با آنکه نفس در پی گناه، لذت می برد اما پس از انجام گناه ندامتی سراپایش را فرا می گیرد و از کرده خود پشیمان می گردد. پشیمانی فرد اگر واقعی باشد و شخص تصمیم بگیرد دیگر بدنبال آن گناه نرود، این عمل دارای ارزش والایی می باشد که مورد مغفرت حضرت باریتعالی قرار می گیرد، اما اگر انسان گناهی انجام دهد و پس از پشیمانی مختصر، بارها و بارها آن گناه را تکرار کند، پشیمانی او هیچ سود و ارزشی به حال وی نخواهد داشت.
مولای بزرگوار، امام رضا(ع) می فرمایند:
« کسی که به زبان طلب آمرزش کند و در دل از گناهش پشیمان نگردد خویشتن را مسخره کرده است.»(16)
هر گناهی که انسان انجام می دهد، دارای پیامدهای سختی است و چنین نیست که فرد مرتکب گناهی شود و سپس او را رهایش بکنند. در پس هر گناهی، ندامتی وجود دارد که گاهی این پشیمانی چنان سنگین است که فرد قدرت تحمل آن را نمی تواند داشته باشد.