ویژه نامه گرامیداشت مقام معلم * باغبانان صبور *

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

رو به روی پنجره گذشته نشسته ام و خاطرات روزهای خوب
با توبودن را مرور می کنم؛

روزهایی که نام تو را در دفتر آموخته های
شیرین کودکی ام ثبت کرده اند.

هنوز هم می شود، صدای سرفه های مکرّرت
را پای تخته سیاه خاطرات شنید.

شیرینی لبخندت را، هنوز هم در ذائقه
دیروزهایم مزه مزه می کنم؛

دیروزهایی که صلابت نگاهت، بر شیطنت های
کودکانه ام، سایه می انداخت.

کاش هنوز هم من بودم و تو بودی و فضای پر نشاط
کلاس کوچکی که به احترام صدای گام های
تو یکپارچه «برپا» می شد!

کاش لحظات عمرم، پشت نیمکت های چوبی محضر
تو در جا می زد و باز چشمان نافذ و کلام شیوای
تو، روح تشنه ام را سرشار می کرد!

می خواهم با تمام سلول های احساسم
تورا ستایش کنم؛

تو که با نام مبارکت، علم آبرو می گیرد، ایمان در
قلب های تشنه رسوخ می کند
و اخلاق، والاترین ارزش انسانی می شود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نیمکت های چوبی، بیشتر از درختان سرسبز جنگل، میوه

می دهند؛ وقتی که ریشه در نگاه معلم داشته
باشی و گوشِ دل بر کلام او بسپاری؛

چراکه او خود، درختی است که هر لحظه، با کلامش،
شاخه هایش را به جان تشنگان دانش، پیوند می زند.

محبت مادر و استواریِ پدر را در تو دیدم.
شایسته ترین کلام در وصف تو، سخن رسول خداست که فرمود:

کسی که برای علم از خانه خارج می شود
فرشتگان، بال های خود را زیرپای او می گسترانند
و حتی ماهیان دریا برای او طلب آمرزش می کنند... .

روزت گرامی باد، ای مسجود فرشتگان، ای معلم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باغچه کوچکت همیشه بهاری!
کلماتی که بر تخته سیاه می‏نویسی،
ابرهای بهاری‏اند که باران را
به تشنگی گلبرگ‏ها مهمان می‏کنند.

همه اتفاقهای تو به گل سرخ می‏رسند.
پنجره‏های کلاست را با پروانه‏ها فرش کرده‏ای
و دیوارهای کلاست را با بوسه شاپرک‏ها، کاغذدیواری.

نیمکت‏های کلاس، مثل کلام تو
هیچ‏گاه بوی کهنگی نمی‏گیرند.
کلاست باغچه‏ای از گل‏های همیشه بهار است
که عطر زندگی را از جانت می‏آکنند.

نفس‏هایت رسولان روشنی‏اند.
کلمات تو ساده‏ترین شکل ترجمه خورشید است ؛
وقتی بر روی مستطیل جامانده
بر دل دیوار می‏نویسی و نور را نقاشی می‏کنی.

گرد گچ‏های سفید که بر شانه‏هایت می‏نشیند،
انگار با لبخندی مهربان، دماوند در مقابلمان ایستاده است؛
با همان سربلندی همیشگی.

اگر کسی چروک‏های پیشانی‏ات را دنبال کند،
به رنج باغبانی می‏رسد که سال‏هاست
گل‏هایش را از بیم خزان،
به بهارهای در راه سپرده است،

باغبانی که هر صبح، با لبخندی بی‏ پایان،
بهار را به باغش دعوت می‏کند.

همه جاده‏هایی که تو نشان می‏دهی،
به «خرد و روشنی» می‏رسند.
صدای گام‏هایت، زمزمه محبتی است
که پیام آور دنیایی از مهربانی است.

صدایت، قاصدک‏هایی‏اند
که خبر از آینده‏ای روشن،
از روزهای نیامده برایمان می‏آورند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همیشه خستگی‏هایت را
پشت لبخندهای ما گم می‏کنی؛
لبخندهایی که بوی افتخار و غرور
و سربلندی می‏دهند،
لبخندهایی که بوی امید می‏دهند،
لبخندهایی که بوی بالندگی می‏دهند.

ما ماهیان قرمز کوچکی هستیم
که غیر از آب ندیدیم و از هم می‏پرسیم آب را
و تو رودی هستی که به اقیانوس‏های دور،
پیوندمان می‏دهی و آب را برایمان بخش می‏کنی.


تو ابری؛ جان تشنه کویری ما را
از باران دانش سیراب می‏کنی.
تو چشمه‏ای هستی که زلالی را
در زیر سایه درخت دانایی،
به ما تعارف می‏کنی.

تو به ما یاد می‏دهی
تا مثل همه پرنده‏ها پرواز کنیم
و یادمان می‏دهی که خویش را
به خداوند برسانیم؛
مثل تمام آه‏هایی که از دل‏های سوخته می‏آید.

وقتی که مثل همیشه آرام آرام
شروع می‏کنی به صحبت کردن،
انگار قناری‏های مست،
دارند بهار را آواز می‏کنند!

دست‏های گرمت را می‏فشاریم
که گرم‏ترین دست دوستی هاست.

آب حیات،
همین کلماتی‏ اند که تو به ما می‏آموزی،
بی‏آنکه چشم طمعی داشته باشی؛
تنها لبخند ما کافیست.

کلماتی که تو می‏آموزی،
هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما درس چگونه زندگی کردن را
از تو آموخته‏ایم و تمام دار و ندارمان،
کوله باریست از آموخته‏ های تو
که سال‏ها پیش از مسافر شدن،
در دست‏هایمان نهادی تا سربلند به مقصد برسیم.

همیشه دلگرممان کردی
تا جاده‏های پرپیچ و خم زندگی را
با امیدواری طی کنیم.

حالا که باغچه زیبایت به بار نشسته، بخند؛
بخند مثل همیشه،
تا ما همه خستگی راه را فراموش کنیم.

بخند، زیبا بخند!
بهار جاودانه گل‏هایی که تو پرورش دادی
مبارک باغبان؛ خسته نباشی!

[شهیده]

معلم، معمار قلب هاست

چندین سال است بهانه مقدس شهادت معلمی بزرگ و فرزانه،
استاد شهید مطهری رحمه‏الله دست‏مایه قدردانی و تجلیل از معلم شده است؛
معلمی که انسان‏ساز و فرداپرداز است و تکریم و تعظیم او، تکریم و تعظیم علم است.
معلم، معمار قلب هاست و بذر نور در دل‏ها می‏افشاند. قدردانی و تجلیل از معلم، قدردانی از باغبانی است
که هر صبح، سبدی از صمیمیت با خود به کلاس می‏برد و با انگشتان مهربان خویش،بر شاخه قلب‏هافردا را پیوند می‏زند.
معلم را توقع نام و نان نیست.
این گمنام، هر روز از تنور داغ جانش، هزاران نان بر سفره گرسنه دل‏ها می‏بخشد
و از علقمه قلبش، هزاران مشک به خیمه‏ های عطش می‏رساند.
تجلیل معلم، سپاس از انسانی است که هدف و غایت
آفرینش را تأمین، و سلامت
امانت ‏هایی را که به دستش
سپرده‏ اند، تضمین
می‏کند.

[شهیده]

شأن معلم در بیانات مقام معظم رهبری

مسئله‏ى تعلیم و تربیت، مسئله‏ى زندگى بخشیدن و ولادت بخشیدن به یك مخاطب و یك انسان است. هزار و صد سال، دویست سال از بعد از اسلام كه بساط علم و تحصیل و تدریس به فراخور زمان هاى مختلف در كشور ما فراهم بود، معلم از لحاظ معنوى ارزش والائى داشت.


این نكته باید در مقابل چشم معلمان ما همیشه حضور داشته باشد كه نقش معلم براى یك جامعه، نقش حیاتى است؛ قابل مقایسه‌ى با بسیارى از نقش هاى مهم و حساس در تركیب اجتماعى نیست.


یك جامعه احتیاج دارد به انسان هاى مؤمن، پرانگیزه، صبور، امیدوار، خوشبین، علاقه‌مند به منافع عمومى، علاقه‌مند به رسیدن به قله‌هاى كمال شخصى و جمعى، انسان هاى باابتكار، متفكر، اهل تحقیق، اهل پیشروى.
این را چه کسی به وجود خواهد آورد؟

اینجاست كه نقش معلم روشن می شود.

امانتدارانِ فرزندان این ملت در طول سال هاى متمادى؛ و كسانى كه اولین نگارش هاى نیك یا بد را می توانند بر لوح سفیدِ آماده‏ى اذهان ما و كودكان ما بنگارند: معلمان هستند.

شاید نقشى بالاتر از معلم - با همین اصطلاح متداول زمان ما؛

یعنى معلمِ دوران ابتدایى، معلمِ دوران راهنمایى، معلمِ دوران دبیرستان -

به این معنا ما نتوانیم در میان همه‏ى مشاغلى كه در جامعه‏ى ما هست پیدا كنیم.

[مدير محتوايي]

معلم گرامی از تو تشکر میکنم برای هدایت ما

و از اینکه بهترین راه را برای ساختن امروزمان نشان دادی

تویی که ما را از “هیچ” به “همه چیز” رساندی

شاگرد کوچک شما

روز معلم پیشاپیش بر همه معلمان زحمت کش مبارک.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قال رسول الله صلی الله علیه و آله :

أكرِموا العلَماءَ فانّهم ورثةُ الانبیاءِ فَمَن أكرَمَهُم فَقد أكرَمَ اللهَ و رسولَهُ.

رسول اکرم که سلام خداوند بر او و خاندانش باد فرمود:

عالمان را گرامی بدارید كه آنان وارث پیامبران‌اند، پس هر كس آنها را گرامی بدارد
و اكرام كند، همانا خدا و رسولش را گرامی داشته است.

«نهج الفصاحه، ح 450»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معلم عزیزم،استاد بزرگوارم،
تو رابه چه مانند کنم !

دل دریایی ات لبریز از آرامش است
همچون کوه استوار از حوادث روزگار ایستاده ای

خورشید نگاهت گرمابخش ما
وحرارت ِ کلبه ی سردِ ناامیدی ما.

قدوم سبز تو
سبزینه کوچه باغ های زندگی ما

تپش قلب تو آهنگ خوش هستی
و جوشش نشاط
در غزل شیوای زندگیِ سوته دلان

ما چگونه سپاس گوییم مهربانی و لطف تو را!
که سرشار از عشق است

آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو،
مرا نه توان سپاس و نه کلام وصف است.

تنها پروانه جانم بر گرد شمع وجودت
عاشقانه چنین می سراید :

روزت مبارک استاد عزیزم