روانشناسی زندگی در شرایط سخت

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

❌عصبانیت و نا امیدي

عصبانيت زماني افزايش مي يابد كه فرد در تلاشهايش جهت رسيدن به هدف مدام دچار ناكامي شود.هدف در عمليات زندگي در شرايط سخت اين است كه زنده بمانيم تا زماني كه كمك به ما برسد.جهت نيل به اين مقصود،سرباز بايد بعضي وظايف را با حداقل امكانات و منابع انجام دهد.اين غير قابل اجتناب مي باشد ، در طي انجام وظيفه كه بعضي اشتباهات رخ مي دهند ، آن اشتباهات ممكن است خارج از قدرت كنترل سرباز نيز باشند،هر اشتباهي به نوبه خود بسيار بزرگ مي باشد،بنابراين دير يا زود سربازان وقتي كه با تعدادي خطا در طرحهاي خود مواجه مي شوند دچار يأس و نااميدي مي شوند.يكي از نتايج اين نا اميدي عصبانيت است . حوادث و اتفاقات زيادي وجود دارند كه در شرايط زندگي در شرايط سخت مي توانند سبب نااميدي و عصبانيت سرباز گردند.گم شدن،آسيب ديدن يا فراموش كردن تجهيزات،آب و هوا،عوارض طبيعي نامساعد ، گشتي هاي دشمن و محدوديتهاي فيزيكي فقط تعداد اندكي از منابع ايجاد كننده نااميدي و عصبيت در افراد هستند.عصبانيت و نااميدي سبب واكنشهاي ناشايست،ايجاد رنجش و تصميمات عجولانه مي گردد . اگر سرباز بتواند خود را مهار كند و حالت رواني خويش را متعادل سازد.او مي تواند بطور مولد عمل كند.اگر سرباز نتواند بخوبي بر احساس خشم خود تمركز كند او انرژي زيادي را در فعاليتهاي كه اثر كمي بر شانس زنده ماندن در شرايط سخت دارند تلف مي كند .

❌افسرگي

عده قليلي كه حقيقتاً هنگامي كه با مشقات زندگي در شرايط سخت مواجه مي شوند دچار ناراحي نشوند . با عمق يافتن اين ناراحتي ما به آن افسردگي مي گوييم . افسردگي ارتباط نزديكي با عصبانيت و نااميدي دارد . فرد نااميد بيشتر و بيشتر عصباني مي شود و نمي تواند به هدف خود برسد.اگر عصبانيت به فرد اجازه ندهد تا موفق شود،سطح نااميدي در فرد بالاترو بالاتر مي رود . يك چرخه نابود كننده مابين عصبانيت و نااميدي ادامه مي يابد تا زماني كه فرد توان فيزيكي روحي و رواني خود را از دست بدهد.وقتي كه يك فرد به اين نقطه مي رسد ، او شروع مي كند به تسليم شدن و فكر او از « چه كار من مي توانم بكنم » به « هيچ كاري من نمي توانم بكنم » تغيير مي يابد.افسردگي در حقيقت بيان اين احساس ياس و نااميدي است . هيچ اشكالي ندارد كه بر اثر فكر كردن به عشق و علاقه هايمان و به خاطر آوردن زندگي و دوستانمان دچار ناراحتي شويم.چنين تفكراتي ، درحقيقت شما را تحريك مي كنند تا سخت تر سعي كنيد و يك روز بيشتر زنده بمانيد.از طرف ديگر،اگر به خود اجازه دهيم كه در يأس و نااميدي غرق شويم ، اين ميتواند تمامي انرژي شما را تلف كند و مهمتر اينكه ميل شمــا به زنده ماندن را نابود مي سازد . اين لازم و ضروري است كه هر سرباز درمقابل افسردگي هاي از پاي درآورنده مقاومت كند .

❌ دلتنگي و بي حوصلگي

انسان يك حيوان اجتماعي است اين بدين معني است كه انسان از مشاركت داشتن با ساير افراد لذت مي برد . عده قليلي هستند كه بخواهند همواره تنها باشند ! يك شانس واضح و آشكار براي منزوي شدن در طي زندگي درشرايط سخت براي فرد ايجاد مي شود كه اين بد نيست.تنهايي سبب مي شود كه فرد به قابليتهايي از خود پي ببرد كه قبلاً فكر مي كرد فقط ساير افراد آن توانايي ها را دارند.حتي ممكن است كشف بعضي از توانايي هايتان كه قبلاً در خود سراغ نداشته ايد شما را شگفت زده كند.درچنين حالتي بيشتر ما به گنجينه اي ازتواناييها و هوشمنديهاي داخلي خود پي مي بريم كه هرگز تصور هم نمي كرديم.از جهت ديگر،دلتنگي و بيحوصلگي مي تواند منبع ايجاد افسردگي شود . بعنوان يك سرباز كه سعي مي كند به تنهايي زنده بماند يا با عده ديگري زنده بماند شما بايد راههايي را بيابيد تا مغز خود را به طور مولد درآوريد.بعلاوه،شما بايد درجه اي از اعتماد به نفس نيز در خود ايجاد كنيد.شما بايد اعتقاد راسخ به اين موضوع داشته باشيد كه به تنهايي از پس همه كارها بر مي آييد.