دلم گرفته آقا ....................(( درد دل با مولاي منتظران))

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چقدر چله نشينی ؟...

چهل ...چهل ...

تا چند چقدر جمعه گذشت ونيامدی

موعودا! سوگند به دانه دانه تسبيح مادرم ،

که بی تو هيچ نيامد به ديدنم لبخند

که روزها همه مثل هم اند

بي خورشيد و سرد

وشبها همه تکرار تلخ

سکوت و سياهي .....

کشانده اند مرا روزها به تنهايی

گمان کنم که مرا منتظر نمی خواهند!

اما من ايستاده ام

در مقابل همه روزها سرد

همه شبهاي سياه

همه سختي ها

همه تلخي ها

من ترا منتظرم..........

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بُغض‌ در گلو ...پلك‌، بسته‌ام....‌

عصر جمعه‌ است‌... دل‌ شكسته‌ام‌....

از وصال‌ تو...دل‌ نمي‌كنم‌...

طعنه‌ها ولي‌ ...كرده‌ خسته‌ام‌...

كوچه‌ را ز شوق‌....صُبح‌ رُفته‌ام‌....

در خيال‌ خود..با تو بارها...راز گفته‌ام‌...

باز شد غروب...‌تو نيامدي‌...دل‌ گرفته‌ام‌....

مانده‌ ديدة‌، اشكبار من...‌منتظر به‌ دشت‌...

منتظر به‌ راه‌...جمعه‌ هم‌ گذشت..

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

سلام اقا جان
بازم جمعه ای دیگه گذشت
عمریه دلم گرفته
گله دارم از جدایی
غایب همیشه حاضر تو کجایی،
تو کجایی
تو کجایی،
تو کجایی ؟!

[نرگس منتظر]

عصر یک جمعه ی دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده‎ ‎است؟
چرا آب به گلدان نرسیده است؟
چرا لحظه ی باران نرسیده است؟
وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان‎ ‎نرسیده است
به ایمان نرسیده است‎ ‎
و غم عشق به پایان نرسیده است‎. ‎
بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید،‎ ‎
بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به‎ ‎کنعان نرسیده است ؟
چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟
دل عشق ترک خورد،‎ ‎
گل زخم نمک خورد،
زمین مرد،
زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه‎ ‎فقط‎ ‎برد،فقط برد،‎ ‎
زمین مرد، زمین مرد ،
خداوند گواه است،دلم چشم به راه است،
و در حسرت یک پلک نگاه است،‎ ‎
ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد‎ ‎کاش به جایی،
برسد کاش صدایم به صدایی‎…‎

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

در خلوت دل با محبوب

آسمانى را كه بر سينه دشت گسترده شده، سوگند میدهم; زمينى را كه در حجم انجمادها، سكنى گزيده قسم مى‏دهم; هستى را با همه تضادهايش، با تمامى تناقض‏هاى واژگونش شاهد مى‏گيرم كه: اينجا هيچ خبرى نيست....
دلم مى‏خواهد امشب قدرى با تو درد دل كنم. با تو از زمينى بگويم كه نسيان را بلعيده و با شير غفلت رشد كرده است.
من ديروز تمام كوچه‏هاى شهرم را دور زدم. تمام مدت چراغ طلبيدم، براى يافتن انسانيت; اما افسوس كه بشريت‏سر بر بالين تغافل نهاده است.
تو اما در كدام سمت افق منزل كرده‏اى؟! اى اشراق موعود! دل خورشيدى‏ات تا كى بر صحيفه غيبت مستدام مى‏ماند؟! تا كى قرار است‏شاعران انتظار، با قافيه «ظهور» دل خوش كنند و در رديف «بيا» بمانند.
هر شب وقتى چشم مردمان خاموش مى‏شود و پلك‏هايشان پرده تماشا را مى‏كشد، همان هنگام كه به روستاى خواب آباد مى‏كوچند، تو را در آسمان نجيب شب به تماشا مى‏نشينم.
حتى ماه، اين چشم هميشه بيدار نيز در جستجوى تو حيران مانده است. زمين همچنان در مدار تكرار خويش جريان دارد و آسمان همواره در تپش فوقانى خود، برقرار. ولى تشيع، اين بغض در گلو مانده تاريخ، در پس اين مرام‏ها و مدارها، نيلوفرانه به تنهايى خويش مى‏پيچد و تو را استغاثه مى‏كند و تو اى موعود ازلى! با تو چه مى‏توان گفت و چه مى‏شود كرد; وقتى ميان عاشق و معشوق حائلى نيست و ما خود حجاب خوديم و... و چه مى‏شود كرد، جز اينكه خود بايد از ميان برخيزيم.
با اين همه، به هر سو كه مى‏نگرم، جاى خالى توست كه نگاه را پر از زخم مى‏كند و دل را لبريز از آتش. خوب جاودانه‏ام! لحظه‏اى درنگ كن! اين چنين چابكانه بر اسب تجلى تاختن تا به كجا؟! تا به كى؟!
تو را سوگند به مرور مكرر تاريخت; به انسجام غربت صحيفه‏ات; به مظلوميتى كه در «سقيفه‏» تولد يافت; به حقيقتى كه با ميخ در، بر سينه قرآنى عشق حك شد!
تو اى روح ازلى! كدام گوشه صبر ايستاده بودى آن‏دم كه باد خزان صورت ياس را نيلى كرد؟! و گلدان مدينه را ترك داد. كدام سمت تحمل به زانو در آمدى، آن لحظه كه دستان مرد انقلاب‏ها را بسته ديدى؟!
كجاى تاريخ سر بر ديوار روزگار نهادى، آن هنگامه تلخ كه لبان مجتبوى‏عليه السلام، بر پاره‏هاى جگر خويش بوسه مى‏زد؟
چند بار خود را در آغوش خدا رها كردى و چند بار فرشتگان با كوثر صبر، تو را به هوش آوردند، آن‏دم، آن لحظه، آن ناگهان شگفت كه چشمه عاشورا از رگ حنجره حسينى‏عليه السلام جوشيدن گرفت؟!
كدام ايوب بر روح الستى‏ات نزول كرد كه تاب آوردى، تشييع غربت‏سيدالساجدين‏عليه السلام را به سوى رستاخيز اشك‏ها؟!
چند بار فروريختى; آن‏دم بلوغ را كه شكافنده علوم‏عليه السلام گستره ادراك‏ها را به سوى برزخ موعود امتداد داد؟!
كجا شانه‏ات در زير تازيانه مصيبت مولاى صداقت، جعفر صادق‏عليه السلام، خم شد؟!
چگونه تاب آوردى، آن هنگام كه ديدى خورشيد زخم بر زندان موسى‏بن جعفرعليه السلام تابيدن گرفته است، آن لحظه كه... كه خودت مى‏دانى چه گذشت‏بر مظلوميت؟ و چه كشيد غربت؟!
طوس را، خراسان را.... اصلا تو كدام گوشه تاريخ ازلى‏ات به تماشا نشسته بودى زمان را و چگونه تحمل كردى دشنه‏اى را كه در خوشه انگور بر حنجر ثامن‏الائمه‏عليه السلام فرو بردند و... و خود بهتر مى‏دانى كه غربت‏يعنى چه؟!
عزيز آفرينش! شكستن را چند مرتبه، نه، نه، چندين بقيع، چندين سقيفه، چند عاشورا... بر دوش صبر كشيدى، آن‏دم كه جوادالائمه‏عليه السلام بيست و پنجمين بهار خود را زير برف‏هاى سنگين زمان نهان كرد و از بام مظلوميت تا مشرق تجلى، عروج نمود.
چه مى‏كردى؟ يعنى چه كردى؟ چگونه تاب آوردى مويه‏هاى بى‏شكيب ملائك را دم تشييع دهمين عصاره ملكوت.
چند بار؟ تو را به زخم نهانت چند بار فاطمه‏عليها السلام شدى و على‏عليه السلام شدى و سر به چاه فرو بردى و فراق پدر را در چاه تشنه، فرياد كردى.
تو... تو خود تجربه‏گاه مصائبى و خود قبله گاه صبرها و شكستن‏ها... تو همه را تاب آوردى. اما ما چه كنيم، ما سر بر شانه كه نهيم، وقتى تو نيستيم و با تو نيستيم. نه، نه، به خدا اين يازده زخم را نوشيده‏ايم كه عطشناك تو باشيم. حالا با اين همه درد و تورم غربت، سر بر آستان كه نهيم، جز تو كه موعود الستى ما بوده‏اى و هستى.
جاده‏هاى جمكرانى به ناله در آمده‏اند و آفرينش يكصدا تو را می‏خوانند كه ما را درياب. تو را استغاثه مى‏كنند كه «اين معز الاولياء... »، تو را تمنا مى‏كنند كه «اين الطالب بدم المقتول بكربلاء»، بگو ظهورت كى در مى‏يابد وجود خسته ما را... .

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

اقا جان
اومدم با خودت بگم حرف دلمو
اقا جان دلم گرفته
دلم شکسته
اقا جان برای خودم چیزی نمیخوام
مولای من ترجیح میدم با سکوتم حرفمو بزنم

یازهرا

اقا جان مولای من

[نرگس منتظر]

مهديا!

جانها، شورانگيز از ياد دلرباي توست.
شقايق هاي شادي بشر، در شبستان شيدايي تو مي كاود

و شايسته ترين بندگان خدا، شب ها و روزها،
شرط تداوم حيات خويش را در آويختن به شاخه طوباي محبت تو مي دانند.

يارا!

دلها به ياد تو مي تپد و روشني نگاه منتظران به افق خورشيد ظهور توست ...

اي برترين افق براي

پرواز پرندگان آرزو،

اي تجلي آبي ترين آسمان اميد،

اي منتهاي برترين خيال هستي، اي آرمان همه

چشم انتظاران، دنيا نيازمند ظهور توست،

و قلب انسانها به شوق زيارت روي دلرباي تو مي تپد.

اي قلب عالم امكان، بيا و گـَرد گامهايت را توتياي چشمانمان قرار ده.

بيا كه نواي دل انگيز توحيدت را با

گوش جان شنواييم.

مولا جان بيا

[خادمه زینب کبری(س)]

به نام خدا

سلام آقا
شما نبودی من چیکار میکردم
چه خوش است که مولایی مثل تو دارم
آقا جان شنیده ام که هر روز به مار سر میزنی
پس چرا نمیبینمتون
چرا
نه میدونم آقا گناهام نمیذاره
ولی گناه کاراهم دل دارن آقا

[parsa]

شب گر رخ مهتاب نبیند سخت است
لب تشنه اگر آب نبیند سخت است

ما نوکر و ارباب تویی مهدی جان
نوکر رخ ارباب نبیند سخت است



اللهم عجّل لولیک الفرج
والعافیة و النصر
واجعلنا من خیر اعوانه و انصاره
والمستشهدین بین یدیه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دلم گرفته آقا ...

دلم بدجوري گرفته .......

براي من دعا کن

کلي حرف تو دلمه .

اما نميتونم بگم

نميدونم چرا

شايد مي ترسم حرفهام گله باشه

ميترسم ناسپاسي باشه

ميترسم خدا خشنود نباشه از بي صبري کردنم

مي ترسم دل نازنينت از کم شکيبايي من بگيره

من ميخوام صبور باشم

مي خوام لبخند بزنم

دور خودم مي چرخم

خودمو مشغول به کار مي کنم

ميخوام فکر نکنم

ميخوام آرامشم رو حفظ کنم

اما چرا اشک هام بند نمياد ؟

چرا دلم آروم نميشه ؟

خب آقا جونم وفتي عزيزترين ادم درد مي کشه

و ادم نميتونه هيچ کاري براش بکنه

جز گريه کردن چکار مي تونه بکنه ؟

آقا جان من هيچ گله و شکايتي ندارم

فقط ازت مي خوام آرومم کني

من دلم گرفته آقا

وهيچکس رو جز خدا و شما نمي شناسم

که بتونم بي دغدغه

از دلتنگي هايم بگم

يابن الحسن

نظري کن بر اين دل پردرد

فداي نظر کردنت مولا جان

تو اگر نظر کني دلم آروم ميشه

مطمئنم دلم به نوازش لطفت صبور ميشه

کمکم کن مولا .............