ویژه نامه گرامیداشت مقام معلم * باغبانان صبور *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نامه آبراهام لینکن به آموزگار پسرش

* او باید بداند که همه مردم عادل و صادق نیستند ،

اما به پسرم بیاموزید که به ازای هر شیاد ، انسان صدیقی هم وجود دارد .

به او بیاموزید به ازای هر سیاستمدار خودخواه ، رهبر جوانمردی هم یافت می‌شود .

به او بیاموزید که در ازای هر دشمن ، دوستی هم هست .

* می‌دانم که وقت می‌گیرد اما به او بیاموزید اگر با کار و زحمت خویش
یک دلار کاسبی کند بهتر از آن است که جایی روی زمین پنج دلار بیابد .

به او بیاموزید که از باختن پند بگیرد و از پیروز شدن لذت ببرد .
او را از غبطه خوردن برحذر دارید . به او نقش و تأثیر مهم خندیدن را یاد‌آور شوید .

* اگر می‌توانید به او نقش مؤثر کتاب در زندگی را آموزش دهید .
به او بگویید تعمق کند ، به پرندگان در حال پرواز در دل آسمان دقیق شود .
به گل‌های درون باغچه و به زنبورها که در هوا پرواز می‌کنند ، دقیق شود .
* به پسرم بیاموزید که در مدرسه بهتر این است مردود شود اما با تقلب به قبولی نرسد .
به پسرم یاد بدهید با ملایم‌ها ، ملایم و با گردن‌کش‌ها ، گردن‌کش باشد .
به او بگویید به عقایدش ایمان داشته باشد حتی اگر همه بر خلاف او حرف بزنند .

* به پسرم یاد بدهید که همه حرف‌ها را بشنود و سخنی را که به نظرش درست می‌رسد انتخاب کند .

* ارزش‌های زندگی را به پسرم آموزش دهید .

* اگر می‌توانید به پسرم یاد بدهید که در اوج اندوه تبسم کند . به او بیاموزید که از اشک ریختن خجالت نکشد .

* به او بیاموزید که می‌تواند برای فکر شعورش مبلغی تعیین کند ، اما قیمت گذاری برای دل بی‌ معناست !

* به او بگویید که تسلیم هیاهو نشود و اگر خود را بر حق می‌داند پای سخنش بایستد و با تمام قوا بجنگد.

* در کار تدریس با پسرم ملایمت به خرج دهید ، اما از او یک نازپرورده نسازید .

بگذارید که او شجاع باشد ، به او بیاموزید که به مردم اعتقاد داشته باشد .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معلم عزیزم،استاد بزرگوارم،
تو رابه چه مانند کنم !

دل دریایی ات لبریز از آرامش است
همچون کوه استوار از حوادث روزگار ایستاده ای

خورشید نگاهت گرمابخش ما
وحرارت ِ کلبه ی سردِ ناامیدی ما.

قدوم سبز تو
سبزینه کوچه باغ های زندگی ما

تپش قلب تو آهنگ خوش هستی
و جوشش نشاط
در غزل شیوای زندگیِ سوته دلان

ما چگونه سپاس گوییم مهربانی و لطف تو را!
که سرشار از عشق است

آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو،
مرا نه توان سپاس و نه کلام وصف است.

تنها پروانه جانم بر گرد شمع وجودت
عاشقانه چنین می سراید :

روزت مبارک استاد عزیزم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو کیستی که کاروان زندگی در مسیر رفتن خود هرگ
ز از احتیاج قافله سالاری تو خالی نیست؟

هر جا در کوچه های تاریک بی خبری، دری
به خانه خورشید باز می شود، تو گشاینده آن دری.

هر جا صدای ستم دیده ای به ستوه آمده از ظلم نعره
برمی کشد و خواب زمانه را می آشوبد، تو جرئت دهنده آن فریادی...

هر جا حقیقتی نوظهور سر از خاک برمی آورد
تو نخستین کاشف رویش آن هستی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بی ادعا چراغِ روشنِ دانش
صبور پیامبرِ خستگی ناپذیر تعلم

مهربانْ پدرِ تأدّب؛
معلم، دوستت دارم و بر دستان پرمهرت بوسه می زنم.

بر همت بلند و غیرت بجایت آفرین می گویم و
بر تلاش بی وقفه و هدف والایت رشک می برم.

آب و آیینه دار دقایق تُرد کودکی ام، فانوسْ به دستِ کوچه های
پُر خَم حادثه، راه دان و راه شناس!

قدم های ملکوتی ات بر چشمانم و بلاگردان
تن رنجورت، جانم؛ معلمم، نشانه رحمت آسمان!

دوستت دارم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عطر گرم خورشید، از ابریشم کلامش شنیده می شود.
تکیه بر سلیقه دریا، پیرامون را به رنگ های آبی، پیوند می زند.

در چهار گوشه کلاس، گل هایی از بهارستان صبح اردیبهشت
می کارد تا زیبایی های آن سوی مرز تماشا را لذت ببریم.

لب که می گشاید، نور می نوشیم از واژه های آینه گونش.
صدای باران، در ما طنین افکن می شود؛
مقابل مهربانی هایِ ممتد او.

خنده که می زند، جشن رویش غزل های نگفته است.
صحبت از معلم است و نام آمیخته با روشنی
او که خوش بوترین رایحه دل هاست.

معلم، جدیتی است تمام، برای برداشتن رکودها و تیرگی ها.
یگانه فکوری است که در ادامه بهار، نکات
سبزش همیشه جذاب است و دل نشین.

امروز، می آید و تمامی مدیحه سرایانِ ادب
این چنین بوسه بر دست معلم می زنند:

بالاترین نقطه نور، جایی است که نخستین
خوبی تو آغاز می شود.

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با «نام و یاد ایزد دانا دوباره....» آغاز به سخن که می کنی.
از لا به لای کلماتت طنین صدای انبیا به گوش می رسد.

تبار این کلمه ها به اندیشه هایی می رسد که خزانه دارشان
لقمان حکیم بود.تو میراث دار گنجینه های حکمتی!

آغاز به سخن که می کنی، کلمه ها به پرواز در می آیند
بالا می روند و می پیوندند به کانون هر چه «کلمه طیّبه» است.

سخن بگو تا چشم ها از خواب ندانستن برخیزند
تا قدم های خشکیده توانی تازه بگیرد، تا حرف ها و
گفته ها مهمانمان کنند در لحظاتی چند.

سخن بگو تا حروف الفبا، دانه دانه بر زمین باران ندیده
جانمان ببارد و خوشه خوشه، حدیث زندگی از وجودمان بروید.
نام عشق را تو به ما آموختی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معلم!دست هایت را می بوسم که زانوزدن پیش پای
درس تو، خستگی از تن می زداید.

سخنانت شفا بخشند، آیه های اخلاقی ات، آسمانی.
اشاره هایت به تخته سیاه، درس آموز نکته هایی در فراسویند.

سال ها گچ به دست گرفتن، رو سفیدی ات
را در پیشگاه حقیقت به ارمغان آورده است.

از مجازها گذشته ای، رسیده ای به ارزش انسانیت
که فراتر از نام ها و نشان هاست.

معلم! دست هایت را می بوسم؛
دست هایی را که به هنرمندی شان ایمان دارم.

هنر جادویی است، عاشقانه زیستن است
ذره ذره سوختن و حرف به حرف آموختن.

هدیه بی دریغت، گرفتن دست هاست؛ دست هایی که دارند
در مرداب فرو می روند و پاداش بی دریغ بودنت
بی کرانه بودنت در رساندن پیام خورشید به گوش خاک نشین ها.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فلسفه بودن تو نثار کردن است.
دست هایت را می بوسم؛ دست های بخشنده ات را.
دست های تو ارزش بوسیدن دارد.

سخن بگو! سخن تو، بوی خدا می دهد.
آغاز به سخن که می کنی، عالم از زبان تو سخن می گوید.
انسانیت را به یادمان می آوری؛ دوباره و چند باره.

معلم، ای فریاد ناشنیده آسمانی!
حضور هر روزه ات، استمرار آیه هایی است که از نو می توان
آموخت و نکته هایی که از نو می توان یاد گرفت.

نو زایی زندگی در حضور هر روزه توست.
هم «درس عشق» می دهی هم «درس علم»

دست هایت را می بوسم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باغچه کوچکت همیشه بهاری!
کلماتی که بر تخته سیاه می نویسی
ابرهای بهاری اند که باران را به تشنگی گلبرگ ها مهمان می کنند.

همه اتفاقهای تو به گل سرخ می رسند.
پنجره های کلاست را با پروانه ها فرش کرده ای و
دیوارهای کلاست را با بوسه شاپرک ها، کاغذدیواری.

نیمکت های کلاس، مثل کلام تو هیچ گاه بوی کهنگی نمی گیرند.
کلاست باغچه ای از گل های همیشه بهار است
که عطر زندگی را از جانت می آکنند.

نفس هایت رسولان روشنی اند. کلمات تو ساده ترین
شکل ترجمه خورشید است ؛

وقتی بر روی مستطیل جامانده بر دل دیوار می نویسی
و نور را نقاشی می کنی. گرد گچ های سفید که بر شانه هایت
می نشیند، انگار با لبخندی مهربان، دماوند در مقابلمان ایستاده است؛

با همان سربلندی همیشگی.
اگر کسی چروک های پیشانی ات را دنبال کند،
به رنج باغبانی می رسد که سال هاست گل هایش
را از بیم خزان، به بهارهای در راه سپرده است،
باغبانی که هر صبح، با لبخندی بی پایان، بهار را به باغش دعوت می کند.

همه جاده هایی که تو نشان می دهی،
به «خرد و روشنی» می رسند. صدای گام هایت،
زمزمه محبتی است که پیام آور دنیایی از مهربانی است.

صدایت، قاصدک هایی اند که خبر از آینده ای روشن
، از روزهای نیامده برایمان می آورند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دست های گرمت را می فشاریم که گرم ترین دست دوستی هاست.
آب حیات، همین کلماتی اند که تو به ما می آموزی
بی آنکه چشم طمعی داشته باشی؛

تنها لبخند ما کافیست. کلماتی که تو می آموزی
هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد.

ما درس چگونه زندگی کردن را از تو آموخته ایم
و تمام دار و ندارمان، کوله باریست از آموخته های
تو که سال ها پیش از مسافر شدن، در دست هایمان
نهادی تا سربلند به مقصد برسیم.

همیشه دلگرممان کردی تا جاده های پرپیچ
و خم زندگی را با امیدواری طی کنیم.

حالا که باغچه زیبایت به بار نشسته، بخند؛ بخند مثل
همیشه، تا ما همه خستگی راه را فراموش کنیم.

بخند، زیبا بخند!
بهار جاودانه گل هایی که تو پرورش دادی

مبارک باغبان؛ خسته نباشی!