اعتکاف{ روزهای وصل و عشق }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شولایی از نور بر شانه ‏ات می‏اندازی
و دست در دست عاشقان طریق،
در حلقه مشتاقان به سماعی ازلی دست می‏گشایی.
پایکوبی می‏کنی در فضایی که از هر زاویه‏ اش،
عطر خاص ‏ترین دقایق هستی جاری‏ست.
دست افشانی می‏کنی
در لحظاتی که هیچ کس را بدان راه نیست.

شعله روشن کرده ‏ای با دستان نیازی
که به درگاه خداوند دراز کرده ‏ای.

دستان قنوتت، چونان پروانه‏ ای سبک‏بال
در فضای قرب بال گشوده‏ اند؛ آزاد و رها.

با فکر رسیدن به معبود در ذهن،
تو را همراه خویش بالا می‏برند.

دستان نیازت طلب می‏کند
نازی را که خداوند بر عاشقان خویش عنایت کرده است.

و تو همراه دیگر عاشقان حلقه شوق،
چشم بر الطاف الهی دوخته،
بر لب جاری می‏کنی ذکر سبزی را
که جز تقاضای قرب الی الله نیست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعتکاف؛ معجون عبادت‏ها

انسان نیازهای گوناگونی دارد و خداوند متعال نیز در مقابل این تنوع نیازها،
عبادت‏های متنوعی را قرار داده و هر عبادتی نیاز خاصی را برآورده می‏کند.

برای مثال، نماز را در پنج نوبت قرار داده تا غبار غفلت از مبدأ آفرینش
و دل مشغولی به دنیای فانی را از روح انسان بزُداید و بعد از چندین ساعت
دل مشغولی‏های مادی و دنیایی، به دل آدمی جلا داده شود و نور الهی از آن منعکس گردد.

روزه، قوای روحی انسان را در مصاف
با شهوت‏ها و شکم‏پرستی‏ها تقویت می‏کند.

حج، آزمون مبارزه با تعلق‏های مادی و دلبستگی‏های دنیوی است
و هر یک از خمس و زکات و امر به معروف و نهی از منکر نیز،
بخشی از نیازها را تأمین می‏کنند.

در این میان، اعتکاف، مخلوط چند عبادت است؛

اعتکاف هم نماز است و هم روزه، هم حج است و هم جهاد و امر به معروف،
و در یک سخن می‏توان گفت «اعتکاف، معجون عبادت‏هاست».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعتکاف شروع یک زندگی سه روزه زیباست ،زندگی کوتاه ولی بی دغدغه،
تنها توی این سه روزه که میفهمیم .. وااای خدا باتوبودن وبی شیطان بودن چقدرزیباست ...

فقط اینجاست که به تمام مردم بیرون میتوانی مصمم بگویی انقدرزندگی دنیارو جدی نگیر ..
چیزهای مهمتری هم هست که برایشان بجنگی,عرق بریزی و حرص بخوری

دنیا را در آن سه روز جوری می یابی که وقتی لحظه وداع فرا میرسه ..
با گریه بیرون میای ،از خدا فرصت میخوای تا دوباره زندگی زیبای این دنیارو تجربه کنی

حتی میشه توی این دنیا بهشت را یافت، آری.. در همین دنیا!!
تعجب کردی؟؟

دنبال بهشتی بودی با نحرهای جاری از شیر وشراب..
از حوریان بهشتی خبر میخواهی..

از کاخ های الماس ویاقوت نشان،نشانی میخواهی ؟؟!
نه در آنجا هیچکدام نیست

تنها نگاه خاص خدا آنجاست و همین
وهمان تمام بهشت توست و چه لذتی دارد آن بهشت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در اعتکاف می توان خانه دل را از اغیار تهی کرد
و نور محبّت خدا را در آن جلوه گر ساخت.

می توان خود را وقف عبادت کرد
و لذّت مهمانی را بر سر سفره احسان و لطف الهی چشید.

می توان زمام دل و جان را به دست خدا سپرد
و همه اعضا و جوارح را در حصار اراده حق به بند کشید.

می توان به خویشتن پرداخت و معایب و کاستی های خود را شناخت
و در جست و جوی معالجه بود.

می توان به مرگ اندیشید
و خود را برای حضور در پیشگاه خداوند ارحم الراحمین آماده کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در حلقه درویش ندیدم صفایی
در صومعه از او نشنیدم ندایی

در مدرسه از دوست نخواندیم کتابی
در مأذنه از یار ندیدیم صدایی

در جمع کتب، هیچ حجابی ندریدیم
در درس صحف، راه نبردیم به جایی

در بتکده، عمری به بطالت گذراندیم
در جمع حریفان،نه دوایی و نه دایی

در جرگةعشاق روم تا که بیابم
از گلشن دلدار،نسیمی، ردپایی

این ما و منی، جمله ز عقل است وعقال است
در خلوت مستان،نه منی هست ونه مایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعتکاف، دوره فشرده خودسازی و خودشناسی است.

اعتکاف، در خانه دل با حق سخن گفتن و از غیر، لب فروبستن و به خدا پیوستن است.

اعتکاف، پشت پا زدن به تعلقات نفس است.

معتکف می کوشد از فرش زمینِ نفس، به عرش آسمان دل، پرواز کند
و در آشیانه دوست منزل گزیند.

اعتکاف، به حساب خود رسیدن است، پیش از آنکه به حساب آدمی برسند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا! دنیا را پشت سر نهاده ام و به خلوتی رو آورده ام
تا به دور از همه جاذبه ها و دلواپسی ها به تو بیندیشم و برای بازگشت
به اجتماع، توشه ای از نور برگیرم تا چراغ راهم باشد.

خدایا! هرچه هستم، بنده تواَم و هرچه دارم؛
از تو دارم، دست های امیدم را تهی بازمگردان.

خدایا! دقایق اعتکاف به پایان می رسد و من ناگزیر از بازگشت به دنیایم.
از من آدمی بساز که از این پس، اسیر جاذبه های دنیا نشوم
و همه جا و همه گاه، سرگرم تو باشم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا! جوانی مرا در پرستش خود به پیری ختم کن.
خدایا! از تو هرچه بوده، پرده داری بوده و از ما هرچه بوده، پرده دری.

ما را نیز پرده داری بیاموزد.
خدایا! به ما ایمانی بده که سخنمان و قلممان و همه چیزمان
برای تو و به خاطر تو باشد، نه برای بود و نمود خودمان.

خدایا! میان این همه راه و بی ر اه، چه کنیم اگر تو دستگیری نکنی؟
خدایا! این گوشه پرستش و این زاویه دلدادگی را از ما مگیر.

خدایا! آنان که شیرینی وصل چشیده اند، دست در دست دیگری
نمی نهند و دل به غیر نمی دهند، ما را در شمار ایشان درآر.

خدایا! آنان که به دریایِ رحمت تو پیوستند، از هرچه بازیچه
دل گسستند و به مقصود رسیدند و ما بیچارگان هنوز در خواب و خیالیم.

چاره ای بفرست که ما را به راه بیاورد و چراغی
بیفروز که ما را از وحشت سرگردانی برهاند.

خدایا! دنیا با همه زرق و برق هایش و با همه فریبایی اش، ما را
به خود می خواند، حیران مانده ایم میان دو دعوت رحمانی و شیطانی.
ما را جرئت انتخاب راه از چاه عنایت کن.

خدایا! مقصد دور است و ره توشه، هیچ نداریم. چه
کنیم با این دست تهی و آن راه دراز و نامتناهی؟

خدایا! اگر جاذبه گناه ما را به خود می کشاند و دامن ما
را می آلاید، این همه نه از سرکشی، که از نادانی ما می آید.

خدایا! شیرینی گناه، ذائقه جان ما را چنان تلخ کرده است که حلاوت
انس با تو را نمی فهمیم. ما را لذت طاعت خویش بچشان.

خدایا!
عنایت خود را از ما دریغ مکن و ما را به غیرخویش حوالت مده.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعتکاف تمرين انقطاع از غير وجود آدمي،

همانند پاره خطي است که از دو سو، تا بي نهايت،
قابل امتداد است و انسان مختار،
بر سر دو راهي انتخاب،

ناگريز از گزينش است.
آيا به سوي فلاح برود و يا راه ضلالت را در پيش گيرد؟

در اين ميان، عده اي فلاح را برگزيده و در رسيدن به مقصد،
از هيچ کوششي دريغ نمي ورزند.

در بيابان، گر به شوق کعبه خواهي زد قدم
سرزنشها گر کند خار مغيلان غم مخور

در اين مسير، معتکفان تا بدانجا پيش مي روند
که زمزمه زيباي"اِلهي هَب لِي کَمالَ الاِنقِطاعَ اِلَيکَ"
به گوش جان مي شنوند.

پس خدايا به من کمال انقطاع به سوي خود را هديه کن؛
يعني همان رستگاري واقعي و فلاح حقيقي را.

بنابراين اعتکاف و خلوت گزيني در منزل دوست نخستين
گام براي رسيدن به اين مقصد بزرگ انساني است .