[1] . جامع السعادات: ج ۱، ص ۲۶۶.[2] . سورۀ توبه: آیۀ 92.[3] . اشاره به حملۀ شخصی به نام «غامدی» به خانۀ یکی از اهل کتاب و ربودن زینت و خلخال زن او دارد در حالی که آن کتابی جزیه میداد و دراَمان بود.[4] . نهج البلاغه: خطبۀ 27.[5] . وسائل الشیعه: ج 14، ص 153.[6]. سفینه البحار: قمی، ج ۱۰، ص ۳۷۵.[7] . تحریرالوسیله: ج ۱، ص ۴۸۵.[8] . فقه الرضا: ص 252.[9] . اصول کافی: ج 5، ص 536.[10] . کنز العمال: ح 7070.[11] . کشکول شیخ بهایی: ص 341.[12] . بحارالانوار: ج22، ص 88.[13] . کیفر کردار، مقدم: ج۲، ص ۱۱۶.[14] . سورۀ نور: آیۀ 4.[15] . داستان دوستان، اشتهاردی: ج 3 ص 78.[16] . فرهنگ بزرگ سخن، انوری: ج 6، ص 5229.[17] . اصول کافی: ج5، ص 537.[18] . بحارالانوار: ج 12، ص 5 و 13.[19] . بحارالأنوار: ج100، ص248، ح33.[20] . مجموعه آثار: مرتضی مطهري، ج 19، ص 415.[21] . نهج البلغه: حکمت 124.[22] . شرح آقا جمال الدین خوانسارى بر غرر الحکم و درر الکلم: 7جلد، ج4، ص377.[23] . وسائل الشيعة: ج 28، ص 149.[24] . تحف العقول: ص 322.[25] . الارشاد، شیخ مفید: ص 257.[26] . الارشاد، شیخ مفید: ص 257.[27] . جامع السعادات: ج 1، ص 265.[28] . آشنایی با قرآن، شهید مطهری: ص 215{با تلخیص و تصرف}.[29] . اصول کافی: ج5، ص 535 و 536، ح1.[30] . إقتباس از لئالی الاخبار: ج 1، ص 265.[31] . جامع السعادات: ج1، ص301.[32] . وسائل الشیعه: ج 12، ص 232.