«عزای اشرف اولاد آدم»
ای ماه دردهای بی شمار، ای شاهد زخم های کهنه!
لحظه های غم بارت را عرش و فرش، دوشادوش یکدیگر می گریند.
شب های بی ستاره ات را عاشقانی بی شمار، با چشم هایی
اشک بار روشن می کنند.
ای ماه رنج ها و نامردمی ها!
سر بر زانو می گذاریم و تمام صحراهای سوخته جهان را به مویه می نشینیم.
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
گویا عزای اشرف اولاد آدم است