ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج) * سبزترین آیه هستی *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چرا نروید آن نرگسی که رخسارش دل انگیز است
چرا نیاید آن گلی که وجودش شور انگیز است

چوموسم سرما به نیمه رسد گل نرگس شکوفه زند
چرا به انتظار ننشینیم که عطرش دل انگیز است

هزارکهکشان آرزو در سر داریم تا بروید باز
چرا خوشه نرگس نکاریم که دشتش غرور انگیز است

تو ای باغبان زدشت بی گل به زمستان نومید مشو
که رویش نرگس به موسم سرد سرور انگیزاست

برای رویش گل برون کن هرزه گیاه ز بوستان دلت
که آن گل سرمدی در انتظار رویش حیات انگیز است

[درگاه محبوب]

امروز، خورشید مهربان تر از همیشه بیدار می شود. روز از شانه های تو آغاز می شود تا جهان، بزرگی ات را ببیند؛ چون بزرگی ابراهیم خلیل علیه السلام در برابر بتانی که فرو ریختند.


ملکوت را در دست هایت به تماشا می گذارند تا رسولان بی رسالت دنیازده، بهشت را پیچیده در قنوتت به تماشا بنشینند.
جهان، خلاصه ای از لبخند توست که امامتت را تمام آبشارها قیام می کنند و جنگل ها قامت می بندند.
بزرگی؛ چون پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله . بزرگی؛ چون وحی، چون پدرانت ردای پیامبر صلی الله علیه و آله بر دوشت آواز عدالت سر می دهد و شمشیر سرْ شکافته پدر بزرگوارت علی علیه السلام ، در دست هایت مشق عشق می کند.
چشم هایت بوی مهربانی زهرا علیهاالسلام می دهد.


امروز، روز بزرگی توست؛ بزرگی تو بزرگ تر از تمام پیامبران است. بزرگی تو سال ها خواهد بود؛ بزرگی تو از ازل آغاز شده و با ابدیت به پایان می رسد.
خدا از امروز، تو را بزرگ تر از هر کسی می خواهد.


امروز از آن توست؛ مثل تمام فرداهای نیامده، مثل تمام دیروزها، مثل تمام روزها، هفته ها، ماه ها و سال ها.
تمام فصل های سال، نامت را از بر کرده اند؛ مثل تمام درخت ها و آب ها.


امروز، روز آغاز مهربانی خداوند با دنیاست، روز مهربانی تو با جان های تشنه ما. امروز، روز آشنایی و آشتی لبخند و آینه هاست؛ روز شکوفا شدن گل های محمدی در دامنه نام شکوهمند تو. امروز، عطر گل های محمدی فراگیر می شود و باغ های عصمت، در شکوه امامتت شکوفه خواهند کرد، با نفس های معطرت.


امروز، فروردین ها از لبخند تو شکوفه خواهند داد و اردیبهشت ها با نفس هایت بهشتی می شوند.
ابدیت در تو خلاصه می شود و شادی، با لبخندت به نهایت کمال می رسد. بعد از امروز، جهان آغاز می شود؛ جهان از امروز، دوباره متولد خواهد شد.


پیش از این، نمرودها، رودهای آتش را گرداگرد زمین شعله کشیده بود؛ اما امروز با تو دنیا سربلند بیرون می آید از این همه آتش طغیان.
مانند ابراهیم خلیل، آتش ها را گلستان کرده ای. امروز، نوح، کشتی نجاتش را به دست تو می سپارد تا سینه سخت ترین توفان ها را به سمت ساحل های امن بشکافی.


ای منجی، ای یگانه منجی! از امروز، سکان هدایت بشر به دست توست. از امروز، شادی های ما آغاز خواهد شد؛ مثل غم های طولانی تو.
بر ما ببار، ای رحمت بی کران خداوند!
بر ما ببار که سال هاست کویر سینه هامان، تشنه باریدن زلال توست.


خدا کند که بیایی….

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

.....فردا روز توست
روز شنيدن بوي نرگس
روز ديدن خال گونه ات
روز انتظار
روز تقديم اشکها بر زير پايت
روز شکستن ديوار دوري هفت روز
مرا درياب
مي داني چه هستم
مي داني چه بايد باشم
مي داني چه مي خواهم باشم
دستم را بلند کرده از تو مدد مي خواهم
تا يک دل آرام را ,
تا آرزوي بازگشتت را ,
تا اميد به انتظارت را
از تو طلب کنم
مي خواهم بدانم
چگونه دلم را به دست افکار تو ,
اشکم را در دامان تو ,
سوز عشق را براي تو داشته باشم
ديگر نمي گويم کاش ميشد

ميگويم از تو مي خواهم که خانه اي را که
در بن بست سکوت ساخته ام ويران سازي

ميگويم از تو مي خواهم که عشق به خودت را
همچون داغي آتش در سينه ام نگاه داري

ميگويم از تو مي خواهم که اشک هايم را
در جويبار انتظارت بريزم....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در عبور از گذر لحظه ها، در تپش مدام زمين و نگاه زهرآلود زمان،
دستهاي ما تو را مي طلبد يا مولا!

مهر در سراشيب جاده ي عمل زير
چرخهاي سنگين ستم له ميشود در نبودت!

تو ما را رها نخواهي کرد و ما هر روز و هر ساعت
و حتي هر ثانيه در آرزوي زيارت رخ چون خورشيدت،
دست بر آسمان داريم و در محمل نياز،
از پروردگار بلند مرتبه، ظهور پرشکوه تو را تمنّا مي کنيم!

آقاي ما!
بيا که احساس نيازمند توست!

پرنده ها در سلام صبحگاه خود تو را مي خوانند
و گلها به اميد نوازشت رخ مي نمايانند!

بيا که دستهاي نا توان ما در آرزوي ياوري تو مولا،
شب و روز از گونه هامان قطرات شبنم را بر مي چيند
و لطافت باران را به جاده هاي عشق مي پاشد،
بلکه گلستاني بسازد از گلهاي ناز و اطلسي
که فرش راهت باشد و خاک قدمت!

بيا که زمين تشنه ي محبت و سلام توست
و زمان در نقطه ي انتظار ايستاده است..........

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

.....چشمهايمان را فرشي ساخته ايم
تا هر چشمي گلي باشد بر قالي قدمهايت،
اگر که نيائي
گلها را آفت مي گيرد
و زالوها به تخت مي نشينند
شب ماه را مي بلعد
و نور واژه اي مي شود بي نور
پنجره ها ديوار مي شوند
و بصيرت را اسيري مي برند
زنجيرها طويل مي شوند و رودخانه ها پر سنگ.
اگر که نيائي

من گريه مي کنم اي بزرگوار
من هرگز کودکي ام را نفروخته ام
من در غربتچون طفلي بازي مي کنم

خيال ترا در کوچه هاي شهر،
اي نور مرا با توست گفتگو
که زالوها به تخت مي نشينند
و شب ماه را مي بلعد.



بلند نيست شب بي تو بودن
عمر ما کوتاه است
زبانمان چربِ شيطان است
وگرنه دوست، نشاني ات را به ما مي داد.

اگرچه کفشهايمان آلوده ست
و ابليس خشنود
امّا بي نصيب باد، قلبي که بي تو آب خورد.

فراموشي هديه دشمنان توست
تا بشريّت را به خنده فريب دهند.

ما چراغاني مي کنيم يادت را
تا پادشاه شهر کوران بداند
که چشمهايمان را فرشي ساخته ايم
تا هر چشمي چراغي باشد بر مقدم ظهور تو
و در چراغاني ات مي زدائيم ياد خويش را.

هر روز روزِ تولد توست
و هر که بي تو قدم زند
کوچه اش بن بست است
و مسيرش تب آلود.

اگر کسي نيست ميان غلامانت
که شعر بدوزد بر بلنداي قامتت
من فداي تو مي شوم،
هرچند، غلام تو خود معشوق شعر ماست.....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آقای من! غروب، بار سنگین دل‌تنگی مرا هر شب به دوش می‌کشد؛
سنگینی پلک‌هایم و نگاهی که دین را از یاد برده.

کورکورانه زیستن را خوب آموختم. توان نوشتن ندارم.
واژه‌هایم گرد و غبار گرفته.

باور کن که باورت کردم.
بی‌تو زندگیم را تمام کردم.

حالا نفس کشیدن، منت سرم می‌گذارد.
حس می‌کنم هوای اینجا سرد و سنگین است.
ببین نقاشی عشق می‌کشم و گم شدن در نگاه تو که آرامش می‌دهی.

آری، نبض سکوت حرفی برای گفتن دارد، اما…
نوری در راه است؛

نور امید و روشنایی، نور صفا و صلح و صداقت.
او خواهد آمد و به این انتظار، پایان خواهد داد.

اویی که مانند عیسی بن مریم(علیها السلام) در گردش است
و مانند یوسف بن یعقوب(علیها السلام) ناشناخته است
و مانند موسی(علیه السلام) بیمناک و نگران است
و مانند محمد در جهاد است.

اویی که با آمدنش، جهان را نورانی خواهد کرد
و سرانجام به شمشیر ـ که سمبل حدید و قدرت است ـ به عدل و داد قیام خواهد کرد.

بیا و راز این غیبت را مانند خضر نبی(علیه السلام) آشکار کن.
تا تو با منی، خاموشیِ سخن را نمی‌دانم.

از شوق تو در آسمانم.
همین که بهانه روز و ماه و سال و ترانه‌هایم تویی، به خود می‌بالم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بر منتظران این خبر خوش برسانید

کامشب شب قدر است همه قدر بدانید

با نور نوشتند به پیشانی خورشید

ماهی که جهان منتظـرش بود درخشید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هر مادری لالایی طفلش را با نغمه‌های انتظار می‌آمیزد...
هر شهیدی که پرپر می‌شود،
تا آخرین لحظه حیات، امید دیدار «او» را به دوش می‌کشد.
هر خزانی که به بهار می‌رسد, آرزومند آمدن اوست...
اما... تو ای خدای این‌همه انتظار! هنوز پایان این قصه را اراده نکرده‌اى؟


آه ای پروردگار! بیش از این طاقت بده به این دل‌های صبور!
گویا هنوز شام سیاه سر کوچیدن ندارد!
شکیباتر کن دل‌های به تاریکی خو ناکرده را!

تا دمیدن سپیده... تا صبح صادق... تا صبح فتح...
«اللهم انی اسئلک صبراً‌جمیلاً‌و فرجا قریباً»
[دعای ابوحمزه ثمالى]

«کجایی ای تب توفانی زمین, ای مرد!»
سلام بر تو... بر عشق نادیده!

تو کیستی که این‌گونه به قداست, خیالت را با خویش زمزمه می‌کنم؟
کجای روزگار نام بلندبالایت را آموختم و ندیده دچارت شدم؟

چه کسی به من نشانت داد؟
چه کسی انتظارت را به من یاد داد؟
در انتظار تو بودن درد کمی نیست.

مثل داستانی طولانی که در گوش بی‌خوابی بخوانی و افاقه نکند.
مثل مرهم ناپدیدی که آرزوی بودنش را
به زخم‌های خویش بگویی و دل‌خوشی‌های معوّق فراهم کنى.

آه ای مرد! ای صاحب روزگار!
چرا هرگز صدایی از تو نشنیده‌ام؟
چرا هرگز رد پایی از عبورت را ندیده‌ام؟
چرا چشم‌هایم برای رویت تو کورند؟
چرا به هر طرف رو می‌کنم, سخنی از تو هست.

نشانی از بودنت، حضورت...
اما خودت نادیدنی‌تر از خیال و آرزویى؟
آیا کسی هست که اعتماد آمدنت را به من خاطرنشان کند؟

آیا کسی هست که قطعیت «تو» را
از دل تمام احتمال‌های مأیوس برایم به ارمغان بیاورد؟

من دل‌تنگم و ناامید و تو نیستی مثل همیشه...
مثل تمام روزهای این هزاره... هزاره نبودن...
هزاره غیبت... هزاره ناپدیدى...

دارم به انتهای صبر خویش می‌رسم.
به پایان امید... به آخرین ایستگاه زنده‌ماندن در آرزوی تو...

دارم ته‌مانده‌های جان و تنم را درین جاده پیش می‌برم.
درین راهی که عمری‌ست به مقصد نمی‌رسد.

چرا پیدایت نیست؟
«لیت شعری این استقرت بک النّوی»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در پانزده ماه گرانمایه شعبان


آمد به جهان جان جهان خسرو خوبان


شد ماه ز انوار رخش سر به گریبان


وز مقدم او نعمت حق گشت فراوان



مژده ای دل که شب نیمه شعبان آمد


بر تن مرده و بی جان جهان جان آمد


بانگ تکبیر نگردرهمه عالم بر پاست


حجه بن الحسن (عج)آن مظهر ایمان آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی تو بیایی، چشمانم به پیشواز تو خواهند آمد،
و مهربانی را در نگاهت جست و جو خواهم کرد.

با میلاد گلی دیگر، بوستان نبوی آراسته
و مزین گردیده و عطر دلربایشان،
عرشیان را مات و فرشیان را مبهوت ساخته است؛

و ملائک تسبیح گویان به میهمانی
این جشن فرخنده وارد می‌شوند.

در آستانه این میلاد خجسته، شایسته است
که پیمان خویش را با آن حضرت تازه کنیم

و شکوفه‌های معرفت را نسبت به آستان مقدسش
در قلب‌هایمان به شکوفایی بنشانیم.