ویژگیهای كلی بافت قدیم شهر:
سازمان قضایی اولیه شهر دارای الگوی ستاره ای ارگانیك با نقطه كانونی مسجد جامع و میدان مجاور آن می باشد. و محلات مسكونی در امتداد و شریانهای اصلی هسته مركزی شكل گرفته اند.
پیوندهای اجتماعی نظیر ویژگیهای تباری یك قوم مهاجر، همبستگی افراد محله را تامین نموده و عناصر عملكردی كالبدی ویژه شامل خدمات محله ای، حمام و تاسیسات مذهبی ( تكیه، حسینیه ) استقلال و هویت كالبدی محلات را تعریف می نموده اند. عناصر عملكردی و كالبدی حول محور اصلی ارتباطی محله به نقطه كانونی شهر مستقر شده و معمولاً نیز اندكی گشادگی در فضا میدان محله را تعریف می نموده است. عملكرد این میدان به ویژه در ایام مراسم مذهبی نظیر عاشورا قابل توجه است.
مانند محله اصفهانی و میرمشهد از میان عناصر هویت بخش، تكیه و حسینیه با وجه تسمیه نام محله دارای اهمیت بیشتری است. به نحوی كه نام هر تكیه حاجی آباد، عباس خانی، …… نمایانگر محله پیرامون آن می باشد. به این ترتیب شعاع های الگوی ستاره ای، امتداد آنها و محورهای منشعب از آن تقسیمات شهری قدیم و فقرات اصلی محلات را تشكیل میداده اند. ویژگی اصلی این فقرات نقش پیوند دهندگی آنها را از یك سو و استقرار مراكز خدمات عمومی را از سوی دیگر تعیین می نماید.
پس از استقرار شبكه الگوی ستاره ای هندسی ( دهه دوم قرن حاضر ) بر روی بافت مركزی شهر، خیابانهای متقاطع كنونی ( انقلاب – مدرس – 18 دی و جمهوری اسلامی ) و احداث خیابان قارن در دهه 40 نظام اولیه تقسیمات شهری را دگرگون ساخته، تقسیمات دیگری را نیز بر ساختار بافت تحمیل نمودند. خیابانهای جدید داخل بافت و حلقوی پیرامون آن، ارتباطات اصلی سواره را در هسته مركزی سمت و سودادند.
كیفیت های كالبدی این خیابانها نقش تفكیك كننده داخل و پیرامون بافت داشته است. به نحوی كه عملاً دو جبهه خیابان دو محله وجود داشته است. به رغم این پدیده، اماكن و تاسیسات مذهبی جدید محلات مجاور، در جداره خیابان و به عبارتی مرز كالبدی محلات مستقر شدند. بدین ترتیب محلات از یك سو با خیابانهای سواره تفكیك كننده و از سوی دیگر بافقرات اصلی داخل بافت تعریف می شوند.