بسیاری از قاریان محترم قرآن می گویند: «اساتید جلسات قرآن به ما توصیه می کنند که بایستی
هر روز قرائت داشته باشید. حالا اگر نشد قرائت کنید حتما باید ترتیل بخوانید تا صدایتان پخته
شود!» گاهی هم توصیه های عجیب دیگری از این اساتید نقل می شود؛ مثلا اینکه می گویند:
«صبح ها حتما بعد از بیدار شدن از خواب ترتیل بخوانید؛ برای گرم کردن صدا فقط ترتیل بخوانید؛
اگر می خواهید صدایتان باز شود، یک بالشت جلوی دهان تان بگذارید و فریاد بزنید؛ به کوهستان
یا مکان های خلوت بروید و داد بزنید تا به ارتفاع صدایتان افزوده شود؛ پوست گلوی تان را بگیرید و
بکشید تا صدایتان بم شود» و توصیه های شگفت آور دیگر.
در پاسخ به این موارد بایستی بدانید که اگر قرار بود همین خواندن های بی هدف هر روزه صدای
کسی را بسازد و درست کند همه ی انسان های روی کره زمین به واسطه ی حرف زدن در شبانه روز
بایستی حالا خوانندگانی حرفه ای بودند!
هر کدام از تمرینات و توصیه هایی که در بالا ذکر شد (و تخیّل هم نیست؛ یعنی واقعا افرادی هستند
که این توصیه ها را به عنوان پیشنهادهای نتیجه بخش به قاریان جوان و نوجوان توصیه می کنند)
ناشی از راحت طلبی در صداسازی است. توصیه کننده خودش برای کار حرفه ای زحمت چندانی
نکشیده و فقط با همین توصیه ها رشد کرده؛ حالا چون به یک نتیجه ی حداقلی رسیده است دیگران
را هم توصیه می کند که کار اشتباه او را انجام بدهند. ما بدون رنج و سختی و تلاش و تمرین و کوشش،
می خواهیم حرفه ای و استاد شویم! اما راه راحت طلبی دقیقا مانند دور باطل است. در یک جا
می نشینیم و فقط در همان جا که هستیم دور خودمان می چرخیم؛ خیال باطل هم داریم که در
مسیر پیشرفت هستیم. همین می شود که کسی ده سال جلسه قرآن می رود اما هنوز اکسان
واژه ها را بلد نیست، هنوز نمی داند با چه گامی باید شروع به خواندن کند، صدایش چقدر ظرفیت
دارد، تنفس دیافراگمی چیست، احساس در خواندن یعنی چه و … ! افتخار هم می کند که ده سال
است پای ثابت جلسه فلان استاد است.