سامانه موشکی s-200

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

سامانه موشکی SA-5 گامون که با نام روسی S-200 Angara/Vega هم شناخته میشه یک سامانه موشکی زمین به هوا است که در طراحیش این هدف مدنظر بوده که از مناطق وسیع و بزرگ در مقابل حملات بمب افکن ها یا سایر پرنده های استراتژیک محافظت کنه. اولین بار از این سامانه توی سال ۱۹۶۳ در دوران اوج جنگ سرد، حوالی مرز استونی استفاده شد. نخستین آرایش نظامی عملیاتی این سامانه توی سال ۱۹۶۶ بود و تا پایان اون سال ۱۸ سایت و ۳۴۲ پرتابگر از این سامانه در نقاط مختلف نصب شده بود. تا سال ۱۹۶۷ که به صورت رسمی این سامانه مورد بهره برداری قرار گرفت تعداد سایت هایی که از اون استفاده می کردند به ۲۲ عدد رسیده بود. در سال های بعد این رقم بیشتر و بیشتر شد تا جایی که سال ۱۹۶۹، شصت سایت سامانه S-200 در نقاط مختلف وجود داشت.




موشک های Gammon SA-5 بر روی یک ایستگاه زمینی تکی سوار می شوند. حمل و نقل این موشک ها از انبار مهمات تا محل پرتابگر با کامیون های ارتقا یافته مخصوصی صورت می گیره.

کامیون های حمل سامانه S-200

موشک های SA-5 Gammon از ۴ موتور بوستر سوخت جامد استفاده می کنند. بسته به مدل موشک، بیشترین برد اون ها بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلومتره و حداکثر سرعت اون ها به ۴ برابر سرعت صوت می رسه. ارتفاع عملکردی موثر اون توی مدل های اولیه ۳۰۰ تا ۲۰۰۰۰ و در مدل های جدیدش بیش از ۳۵۰۰۰ متره. سر جنگی این موشک ها ۲۱۷ کیلوگرم وزن داره که به سیستمی مجهزه که به محض نزدیک شدن به هدف باعث انفجارش میشه. این موشک ها می تونند سر جنگی هسته ای هم با خودشون حمل کنند که البته اون سرجنگی فقط با سیگنال فرمان می تونه منفجر بشه. وزن هر کدوم از این موشک ها موقع شلیک حدود ۷۰۱۸ کیلوگرمه.

سامانه موشکی S-200 در یک نمایشگاه هوایی

ورژن دوم این سامانه با نام S-200V Angara سال ۱۹۷۱ عملیاتی شد و موشک هایی که برد بیشتری (حدود ۲۵۰ کیلومتر) دارند توی اون به کار گرفته شدند. تنها ورژنی از این سامانه که با سر جنگی معمولی به کشورهای دیگه صادر شد ورژن S-200VE بود. آخرین ورژن این سامانه موشکی S200D Anagara بود که توی سال ۱۹۷۵ عملیاتی شد و توی اون از موشک های ۵V28V استفاده شد و قدرت مانور، قابلیت ECCM (سیستم الکترونیکی مقابله با رادارگریزی)، سیستم هدایت رادار و برد سامانه (تا ۳۰۰ کیلومتر) افزایش و بهبود قابل توجهی پیدا کرد.




هر یک از سامانه های هدایت و کنترل مرکزی S-200 از بخش های زیر تشکیل شده:




یک رادار با بردی بیش از ۵۰۰ کیلومتر برای هشدار اولیه، یک رادار با برد ۳۲۰ کیلومتر برای جست و جو و ردیابی هدف، یک رادار هدایت موشک با برد ۲۷۰ کیلومتر، ۶ پرتابگر ۵P72 هر کدوم حامل یک موشک و ایستگاه های تولید برق دیزلی.

شمایی از یک سایت سامانه S-200

هر گردان موشکی S-200 متشکل از ۶ پرتابگر تک ریل و رادار کنترل آتش است که می تونه موشک های تا طول ۱۰.۷۲ رو روی خودش حمل کنه.





کشورهای الجزیره، آذربایجان، بلاروس، بلغارستان، جمهوری چک، گرجستان، مجارستان، ایران (البته در ایران این سیستم بهسازی شده)، قزاقستان، لیبی، مولداوی، کره شمالی، میانمار، لهستان، سوریه، ترکمنستان، اوکراین، ازبکستان و روسیه از این سامانه استفاده می کردند. حتی برخی از اونها هنوز هم از این سامانه استفاده می کنند.






مشخصات:

وزن	۷۱۰۰ کیلوگرم
طول	۱۰.۸ متر
سر جنگی	قطعات HE
وزن سر جنگی	۲۱۷ کیلوگرم
مکانیزم انفجاری	فیوز تقریب فاصله/فرمان انفجار
ارتفاع پروازی	۴۰۰۰۰ متر
برد عملیاتی	۳۰۰ کیلومتر
سرعت	۲۵۰۰ متر بر ثانیه

توی ویدئوی زیر که مربوط به به کارگیری سامانه S-200 توی کشور آذربایجانه می تونید دقیقا لحظه پرتاب، رادارها و سیستم های رهگیری و ردیابی که توی این سامانه استفاده میشه رو ببینید:


به لینگ ذیل مراجعه فرمایید





منبع::::http://javanhavafaza.ir/3501/%d8%b3%...9%db%8c-s-200/

http://kohne_sarbaz_iran.rozblog.com/Forum/Post/562