عصمت پیامبران
وجوب عصمت انبیا و پاکی آنها از هر گونه آلودگی یکی از مهمترین مسائل علم کلام، و تقریبا مورد اتفاق علمای اسلام است.
انبیا که مبلّغ احکام و آورنده شریعت از جانب پروردگارند باید خود از هر گونه آلودگی که با مقام نبوت و رسالت سازگار نیست پاک و منزّه باشند؛چه، در غیر این صورت، علاوه بر اینکه مورد نفرت عموم قرار میگیرند، خود به وعظ و نهی و زجر دیگران نیاز دارند و به جای آنکه خود واعظ باشند، باید به وعظ دیگران گوش فرا دهند. کسی که خود آلوده است، نمیتواند دیگران را از آلودگی باز دارد، و سخن او هرگز مؤثر نخواهد افتاد.لذا شرط اول در تأثیر وعظ و ارشاد، همانا پاک بودن واعظ از آلودگی و دور بودن او از زشتیهاست:
یا أیّها الّذین آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون کبر مقتا عند اللّه أن تقولوا ما لا تفعلون 1 «ای دینباوران، چرا گفتارتان هماهنگ کردارتان نیست؟سخت نفرتانگیز است نزد پروردگار آنکه چیزی را بگویید که به آن عمل نکنید»