باید خاطرنشان کرد که مقام شکر، حقیقتی عظیم و عبادتی بزرگ و سبب رفع بلا و باعث زیادتی نعماء است و به این جهت مکرر بدان امر و ترغیب شده است؛ اما اداکنندهاش در میان بندگان اندک بوده است. همانگونه که خداوند سبحان در قرآن کریم میفرماید تنها عده کمی از بندگان من شکرگزار هستند. در مصحف شریف میخوانیم:
{ اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکراً وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِی الشَّکورُ }[85]؛
و از بندگانم اندکی در مقام سپاسگزاری هستند.
وجود مبارک حضرت سیدالشهداء(ع) در پایان خطبه شب عاشورا از پیشگاه پروردگار چنین درخواست میفرماید:
«فَاجْعَلْنَا مِنَ الشَّاکرِینَ»[86]؛
پروردگارا! ما را از شکرگزاران قرار ده.
و این از بلندای مرتبة شکر است که کم کسی را عروج بدان دست دهد. همچنین حقتعالی در کتاب کریم خود فرموده:
{ ما یفْعَلُ اللهُ بِعَذابِکمْ إِنْ شَکرْتُمْ وَ آمَنْتُمْ وَ کانَ اللهُ شاکراً عَلِیماً }[87]؛
چه میکند خدا به عذاب شما، اگر شکر او را کنید و ایمان به او آورید و میفرماید:
{ لَئِنْ شَکرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکم }[88]؛
اگر شکر کنید، نعمت شما را زیاد میکنم.
در شرف و فضیلت آن همین کافی است که یکی از صفات خداوندی است. چنانکه فرموده است:{ وَ اللهُ شَکورٌ حَلِیمٌ }[89]؛ روز قیامت نیز منادی کند که:
«فَلْیقُمْ الْحَامِدُونَ لِلّهِ عَلَی کلِّ حَالٍ»،
یعنی برخیزند و به جزای خیر خود برسند آنکسان که ستایش کرده باشند خدای را در جمیع احوال. پس حامدان و شاکران خرامان و شادان به بهشت عنبرسرشت روند.[90]
تا آنجا که امامان معصوم(ع) میفرمودند: «فَإِذَا نَزَلَ أَمْرُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ رَضِینَا بِقَضَائِهِ وَ سَلَّمْنَا لِأَمْرِهِ وَ لَیسَ لَنَا أَنْ نَکرَهَ مَا أَحَبَّ اللهُ لَنَا»[91]؛ هرگاه امر خداوند تحقّق یافت، ما راضی به قضای الهی و تسلیم امر او هستیم و هرگز آنچه را خدا برای ما دوست میدارد، مکروه نمیداریم. این مقام رضا و فوق مقام صبر است.