دعا كليد ظهور
در تعاليم پيشوايان دين، دعا اسلحة پيامبران، سپر و سلاح مؤمن، مغز همة عبادات و حلقة ارتباط خالق و مخلوق معرّفي شده است.
اوّلين مظلوم عالم، حضرت اميرالمؤمنين(ع) ميفرمايند:
دعا سپر مؤمن است و هر گاه بسيار دري را كوبيدي به روي تو باز ميشود.1
و حضرت امام محمّدباقر(ع) خطاب به يكي از اصحاب خويش فرمودند:
آيا تو را راهنمايي نكنم به چيزي كه رسول خدا(ص) در آن استثنايي نزده؟
عرض كردم: چرا. فرمود:
دعا، كه قضاي پيچيده و سخت را برميگرداند ـ و انگشتانش را به هم فشردـ .2
و باز آن حضرت تأكيد كردند:
به خدا سوگند هيچ بندهاي دعا، پافشاري و اصرار به درگاه خداوند عزّوجلّ نكند مگر اينكه حاجتش را برآورد.3
حضرت امام صادق(ع) نيز ميفرمايند:
دعا كن و مگو كه كار گذشته است و آنچه مقدّر شده همان شود [و دعا اثري ندارد]... 4
مرحوم علّامة مجلسي در شرح روايت فوق ميگويد:
... بايد ايمان به بَداء داشت و به اينكه خداوند سبحان هر روز در كاري است و هر چه خواهد محو كند و هر چه بخواهد ثبت كند و قضا و قدر مانع دعا نيستند؛ چون تغيير در لوح محو و اثبات ممكن است. گذشته از اينكه خود دعا نيز از اسباب قضا و قدر، (است) و امر به دعا نيز از همانهاست.5
و نيز از آن حضرت نقل شده كه فرمودند:
«همانا دعا، قضا را برميگرداند و آن را از هم واميتابد؛ چنانچه رشتههاي نخ اگر چه به سختي تابيده شده باشد از هم باز شود.»6
كمتر كسي است كه در امور شخصي به ويژه در تنگنا و هنگام مواجه شدن با مشكلات و سختيهاي زندگي، دست به دعا بلند نكند و با راز و نياز، نذر و توسّل به اولياي الهي از درگاه حضرت احديّت، گشايش در امور خود را طلب نكند.