رأس کدام جمعه ساعت ها زنگ می زنند

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

رأس کدام جمعه ساعت ها زنگ می زنند

امیر اکبر زاده

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

مقدمه

در عصری که انسان دچار دغدغه های مداوم زندگی مدرن شده است، انتظار آخرین منجی بشریت کرانه ای از آرامش و امید است که در قلب زمان شکل می گیرد و آینده ای روشن را نوید می دهد. معاونت فرهنگی - هنری مؤسسه آینده روشن با توجه به ظرفیت های بالایی که مهدویت برای تولید آثار فاخر در حوزه های مختلف هنری در اختیارمان نهاده کارگروهایی را در قالب شعر، رسانه، موسیقی، فیلم نامه، ادبیات داستانی و هنرهای تجسمی سازمان داده تا حرکتی پویا در عرصه هنر مهدوی به سامان رساند؛ حمایت، تشویق و ترغیب هنرمندان جوان و تعامل و هم اندیشی با پیش کسوتان هنر آیینی برای موضوع شناسی و تبیین مفاهیم هنری با رویکرد مهدوی و تولید آثار نمونه در این حوزه از دغدغه های اصلی این کار گروه ها می باشد.
دفتری که پیش رو دارید، مجموعه غزل های امیر اکبرزاده، شاعر جوان و با آتیه شعر آیینی است که به عنوان تلاشی در کارگروه شعر به زیور طبع آراسته می شود. استفاده پیوسته و هنرمندانه از واژه های آشنا در زندگی روزمره و نگاهی چند زاویه ای به وا ژه ها و مفاهیم و قرین ساختن آن با بیانی اعتراض گونه اما لطیف در لحظات بی تابی و انتظار شاعر، در آستان ارادت به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، از ویژگی های غزل های این مجموعه است.
امیدواریم با حمایت همه دوستداران و ارادتمندان حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف و عنایت ویژه ایشان غفلت های مان را در عدم توجه کافی و وافی به ظرفیت های آموزه مهدویت در حوزه آفرینش های هنری جبران نماییم. دست یاری تان را می فشاریم.
معاونت فرهنگی - هنری مؤسسه آینده روشن

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

چیزی شبیه توضیح

کلمات را صدا می زنم تا در چارچوب ابیات، دلدادگی ام را به گوش آسمان ها برسانم.
کلمات، شرح عاشقی ام هستند در خلاصه ترین بیان، وقتی از تو می گویم که در تک تک واژگانم حضور داری و شوقت در جان کلماتم جریان گرفته اند... .
«رأس کدام جمعه ساعت ها زنگ می زنند» مجموعه ای ست از دلدادگی هایم که جمع آمده اند تا ارادتم به حضرت آفتاب را به گوش عالم برسانم، هرچند این شعله کوچک در برابر خورشید بلند نام شیوایش سوسوی شب تابی حقیر است در برابر کرانه های مشعشع ماه بلیغ هفت آسمان.
این مجموعه ادای دینی ست عاشقانه به آستان شریف مولا و منجی عالم، حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف ارادتی ست به او که سال هاست - از بدو تولد که نه، از آغاز خلقت در بی زمان ازل - ریزه خورخوان مجاورت اویم. خوب می دانم که کلماتم در بیان این ارادت، الکن هستند... این غزل ها همه آواهایی هستند نارسا و زمزمه گونه در گوش هستی؛ هستی یی که حاصل جهان بینی محدود و کم وسعت من است. سعی کرده ام واژگان را آزاد بگذارم تا دلدادگی ها خود را سر به نجوا بردارند، تا هرگونه خواسته اند سخن بگویند با مولای خود - با امام زمان خویش - در زمانی که انسان دچار تکرار همیشه ی خود است و من نیز از همین انسان هایم؛ من نیز در روزمرگی ام زمان خود را گم کرده ام. غزل هایم را گفته ام تا نگرانی ها و دلشوره هایم آن گونه که هستند، بازبگویند وانتظارم را در قالب محدود وزن و قافیه، زبانی باشند که بتوانم چشم انتظاری ام را در جهان بی مرز و بوم امروز به ساحل امن حضرتش برسانم، تا بتوانم در کشاکش افکار سردرگم جهان، کرانه های حضور او را درک کنم و عاشقانه تر از همیشه او را منتظر باشم... .

توضیحی که لازم می دانم درباره با غزل های این دفتر شرح بدهم آن است که در ابیات زیادی به اقتضای مضمون، تفکر و سالم ماندن نحو دستوری جمله، از اختیارات وزنی استفاده شده است که ممکن است در ذهن مخاطب فهیم و شعرشناس این مجموعه کنشی ایجاد کند. در همین جا از تمام مخاطبین پوزش می طلبم و شکیبایی و صبر آنها را سپاس می گزارم...
و نکته دیگر اینکه به همت و مساعدت معاونت فرهنگی - هنری مؤسسه آینده روشن این مجموعه به آستانه ی «شدن» رسیده است تا قدردانی ام را برانگیزاند. باشد که مقبول طبع حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف و عاشقان منتظر قرار بگیرد.

امیر اکبرزاده

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل یک

چقدر چلّه نشینی؟ ...چهل ...چهل ...تا چند؟
چقدر جمعه گذشت و نیامدی، سوگند -
به دانه دانه ی تسبیح مادرم،

موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف!
که بی تو هیچ نیامد به دیدنم لبخند

که روزها همه مثل هم اند - سرد و سیاه -
غروب ها و سحرهاش خسته ام کردند

کشانده اند مرا روزها به تنهایی
گمان کنم که مرا منتظر نمی خواهند!

تو نیستی و جهانم پر از فراموشی ست
جهان عاشقی ام را غروب ها آکند...

تو نیستی که قیامت کنی به آن قامت
تو نیستی که درختان به خویش می بالند!
تو نیستی و... چقدر از زمان من باقی ست

چقدر بی تو بگویم، غزل، غزل یک بند
به چشم های کسی احتیاج دارد که
زند به شاخه ی ادارک خاکی اش پیوند
به چشم های کسی که شبیه یک منجی
زلال، آبی، روشن - شبیه تو - باشند

چقدر چلّه نشینی؟ چقدر ندبه و اشک؟
چقدر بی تو سرودن قصیده های بلند؟

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل دو


تمام ساعت ها خواب دیده اند تو را
برای زود رسیدن دویده اند تو را


دویده اند، ولی در همیشه ی ایّام
همیشه دیرتر از تو، رسیده اند تو را


و روی ساعت عاشق شدن تمامی با -
دوازده ضربه برگزیده اند تو را


و در پی ات می گردند لحظه به لحظه
که از زبان زمان ها شنیده اند تو را!


سه عقربه سرگردان به فکر آمدنت
به جست وجوی تو، با سر دویده اند تو را


تمام ثانیه ها از تو می شود لبریز
به عشق ساعت هایی که دیده اند تو را


درون دست تو جاری ست خط سیر زمان
«امام ساعت ها» آفریده اند تو را!


اگر چه آمدنت را خدا... زمان... هر دو
عقب کشیده... کشیده... کشیده اند، تو را


تمام ساعت ها زنگ می زنند، بیا
بیا که ساعت ها خواب دیده اند تو را

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل سه
نیامدی و زمستان دویده در رگ باغ
و سر زده ست به هر شاخه خواب تلخ اجاق

نیامدی و تمام کبوتران رفتند
و سر زده ست به هر آشیانه چند کلاغ

پریده از سر « پرواز » پر زدن در اوج
و خورده است به نام زمین نشان و داغ

به مقصد « نرسیدن » رسیده جاده ی صبح
نمانده است برای کسی خیال چراغ

تهی شده ست تمامیّ خانه ها از عشق
و شهر پر شده از روح مکر، حیله، نفاق

بهار یخ زده در مرز آمدن، بی تو،
بهار، خواب محالی شده برای باغ

صدای زمزمه ی نهرها فرو خفته
و پر شده همه ی باغ از صدای کلاغ

نوید آمدنت را کسی نوشته به ابر
nبدون این که کند در طراوتت اغراق ...

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل چهار

گفتند صبح آمدنت صبح دیگری ست
صبحی که در ادامه اش از هر چه شب بَری ست

گفتند صبح جمعه ای از راه می رسی
جمعه برای آمدنت روز بهتری ست

هر روز هفته را به خودم قول می دهم
بعد از گذشت آن همه... این جمعه، آخری ست

از شنبه تا سه شنبه جهانم هوایی است
روز سه شنبه در دل دیوانه محشری ست

از شنبه تا سه شنبه برایم سه شنبه است
رو به جهان بسته ام این روز چون دری ست

(در می زنم) - کجاست کسی که... و این تویی
مردی که در نگاهش نور پیمبری ست

پس، از در سه شنبه گذر می کنم و بعد
به جمعه می رسم (نه... نه... این روز دیگری ست

جمعه بدون آمدنت سخت مضطرب
این روز تلخ بی تو شب زجرآوری ست

هر هفت روز هفته ام از اشک پر شده
چشمم درون بستری از اشک بستری ست

از شنبه تا سه شنبه و جمعه... کدام صبح؟
nگفتند صبح آمدنت صبح دیگری ست

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل پنج


با این که زیر بار غمت خم شده قدم
حیران هنوز در پی تو می زنم قدم


یک روز خوش نمانده برایم بدون تو
شادی نمانده است برایم به غیر غم


بی تو چقدر زندگی ام مرگ آور است
تقدیر من نوشته شده با خط عدم


روزی که سرنوشت مرا دور از تو خواست
هر روز من تباه تر از قبل شد رقم


بسیار گفته ام که تو هستی و می رسی
گرچه که خورد بی تو به من انگ متهم


بین من و تو، فاصله، شوق رسیدن است
این اشتیاق، فاصله ها را نُموده کم


من نیز عاشقم نه به قدری که دیگران
آن قدر عاشقم که به تو می خورم قسم


من هم تو را شبیه همه منتظر شدم
من هم به نذر « آمدنت » می روم حرم


من هم برای آمدنت ندبه ندبه اشک
هر صبح جمعه باران باران می آورم


و قطره قطره دانه ی تسبیح می شود
اشکم همین که نام تو می روید از لبم

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل شش



شک کرده ام...؟ به آمدنش شک نمی کنم!
یا این که به نیامدنش شک نمی کنم؟


این یوسف من است که در باد می وزد
هرگز به عطر پیرهنش شک نمی کنم


یک صبح با نسیم می آید به دیدنم
به عطر یاس و نسترنش شک نمی کنم


خورشید گفته است که یک صبح می رسد
هرگز به صحّت سُخنش شک نمی کنم


بی او پرنده ای که به فردای کوچ رفت
آوارگی شده وطنش (شک نمی کنم)


این چشم انتظاری هر روز غرق اشک
یعنی به صبح آمدنش شک نمی کنم


شک کرده ام که پشت در خانه ام کسی ست
اما به طرز در زدنش شک نمی کنم

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غزل هفت


چه حجم کوچکی ست جهان بدون تو؟
محکوم نیستی ست زمان بدون تو!


در های و هوی باد به گوشی نمی رسد
از مأذنه صدای اذان بدون تو


تعبیر بی شکوفه ترین فصل ها شود
در خواب دشت ها باران بدون تو


پرواز ها اسیر قفس خوش ترند، آه
از آسمان بی هیجان بدون تو


یا تُنگ بهتر است از آن رودخانه ای
که جاری ا ست در جریان بدون تو


تا کی چنین مردد باید نفس کشید
در این فضای حدس و گمان بدون تو؟


از پشت کوه آمده ... خورشید صبح بعد
گم می شود بدون نشانه، بدون تو!


دارند یکنواخت تر از قبل می شوند
این روزهای بی نوسان بدون تو


از پا درم می آورد این زهر انتظار
این شعر تلخ و بی عنوان بدون تو