ویژه نامه گرامیداشت مقام معلم * باغبانان صبور *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بی ادعا چراغِ روشنِ دانش
صبور پیامبرِ خستگی ناپذیر تعلم

مهربانْ پدرِ تأدّب؛
معلم، دوستت دارم و بر دستان پرمهرت بوسه می زنم.

بر همت بلند و غیرت بجایت آفرین می گویم و
بر تلاش بی وقفه و هدف والایت رشک می برم.

آب و آیینه دار دقایق تُرد کودکی ام، فانوسْ به دستِ کوچه های
پُر خَم حادثه، راه دان و راه شناس!

قدم های ملکوتی ات بر چشمانم و بلاگردان
تن رنجورت، جانم؛ معلمم، نشانه رحمت آسمان!

دوستت دارم.

سیدحسین ذاکرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باغچه کوچکت همیشه بهاری!
کلماتی که بر تخته سیاه می‏نویسی،
ابرهای بهاری‏اند که باران را
به تشنگی گلبرگ‏ها مهمان می‏کنند.

همه اتفاقهای تو به گل سرخ می‏رسند.
پنجره‏های کلاست را با پروانه‏ها فرش کرده‏ای
و دیوارهای کلاست را با بوسه شاپرک‏ها، کاغذدیواری.

نیمکت‏های کلاس، مثل کلام تو
هیچ‏گاه بوی کهنگی نمی‏گیرند.
کلاست باغچه‏ای از گل‏های همیشه بهار است
که عطر زندگی را از جانت می‏آکنند.

نفس‏هایت رسولان روشنی‏اند.
کلمات تو ساده‏ترین شکل ترجمه خورشید است ؛
وقتی بر روی مستطیل جامانده
بر دل دیوار می‏نویسی و نور را نقاشی می‏کنی.

گرد گچ‏های سفید که بر شانه‏هایت می‏نشیند،
انگار با لبخندی مهربان، دماوند در مقابلمان ایستاده است؛
با همان سربلندی همیشگی.

اگر کسی چروک‏های پیشانی‏ات را دنبال کند،
به رنج باغبانی می‏رسد که سال‏هاست
گل‏هایش را از بیم خزان،
به بهارهای در راه سپرده است،

باغبانی که هر صبح، با لبخندی بی‏ پایان،
بهار را به باغش دعوت می‏کند.

همه جاده‏هایی که تو نشان می‏دهی،
به «خرد و روشنی» می‏رسند.
صدای گام‏هایت، زمزمه محبتی است
که پیام آور دنیایی از مهربانی است.

صدایت، قاصدک‏هایی‏اند
که خبر از آینده‏ای روشن،
از روزهای نیامده برایمان می‏آورند.

همیشه خستگی‏هایت را
پشت لبخندهای ما گم می‏کنی؛
لبخندهایی که بوی افتخار و غرور
و سربلندی می‏دهند،
لبخندهایی که بوی امید می‏دهند،
لبخندهایی که بوی بالندگی می‏دهند.

ما ماهیان قرمز کوچکی هستیم
که غیر از آب ندیدیم و از هم می‏پرسیم آب را
و تو رودی هستی که به اقیانوس‏های دور،
پیوندمان می‏دهی و آب را برایمان بخش می‏کنی.


تو ابری؛ جان تشنه کویری ما را
از باران دانش سیراب می‏کنی.
تو چشمه‏ای هستی که زلالی را
در زیر سایه درخت دانایی،
به ما تعارف می‏کنی.

تو به ما یاد می‏دهی
تا مثل همه پرنده‏ها پرواز کنیم
و یادمان می‏دهی که خویش را
به خداوند برسانیم؛
مثل تمام آه‏هایی که از دل‏های سوخته می‏آید.

وقتی که مثل همیشه آرام آرام
شروع می‏کنی به صحبت کردن،
انگار قناری‏های مست،
دارند بهار را آواز می‏کنند!

دست‏های گرمت را می‏فشاریم
که گرم‏ترین دست دوستی هاست.

آب حیات،
همین کلماتی‏ اند که تو به ما می‏آموزی،
بی‏آنکه چشم طمعی داشته باشی؛
تنها لبخند ما کافیست.

کلماتی که تو می‏آموزی،
هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد.

ما درس چگونه زندگی کردن را
از تو آموخته‏ایم و تمام دار و ندارمان،
کوله باریست از آموخته‏های تو
که سال‏ها پیش از مسافر شدن،
در دست‏هایمان نهادی تا سربلند به مقصد برسیم.

همیشه دلگرممان کردی
تا جاده‏های پرپیچ و خم زندگی را
با امیدواری طی کنیم.

حالا که باغچه زیبایت به بار نشسته، بخند؛
بخند مثل همیشه،
تا ما همه خستگی راه را فراموش کنیم.

بخند، زیبا بخند!
بهار جاودانه گل‏هایی که تو پرورش دادی
مبارک باغبان؛ خسته نباشی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[اشک مهتاب*خادمه فاطمه زهرا(س)تا ابدالدهر*]

خوشا! القاب و نام تو معلم
خوشا! عزو مقام و تو معلم

سخنهایت بود آب حیاتم
خوشا! درس و کلام تو معلم

ز تو دنیای من گردیده روشن
شود دنیا به کام تو معلم!

دعا گوی تو باشد سائس ما
همیشه شاد! کام تو معلم

[اشک مهتاب*خادمه فاطمه زهرا(س)تا ابدالدهر*]

[اشک مهتاب*خادمه فاطمه زهرا(س)تا ابدالدهر*]

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

عارفان علـم عاشق مي شوند

بهـترين مردم معلـم مي شـوند



عشق با دانش متمم مي شود

هر که عاشق شد معلم مي شود


روز معلم مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گام به دنیا گذاشتم؛ همه جا تاریک بود. دنیای من، دنیای سیاهی جهل بود.
همیشه می پنداشتم این جهان، غرق در پدیده های پوچ است
و البته ریز و درشت هایی که برایم گنگ و بی معنا بود.

من با شنیدن کلماتی بزرگ می شدم که حتی معنای آنها را به خوبی نمی دانستم.
دریچه ای از دانایی به رویم باز نبود. تا اینکه روزی، دستی مهربان
پنجره اتاق ذهنم را گشود و غبار تاریکی را از دلم زدود.

آنگاه چشمانم به نور دانایی روشن شد و کسی به من آموخت
جدال با سیاهی جهل را. کسی به من آموخت که قلبم را به مهمانی نور علم ببرم.

به قلبم آموخت که از ظرفیت عشق آکنده شود تا مظروف دانش قرار گیرد
مگر نه اینکه «اَلْعِلْمُ نُورٌ یقْذِفُهُ اللهُ فِی قَلْبِ مَنْ یشاءُ»؟!


پس من چگونه سپاس گزار مهربانی های آموزگاری باشم که مرا به
ضیافت آسمانی علم بُرد و بر سفره نور نشانْد و دانایی را به من تعارف کرد؟
هزاران هزار سپاس، آموزگار من!


پریسا پناهی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی قلم می لغزد در ناکجا آباد جغرافیای اندیشه
یعنی نسیم روح تو وزیدن گرفته است.

در هر کرانه خواندن و نوشتن؛
حضور آبی تو موج بر موج، بالا می رود؛

تو که در تکاپوی رشد و تعالی نسل ها گم شدی؛
تو که خاطره هایت با نیمکت های ساده و پرهیاهو
و با تخته سیاهی که سپیدی روز را می آموخت، گره خورده است.

تو با واژه های آسمانی ذهنت، بغل بغل محبّت همراهشان
می کردی و به سینه گشاده شاگردان نوپا هدیه می دادی.

تو در پژواک پرستوهای عاشق، تکرار می شوی و
در ترانه باران، تازه تر از همیشه می درخشی.

قاصدک خیال مهربان تو، همیشه رو به آسمان
در اندیشه بارور شدن بذرهایی است که پاشیده ای.

تو به فرداهای روشن دانش آموزان خویش می اندیشی
و ما در تکان های قطار زندگی روی ریل روزگار،
در هر نوشته ای، در هر لغزشی که از قلم سر می زند
و در رویش هر فصلی، یاد تو را زنده می کنیم.

ای صبور آسمانی، معلم علم و الهام، ای آموزگار!
از تو چه بگوییم که خود به ما آموختی گفتن و نوشتن را؟

به رشته های مهر که بر گردنم آویخته ای
سوگند که همواره می ستایمت!

حورا طوسی