سوگواری از دیدگاه اسلام و وهابیت
عزاداری و سوگواری در اسلام پدیدهای تازه نیست؛ از همان ابتدا مسلمانان بر فوت یا شهادت عزیزان خویش اشک میریختند که برای نمونه میتوان به شهادت حمزه سیدالشهدا و وفات حضرت خدیجه اشاره کرد. همچنین میتوان از مجالس تعزیه و مصیبتی یاد کرد که بعدها در رثای حضرت امام حسین(علیه السلام) تشکیل میشد.
وهابیان با وجود نبودن منعی در برپایی مراسم تسلیت و عزا، گریه و زاری بر دیگران مردگان را حرام و از اعمال جاهلیت میدانند که البته عزاداریهای صدر اسلام را از این حکم استثنا کردهاند. آنان برای مستدل جلوه دادن این عقیده به روایتهای نقل شده از پیامبر تمسّک میجویند:
إن رسول الله قال: أربع فی أمتی من أمر الجاهلیة لایترکونهن: الفخر بالاحتساب، والطعن فی الأنساب، والاستسقاء بالنّجوم، و النّیاحة؛[1]
چهار صفت از صفات جاهلیت در امت من است که آنها را ترک نمیشوند: مباهات به گذشتگان، عیت و ایراد گرفتن به آبا و اجداد، طلب باران بر مبنای نجوم و ستارگان و عزاداری برای مردگان.
سپس در تفسیر کلمه «النیاحه» گفتهاند:
النیاحه، أی رفع الصوت بالنّدب علی المیّت... و ذلک ینافی فی الصبر الواجب وهی من الکبائر لشدّة الوعید و العقوبة علیها؛
نیاحه، یعنی صدا را بر مردهای به نوحه سرایی و موییدن بلند کردن... که این نوع عزاداری با صبر ـ که لازمه هر مصیبتی است ـ منافات دارد و به جهت بسیار عذاب و عقوبتی که بر آن مترتب است، جزء گناهان کبیره میباشد.