شمع غم روشن کنید .. شام غریبان امشب است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

الا سفر بـه سوی کربلا کنید امشب

همه ی ی زیارت خون خدا کنید امشب

اگر بـه جانب مقتل عبورتان افتاد

برای حضرت زهرا دعا کنید امشب

برای آنکه رود در کنار نعش پدر

رقیه را به بیابان رها کنید امشب

نماز وتر بـه جا آورید بنشسته

بـه دخت شیرخدا اقتدا کنید امشب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طفل یتیمی ز حسین گم شده ، ساربان
قامت زینب ز اَلَم خم شده ، ساربان

شام غریبان حسین امشب است
ای خدا ، ای خدا

***
زینب غمدیده به غم مبتلا ، با نوا
بود گرفتارِ کفِ اشقیا ، از جفا

جمله یتیمان به بغل داده جان ، از وفا
غم سرِ غم آمده افزون شده ، ساربان

***
گفت که ای خواهر محزون زار ، بی‌قرار
از غم عباس تویی داغدار ، اشک‌بار

محنت عالم شده بر ما دچار ، این دیار
کودک زارم سوی هامون شده ، ساربان

***
شب شده عالم همه خوف از سپاه ، دین تباه
طفلک نالان به دل پر زآه ، بی‌پناه

رو سوی هامون شده با سوز و آه ،بی‌گناه
درد یتیمیش فراوان شده ، ساربان

***
گر کُند از من شهِ بی‌کس سؤال ، زین مقال
خواهر محزونه ام ای خوش‌خصال ، باکمال

خوش شده ای حافظ طفلان به حال ، در مآل
طفلکم از هجر پریشان شده،ساربان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

.....::::السلام علیک ایها مظلوم و بن مظلوم :::.....



مثل من هیچکس در این عالم وسط شعله ها امام نشد

در شروع امامتش چون من اینقدر دورش ازدحام نشد
بابای من را با لب تشنه سر بریدند



آجرک الله یا صاحب العزا یا صاحب الزمان (عج )

......::::یا ثارالله وبن ثاره ::::.....

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

عاقبت هرچه بود، با سختی

سرخورشید را جدا کردند

مرد خورجین به دستی آوردند

صحبت از درهم وطلا کردند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در دل صحرا شهیدان بى کفن افتاده ‏اند
عاشقان در کربلا خونین بدن افتاده ‏اند

لاله ‏هاى فاطمه پرپر میان خاک وخون
در گلستان بلا چون یاسمن افتاده ‏اند

سر جدا قربانیان نهضت سرخ حسین
روى خاک نینوا دور از وطن افتاده ‏اند

تشنگان وادى آزادگى در بحر عشق
در کنار علقمه صد پاره تن افتاده‏ اند

کربلا بستان عشاق است و هفتاد و دو گل
سوى دیگر یادگاران حسن افتاده ‏اند

بر لب ماتم سراى »یاسر« این غم نقش بست
اشک ‏ها خون گشته واز چشم من افتاده‏ اند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رسول الله گریان حسین است
شب شام غریبان حسین است


خزان روز عاشورا سر آمد
شبی تاریک و درد افزا بر آمد


زمین کربلا در خون نشسته
دریغا کشتی از طوفان شکسته


زهم شیرازه هستی گسسته
که هستی بسته با جان حسین است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگر صبح قیامت را شبی است ، آن شب است امشب

طبیب از من ملول و جان ز حسرت بر لب است امشب

صبا از من به زهرا( س) گو بیا ، شام غریبان بین

که گریان دیده ی دشمن به حال زینب است امشب

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

دستان باد موی تـو را شانه میکند

خون بر دل پیاله و پیمانه میکند

از داغ جانگداز جبین شکسته ات

زخمی عمیق بر جگرم خانه می کند

رگهای حنجر تـو بـه گودال گوییا

با دوست گفتگوی صمیمانه میکند

ذبحت عظیم بود و زبان مرا برید

حالا ببین چـه با دل دردانه می کند

از آتش خیام حرم دشت روشن اسـت

این شعله ها چـه با گل و پروانه می کند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شام را بنگر که آذین بسته اند
شامیان بر بامها بنشته اند

شادمانی کرده ودف می زنند
مرد وزن،پیر وجوان دف می زنند

جملگی جمعند دور کاروان
کاروانی از زنان وکودکان

کاروانی که رسولان غمند
چند روزی است غرق ماتمند

ماتم کرببلا،قتل حسین(ع)
ماتم جانسوز شاه عالمین

کاروان اهل بیت مصطفی(ص)
چون اسیرانند در شام بلا

حضرت سجاد میر کاروان
در غل وزنجیر گشته نیمه جان

زخم، دوش او ززنجیر ستم
می رود خون جراحت دمبدم

عمه سادات در این کاروان
گشته مضطر از جفای شامیان

پیش چشمانش بود راس حسین
اشک ریزان است بر آن نور عین

سنگها می بارد از هر کوی وبام
از سوی این شامیان بی مرام

سنگ بر راس شهیدان می خورد
زین اصابت قلب زینب می درد

می کندسوزان دل اهل ولا
خاطرات سختی شام بلا

شاعر : اسماعیل تقوایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دقایق سنگینی بود.

سنگ بود که می‏بارید.

نیزه بود که خون می‏چکاند.

و شلاق‏ها که می‏چرخیدند و زخم می‏شدند .

و ناله‏ها که می‏روییدند و خون می‏شکفتند

و چشم‏ها که آوار می‏شدند و شعله می‏زاییدند

خدا نخواست از این بیشتر، بی‏پناهی‏ات را ببیند

آسمان نتوانست بیش از این حوصله کند.

زمین نتوانست از این بیشتر، شاهد رنج تو باشد.

باران خون، کوچه‏ها را درنوردید.

سیل اشک، پنجره‏ها را در هم کوبید.

توفان، پنجه بر گیسوان شام انداخت.

تاریکی از در و دیوار بالا رفت.

مصیبت، زمین را مچاله کرد.

شام غریبی بود.

شام سنگدلی‏ها و شقاوت ها

شام دربدری‏ها و مصیبت‏ها

شام دل آزاری ها

شلاق‏ها، احترام تورا نگه نداشتند

کوچه‏های شقی، انگشتان به خار خلیده‏ات را نادیده گرفتند

خرابه ‏ها، کفش‏های سه‏سالگی‏ات را طعنه زدند.

تازیانه‏ ها، پیش پایت سر خم نکردند

دهان ‏های تهمت، از چشم‏های معصومت شرم نکردند.

دندان‏های تیز و گرسنه، روشنان گیسوانت را دریدند

رگبارهای شب و تازیانه، کوتاه نیامدند.

مردان شقاوت، کودکی‏ات را رحم نکردند.

شامِ بی‏حرمتی بود.

شامِ بی‏خبری بود.

شامِ گرسنگی دروغ بود.

شامِ سیری دیوسیرتی بود.

شامِ حیوان سیرتی بود.

شامِ درنده خویی بود.

کوچه‏ ها، زخمه آتش می‏زدند.

لبخند ‏ها، مست متولد می‏شدند.

چشم ‏ها، مست به بار می‏نشستند.

شامِ دل گرفتگی مداوم بود؛

شامِ دست‏های نیازمندِ حریص.

شامِ تالارهای سیاه‏بخت.

شامِ دریچه‏های تاریک اشرافی.

شامِ پنجره‏های فروبسته.

تو بودی و زنی صبور

که آواز گوشواره‏ هایت را

در گوش باد می‏خواند.

تو بودی و کفش ‏های سه سالگی

که بر شانه‏های کاروان رها بودند.

تو بودی و دستان کوچکی

که پرندگی مشق می‏کرد.

تو بودی و گونه‏ های سرخی

که شادی می‏پراکند.

شام ساده ‏لوحی بود.

شام فخر فروشی بود

شام فریادهای جگرخراش!

کوچه ‏ها، گرگ می‏شدند

مرگ در ویرانه ‏ها، پناه می‏گرفت

دهان‏ها، به لکنت می‏افتادند

کاروان بر مرگ فایق می‏آمد

زنجیرها را در هم می‏شکست

تشنگی دیدار پدر
بر تو غلبه می‏کرد.

شراره شمشیر بود
و ضربه‏ های مهلک تازیانه

و سنگبارانِ بدن‏های معصوم

و دقایق بی‏رغبتِ اندوه

و صدای روشن کودکانه‏ات:

پدر! چه کسی تو را به خاک و خون کشید؟

پدر! چه کسی رگ‏های تو را برید؟

پدر! چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟

پدر....