آئین نخل بندی
دومین جمعه ماه محرم سال1439 هجری قمری است. خورشید سرکش کویر بر فراز، روز را هجی می کند و نخل سترگ در کمرکش حسینیه به سان قله ای سرافراز خودنمایی می کند.
هیئتی از سادات در حسینیه سفید شهر اشکذر گردهم آمده اند تا نخل را برای عزای جدشان حسین(ع) آماده کنند.
سیدعباس که سالهاست خادمی نخل را برعهده دارد با تبرک نام خدا کلید را در قفل می چرخاند و با همراهی اهل دل، پارچه های مخصوص آذین بندی نخل را از اتاقک حسینیه بیرون می آورند تا نخل را پررخ تر از همیشه زیور دهند.
ذکر یا حسین است که فضای حسینیه را در مراسم نخل بندی عطرآگین کرده است. کوچک و بزرگ، زن و مرد، از هر سنی حتی کودکان هم دور تا دور نخل جمع شده اند. در این میان پیرغلامی از سادات محل با نوای گرمش مشغول چاووشی خوانی است و جوانانی که با شور و شوقی وصف ناشدنی در حال آماده سازی نخل هستند.
بانوان محل هم هر یک با حاجتی در دل، به این مراسم آمده اند تا پذیرایی خادمان نخل را انجام دهند. یکی در حال اسفند دود کردن است، یکی ساقی لب تشنگی جوانانی است که در حال نخل بندی هستند و دیگری با نان محلی از حاضران پذیرایی می کند.
شمایل مشکی نخل به نماد عزای علی بن حسین(ع) بر تنش پوشانده می شود، گویی مهر حسین است که سینه ها را بیشتر و بیشتر می فشارد و اینک نخل آماده است تا اهل دل را با خود به روزهای پرماجرا و دلدادگی صحرای کربلا ببرد.