«بقیة» از بقای ضد فنا و نیستی است و در لغت به معنای ثبات و دوام آمده است. و «بقیة الله» یعنی باقی مانده ی خدا که در روی زمین ثابت است.
در دعای ندبه می خوانیم:« أین بقیةالله التی لا تخلوا من العترة الهادیة»؛ « کجاست باقی مانده خدا که از غیرعترت طاهره نیست.»
در مقصود از این کلمه دو احتمال است:
1ـ اینکه مقصود از«بقیةالله» عنوان کلی بوده و اشاره به حجت خدا در روی زمین است که هرگز زمین از آن خالی نبوده و نخواهد بود. و دائما باید در آن ثابت باشد و انطباق آن بر امام زمان از باب انطباق کلی بر یک فرد آن در این زمان است.
2ـ اینکه مقصود از « بقیةالله»لقبی برای امام زمان باشد به اعتبار اینکه در روی زمین ثابت بوده و دوام وجودی دارد.
«ابن سکیت» می گوید: « این جمله در جایی گفته کی شود که انسان کسی را مراعات کرده و به انتظار او نشسته است.»1 با در نظر گرفتن این معنا حضرت مهدی را «بقیةالله» می گویند از آن جهت که تحت رعایت خداوند بوده و به او مقام و شأنی داده که مردم، انتظار فرج او را در کارهای خود داشته باشند.
یارب مرا کن پایدار در این زمان انتظار
بر عهد او کن استوار از غیر یادش کن رها
یارب ز ظلمت الامان نور هدایت را رسان
مهر رخ صاحب زمان بر عاشقانش کن عطا
یارب رسان دوران او آن طلعت رخشان او
این غیبت و هجران او آخر رسان برانتها
1.معجم مغاییس اللغه، ص128