ویژه نامه روز مباهله {مباهله؛ داستان حقيقت نابی به نام اسلام }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درخشش نور


مباهله، داستان مقابله نور با ظلمت
غلبه سپیدی بر تاریکی و رویارویی عده ای
سایه نشین با ستارگان خلقت بود.

سیطره توحید بر تثلیث، چیرگی معنویت نبوی بر وسوسه های
خنّاسان و اوهام شکّاکان، شکسته شدن هیبت منکران
و خضوع باطل در برابر حق، در روز مباهله ظهور یافت.

مباهله، شکوه عظمت و کبریایی خداوند در اثبات
حقانیت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و درخشش
نور الهی در وجود پاک ترین و برترین انسان ها بود؛

همان کسانی که قرآن درباره آنان فرمود:
«خداوند می خواهد پلیدی و ناپاکی را از شما
اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد»

و به راستی مباهله، حقیقتی همیشگی است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آنان که با مه ‏آلوده ‏ترین شب‏ها پیمان بسته بودند،
آمدند تا آفتاب حقیقت را به تاریکی فرو افکنند.

تو آمدی؛ چون ماهی درخشان
که کهکشانی از ستاره‏ ها را به همراه دارد.

آنان نمی‏دانستند که سپیده را نفرت تیرگی، کارگر نیست
و دست‏های سبز بهار را رگبار زرد خزان، فرو ریختن نمی‏تواند.

معاشران حق، به آیه ‏های آبی آسمان تکیه دارند
و جز به راستی زبان نمی ‏گشایند.

همراه با چهار دلیل محکم
دست در دست فرزندان آبشار آمدی؛
با اطمینانی که تار و پودت را روشن می‏کرد.

آمدی؛ با چهار نشانه سبز، چهار دلیل محکم که نگاهشان،
خانه برانداز توفان جهل و سیاهی بود.

آمدی تا حقانیت خورشید را
در خواب‏ آلوده‏ ترین چشم‏ها، بشارتی ابدی باشی.

روز برمی‏آید ، حتی در هجوم ابرهای بی‏ خبری
و مژده آگاهی و رویش را با خود خواهد آورد.

پرده از چشم‏های نجرانیان کنار رفت
پس هر کس با تو در مقام مجادله برآید، درباره عیسی
بعد از آن‏که به وحی خدا به احوال او آگاهی یافتی، بگو بیایید!

ما و شما با فرزندان و زنان خود به مباهله برخیزیم
تا دروغ‏گویان و کافران را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم.

عطر یقینت که در همه‏ جا پیچید،
پرده ‏های تردید از دیدگان بی‏ خبر نجرانیان کنار رفت.

آنان دریافتند که تو نیز چون مسیح علیه ‏السلام ،
پیام‏ آور مهربان آئینه ‏ای و بشارت‏ دهنده رستگاری انسان‏ها.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز مباهله فرا رسید

تلاطم مهیبِ شک و تردید، آرامش پوشالی قلب هایشان را
درهم کوبیده بود.

آرزو می کردند تو را با گروهی از یاران و سربازانت ببینند
تا اینکه با خاندان سراسر نورت به میدان مباهله قدم بگذاری.

ولی تو آمدی؛
با دنیایی که محو تماشای جمال و هیبت خاندان پاک و روحانی ات شده بود.

قلب زمان از استواری گام های علی علیه السلام به تپش افتاد
و گل های یاس، به تماشای فاطمه علیهاالسلام عطرافشان شدند.

دست در دانه اهل آسمان، حسن علیه السلام ، را در دستان
مهربانت داشتی و جگرگوشه ات حسین علیه السلام را
عاشقانه به سینه چسبانده بودی.

زمین بر آسمان فخر می فروخت که بر پشت او گام می نهید
و آسمان از دیدن آن همه شکوه و وقار، به وجد آمده بود.

باد، عظمت ایمانتان را در گوش هزار سرو آزاد نجوا کرد
و یک دشت شقایق، شیفته پاکی نگاهتان شد... .
و نجران، به حقانیت این خاندان، اعتراف کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مباهله، داستان مقابله نور با ظلمت، غلبه سپیدی بر تاریکی و
رویارویی عده ای سایه نشین با ستارگان خلقت بود

سیطره توحید بر تثلیث، چیرگی معنویت نبوی بر وسوسه های
خنّاسان و اوهام شکّاکان، شکسته شدن هیبت منکران و خضوع باطل
در برابر حق، در روز مباهله ظهور یافت.

مباهله، شکوه عظمت و کبریایی خداوند در اثبات حقانیت
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و درخشش نور الهی در
وجود پاک ترین و برترین انسان ها بود؛

همان کسانی که قرآن درباره آنان فرمود:
«خداوند می خواهد پلیدی و ناپاکی را از شما
اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد»

و به راستی مباهله، حقیقتی همیشگی است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فَمَنْ حَاجَّکَ‌ فِیهِ مِن بَعْدِ مَاجَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أبْنَاءَنـَا وَأبْنَآءَکُمْ
وَنِسَاءَنـَاوَنِسَاءَکُم ْ وَأنفُسَنَا وَأنفُسَکُمْ ثُمَّ نـَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللهِ عَلَی الْکَذبِینَ

پس هرکه در این[باره] پس از دانشی که تو را [حاصل] آمده، با تو محاجّه کند، بگو:
بیایید پسرانمان و پسرانتان، و زنانمان و زنانتان، و ما خویشان نزدیک و شما
خویشان نزدیک خود را فراخوانیم؛‌ سپس مباهله کنیم، و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.

نور تو را نمی‌دیدند و حقیقت را درک نمی‌کردند که تو را به مبارزه می‌طلبیدند.

باورشان نبود که زمین ارزش خود را مدیون شما است و عرشیان، خاک پایتان را سرمه چشم می‌کنند.

نمی‌دانستند که دیره در مقابل گلدسته‌های عرش نمی‌توانند قد علم کنند و بر خود ببالند!

نمی‌پنداشتند که غرور پوشالی آنها در مباهله توان مقابله شانه‌های عزت و سرافرازی آل عب را ندارد و فرو خواهد ریخت!

یقین نداشتند که آفرینش با شما حرکت می‌کند و هستی به دنبالتان می‌آید تا به گام‌هایتان برسد.

نمی‌دانستند که صدای دل نشین قدوم شما،‌ عطر خوش کاینات را در گستره‌ی افلاک می‌افشاند...

نمی‌دانستند...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و تو می‌آیی ساده و بی پیرایه با جانت، نفست و با تمام زندگی‌ات.

می‌آیی تا حقانیت خویش را اثبات کنی و حقانیت دینت را!

می‌آیی با نگاهی که هیچ کهکشان نمی‌تواند در برابر آن تاب بیاورد و تسلیم آن می‌شود.

و آنان که با تو بودند؛ چهار دلیل محکم برای فرو نشستن توفان جهل و سیاهی: ...
إنّمَا یُرِیدُاللهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیر؛ خدا فقط می‌خواهد
آلودگی را از شما خاندان [پیامبر] بزداید و شما را پاک و پاکیزه گرداند.

تو باید می‌آمدی با چشمان معصوم حسین علیه‌السلام
و نگاه پر معنای فاطمه علیهاالسلام، با آرامش علی علیه‌السلام
و سکوت صبور حسن علیه‌السلام تا عطر یقینتان در همه جا بپیچد
و پرده های تردید از دیدگان بی‌خبر نجرانیان کنار رود.

آنان باید ایمان راسخ در چشمانتان را می‌دیدند
تا بدانند هیچ هیمنه‌ای پاسخ این همه جلال را نخواهد داد
و هیچ کوهی، هرچه عظیم، هیبت گام‌های مهربان،
اما محکم شما پنج گنج را تاب نخواهد آورد!

باید می‌آمدی استوار با آرامشی آسمانی،
سرشار از عطر رضوان تا عاقب دریابد که یارای مواجهه
با معجزات علوی علی علیه‌السلام را ندارد و ابوحارثه ناتوان
از مباهله و مقابله با تو که سرور کایناتی و اشرف مخلوقات.

باید می‌آمدی با استدلالی زلال؛ همچو آب
و برهانی عطوف همچو نسیم تا نجرانیان دریابند
نفرین شما باران بی وقفه‌ای است که دنیا را همچو توفان نوح،
غرق خواهد کرد، تا زبان ادّعایشان بسته شود و دست‌های عهد بسته‌شان، شکسته.

دریابند که اگر مخلوقات عالم با تو هم ندا گردند،
و دست‌های ملائک در دستان دعای علی علیه‌السلام گره بخورند،

اگر قطره اشکی از چشمان فاطمه علیهاالسلام بر بیابان تشنه نفرین بچکد
و عمامه سبز حسن علیه‌السلام برای اجابت باز شود
و آه حسین علیه‌السلام از نهادش برآید؛

به یقین، دنیا تاب نخواهد آورد نفرینتان را
و گریزی نیست جز تسلیم در برابر اسلام.

و باید حقانیت این جمع الهی را پذیرفت و شکست
شانه‌های خاک گرفته را قبول کرد؛ چرا که خود می‌دانستند
اگر تو با اهلت می‌آمدی؛ یعنی بر حق بودی و به طریق حق.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جشن روز مباهله
در روز مباهله، شایسته است شادی و سرور در چهره شیعیان
نمایان باشد و افتخار کنند که در چنین روزی، یکی از دلایل
ابدی حقانیت تشیع، با سند قرآنی آن در آیه مباهله به دنیای اسلام تقدیم شده است.

در آراستن سیمای ظاهری و ارتباط دادن آن روز با
اهل بیت علیهم السلام ، دستورهای زیر به ما داده شده است:

غسل که به نیت روز مباهله انجام می گیرد و در احادیث و کتاب های
فقهی تأکید خاصی بر آن گردیده است.

پوشیدن لباس پاکیزه که دستور خاصی درباره آن داده شده است
تا با پوشش پاکیزه، جلوه عید و سرور درچهره ها دیده شود.

عطرزدن نیز، جشن و شادی را هرچه بیشتر تداعی می کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز مباهله فرا رسید

تلاطم مهیبِ شک و تردید، آرامش پوشالی قلب هایشان را
درهم کوبیده بود.

آرزو می کردند تو را با گروهی از یاران و سربازانت ببینند
تا اینکه با خاندان سراسر نورت به میدان مباهله قدم بگذاری.

ولی تو آمدی؛
با دنیایی که محو تماشای جمال و هیبت خاندان پاک و روحانی ات شده بود.

قلب زمان از استواری گام های علی علیه السلام به تپش افتاد
و گل های یاس، به تماشای فاطمه علیهاالسلام عطرافشان شدند.

دست در دانه اهل آسمان، حسن علیه السلام ، را در دستان
مهربانت داشتی و جگرگوشه ات حسین علیه السلام را
عاشقانه به سینه چسبانده بودی.

زمین بر آسمان فخر می فروخت که بر پشت او گام می نهید
و آسمان از دیدن آن همه شکوه و وقار، به وجد آمده بود.

باد، عظمت ایمانتان را در گوش هزار سرو آزاد نجوا کرد
و یک دشت شقایق، شیفته پاکی نگاهتان شد... .
و نجران، به حقانیت این خاندان، اعتراف کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ستاره‏ هاى آسمان حقیقت



آب‏ها در سرچشمه حیات، سجده بر شما را آغاز کردند و
بادها از یمین و یسار مدینه، نیستان اندیشه را به نوا در آوردند.

اى ستاره ‏هاى آسمان حقیقت!
چگونه فرشته مرگ، قصد شما کند که مرگ و زندگى
بهانه شناخت شماست و شما اثبات آیین محمد؟!

اما واى بر مردمى که از محمد امین، براى صداقتش گواه
مى ‏خواهند و از منادى توحید، براى رسالتش اعجاز.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با نفس خویش، به مباهله آمده‏ ام




با نفس خویش به مباهله آمده‏ ام.
گفته‏ ام نام پنج بهار بى‏ خزان را با خود گواه مى‏ برم.

گفته‏ ام نام پنج جهان بى‏ منتها، پنج بى ‏کران بزرگ را گواه مى‏ برم.
مى‏ خواهم با جهل و تجاهل نفسم به جهاد درآیم.

امروز، به نام محمد و على و فاطمه و حسن و حسین
مى ‏خواهم بر الحاد پنهان درونم پیروز شوم؛

مى‏ خواهم به دین محمد، دوباره بنگرم و بتى
را که از خواسته ‏هایم تراشیده ‏ا م، فرو بریزم.

مى ‏خواهم گوساله سامرى عادت‏ هایم را در میدان مباهله با
خود بسوزانم و به خودم ثابت کنم که براى عشق ورزیدن
به خالق هستى

«عشق محمد بس است و آل محمد».