ویژه نامه ولادت با سعادت حضرت علی اصغر علیه السلام ( شهسوار عشق}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوب نگاهش كن !

روی دستان بابا، درصحنه كربلا!

آیا معصومیت اسلام وحقانیت ولایت را نمی بینی ؟

آیا زیبایی آرمانهای انسانی را نظاره نمی كنی ؟

آیا آبشارخوبی از نگاهش نمی بارد؟

آیا قرآن در لبانش به تبسم ننشسته ؟

آیا وحی درسیمایش به تجسم نپیوسته ؟

وآیا عشق در قنداقه ی سرخش به تبلور نیامده؟

چرا! همین گونه است !

و بالاتر از این ، صلابت و حماسه را هم می نگری

كه در قطره قطره خون گلویش ،

آشكارا پیام كرامت و شهادت می دهد !

شگفتا!

گویی روی دستان بابا ،

" نقطه باء بسم الله " است !

كه تمامی قرآن درآن خلاصه شده !

و حسین ، كربلا ، عاشورا ،

مكتب ولایت درآن جمع آمده !

وعالم هستی درآن ، عصاره گردیده!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمده ای و چشم به جهان پیرامونت گشوده ای؛
جهانی که حتی به کودکی ات رحم نمی کند؛

جهانی که تو را چون گلی کوچک، در دست های پدر پر پر می کند؛
جهانی که آکنده از عطر تو می شود و ناسپاس
خنده های کودکانه ات را خاموش می کند.

آمده ای و حجم نگاهت، رؤیای دور آب را موج می زند.
آمده ای و دشتستان های دامان رباب، بوی بهار گرفته است.

آمده ای و خنده های آسمانی پدرت، همواره با غمی سنگین
تو را به حیرت وا می دارد.

آمده ای و چون کبوتری کوچک، چه زود به پرواز می اندیشی!
آمده ای تا رنج های تاریخ، از گلوی تشنه و پاره پاره ات آغاز شود.

آمده ای تا ملائک، همچنان که شاد از آمدنت می شوند
اندوهی سرشار بر شانه هایشان سنگینی کند.

آمده ای و لبخندهایت بوی گل های کوچک یاس می دهد.
لبخند می زنی و همه کائنات را به تکان وا می داری.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشم ستاره خیره به گهواره مانده است
عالَم " وَ ِان یکاد" در این باره خوانده است

لبخند شوق روی لب یار آمده
تکبیر حق به لعل علمدار آمده

بی بیِّ آسمانیِّ کرب و بلای عشق
مسرور شد به یُمن سُرور خدای عشق

مهتاب جلوه کرده در آغوش آفتاب
ارباب زاده آمده مادر شده رباب

ارباب زاده آمد و ارباب دیدنی ست
شکرخدای ِ شاه خدایی شنیدنی ست

ارباب زاده ای که خود ارباب عالَم است
نقش نِکوی نقش سلیمان خاتم است

طفلی که پیر عاشقیُّ و سَرسِپُردگیست
آموزگار مکتب مردیُّ و بندگی ست

کوچکترین علیِّ حسینیِّه ی کمال
زیباترین نمایش ایثار و اتصال

لالائیَّش علی علیُّ و ذکر فاطمه
همبازیَّش رقیّه و سردار علقمه

عادت به دست گرم علمگیر می کند
گریه برای دشت غم و شیر می کند

آن لحظه ای که تشنه و بی تاب می شود
تا رفع تشنگی پدرش آب می شود

وقتی که دست و پا زَدنش می شود شدید
آقای ما به کرب و بلا می رود ندید

انگار تیر حرمله در گودیِّ گلو
بر روی دست شاه کرم می رود فرو

رویی برای رفتن بابا به خیمه نیست
دانی که تلِّ خاکیِّ در پشت خیمه چیست؟

این راه سردیِّ شرر ِ قلب مادر است
راهی برای دوریِّ سرنیزه از سر است

حلقوم شیرخواره ی شش ماهه ی شهید
چشم انتظار توست بیا آیه ی امید

در انتظار صبح وصال تو مانده ایم
ما ندبه ها به شوق وصال تو خوانده ایم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از آن روز که بهشت حضورت،
دامان «رباب» را به شکوفایی نشاند
تمام جاده ها، خواب تو را دیدند؛

تمام دقیقه ها، سرشار از آبی نگاهت، به آرامش رسیدند
تمام ستاره های بازیگوش به شوق دیدارت
به خانه «اباعبداللّه » سرک کشیدند.

همین که بوی تو در مشام خاک وزید، همین که خاطره ات از
حوالی ذهن کربلا عبور کرد، ناگهان، خاک نینوا، دلش بهانه تو را گرفت؛

تو را که در تقدیر این خاک بسیار روشن و نورانی رقم خورده ای.
تو آمدی تا با دست های کوچکت، سرنوشت های بزرگ را رقم بزنی!
تو آمدی و فرشته ها، هم بازی لحظه های کودکی ات شدند.

بهار، تمام شکوفه هایش را به گهواره ات دخیل بست
تا هرگز از حوالی ات فاصله نگیرد.
دنیا برایت لالایی می خواند.

چقدر حضورت در آغو ش جهان لذت بخش است!
تو آمدی تا کوچک ترین سوره شهادت باشی در حسرت نگاه غریبانه کربلا.
آمدی تا شش ماهگی ات را در محرابی سرخ، به جاودانگی پیوند بزنی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا دولب با مدح طفل این حرم وا می شود
آسمان با احترامش تا کمر … تا می شود

کودک این خانواده عالم آرا می شود
منجیِّ روز حساب هیاتیها می شود

یا علی اصغر دوای دردهای لاعلاج
ذکر شیعه در بلا و روزهای احتیاج

سرنوشتی کربلایی بهترین راه و سِراج
کار دل با نام او در عرش می یابد رواج


فاتح قلب حسین ابن علی خون خداست
این پسر سرداری از فرماندهان کربلاست

برق چشم او بلای لشکر کفر و ریاست
شک ندارم در صدای گریه اش صوتی رساست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با تبسم لعل لب را باز کن
می خرم نازِ تو را من، ناز کن

حوریان محوِّ رخِ مه پاره ات

کعبه ی خیل ملک گهواره ات



گردش چشمان تو عشق آفرین
رشته ی قنداقه ات حبل المتین

زینت آغوشِ دامانِ رباب

آینه گردانِ رویت آفتاب


عالم و آدم همه محتاج تو
بر سر دوش پدر معراج تو

بسته بر هر تار موی تو نجات

تشنه ی لب های آب فرات


کودکی اما به معنا پیرِ عشق

روی دستم می کنی تفسیر عشق


آمدی فارغ ز تنهایی شدم

از تماشایت تماشایی شدم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

براي حسين (ع) دسته گلي زيبا فرو فرستاده بودند.
اشک شوق و برق شادي او بر صورت نوزاد مي نشيند و
گلبرگ رخش را با شبنم صبحگاهي، با طراوت تر مي سازد.

خدا به حسين (ع) پسري ديگر عطا فرمود که نيازمند و غني بر
نامش دخيل بسته اند و قنداقه زيبايش را قبله
نيازهاي خود ساخته اند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دمیده نور تو از مشرقِ دل

به جان ها گشته ای خورشیدِ کامل


به چشمان پدر نورِ دو عینی
علی جان روح و ریحان حسینی


اگر چه نام تو گردیده اصغر

بزرگی در دو عالم همچو اکبر


ز دامان رباب آیی، خوش آیی
به چشم مادرت رخ می نمایی

صدف قنداقه ی ناز و سپیدت

تو مروارید و دل ها بر خریدت


بیا ای یوسف مستان به بازار
که دارد هر دلی با نام تو کار


به قلبم قبله باشد روی ماهت

بود چون کعبه چشمان سیاهت


تو بابا حاجت شش ماهه هستی

تو ره بگشودی و بیراهه بستی


اگرچه کودکی در عشق پیری

به هر میخانه ساقی و امیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قدم بر خاک گذاشتی تا آسمان به وجد بیاید آمدن دردانه هستی را.

گریه کردی تا عرش، خندیدن آغاز کند تبسم آسمانی‏ات را.

چشم گشودی بر دنیا تا چشم عالم روشن شود به جمال بی‏مثال عشق.

... و دست و پا می‏زنی در گهواره تا پاسخی باشی به ندای «هل من ناصر»
پدرت تا ثابت کنی که آخرین سربازی؛
تو هم می‏توانی با خون خویش، درخت اسلام را به ثمر بنشانی.

هر چند فاصله‏ات شش ماه بیش نیست از این جهان،
هر چند عمری را تجربه نکرده‏ای؛ اما جهانی را به تفکر وا داشته‏ای.

خونت تا همیشه ایام، در رگ‏های تاریخ، جاری است،
خونی که از حنجره‏ای شش ماهه جاری شد و جریان دارد تا همیشه.

خونی که از گلوگاه سرخ، به جریان درآمده است تا عالم را
راهنمایی باشد به سمت رستگاری. تو سرباز کوچک پدرت هستی.

اگر چه شش ماه، فاصله چندانی نیست ولی پلک بر هم بگذاری،
بر روی دستان پدرت باید دهان باز کنی و فریاد برآوری
آزادی را و بندگی خداوند را، «لاشریک» را.

باید با سرخ‏ترین کلمات، زیباترین
توصیف را از عشق به نمایش بگذاری.

چشم بر هم بگذاری، بر روی دستان پدرت.
باید دست و پا بزنی در دریای بی‏کران دلدادگی،
دست و پا بزنی بر روی دستان پدرت تا در آینه ‏ها نقش ببندد

تصویر شش ماهه‏ای که روز آمدنش گریه کرد
تا در روز پر گشودنش، خنده کند بر جهان،
تا بخندد به اشک‏هایی که در فراق او سرازیر می‏شوند.

آری گریان آمدی تا خندان بروی...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمده ‏ای و خنده‏ های آسمانی پدرت،
همواره با غمی سنگین، تو را به حیرت وا می‏دارد.

آمده ‏ای و چون کبوتری کوچک،
چه زود به پرواز می‏اندیشی!

آمده ‏ای تا رنج‏های تاریخ،
از گلوی تشنه و پاره ‏پاره‏ات آغاز شود.

آمده ‏ای تا ملائک، همچنان که شاد از آمدنت می‏شوند،
اندوهی سرشار بر شانه ‏هایشان سنگینی کند.

آمده ‏ای و لبخندهایت بوی گل‏های کوچک یاس می‏دهد.
لبخند می‏زنی و همه کائنات را به تکان وا می‏داری.

آمده ‏ای تا هوای تاریخ،
همیشه از بوی خوش خاطره‏ات معطر باشد.