خورشید به خون طپیده ۩ ویژه نامه تاسوعای حسینی ۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لحظه موعود فرا رسید...

چمدان در دست ایستاده ایی مقابل قرآنی که برابرت گرفته اند
ابتدای صف ایستاده ایی و ماتی هنوز

باورت نیست این بار قرعه به نام تو افتاده باشد
بغض امانت را بریده، بی امان چنگ می اندازد بر گلویت

چشم می بندی و کتاب آسمانی را می بوسی لرزه بر اندامت افتاده است،
از پله های اتوبوس بالا می روی و جایی برای نشستن پیدا می کنی و غرق می شوی

سال هاست بی تابی دلت را تاب آورده ای تا به امروز
تا به امروزی که دعوتت فرموده و تو هنوز باورت نیست

... اللهم ارزقنی زیارت کربلا ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تاسوعا یعنی عباسِ علی.
عشقِ عباس به مولایش فقط حسی برادرانه نبود
عشقی خدایی بود.

تاسوعا! چه دیر می گذری!
یارانِ عاشق تاب ندارند، کمر خمیده ی حسین را
پس از عباس نظاره گر باشند و اشک و آه زینب را ببینند
و فغان کودکان و طفلان را بشنوند.

عباس عاشق ترینِ یاران، به حسین بود و عجب نیست
که نام تاسوعا با نام او عجین است.

امروز، از سوی دشمن برای یارانِ حسین امان نامه می آید
و امشب حسین به یارانش می فرماید
تا دیر نشده جان خود را برداشته
و به سلامت از این دشت بیرون روید.

اما یارانش بی صبرانه به انتظار شهادت،
لحظه شماری می کنند
و خنده ی شیرین حسین، نشانه ی رضایت اوست
که به چنین اصحابی می بالد.

یاران، چه مشتاق به فردا می نگرند
و اهل خود را به صبر و اطاعت خدا می خوانند

و دست نوازش بر سر طفلان خویش می کشند
چرا که خوب می دانند تاسوعا مقدمه ای است
برای عاشورا چنان که نبرد عباس مقدمه ای بود برای رزم حسین.

تاسوعا! می بینی بچه ها چقدر مضطربند؟!
شاید می دانند که امروز آخرین نگاه های پدران خویش را می بینند
و درگرمای آغوش آنان طعم محبت را می چشند.

سکینه، بارها و بارها به آغوش پدر پناه می برد
و رقیه از دامان حسین جدا نمی شود

و زینب چه حرف ها که از برادر نمی شنود
و می داند که باید صبور باشد،
چنان که مادر به او گفته بود و پدر به او سپرده بود
و حسین بارها برایش همه چیز را تفسیر کرده بود.

آری! تاسوعا یعنی عشق
و عشق یعنی عباس علی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دستت را بردار و پشتوانه دریاها کن تا بر موج‏ها بیاشوبند و
شجاعتت را به پیشانی صخره‏ ها بکوبند.

دستت را بردار و پشتوانه مردانی کن که شجاعت
را از ظهر دستان تو به ارث برده ‏اند.

آه، عموی آب‏های دنیا!
دهان خشکت را بر لبان اقیانوس‏ها بگذار، تا سیرابشان کنی از
آن‏چه نتوانستی به سه ساله‏ هایی چشم به راه، بنوشانی.

آب‏ها زمانی طراوت گرفتند که تو یک مشت آب را از آستانه لبانت
پائین آورده، بر زمین ریختی. بعد از این، هرکه مشتی آب
بر می‏دارد، بوی دستان تو سیرابش می‏کند.

که می‏دانست این‏چنین سر به صخره کوبیدن آب‏ها، زمزمه
عاشقانه ‏هایی است که یک روز تو در گوش موج‏ها نجوا کردی.

دریاها نمی‏توانند ببینند تو در مقابل نیلوفرانت، شرمنده قطره ‏ها باشی
که در چشم‏هایشان عموعمو می‏کند. می‏د انم دست‏هایت توان نداشتند، وگرنه
خارها را دانه دانه از پای گل‏هایت در می‏آوردی.

چشم‏هایت هنوز آرزو دارند که فرش راهی شوند که
نازدانه‏ هایت پابرهنه از آن می‏گذرند.

زانو نزن، بگذار تا جان در رگ‏هایت جاری است، ایستاده باشی؛
قامتت، ستونی است امید حسین را؛ ستونی است استوار.

زانو نزن تا دشمنان، هلهله زانو زدنت را به گور ببرند.
آه، دوباره صدای توست که در بیابان‏های نینوا پیچیده است
و هنوز بوی عشق می‏دهد.

قسمت این بود که با عشق تو پرواز کنم
و خدا خواست که بی دست و سر آغاز کنم

سربلندی، از شانه‏ های تو وام می‏گیرد.
لبخند نازنین! دستی که از شانه ‏های تو افتاده، سال‏هاست در هیأت
قلمی به پا خاسته که افتادنش را هزاران یزید، به گور برده ‏اند.

به راستی عَلَمت را بر کدامین قله به اهتزاز درآوردی که بعد از سال‏ها،
هنوز تمام کوه‏های عالم به این بیرق همیشه سرخ، سوگند می‏خورند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پنداري دروغ نيست که بگوييم او مادري دلاور و پاک‌سرشت
به پاکي فرشته‌ها داشت. لافي گزاف نيست که بگوييم پدرش علي نام داشت
و بردن اين نام کافي است تا بدانيم از نسل کيست؟

جنت و رضوان و حور و کوثر، همگي آيت و
نشانه‌اي از خوي وي است.

او آبشاري است که از کوهي استوار چون على، در طبيعتي
چون ام‌البنين جاري شد و در سرشاري از عطش سوخت.

قهرمان نهر علقمه که شمس و قمر از نور جمالش خجل مي‌شوند،
افسانه و اساطير نبود؛ مردي بود که مثل يک عَلَم هيچ وقت بر زمين نماند.

لقب «اَسَدُ الله الْغالِبْ» را چون علي بر او نهادند تا دوباره
حمله‌هاي حيدري در ميدان‌ها تکرار شوند و هنوز بعد از اين هم
ه سال، زير نور مهتاب، چهره‌اش در زلالي آب مي‌لرزد؛

گويي تنها بعد از خدا از آب مي‌ترسد.
مردي که افسانه نيست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خبر پیچید که سقا به هم پیچید
کنار خیمه ها آقا به هم پیچید

قمر افتاد و پشتش آفتاب افتاد
همین جا بود عاشورا به هم پیچید

سرش از سر بلندی بود،بالا بود
عمود آن قدرها زد تا به هم پیچید

نه،این مال زمین افتادن او نیست
دو چشمانش همان بالا به هم پیچید

نمی شد با عبا حتی تکانش داد
زبسکه آن قد و بالا به هم پیچید

تمام اتفاقاتی که انجامید
همه یکجا شد و یکجا به هم پیچید

چو آن ثقل عظیم افتاد روی خاك
تمام خاك آن صحرا به هم پیچید

هزاران چشم خیره ، خیره تر می شد
بساط دختر زهرا به هم پیچید

زخیمه دختری فریاد زد:بابا......
بیا که معجر زنها به هم پیچید!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طعم گوارایِ «وجود» سرخوش می‏کندش.
دست‏های شفا، نسخه ‏ای از نقشه جهان را می‏گستراند
روبروی دردهای انسان.

اقیانوس‏ها همچون آوازهای آبی،
حضورِ تو را به جشن می‏نشینند.
آب‏های پراکنده، مدح جسته و گریخته تواند
و ارثیه آنها همه روشنی است از نام تو.

سفینه ‏هایی از نور را ببین، قطارهایی از غزل؛
غزل‏هایی که با قوافیِ زلال ردیف شده ‏اند.

این چنین است که سر انگشتان باران‏ زایِ شعر و شعور
از نازکای خیال، دسته دسته کرامت می‏آورند.

بنگر که «ایثار» و «وفا» و «غیرت»
به لباس‏های روشن ایمان افزوده شدند
و «فتوّت» و «رشادت» و «ادب»،
کنار کتاب‏های در خور انسان چیده شدند.

چه زیبا و شاعرانه، برگ‏های طنّاز مسرّت،
دور تا دور ستونِ دلیری پیچیده ‏اند
و باید از هم‏اکنون دنیا را به وسعت نظر خاک عادت داد.
از هم اینک باید با خوشخوییِ آب‏ها خو گرفت.

شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!
روز چه می‏ارزد اگر برای جوانمردی‏ات برنخیزد؟!

آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی‏ها به تمام دنیاست.
از بی ‏لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.
پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می‏شود.

یا قمر بنی هاشم!
واژه‏ای که از لبان مقدس تو خارج شود،
دیگر عطشناک نیست.
لحظه‏ ای که آرامش تو در آن وارد شود،
دیگر خطرناک نیست.

دریاها، شط‏هایی که نام تو را زمزمه نکرده ‏اند،
از مقوله پاکی بیرون رفته ‏اند.

تنها قلم‏ هایی که دست‏هایت را ستودند و سرودند،
در قیام روسپیدند.

یا اباالفضل العباس علیه‏ السلام !
این دنیا که من می‏شناسم، یقین که تو را نشناخته.

سلسله جبال اندک زمین،
چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است
و به حکایت نشسته است چه بیهوده،
مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!

لب‏های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.
و ما همچنان از دریای عطوفت تو
آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.

مقیم آبیِ احساس، عباس
مقامِ گُلچراغ یاس، عباس
بگو با ذرّه‏های تشنه جان
به عشق حضرت عباس،«عباس »
محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وعده ای داده ای و راهی دریا شده ای
خوش به حال لب اصغر که تو سقا شده ‏اى

آب از هیبت عباسى تو مى ‏لرزد
بى عصا آمده‏ اى حضرت موسى شده ‏اى

به سجود آمده ‏اى یا که عمودت زده ‏اند
یا خجالت زده‏اى وه که چه زیبا شده‏ اى

یا اخا گفتى و ناگه کمرم درد گرفت
کمر خم شده را غرق تماشا شده‏ اى

منم و داغ تو و این کمر بشکسته
تویى و ضربه‏اى و فرق ز هم وا شده‏ اى

سعى بسیار مکن تا که ز جا برخیزى
اندکی فکر خودت باش ببین تا شده ‏اى

مانده ‏ام با تن پاشیده ‏ات آخر چه کنم؟
اى علمدار حرم مثل معما شده ‏اى

مادرت آمده یا مادر من آمده است
با چنین حال به پاى چه کسى پا شده ‏اى

تو و آن قد رشیدى که پر از طوبى بود
در شگفتم که در این قبر چرا جا شده‏ اى
علی اکبر لطیفیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هر وقت دلش هوای دریا می کرد
با پرچم یا حسین نجوا می کرد

هر جا گره ای به ریسمانش می دید
با گریه توسلی به زهرا می کرد

خوشبخت ترین عموی دنیا می شد
وقتی که رقیه را تماشا می کرد

تا صورت هم چو ماه او می تابید
جبریل ((و ان یکاد...)) بر پا می کرد

آن روز ولی هوا کمی ابری بود
ابلیس بساط خود مهیا می کرد

مردی که تمام زندگی را یک جا
همراه دو دست نذر مولا می کرد

در پای فرات تشنگی را گم کرد
او حکم شهادت خود امضا می کرد

محبوب ترین عموی دنیا برگرد
فریاد غزل بود که غوغا می کرد

شاعر:سمانه تیموری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگر شهادت نبود

در همهمهء غیرت و درد، مگر می شود کار دیگری هم، کرد؟!
دلشوره درد، خواب را پس می زند و غیرتِ عشق، آب را.

همه چیز، از آب، از نگاهِ مردانهء ملکوتی عبّاس، موج بر می دارد
و دست های تشنه خاک، به تماشای چشمان ماه بنی هاشم، بلند می شود.

آبروی آب، از اوست:
هر آب، که در مشکِ او نیست،
آب نیست، آبرویی است فروهِشته!

ذهن علیل ابلیس، آدم را ـتنها ـ خاک می بیند.
مکاشفهء عطش و جانبازی، در باور آب و آتش نمی گنجد.

امّا ابوالفضل، کار خود را می کند؛ ماندن، کار او نیست.
دست از "آب" می شوید و از "جان" خویش نیز!...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام، ای سقای تشنه لب! ای پسرام‏البنین!
سلام، ای عموی آب ها!

و ای اسوه برادری و ایثار و وفا!
سلام، اي پشت و پناه حسين!

ای حامی و هم رکاب ولایت!
ای بهترین اسوه ی پیروی از امامت !

ای که تنها بهانه آمدنت این بود که عشق،
در روز مبادا تنها نماند

.اي كه بودنت، رنج‌هاي اباعبدالله را كم مي‌كرد
و رشته‌هاي غم پيشاني ابا عبدالله به لبخند تو گسسته مي شدند!