زخمه های قلم{1}۩`✾` ۩ دل نوشته ها , از عاشورا تا اربعین ۩`✾` ۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هرکى میاد پیشم میگه دارم میرم کربُبلا
دارم میرم پیش آقا میرم بسوى نینوى

میگه دارم میرم سفر دعا بکن مسافرم
چیزى میخواى بهم بگو برات از انجا بیارم

از هجر کربلات آقا دیگه دارم دق میکنم
اگه بگذارى من بیام دلم رو عاشق میکنم

حالا که دست روزگار بصورتم سیلى زده
جواب زشتى منو آقا تو با بدى نده

أمیرم أمیرم نبینم کربلاتُ من میمیرم

از هجر کربلاىَ تو موهام داره سپید میشه
دیگه داره از آمدن خسته ونا امید میشه

بگو به من تا کى آقا در انتظارش بشینم
تا کى دلم رو خوش کنم عکس حرم را ببینم

ندیدن صحن وسرات بتَّر از این غم نمیشه
ببر منو کرببلات چیزى ازت کم نمیشه

نگاه بکن یه خسته دل داره التماس میکنه
دلش هر لحظه هوَسَ حرم عباس میکنه

تو رو قسم به کى بدم به مادرت یا به حسن
تو رو بجون زینبت روى منو زمین نزن

گره کار من فقط با دستاى تو وا میشه
اگه شما بخواى آقا نصیبم کربلا میشه

امیرم امیرم نبینم کربلاتُ من میمیرم

اگه تو نخواى منو تو دنیا آواره میشم
یه فقیر دور گرد بى کس وبى چاره میشم

اما سخته از شما ارباب حسین جدا شدن
از شما جدا شدن یعنى آقا پناه شدن

أمیرم أمیرم نبینم کربلاتُ من میمیرم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شبی ساکت و دلگیر
خودم بودم و قلبی که ز غم بسته به زنجیر
وهنگام اذان بود که پیچید در آفاق، همه جا نغمه ی تکبیر
نوشتند که هنگام اذان دست به دامان خدا باش
و مشغول دعا باش
که آن لحظه بود لحظه ی شیرین اجابت
و باز است به درگاه الهی در رحمت
شدم غرق عبادت
دو چشمم پر از اشک شد و روی لبانم همه سوگند
که یا رب تو رهایم کن از این بند
و گفتم به خدا بین دعایم که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم
سلام على أرض کربلاء

همان‌ جا که دل از سوز فراقش شده بی‌تاب
همان‌ جا که زده دست به دامان زمین خوشه ی مهتاب
همان وادی سوز و عطش و درد
همان وادی شرمندگی آب
همان وادی پاک حرم حضرت ارباب
همان‌ جا که زمینش همه نور است حضور است
حماسه است، غرور است پر از شور و شعور است
شرفمند‌تر از وادی طور است
و فرش حرمش از پر حور است
وبر مهدی زهرا همه شب راه عبور است
همان‌جا که حرم خانه ی دل هاست
وعشقش همه در آب و گل ماست
عبادتگه موسی است
دخیل حرمش حضرت عیسی است
زیارتگه زهراست، و زیباست
خدا محو تماشاست
که یک سو حرم شاه، و یک سو حرم حضرت سقاست
سلام علی ارض کربلا

مکانی که قدم‌ رنجه نموده است گل یاس
تمامش کند از عشق و احساس
به لبهاش بود ذکر ابالفضل و دریای دو چشمش پر الماس
همان کعبة کوچک کف‌العباس
مکانی که در آن عشق زند موج لبانت
همان‌ جا که زند پر دل من هر دم و هر شب
همان‌ جا که به خاکش همه جا هست
نشان از قدم محترم حضرت زینب
همان خاک که بدر واحد وخندق واحزاب وحنین است
همان جان که زمین معرکه ی عشق حسین است
خیابان بهشتی که معروف به بین‌الحرمین است
دوباره به سما رفت شررهای دعایم
وگفتم به خدایم که دلتنگ اذان حرم کرببلایم
سلام على أرض کربلاء

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می دونم کثیف شـدم غرق گناهم
دروغه اگه بگم که رو بــه راهم

یکی تو دلم می گه رویات سرابه
زیارت توی حرم فقـــط یه خوابه

نذار بسوزم تو غمها آقا جونه رقیه
بذار که بیام به کرببــــلا جونه رقیه

همه من رو نوکر شما می دونن
ولی ریخته پیشتون آبــــروی من

به خودم می گم که تقدیرم همینه
همیشه پیش شما سرم پائیــــــنه

نذار آبروم بریزه اقا جونم
بذار بمیرم تو کربلات اقا جونم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

من به جا ماندن از این قافله عادت کردم

و شما را فقط از دور، زیارت کردم

نوش جانش بشود هر که حرم رفت، حسین

خودمانیم، ولی گاه حسادت کردم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به درياي پر از غم، امان از دلِ زينب
به عمري همه ماتم، امان از دلِ زينب

کشيده غم دنيا به سوزِ دل و سينه
از آن شهرِ مدينه، امان از دلِ زينب

نظر کرده به مادر ميانِ در و ديوار
همان قصه‌ي مسمار، امان از دلِ زينب

از آن سيلي ملعون، که شد قاتلِ زهرا
همان غربت کبري، امان از دلِ زينب

ز داغ و غمِ کوفه به قلبش شرر افتاد
به يادِ پدر افتاد، امان از دل زينب

چو يارِ حسنش بود از آن طشت جگر گون
دلش گشته پر از خون، امان از دلِ زينب

چو شد کرب و بلايي به آن قدِ خميده
بديد رأس بريده، امان از دلِ زينب

نمک پاشِ دلش بود، همان دشمن ايمان
کتک زد به يتيمان، امان از دلِ زينب

پرستارِ ولايت در آن خيمه‌ي آتش
بسوزد دلِ ماهش، امان از دلِ زينب

به شام آمد و بشیند چو دشنام و جسارت
بناليد از اسارت، امان از دلِ زينب

به بالاي ني‌اش ديد، سر زاده‌ي زهرا
به چوبه زده سر را، امان از دلِ زينب

در آن کنجِ خرابه، شده بانوي ناله
ز هجران سه ساله، امان از دلِ زينب

اگر خون بفشاند، ز چشمِ بني آدم
بگويد دلِ عالم، امان از دلِ زينب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به ناموس خدا آن كودك زار
بگفت : اى عمه دل ريش افگار

چه باشد زير اين منديل ، مستور
كه جز بابا ندارم هيچ منظور

بگفتش دختر سلطان والا
كه آن كس را كه خواهى ، هست اينجا

چو اين بشنيد خود برداشت سر پوش
چون جان بگرفت آن سر را در آغوش

بگفت : اى سرور و سالار اسلام
ز قتلت مر مرا روز است چون شام

پدر، بعد از تو محنتها كشيدم
بيابانها و صحراها دويدم

همى گفتند مان در كوفه و شام
كه اينان خارجند از دين اسلام

مرا بعد از تو اى شاه يگانه
پرستارى نبد جز تازيانه

ز كعب نيزه و از ضرب سيلى
تنم چون آسمان گشته است نيلى

بدان سر، جمله آن جور و ستمها
بيابان گردى و درد و المها

بيان كرد و بگفت : اى شاه محشر
تو بر گو كى بريدت سر ز پيكر

مرا در خردسالى در بدر كرد
اسير و دستگير و بى پدر كرد

همى گفت و سر شاهش در آغوش
به ناگه گشت از گفتار خاموش

پريد از اين جهان و در جنان شد
در آغوش بتولش آشيان شد

خديو بانوان دريافت آن حال
كه پر زد ز آشيان آن بى پر و بال

به بالينش نشست آن غم رسيده
به گرد او زنان داغديده

فغان برداشتندى از دل تنگ
به آه و ناله گشتندى هماهنگ

از اين غم شد به آل الله اطهار
دوباره كربلا از نو نمودار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به درياي پر از غم، امان از دلِ زينب
به عمري همه ماتم، امان از دلِ زينب

کشيده غم دنيا به سوزِ دل و سينه
از آن شهرِ مدينه، امان از دلِ زينب

نظر کرده به مادر ميانِ در و ديوار
همان قصه‌ي مسمار، امان از دلِ زينب

از آن سيلي ملعون، که شد قاتلِ زهرا
همان غربت کبري، امان از دلِ زينب

ز داغ و غمِ کوفه به قلبش شرر افتاد
به يادِ پدر افتاد، امان از دل زينب

چو يارِ حسنش بود از آن طشت جگر گون
دلش گشته پر از خون، امان از دلِ زينب

چو شد کرب و بلايي به آن قدِ خميده
بديد رأس بريده، امان از دلِ زينب

نمک پاشِ دلش بود، همان دشمن ايمان
کتک زد به يتيمان، امان از دلِ زينب

پرستارِ ولايت در آن خيمه‌ي آتش
بسوزد دلِ ماهش، امان از دلِ زينب

به شام آمد و بشیند چو دشنام و جسارت
بناليد از اسارت، امان از دلِ زينب

به بالاي ني‌اش ديد، سر زاده‌ي زهرا
به چوبه زده سر را، امان از دلِ زينب

در آن کنجِ خرابه، شده بانوي ناله
ز هجران سه ساله، امان از دلِ زينب

اگر خون بفشاند، ز چشمِ بني آدم
بگويد دلِ عالم، امان از دلِ زينب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زینب آمد شام را شام غریبان کرد و رفت

گنجی اندر گوشه ویرانه پنهان کرد و رفت

نوگلی از گلشن دین کرد زیر خاک لیک

شوره زار شام را همچون گلستان کرد و رفت

کرد اگر در ثمینش را در آن ویرانه خاک

دشمن دین خدا را خانه ویران کرد و رفت

لاله سان زین غم دل آن دخت حیدرگر بسوخت

لیک آتش در بناء آل سفیان کرد و رفت

لحظه شد میهمان رأس حسین بر دخترش

میزبان را میهمان بر خویش مهمان کرد و رفت

بلبل از دیدار گل شور و نوا دارد ولی

دید این بلبل چو آن گل ترک افغان کرد و رفت

عاشق از هجران دهد جان لیک آن طفل یتیم

چون بوصل باب نائل شد بدرجان کرد و رفت

رفت از داغ پدر جانش برون از تن ولی

عالمی را همچو موی خود پریشان کرد و رفت

آن گل خندان زهرا زین جهان پر زخار

رو سوی باغ جنان با چشم گریان کرد و رفت

رنجی اندر باغ گیتی سالها مانند نوح

نوحه بر آن نوگل شاه شهیدان کرد و رفت

امضاء

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بگفت اى زن ، زدى آتش به جانم

كلامت سوخت مغز استخوانم

اگر تو زينبى ، پس كو حسينت

اگر تو زينبى كو نور عينت

بگفتا تشنه او را سر بريدند

به دشت كربلا در خون كشيدند

جوانانش به مثل شاخ ريحان

مقطع گشته چون اوراق قرآن

چه گويم من ز عباس دلاور

كه دست او جدا كردند ز پيكر

هم عبدالله و عون و جعفرش را

به خاك و خون كشيدند اكبرش را

دريغ از قاسم نو كد خدايش

كه از خون گشته رنگين دست و پايش

ز فرعون و زنمرود و ز شداد

ندارد اين چنين ظلمى كسى ياد

كه تير كين زند بر شير خواره

كند حلقوم او را پاره پاره

زدند آتش به خرگاه حسينى

به غارت رفت اموال حسينى

مرا آخر زسر معجر كشيدند

تن بيمار را در غل كشيدند

حكايت گر ز شام و كوفه دارم

رسد گفتار تا روز شمارم