ویژه نامه وفات حضرت ام البنین علیهاالسلام {ام المصائب }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شیر زن بودی و شیر پرور.
دلیر بودی و دلیرپرور.
غیور بودی و غیورپرور.

وقتی پا به خانه علی علیه السلام نهادی، خود را نه بانوی خانه
که کنیز کودکان یتیم فاطمه دانستی و از این خاکساری عاشقانه
ادب و عشق به دردانه هایت آموختی.

وقتی غبار بی کسی از روی زینب می زدودی، مهر خواهرانه و وفای
برادری را به پسران رشیدت می خوراندی، تا سایه سار عقیله
بنی هاشم و سپر بلای خون خدا باشند.

وقتی دستان رشید عباس را در دستان حسین علیه السلام می نهادی،
علمداری یک انقلاب را در سایه اطاعت از ولایت به او می آموختی.

وقتی قدم به قدم، لحظه به لحظه و نفس در نفس، کودکانت را پای کلاس
درس فرزندان زهرا بزرگ می کردی، جان هایشان را به قله های رفیع امامت
می سپردیتا تیز پروازان وادی معرفت و راهیان صراط هدایت شوند.

تو در اوج صفا و صداقت، بانوی کلبه غمزده علی علیه السلام شدی؛
بانوی کلبه ای که بیت الاحزان فرزندان فاطمه بود و یادآور غصّه های دختر پیامبر.

تو انتخاب شده بودی تا از گنجینه ایمان، عشق و احساست، این کلبه را دوباره گرم کنی.
انتخاب شده بودی تا از خزانه رشادت و شهامتت، علمدار وفاداری به کربلای حسین تقدیم نمایی.

انتخاب شده بودی تا در قیام سرخ عاشورا و در انقلاب مظلومانه خدا،
سهیم باشی؛ همراه چهار پسر، چهار شیر مرد، چهار دلیرمرد غیور.

تو آمده بودی تا همدم تنهایی های مظلوم ترین سردار عالم باشی.
چه خوب توانستی مادر غصه های فرزندان فاطمه و مرهم زخم های کهنه مولا باشی!

ای همنشین علی و فاطمه!
ای چراغ بیت الاحزان فرزندان زهرا!

شفاعت حسین علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام شاه بیت غزل عاشقانه
زندگی ات خواهد بود و ماه درخشان وجودت، سرو رعنای امیدت، عباس،
سرمایه جاودانهدنیا و آخرتت.

خوشا به سعادتت ای مادر پسران دلیر!
ای مادر شیرمردان شهید!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سكوت تلخ بقیع را مویههای جانسوز مادری در هم میشكند:

دیگر به من مادر پسران نگویید؛
چون مرا به یاد شیران قوی پنجهام می اندازید.
پسرانی داشتم كه مرا به نام آنها ام البنین میخواندند



اما اكنون دیگر برای من پسری نمانده است؛ چهار فرزندم، همچون عقابان
تیز پنجه بودند كه با مرگ سرخ، زندگی را وداع گفتند.

مادری كه خواسته بود فاطمه نخوانندش تا
حزن و اندوه، میهمان دلهای كودكان فاطمه نشود.

مادری كه مادر حماسه بود و وفا و فضیلت؛ مادر بزرگواری و كرم؛ مادر شجاعت
و استقامت... و امروز بقیع سوگوار اوست. سوگوار مادری كه صبوری اش، ایستادگی و
پایداریرا معنا كرد؛ مادری كه نامش یادآور اقیانوس ادب، فروتنی و صداقت بود...

بزرگ بانو! واگویه هایت را چگونه فریاد كردی كه پژواك وجود دردمندت
همچنان در جان جهان جاری است؟...

شجاع زاده ی شجاع پرور! راز و رمز اشك¬هایت چه بود كه افشاگرانه هدف¬های شوم و
اراده های پلید و كردارهای جنایت¬كارانه نابكاران و ستمگران را برملا می¬كرد؛ همان¬گونه
كهمظلومیت آل الله را فریاد می¬كشید؟...

آموزگار عشق و ارادت!
عشق را چگونه یافتی كه پسرانت را آموختی تا سایه¬سار عقیله بنی هاشم و سپر بلای خون خدا باشند؟

... پسرانت را آموختی كه چشمانشان در برابر خصم، ذوالفقار باشد و دستانشان گلوگاه معركه
را بفشارد و رو به قبله ابروی حسین(ع) قامت ببندند...

ام العشق، ام الوفا! در زمزمه های شبانه ات چه می خواندی در گوش عباست كه دست هایش
متبركترین پل استجابت شدند. قیامتی برپا كردند كه قامت بیدار را درهم شكستند.
اسطوره تاریخ شدند و مثنوی موزون ایثار را در شاهنامه ذهن بشر حك كردند...

چه كسی جز تو می توانست دلاوری در دامن بپروراند كه سقای تشنه ترین
و جگرسوخته ترین لشكر تاریخ باشد؟... چه كسی جز تو می-توانست شیرمردی بیاورد تا در
عرصه پیكار تزلزل به اركان یلان پوشالی و طبل های توخالی بیفكند؟...

چه كسی جز تو می¬توانست دانای راز آب ها را بیاموزد تا ساقی جامی باشد كه ملائك
حسرت نوش زلال آن باشند، جامی كه عطش آباد تاریخ، چشم امید به آن دارد...

چه كسی جز تو می توانست عباسی بیاورد كه ماهتاب شب¬های تنهایی حسین(ع) باشد، چهره
زيباي انسان در ملكوتي¬ترين حالات ايثار و فداكارى، ترجمه زخم¬های انسان به زبان ملكوت ...

چه كسی جز تو می¬توانست قصیده عاشقانه عباس را در گوش زمان بخواند و
صبورتر ازهمه مادران دلسوخته، به ایثارش ببالد...؟!

اینك آرام بگیر بانو در این گوشه غربت كه طنین نوای جان سوزت هماره در گوش زمان
جاری خواهد بود؛ تا آن زمان كه رودها، موج زنان، داغ عبّاست را بر سینه می زنند و تا هر
زمان كه پروانگان بال سوخته و لبان ترك خورده تشنگی كه از سرزمین آسمانی عشق آمدهاند،
حماسی ترین روضه های عالم را با نام عبّاس تو می خوانند...

چشمه ی خور([1]) از فلك چارمین ســوخـت ز داغ دل أمّ البنـیـن
آه دل پـــــــــرده نـــشین حـی برده دل از عیسی گردون نشین
....
مرغ دلش زار چو مرغ هَزار داده ز كف چـار جـوان گـزیـن
.....
نـغـمه ی داوودی بانـوی دهر كــرده بـسـی آب، دل آهـنـین
.....
نـالـه و فریاد جهان ســوز او لـرزه در افـكنده به عرش برین([2])

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گویا آسمان مدینه رنگ و بوی عزا گرفته.
ام‏ البنین ‏علیها السلام در بستر غنوده و خاطرات تلخ و شیرین گذشته را به یاد می ‏آورد.

خاطراتی که یادآور گذشته پرفراز و نشیب اوست.

اولین خاطره‏ای که در ذهنش نقش می‏بندد، زمانی است که عقیل او را برای برادرش
امیرالمؤمنین علی ‏علیه السلام خواستگاری کرد و گفت:

علی ‏علیه السلام همسری می‏خواهد که از او فرزندی جنگجو و تک‏سوار پدید آید، پسری که قهرمان
عرب لقب گیرد. و آن زن کسی نبود جز فاطمه کلابیه; آری فاطمه!

فاطمه‏ ای که می‏خواست جای خالی فاطمه سفرکرده را برای علی‏ علیه السلام و کودکان داغدارش پرکند.
و گیسوان زینب‏ علیها السلام را به جای مادر مهربانش زهراعلیها السلام شانه بزند و دست نوازش بر
سر و روی حسنین‏ علیهما السلام بکشد و ام ‏کلثوم را مادرانه در آغوش گیرد.

از این پس او بانوی خانه ‏ای می‏شد که انوار لاهوتیش تا فراسوی ملکوت کشیده شده بود
و گذرگاه فرشتگانو ملائک مقرب درگاه حق بود و قدسیان عالم بالا، فوج فوج برای تبرک جستن از
این وجودهای نازنین هبوط می‏کردند.

آری فاطمه قدم به خانه ‏ای می‏گذاشت که داغ فراق فاطمه ‏علیها السلام زخمی عمیق و جان‏سوز
دردل یتیمانش پدید آورده بود و زینب‏ علیها السلام در دوران کودکی
خانه‏ دار کوچک این سرای بهشتی شده بود.

و علی‏ علیه السلام چه عاشقانه او را فاطمه خطاب می‏کرد، ولی وقتی نام فاطمه ‏علیها السلام از
زبان علی ‏علیه السلام در خانه طنین ‏انداز می‏شد، اشک غم در چشمان زینب حلقه می‏زد و رنگ از
رخسار حسین‏ علیه السلام می‏پرید و قلب او با دیدن این صحنه‏های جانسوز شرحه شرحه می‏شد.

او از علی ‏علیه السلام خواست تا او را با این نام نخواند.
زیرا نام فاطمه‏ علیها السلام داغ یتیمان فاطمه ‏علیها السلام را زنده می‏کرد.

و آن‏گاه که عباس ‏علیه السلام، عبدالله‏ علیه السلام و عثمان‏ علیه السلام و جعفرعلیه السلام، زمین خاکی
و عرش الهی را غرق در شادی و سرور کردند او را ام ‏البنین ‏علیها السلام خواندند و چه نیکو نامی:
مادر پسران!

پسرانی که بارها و بارها آنان را فدائی حسین‏ علیه السلام خوانده بود.
حسین‏ علیه السلام که با هر لبخندی، او را جانی دوباره می‏بخشید و روح بی‏تابش را آرامش می‏داد.

او به یاد آورد زمان تولد عباس ‏علیه السلام را; آن هنگام که علی‏ علیه السلام دستان او را غرق بوسه
کرد و بی‏قرار گریست و در پاسخ علت‏ بی‏قراری و اشک فرمود: "این دست‏ها روز عاشورا در
راه فرزندمحسین‏ علیه السلام جدا خواهد شد."

و بارها از زبان زینب‏ علیها السلام شنیده بود که چگونه عباس ‏علیه السلام وفا و ادب را
شرمنده خویش کرد و با دستان فتاده‏ اش حماسه ازلی آفرید.

نیز زمانی را به یاد آورد که کاروان زخمی اسراء به مدینه بازگشتند.
او کنار قبر رسول‏ خداصلی الله علیه وآله، زینب‏ علیها السلام را در آغوش فشرد و پیش از همه
از مولایش حسی ن‏علیه السلام پرسید; زانوان زینب ‏علیها السلام سست‏ شده، قلبش فرو ریخت و گریه
امانش را برید و فریاد برآورد:

«حسین‏علیه السلام را با لب تشنه سر بریدند»
و زمانی را به یاد آورد که سپر خون‏آلود عباس‏ علیه السلام را از میان چادرش
بیرون آورد و مقابل دیدگان اشکبار ام‏ال بنین نهاد

در این لحظه آن‏چنان قلبش به درد آمد که بی‏هوش در خاک غلطید.
پس از آن، دیگر بقیع رنگ تلخ سکوت را بر خود ندید.

ندبه‏های ام ‏البنین ‏علیها السلام دوست و دشمن را به فغان وا می‏داشت
و زمین و آسمان را به لرزه می‏انداخت.
حال، پس از تمامی شدائد و سختی‏های روزگار، لحظه وصال نزدیک است.

عباس‏ علیه السلام با بال‏های گشوده در میان دروازه بهشت ایستاده و ورود مادرش را انتظار
می‏کشد زهراعلیها السلام و علی‏ علیه السلام با تبسمی شیرین بر لب، چشم بر آسمان دوخته ‏اند.

حسین‏ علیه السلام با عبایی سپید بر دوش، در میان خیل ملائک برای دیدارش لحظه‏ شماری می‏کنند.

ام‏ البنین‏ علیها السلام با قلبی آرام چشم از این دنیای فانی فرو می‏بندد
و به سوی آسمان معبودش پرمی‏گشاید
و یقین دارد که بهشت و تمامی ساکنان افلاکیش حضور سبز او را می‏طلبند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خداحافظ صدای صلابت، شیرزن بی نظیر طایفه «بنی کلاب»،
مادر فرزندان حماسه، همسر مولا!


کتاب های ما چقدر از تو گفته اند!
تو از هستی چند گام پیش هستی و چقدر حقیرند دردهای انبوه ما پیش بردباری ات!

تقویم ها یادشان هست که حادثه ها می آمدند و همه چیز برای تو شیرین بود.
زاده های رشادت تو، در کربلا شور می آفریدند و در خون می غلطیدند؛

اما تو رو به سمت واقعه های پربلا، استوار ایستاده بودی تا
توانمندترین کوه را به زانو درآوری.


چه بگویم بانو؟
آبشارها گوشه هایی از فراوانی زلالیت تواند.
ستاره های نور و پاکدامنی، تو را می سرایند.
خورشید، دلگرم از طلوع همیشه توست.


به جاودانگی نامت، آینه های پاک، غبطه می خورند.
چشم های تاریخ روشن باد از این همه شجاعت های بکر.


آری! چنین روح بلندی باید در خانه مولا مأوا می گرفت.

خداحافظ، ای الگوی ادب و ولایت پذیری!

همه تو را مادر قمر بنی هاشم می شناسند و این کافی است تا نمایشگاهی
از عشق و هر چه خوبی، به فراخور شعور هر کس برپا شود.


تو اما فاطمه ای دیگر بودی که با تمام دلاوری ات
در قاب های عاطفه نیز خوش درخشیده ای.


... و چگونه معرفت عظیم تو در دنیای محدود ما
می گنجد که گفتی نام من «ام البنین» است.



خداحافظ صدای صلابت، شیرزن بی نظیر طایفه «بنی کلاب»،
مادر فرزندان حماسه، همسر مولا!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درود بر تو ای کسی که عزیز حضرت زهرا بودی
سلام بر تو ای مادر ماههای درخشان ،

ای فاطمه دختر حزام بن خالد از قبیله بنی کلاب که لقب داده شدی
( از طرف حضرت علی ) به ام البنین ( مادر پسران )
و رحمت و برکات خدا بر تو باد.

خدا و پیامبرش را گواه می گیرم که همانا تو با اهدای فرزندانت
و قربانی‏ کردن آن‏ها در راه آرمان‏های حسین علیه ‏السلام جهاد نمودی؛

و بندگی خدا را با تحت ولایت قرار گرفتن امامان معصوم
با خلوص کامل به جا آوردی و بر آن مصیبت جانکاه و عظیم ( که برای فرزندانت اتفاق افتاد )
صبر نمودی چرا که آنرا در پیشگاه حضرت حق می دانستی

و همواره در سختی ها و شدائد ، امام علی بن ابی طالب را یاری می کردی
و همواره در نهایت اطاعت و وفاء نسبت به این خاندان بودی .

وهمانا تو به خوبی کفالت و خدمتگزاری در خانه ی علی را عهده دار شدی
و با حفظ و نگهداری دو یادگار زهرای اطهر – امام حسن و امام حسین –
امانت بسیار بزرگ خدا را ادا کردی و حجت های خدا را برگزیده
و در راه به ثمر نشستن اهداف آنها تلاش نمودی .

و در خدمتگزاری به فرزندان رسول خدا سعی و تلاش نمودی
در حالیکه نسبت به ایشان معرفت کامل داشته
و به صدق گفتارشان یقین داشتی و در نهایت مهربانی و دلسوزی
نسبت به ایشان بودی و برگزیدی هواخواهی ایشان را .

و فرزندان رسول خدا را بیشتر از فرزندان سعادتمند خودت دوست می داشتی
و محبت نسبت به ایشان را در محبت نسبت به اولاد خودت ، ترجیح می دادی .
پس درود خدا در هر لحظه از شبانه روز بر تو باد .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر صبر!
سلام بر استقامت ام البنین!

آسمانی که چهار قرص ماهش را بی هیچ چشم داشتی
تقدیم کربلا کرد، مادری که چهار ستون قامتش فرو ریخت؛

اما باز ایستاد و پژواک کربلا را در مدینه انعکاس داد!
این بقیع است و اینکه آخرین قدم زمینی اش را بر آن گذاشته

«ام البنین» مادر «وفاداری»
مادر «صبر» و «استقامت»
مادر «چهار قرص ماه»

دامنی که ادامه دامن فاطمه بود تا حسین علیه السلام
سر بر آن بگذارد، تا زینب، بی هیچ دغدغه، غصه هایش
را در آن مویه کند، تا عموی تشنگان کربلا،
وفاداری را و گذشت را از آن بیاموزد.

ام البنین، مادر داغدار مدینه بود، اما ایستاد؛
ایستاد و کربلا را در مدینه، پنجره در پنجره سرود.

کربلا را در کوچه های مدینه جاری کرد.
دست هایش، آشناترین داغ کربلا بود.

حالا مدینه مویه می کند و بقیع، ماتمی دیگر را در
دامن می کشد و اشک می ریزد.

آن روز هم که قبری در مدینه گم شد، بقیع اشک می ریخت.
بقیع، اشک می ریزد و چهار ماه کامل در
آسمانش می درخشند؛ چهار ماه پاره پاره.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بغضی خفقان آور در گلوگاه زمان رخنه کرده است.
اشک، در چشم سنگ هم بی تابی می کند.

آسمان، ستاره هایش را بر خاک ریخته است.
هیچ صدایی از هیچ حنجره ای جرئت سر برآوردن ندارد...

تنها سکوت است که پابه پای تابوت تو پیش می رود
و تنها اشک است که لب به سخن گشوده است.

پسرانت را هیچ کس خبر نکرده است؛
خبر مرگ مادر، برای فرزندانش، برای پسرانش ناگوار است؛

مادری که در دامانش آسمان به تکاپو پرداخته بود
و ماه بر زانوانش بزرگ شده بود. تابوتت تا کنار قبر،
آرام آرام گام برمی دارد... پیکرت را به دست خاک می سپارند؛

بی آنکه پسرانت....
خبر را خود تو زودتر از هر کسی به آنها داده بودی؛

همان زمان که راهی کربلاشان می کردی.
چهار فرزندت را جمع کردی و گفتی که همه
شما پیش مرگ پسر فاطمه هستید؛

ولی به آنها نگفتی که تا آخرین لحظه داغشان را
در سینه ات نگاه خواهی داشت؛ بی آنکه دم برآوری و شکوه کنی.

تو مادر ادب هستی و دریای بی کران معرفت!
تو مادر آب هستی، مادر احساس هستی.

فرزندان تو، خادمان اهل بیت بودند و خود تو....
خودت گفتی که من کنیز فرزندان فاطمه هستم؛

همان روزی که به عنوان تازه عروس، به خانه علی
قدم گذاشتی. به زینب گفتی که من برای کنیزی شما آمده ام...

و حالا که پیکرت را به دست خاک می سپارند،
هیچ کس نیست در این غربت بی انتها که بر مزارت اشکی بریزد؛

غیر از سکوت که آرام آرام بر
خاک مزارت گل اشک می کارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مادر پسران

آمدی و گفتی که نیامده ام جای فاطمه علیهاالسلام
را برایتان پر کنم. آمدی و گفتی که مرا فاطمه نگویید؛

من ام البنینم. آمدی که غبار غم از صورت زینب علیهاالسلام
بزدایی. آمدی تا حسنین علیه السلام از داغ غم از پای درنیایند.

آمدی و به خانه غم خوش آمدی! هر چه می گذشت،
همه بیشتر به تو عادت می کردند و پسرانت
را به فرزندان فاطمه حواله می دادی.

پسرانت هم تو را ام البنین صدا می زنند.
خودت می گفتی که تو مادر پسرانی

پسرانی که سال ها بعد، سرهای بریده شان را پس
از غوغای کربلا برایت آوردند و تو حال زینب علیهاالسلام
را پرسیدی و حال برادرش حسین علیه السلام را.

بانو!
غم مادری که تنها پسرانش را از دست بدهد سنگین است؛

تو نمی توانی این غم را پنهان کنی؛
هر چند اشک های خود را پنهان کنی از
زنان قبیله.

پس بهتر است دیگر نمانی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بنال اي دل شب ام البنين است
شب تاب و تب ام البنين است

صداي قطره‌هاي آب لرزان
غم روز و شب ام البنين است

به طفلان حال عباس بگويد
وفا چون مذهب ام البنين است

ميان ناله‌ها امشب بنالد
ابالفضلم گلِ ام البنين است

اگر شد كار عباسش دليري
شجاعت مكتب ام البنين است

اگر عباس او باب كرم شد
سخاوت منسب ام البنين است

كتاب غيرت و عشق و شهادت
نمي از مشربِ ام البنين است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وفات جانگداز اسوه مـاندگار مهرو محبت

بـانوی دوم خـانه مـولا علی علیه السـلام

مادر دلسوز یتیمان فاطمه سلام الله علیها

بانوی مرد آفرین ,مادر چهار شهید کربلا

حضرت ام البنین علیه السلام تسلیت بـاد