دعای روز ششم ماه رمضان

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ لا تَخْذِلْنی فیهِ لِتَعَرّضِ مَعْصِیتِک
َولا تَضْرِبْنی بِسیاطِ نَقْمَتِکَ وزَحْزحْنی
فیهِ من موجِباتِ سَخَطِکَ بِمَنّک
َوأیادیکَ یا مُنْتهى رَغْبـةَ الرّاغبینَ.

خدایا در این روز مرا به نفس سرکشم
وامگذار تا پی طغیان و نارضایتی تو
روم و مرا با تازیانه خشم و غضبت
ادب مکن، مرا از موجبات ناخرسندیت
بر کنار بدار، به حق مهربانی و نعمت
نوازیت، ای نهایت آرزوی مشتاقان

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

پیامبر مهربانی ص:

یک ساعت تفکر برتر از هفتاد سال عبادت است.

مستدرک الوسائل ج۲ ص۱۰۵

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

دانلود دعای روز ششم ماه رمضان صوتی

اینجا کلیک کنین







شرح دعای روز ششم ماه رمضان از زبان آیت‌الله مجتهدی

کاهش بلاها با دعا کردن/ دعایی که امام حسین(علیه السلام) در حق تهران کرد




خبرگزاری فارس: آیت‌الله مجتهدی با بیان اینکه به واسطه دعای امام حسین(علیه السلام) بلا از شهر تهران دور شد، ابراز داشت: سیل و زلزله لشکر خدا هستند و برای جلوگیری از آن‌ها نباید گناه کرد.

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

*دعای روز ششم ماه مبارک رمضان

«اَللّهُمَّ لا تَخْذُلْنى فیهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِیَتِکَ وَلاتَضْرِبْنى بِسِیاطِ نَقِمَتِکَ وَزَحْزِحْنى فیهِ مِنْ مُوجِباتِ سَخَطِکَ بِمَنِّکَ وَاَیادیکَ یا مُنْتَهى رَغْبَةِ الرّاغِبینَ»




«خدایا در این ماه به خاطر دست زدن به نافرمانیت خوارم مساز و تازیانه‌هاى عذابت را بر من مزن و از موجبات خشمت بدان نعمت‌بخشى و الطافى که نسبت به بندگان دارى دورم بدار، اى آخرین حد اشتیاق مشتاقان»




* شرح فرازهای دعا




آیت‌الله مجتهدی در شرح «اَللّهُمَّ لا تَخْذُلْنى فیهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِیَتِکَ» می‌گوید: خدایا، من را به واسطه تعرض گناه خوارم نکن، گناه آدم را خوار و عبادت و بندگی آدم را عزیز می‌کنند. اگر اهل طاعت و بندگی شوید، عزیز می‌شوید؛ اما اگر اهل گناه باشید، کسی دوستتان ندارند.



وی افزود: اهل گناه ولو اگر تحصیلات عالی رتبه دانشگاهی هم داشته باشد و لباس‌های فاخر به تن کند، باز هم خوار است. اما بندگی خدا را کردن باعث می‌شود تا محبت آن شخص به مقدار بسیار زیادی در دل دیگران باشد.




این استاد اخلاق ادامه می‌دهد: قرآن می‌گوید: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا»‌ یعنی هر که ایمان بیاورد و عمل صالح بکند، ما هم دوستی‌اش را در دل مردم می‌افکنیم، مردم اهل عمل را دوست دارند.




* سیل و طوفان، تازیانه عذاب خداوند هستند/ سیل گلستان به کدام روستا نرسید




وی در شرح فراز دوم دعای روز ششم ماه رمضان «وَلاتَضْرِبْنى بِسِیاطِ نَقِمَتِکَ» می‌افزاید: «خدایا من را به تازیانه عذابت نزن، «لاتضرب» واژه نهی است اما در اینجا دعاست. اگر من به شما بگویم «لاتضرب» این نهی است. اما کوچک‌تر به بزرگ‌تر بگوید و ما به خدا که بگوییم، «لاتضرب» دعاست.




مجتهدی تهرانی در ادامه اظهار می‌کند:


الان این گرفتاری‌هایی که گریبان آمریکا را گرفته و هر روز خبر از آمدن سیل و طوفان در آنجاست، همه تازیانه عذاب است. در ایران هم برخی جاها که سیل و زلزله می‌آید، عذاب الهی است.




دلیلش هم این است که چند سال پیش در گلستان سیل آمد، روستایی در مسیر سیل قرار داشت که همه اعضای آن سید بودند، سیل، مسیر خود را عوض کرد و روستای دیگری را از بین برد که نمی‌گویم افراد آن چی و کی بودند.





وی به بیان شعری از زبان استادش می‌پردازد و می‌‌گوید: جمله ذرات زمین و آسمان / لشکر حقند گاه امتحان




سیل و رانش زمین، لشکر خدا هستند، آنها که می‌گویند این‌ها قهر طبیعت هستند، دین و ایمان ندارند؟ چرا یک کلمه نمی‌گویند که اینها عذاب هستند و برای جلوگیری از آنها نباید گناه کنیم.



*دعایی که پیامبر(ص) در حق ایرانیان کرد!



این استاد اخلاق در ادامه اظهار می‌کرد: در تهران قرار بود که عذاب بیاید، امام حسین (علیه السلام) شفاعت کرد و فرمود که جوانان این شهر برای من بیرق عزا به پا می‌کنند و دفع بلا شد، قرار بود تهران بر اثر برخی گناهان از بین برود، ولی امام حسین (علیه السلام) شفاعت کرد، این را کسی در خواب دیده بود و آن را برای من تعریف کرد.




وی تأکید می‌‌کند:


ایران بهترین ممالک دنیاست، اولاً حکومت حقه شیعه اثنی‌عشری دارد، مملکتی که رئیس‌جمهورش، رئیس مجلسش، همه رؤسا، قوه‌ها و رهبر انقلابش و همه مسئولانش شیعه باشد، فقط ایران است،


تنها مملکتی که مذهب رسمی‌اش شیعه دوازده امامی است، ایران است، پیامبر (صلی الله علیه واله) در غدیر خم ما را دعا کرده و به برکت دعای او ایران اوضاع خوبی دارد، پیامبر (صلی الله علیه واله) در دعایش گفت «اللهم انصر من نصر» خدایا، هر که علی (علیه السلام) را یاری می‌کند، یاری‌اش کن.



* لزوم توجه به معانی دعا هنگام قرائت آنها در مساجد




آیت‌الله مجتهدی تهرانی با بیان بخشی از دعای روز ششم، ادامه می‌دهد: «وَزَحْزِحْنى فیهِ مِنْ مُوجِباتِ سَخَطِکَ»، «خدایا من را از موجبات سخطت دور گردان، چیزهایی که موجب سخط توست»، روایتی است که برخی گناهان خدا را به غضب می‌آورد و آن‌گاه خدا قسم می‌خورد که به عزت و جلال خودم دیگر تو را آمرزش نمی‌کنم، با اینکه خدا «ارحم الراحمین» است؛ اما مثلاً از من با این محاسن و عمامه توقع ندارد که به نامحرم نگاه کنم، لذا خدا به غضب می‌آید.




وی تأکید می‌کند: حدیث هست که هفتاد گناه جاهل را می‌آمرزند، قبل از آن‌که یک گناه عالم را بیامرزند.




این استاد برجسته حوزه در خصوص فراز «بِمَنِّکَ وَاَیادیکَ» می‌گوید: یعنی به حق احسان و نعمت‌هایی که به من داده‌ای، خدایا این چند تا دعا را درباره من مستجاب کن.




وی ادامه می‌دهد: «یا مُنْتَهى رَغْبَةِ الرّاغِبینَ» یعنی ای خدایی که منتهای رغبت مشتاقان هستی، مشتاقان تو، چقدر مشتاق تواند، منتها رغبت مشتاقان تویی، این 3 دعای روز ششم ماه رمضان را درباره ما مستجاب کن.




آیت‌الله مجتهدی تهرانی در پایان می‌گوید: ای کاش در مساجد که این دعاها خوانده می‌شود، معنی آن نیز بیان شود تا مردم وقتی دعا می‌کنند، با حضور قلب این دعاها را بخوانند و در خودشان بیان کنند، به مردم بگویند که به خاطر گناه عذاب می‌شوند و این حادثه‌ها در سراسر جهان و برخی شهرهای تهران به خاطر گناه است، خدا به شعیب پیامبر فرمود، می‌خواهم صدهزار تن از قومت را عذاب کنم. 40 هزار تن افراد بد و 60 هزار تن از افراد خوب، خطاب رسید که چرا خوب‌ها بیشترند، فرمود: برای اینکه خوب‌ها هم با بدها خوش و بش کردند.

روح مطهرش شاد یادش گرامی و راهش پر رهرو باد

اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم واحشرنا معهم واهلک اعدائهم اجمعین



خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار



الهی بحق عمه ی سادات «عجل لولیک الفرج»




یا زهرا سلام الله علیها



التماس دعای فرج

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

حدیث روز:
لقمان حکیم :
يا بُنَيَّ، لا يَكُنِ الدّيكُ أكيَسَ مِنكَ؛ فَإِنَّه إذَا انقَضى نِصفُ اللَّيلِ خَفَقَ بِجَناحَيهِ وصَرَخَ إلَى اللّه‏ِ سُبحانَهُ بِالتَّسبيحِ؛ لقمان به پسرش گفت: « اى پسرم ! خروس، از تو زرنگ‏تر نباشد؛ چرا كه خروس، وقتى شب از نيمه گذشت، بال مى زند و با فرياد، خداى سبحان را تسبيح مى‏گويد ».
محبوب القلوب : ج ۱ ، ص ۲۰۴
شرحی برای دعا:
ذلّتِ گناه
دلهاى ما كه تيره شد از زنگ معصيت
يا رب به نور معرفت خود صفا ببخش
دور، ار زكاروان حقيقت فتاده ايم
ما را به رهروان طريق وفا ببخش
آلوده از نخست نبوديم، كامديم
ما را به حسن سابقه، روز جزا ببخش معصيت خدا، ذلّت آور است، همچنانكه طاعتش، عزّت آور...
گناه و نافرمانى، پيروى از دل و هوا و هوس است و آنكه درپى هوسرانى افتد و هواپرستى كند، بناچار به هر درى خواهد زد، دست به هر كارى خواهد زد، تا خواسته «دل» را برآورد، هرچند با دورى از «خدا» و با ستم به «مردم» باشد، گرچه با ناديده گرفتن «حقّ» ديگران شود.
گرچه به تسليم در برابر هر ناكسى و خضوع در مقابل هر آلوده دامنى، به دست آيد.
امّا اطاعت از خدا، فخر و عزّت انسان است.
اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد: «خدايا!... عزّت برايم همين بس كه بنده «تو» باشم و فخر و مباهات، برايم همين كافى است كه «تو» ربّ من باشى».
گناه، انسانيت انسان را مى شكند، ارزش وجودى او را درهم مى ريزد، فطرت پاك و نورانى او را مى آلايد، گنهكار را پيش خالق و خلق، سرافكنده مى كند، انسان را در زير ضربات تازيانه وجدان، عذاب مى كند، ذلّت دنيا و نكبت آخرت را فراهم مى آورد، انسان را بنده شيطان و مطيع نفس و غلام هوس مى كند.
آيا اينها در ذلّت آورى گناه، بس نيست؟
اگر وجدان كسى نمرده و فطرتش آلوده نشده باشد، از گناه، احساس «شرم» مى كند. خود را پيش خدا، سرشكسته و پيش بندگان، رسوا مى بيند و چه كيفرى سخت تر و دردناكتر از اين؟!
انتقام الهى درماندگى است،
اهل گنه بودن، شرمندگى است،
شيوه عصيانى...
آرى... اى خداى منتقم! گرفتار گناه بودن، خذلان و خوارى مى آورد، و معصيت كار بودن، ما را گرفتار تازيانه انتقامت مى كند.
ولى... تو ارحم الراحمين و مهربان ترينى، تو خدايى، تو خالقى، تو بى نيازى، تو اى پروردگار، به عقوبتمان محتاج نيستى، امّا، ما به لطف و احسان تو نيازمند و محتاجيم، ما را به خاطر گناهانمان خوار مگردان و با ضربه هاى انتقامت، ما را عقوبت مكن.
«الهى... اگر ما را بردار كنى، رواست، مهجور مكن.
و اگر به دوزخ فرستى، سزاست، از خود دور مكن.
الهى... ضرورت به هيچ درگاهم نيست
از پيش خطر، و از پس، راهم نيست
دستم گير، كه جز فضل تو پناهم نيست».[۱]
دورى از موجبات خشم خدا
خواسته ايم كه خداوند، لطف كند و از آنچه موجب نارضايى و خشم اوست، دورمان كند، بازمان دارد، جلوگيرمان شود، توفيق ترك معصيتمان دهد.
مگر جز اينست كه ترك فرمان، موجب «سخط» است و «عصيان»، عامل طرد؟ پس رعايت اين نكات، از خشم خدا دورمان مى كند.
واى... كه چه بى دردند گنهكاران! آنانكه فرصت عمر، به رايگان از كف مى دهند، آنانكه خيانت پيشه و دزدند، باطل پرست و حق گريزند، گرانفروش و محتكرند، ستمگر و مردم آزارند، رباخوار و رشوه گيرند، فاسد و مفسدند، دغلباز و رياكارند، مردم فريب و حيله گرند، با «حق» درمى افتند، با زبان، با دست، با پول، با موقعيّت...
باطل را يارى مى كنند، با كمك، با تأييد، با امكانات، با سكوت...
به فرمان خدا بى اعتنا و به آيات قرآن بى توجّهند و به دعوت انبيا، پشت پا مى زنند.
اينها... و اينها، موجبات سخط الهى است.
جوانمرد باشيم و از اينها كناره گيرى كنيم، آزاد باشيم و قيد طاعت حق را برگردن بيفكنيم. انسان باشيم و ارزش را در «آدميّت» بدانيم.
خداوند مى فرمايد: «آيا آن كس كه درپى «رضوان» و خشنودى خداست، همانند كسى است كه به «سخط» و خشم الهى باز گردد؟...(هرگز)، مأواى چنين انسانى جهنم است، و بد جايگاه و سرنوشتى است».[۲]
امّا بايد لطف خدا دستگيرمان شود. اگر خدا توفيق دهد، اگر يارى و مدد نمايد، اگر ما را مشمول «منّت» و «نعمت» خويش سازد، شايد بتوانيم از چاه ويل «نفس» به درآييم و به عروجگاه تقوا و مقام «رضا» برسيم و اين از خداوند، دور نيست.
چرا كه او، آخرين اميد و آخرين پناه و منتهاى خواسته علاقه مندان و راغبين است.
-----------------
پی‌نوشت
[۱] ـ خواجه عبداللّه انصارى، مناجات نامه.
[۲] ـ آل عمران، آيه ۱۶۲.
منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي