اعتقاد به شفاعت
مقدمه:
خداوند در سوره ی فتح می فرماید: "لیغفرلک الله ما تقدم من ذنبک و ما تأخر"
بحث پیرامون معنای "ذنب" است که در این آیه به رسول الله (صلی الله علیه و آله) نسبت داده شده است.
شفاعت در نظر عموم مسلمانان آن اعتقادی است که با توجه به آیات متعدد قرآنی و احادیث متواتر، به یقین ثابت شده است. اعتقاد به شفاعت از ضروریات دین است و انکار صریح آن، کفر محسوب می گردد؛ زیرا انکار مطلق شفاعت، انکار آیات قرآنی و احادیث است که نصوص قطعی به شمار می روند و انکار آنها کفر به حساب می آید. بنابراین، منکر شفاعت منکر مسلّمات دین است و انکار آن، حرمان ابدی را به دنبال خواهد داشت.
بر اساس پژوهش ها، علمای اسلام شفاعت را به سه دسته تقسیم می کنند:
1- شفاعت از طریق اجازه.
2- شفاعت از طریق وجاهت.
3- شفاعت از طریق محبّت
عموم مسلمانان قائل به اقسام سه گانه ی شفاعت هستند؛ جدا از اینکه این شفاعت برای بخشش گناهان صغیره باشد یا تخفیف در عذاب یا بالا بردن درجات مؤمن.
برداشت اصلی از شفاعت این است که خداوند تبارک و تعالی برای اعزاز و اکرم بندگان خاص خویش به آنان جایگاه و مقامی ارزانی می فرماید که با اجازه ی او می توانند برای بندگان گنهکار شفاعت کنند و از وجود بخشنده و کریم وی و از فضل و کرم بی پایان او بخواهند تا شفاعتشان را بپذیرد. نتیجه این خواهد بود که خداوند تبارک و تعالی در روز محشر حساب و کتاب این بندگان گهنکار را به سرعت آغاز خواهد فرمود و فرمان بخشش بندگان گنهکار را خواهد داد. و خشنودی و بهشت خویش را به آنان عطا خواهد کرد.