانوی بهشتی من حضور ندارد.

آه بانو! این کلبه محقر با تو فردوس برین بود برای من...،
برای من و فرزندانی که دیگر طاقت نگاه های سوگوارشان را ندارم.

وقتی که تو بودی، سفره خالی و بی رونقمان گوارا بود؛
آنچنان که گویا مائده های آسمانی برایمان پهن بود و گرسنگی
را کنار این سفره بی نان، با شمیم بهشتی تو از یاد می بردیم.

بانو! هنوز زمین نیازمندت بود. هنوز گرسنگان مشتاقند که
در خانه تو را بکوبند و تو افطار فقیرانه خود و خانواده ات
را انفاق کنی و با لب های روزه دار، از خداوند بشنوی که:

«وَیُطْعِمُونَ الطّعَامَ عَلَی حُبّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در کوچه باد می‌آید، این ابتدای ویرانی است...».
خبری در راه است؛

خبری عظیم و واقعه‌ای هولناک. بادی که می‌وزد،
آبستن عزای بزرگی است که خواهد رسید.

بادی که در کوچه سرگردان است
به زودی به توفان بدل خواهد شد؛

توفانی که تنها خانه تو را به لرزه درمی‌آورد،
توفانی که تنها قصد ویرانی کلبه عشق را دارد؛

کلبه حقیقت، کلبه وحی و توحید.
کاش پنجره‌ها از این توفان نلرزند!

کاش در خانه را به روی این زلزله ناگهان باز نکنى!
کاش پشت در نایستى!
کاش آشیانه‌ات را شعله‌های کینه در کام نگیرند!

[درگاه محبوب]

شمـع وجود فاطمـه سوسو گرفتـه است

شب با سکوت بغض علی خو گرفته است


آتـش گـرفت جـان علی با شرار آه

وقتی که از ولی خدا رو گرفته است


در دست ناتوان خودش بعد ماجرا

این بار چندم است که جارو گرفته است


قلب تمام ارض و سماوات و عرش و فرش

یک جـا بـرای غـربـت بـانو گـرفته است


حـتی وجـود میخ و در و تـازیـانـه ها

عطر و مشام از گل شب بو گرفته است


بـا ازدحـام مـوج مخـالف بیـا ببین

کشتی عمر فاطمه پهلو گرفته است

***

مردی که بدر و خیبر و خندق حماسه ساخت

سـر در بغــل گـرفتــه و زانــو گـرفـته است

مجید لشکری

[درگاه محبوب]

بسم رب فاطمه (س)

باز سالی بگذشت و دردی تکرار شد
از کوچه ای باز صدای نـالـه بلند شد

بشکست دستی که جسارت ها کرد
سیلی به دردانه ی رسـول خـدا زد

باز علی دارد تنها می شود
بی پیمبر و زهـرا می شود

آه این روزهـا چه دردی دارد علی
همنشین بعد پیمبر بود زهرای علی

علی دست به هر جا که می کشد
به گوشش ناله ی فاطمه می رسد

چاه هم طاقت اشک علی ندارد
این چاه دگـر آبی بهمراه ندارد

آبروی او بود بعد پیمبر زهــرا
چه طعنه ها که نشنید علی اعلی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت مظلومانه دخت نبوت،همسر ولايت

‌مادر امامت،بانوي محشر ، صديقه طاهره

راضيه مرضيه ،حضرت فاطمه زهرا سلام الله

عليها را خدمت همه شيعيان تسليت عرض مي نماييم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یاد « زهرا»، واژه های محزون وغربت زده را
به « غمنامه» تبدیل می کند.

و ... « ایام فاطمیه» ، مجموعه ای است
از جگرهای سوزان، چشمهای گریان،
عزاداران سیه پوش، عاشقان درد آشنا،
شیعیان وفادار، احساس های یتیمانه و دردهای تنهایی.

مرور اوراق کتاب تاریخ، یاد آور
« رنج های شیعه » و درد و داغ « آل الله » است.

خدا را شاکریم که نعمت « غم زهرا» عطایمان کرده
و ما را نمک گیر سفره « محبت اهل بیت » ساخته است.
از این رو، روحمان با " اولاد علی و فاطمه " همنوایی دارد
و جز از " کوثر ولایت"سیراب نمی شود
و جز از " شراب مودت" جام بر نمی گیرد.

خوشیم که جرعه نوش ولاییم
و اسیر سلسله غم این خاندان.
محبتمان منحصر در " ذی القربی" است.

خاندانی که هم شایسته " دوست داشتن" اند،
هم اشک ریختن بر رنجهایشان
و سوختن در مصیبت ها و داغ هایشان.