بسیاری از عارفان و اولیای الهی به مسئله صبر جمیل در سیره و مسلک انبیاء الهی و ائمه معصومین(ع) پرداختهاند. «جابربنعبداللّه انصاری، از بزرگان صحابه در آخر عمر به ضعف پیری و عجز مبتلا شده بود. روزی امام محمد باقر(ع) به عیادت او رفت و جویای حال او شد. جابر در جواب حضرت گفت: درحالتی هستم که پیری از جوانی و بیماری از تندرستی و مرگ از زندگانی دوستتر دارم! امام فرمودند: من باری چنانم که اگر مرا پیر دارد، پیری دوستتر دارم، اگر جوان دارد، جوانی دوستتر دارم، اگر بیمار دارد، بیماری و اگر تندرست دارد، تندرستی و اگر مرگ دهد، مرگ و اگر زندگانی، زندگانی را دوستتر دارم.
جابر چون این سخن حضرت را شنید، بر روی محمد(ع) بوسه زد و گفت: راست گفت رسول اللّه(ص) که مرا گفت: «تو یکی از فرزندان مرا ببینی همنام من. «یبْقُرُ الْعِلْمَ بَقْراً کمَا یبْقُرُ الثَّوْرُ الْأَرْضَ»[32]؛ و به این سبب او را باقر علوم الاولین و الآخرین گفتند. از معرفت این مراتب معلوم شود که جابر در مرتبة اهل صبر بوده است و امام محمد باقر(ع) در مرتبه رضا».[33]