3) آياتي که شفاعت را نفي مي کند:
- «وتقوا يوما لا تجزي نفس عن نفس شيئاً و لايقبل منها شفاعه و لا يؤخذ منه عدلاً و لا هم ينصرون؛ بپرهيز از روزي که احدي به جاي ديگري جزاءداده نمي شود و از او شفاعتي پذيرفته نيست و از او عوضي گرفته نمي شود و هيچ کس از ناحيه ي کسي ياري نمي گردد.» (بقره، 48)
- «يوم لا بيعٌ و لا خلهٌ و لا شفاعهٌ؛ روزي که نه د رآن خريد و فروشي است و نه رابطه دوستي » (بقره، 254)
- «وَيَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللّهِ مَا لاَ يَضُرُّهُمْ وَلاَ يَنْفَعُهُمْ وَيَقُولُونَ هََّؤُلاََّءِشُفَعََّؤُنَ ا عِندَ اللّهِ قُلْ اءَتُنَبِّئُونَ اللّهَ بِمَا لاَ يَعْلَمُ فِى السَّمَوَتِ وَلاَ فِى الاَْرْضِ سُبْحَانَهُ وَتَعَلَى عَمَّا يُشْرِكُونَ؛ به غير از خدا چيزي را مي پرستند که نه ضرري برايشان دارد و نه سوديبه ايشان مي رساند ؛ مي گويند: اين ها شفيعان ما به نزد خدايند، بگو آيا به خدا چيزي ياد مي دهيدکه خود او در آسمانها و زمين سراغ ندارد؟ منزه و والاست از آن چه ايشان برايش شريک مي پندارند. » (يونس، 18)
- «ما للظالمين من حميمٍ و لا شفيعٍ يطاعُ؛ ستمکاران نه دوستي دارند و نه شفيعي که سخنش خريدار داشته باشد.» (طباطبائي،سيّدمحمدحسين،تر مه تفسير الميزان، جلد اول، ص 234و235)
آيا آيات مربوط به شفاعت، آيات متشابهي است؟ آيات متشابه، آن دسته از آيات است که به جهت افعال و صفات خداوند با افعال و صفات بندگان مقصود راستين آن روشن نباشد و هاله اي از ابهام و احتمال آن را فراگرفته باشد و سرانجام معناي اصلي آيه به غير آن مشتبه گردد.
2) آياتي که شفاعت را مشروط به اذن خدا مي داند:
- «له ما في السموات و ما في الأرض من ذالذي يشفع عنده الا بإذنه يعلم ما بين ايديهم و ما خلفهم؛ از آن اوست آسمانها و زمين ، کيست که بدون اذن او شفاعتي کند؟ او مي داند اعمالي را که يک يک آنها کرده اند و هم چنين آثاري که از خود به جا نهاده اند» (بقره، 255)
- «ان ربکم الذي خلق السموات و الارض في سته ايام ثم الستوي علي العرش يدبر الامر ما من شفيع الا من بعد اذنه ؛ به درستي پروردگار شما تنها الله است که آسمانها و زمين را در شش روز بيافريد آن گاه بر عرش مسلط گشته، تدبير امر نمود، هيچ شفيعي نيست مگر بعد از آن که او اجازه دهد.» (يونس، 3)
- «لايملکون الشفاعه عنده الا لمن اذن له؛ شفاعت نزد او براي کسي سودي نمي دهد، مگر کسي که برايش اجازه داده باشد.» (سبأ، 23)
- «لا يملو الشفاعه الا من اتخذ عند الرحمن عهداً؛ مالک شفاعت نيستند مگر تنها کساني که نزد خدا عهدي داشته باشند.» (مريم، 87)
- «و کم من ملک في السموات لاتغني شفاعتهم شيئاً الا من أذن الله لمن يشاء و يرضي؛ چه بسيار فرشتگان که در آسمان هايند و شفاعتشان هيچ سودي ندارد مگر بعد از آن که خدا براي هرکس بخواهد اذن دهد.» (نجم، 26) (طباطبائي،سيّدمحمدحسين،1363 ترجمه تفسير الميزان ،جلد اول، ص 236 و 235)