ویژه نامه شهادت مظلومانه حضرت رقیه علیها السلام{شبنم گلگون}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاش مرده بودم بابا!کاش فدای تومیشدم!

کاش زیرخاک بودم!کاش به دنیانمی آمدم!

کاش کورمی شدم وتورادراین حال وروزنمی دیدم.

مگرنگفته اندبه سفرمی روی بابا؟

این چه سفری بود که میان سروبدنت فاصله انداخت؟

این چه سفری بودکه توراازمن گرفت؟

بابای شجاع من!چه کسی جرأت کردبرسینۀ توبنشیند؟

چه کسی جرأت کرد سرت راازتن جداکند؟

چه کسی جرأت کرد دخترت رایتیم کند؟

توکجابودی باباوقتی مارابرشتربی جهازنشاندند؟

توکجابودی باباوقتی به ماسیلی می زدند؟

توکجابودی باباوقتی کاروان را تند می راندند وزهره مان راآب می کردند؟

توکجابودی باباوقتی آب راازمادریغ می کردند؟

توکجابودی باباوقتی وقتی به ماگرسنگی می دادند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

توکجابودی باباوقتی وقتی عمه ام راکتک می زدند؟

توکجابودی باباوقتی برادرم سجادرابه زنجیرمی بستند؟

توکجابودی باباوقتی شبهادربیابانهای ترسناک رهایمان می کردند؟

توکجابودی باباوقتی وقتی سایه بانی رادرظل آفتاب ازمامضایقه می کردند؟

توکجابودی باباوقتی مردم به مامی خندیدند؟

توکجابودی باباوقتی که مابر روی شترخواب می رفتیم

وازمرکب می افتادیم وزیردست وپای شترهامی ماندیم؟

توکجابودی باباوقتی مردم ازاسارت ماشادی می کردند وپیش چشمهای گریان مامی رقصیدند؟

توکجابودی باباوقتی بدنهایمان زخم شد وپوست صورتهایمان برآمد؟

توکجابودی باباوقتی عمه ام زینب سجادرا درسایۀ شتر خوابانده بود واوراباد می زدوگریه می کرد؟

توکجابودی باباوقتی عمه ام زینب نمازهای شبش رانشسته می خواند ودورازچشم ماتاصبح گریه می کرد؟

توکجابودی باباوقتی سکینه سرش رابرشانۀ عمه ام زینب می گذاشت وزارزار می گریست؟

توکجابودی باباوقتی از زخمهای غل وزنجیرسجادخون می چکید؟

توکجابودی باباوقتی ماهمه توراصدامی کردیم؟

جان من فدای تو بادبابا که مظلومترین بابای عالمی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بابا!من این رامی فهمم که توفقط بابای من نیستی،بابای همه جهانی.

پدرهمه عالمی،امام دنیاوآخرتی،نوۀ پیامبری،فرزند علی وفاطمه ای،

پدر سجادی وپدر امامان بعدازخودتی،توبرادرزینبی!

من اینهارامی فهمم ومی فهمم که توبابای همه کودکان جهانی ومیفهمم که همه دنیابه تونیازمنداست.

اما الان من بیش ازهمه به تومحتاجم وبیشترازهمه،فرزند توام،دخترتوام،دردانۀ توام.

هیچ کس به اندازۀ من غربت ویتیمی ونیازبه دستهای تورااحساس نمی کند.

همه ممکن است بدون توهم زندگی کنندولی من بدون تومی میرم.

من ازهمۀ عالم به تومحتاجترم.

بی آب هم اگر بتوانم زندگی کنم،بی تونمی توانم.

تونفس منی بابا!توروح وجان منی.

بی روح،بی نفس،بی جان،چه کسی تا به حال زنده مانده است؟!

بابا!بیا ومراببر.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زینب!زینب!زینب!

اینجا همان جایی است که توبه اضطرار واستیصال می رسی.

اینجا همان جایی است که توزانومی زنی ومرگت راآرزو می کنی.

تویی که درمقابل یزید وابن زیاد،آنچنان استوارایستادی
که پشت نخوتشان رابه خاک مالیدی،
اکنون،اینجا ودرمقابل این کودک سه ساله احساس عجزمی کنی.

چه کسی می گوید که این رقیه بچه است؟

فهم همۀ بزرگان راباخودحمل می کند.

چه کسی می گوید که این دخترسه ساله است؟

عاطفه همه زنان عالم رادردل می پرورد!

چه کسی می گویدکه این رقیه کودک است؟

زانوان بزرگترین عارفان جهان راباادراک خودمی لرزاند.

نگاه کن!اگر که ساکت شده است،لبهایش رابرلبهای پدرگذاشته است وچهارستون بدنش می لرزد.

اگرصدایش شنیده نمی شود،تنها،گوش شنوای پدر راشایستۀ شنیدن یافته است.

نگاه کن زینب!آرام گرفته است!انگاررقیه آرام گرفت.

دلت ناگهان فرومی ریزد وصدای حسین درگوش جانت می پیچد
که رقیه راصدامی زند ومی گوید:«بیا!بیادخترم،که سخت چشم انتظار توبودم»

شنیدن همین ندا،عروج روح رقیه رابرای تومحرز می کند.نیازی نیست
که خودت رابه روی رقیه بیندازی،اورادرآغوش بگیری
،بدن سردش رالمس کنی وچشمهای بازمانده وبی رقمش راببینی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درد وداغ رقیه تمام شدوباسکوت اوانگارخرابه آرامش گرفت.

اما اکنون صیحۀ توست که سینۀ آسمان رامی شکافد.انگارمصیبت توتازه آغاز شده است.

همۀ کربلا وکوفه وشام،یک طرف،واین خرابه یک طرف.

همۀ غمها ودردها وغصه هایک طرف وغم رقیه یک طرف.

نه زنان وکودکان کاروان ونه سجاد ونه حتی فرشتگان آسمان،
نمی توانند تورادر این غم تسلی ببخشند.

وچگونه تسلی دهند فرشتگانی که خودصاحب عزایند وپروبالشان
به قدری ازاشک سنگین شده است که پرواز به سوی آسمان رانمی توانند.

تنهاحضورمادرت زهرامی تواند تسلی بخش جان سوختۀ توباشد.

پس خودت رابه آغوش مادرت بسپاروعقدۀ فروخوردۀ همه این داغهاودردها رابگشا.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای عمه ! بیا تا که غریبانه بگرییم
دور از وطن و خانه به ویرانه بگرییم

پژمرده گل روی تو از تابش خورشید
در سایه نشینیم و به جانانه بگرییم

لبریز شد ای عمه دگر کاسه صبرم
بر حال تو و این دل دیوانه بگرییم

نومید ز دیدار پدر گشته دل من
بنشین به کنارم که پریشانه بگرییم

گردیم چو پروانه به گرد سر معشوق
چون شمع دراین گوشه غمخانه بگرییم

این عقده مرا می کشد ای عمه! که باید
پیش نظر مردم بیگانه بگرییم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رقیه علیهاالسلام، دلیلی آشکار بر حقانیت قیام امام حسین علیه السلام
و مظلومیت عترت پاک پیامبر صلی الله علیه و آله بوده

که اوج توحّش و سنگدلی سیاهکارانی که داعیه جانشینی
رسول خدا را سر دادند، برای همیشه تاریخ اثبات می کند.

رقیه علیهاالسلام، برهان بزرگی است
بر این حقیقت بزرگ که حق بر باطل پیروز خواهد شد.

رقیه علیهاالسلام،
فاتح شام و سفیر بزرگ عاشوراست.

این سه سالگی اوست که در ویرانه‏ای کنار کاخ سبز،
به اهتزاز درآمده و مَکر خاندان ابوسفیان را به زانو درآورده.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لحظه هاي بي قرار


اين جا خرابه هاي شام، منزل گاه اهل بيت پيامبر(ص) است.

رقيه با اسيران ديگر وارد خرابه مي شوند،

اما ديگر تاب دوري ندارد. پريشان در جستجوي پدر است.

امشب رقيه، فقط پدر و نوازش هاي پدر را مي خواهد.

امشب رقيه(س) است و عمه،

امشب رقيه(س) است و سر بابا،

امشب ملائک آسمان از غم دختر حسين(ع) در جوش و خروشند،

امشب شب وداع رقيه(س) و زينب(س) است.

او در آغوش عمه، بوي پدر را به ياد مي آورد

و دستان پر مهر او را احساس مي کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گل نازدانه پدر

رقيه اي مهتاب شب هاي الفت حسين!

اي مظلوم ترين فرياد خسته!

گلِ نازدانه پدر و انيس رنج هاي عمه!

رقيه... رقيه کوچک!

اي يادگار تازيانه هاي نينوا و سيل سيلي کربلا!

دست هاي کوچکت هنوز بوي نوازش هاي پدر را مي داد،

و نگاه هاي معصوم و چشمان خسته ات،

نور اميد را به قلب عمه مي تاباند.

رقيه... رقيه صبور!

بمان، که بي تو گلشن خزان ديده اهل بيت،

ديگر بوي بهار را استشمام نخواهد کرد،

تو نوگل بهشتي و فرشته زميني،

پس بمان که کمر خميده عمه،

مصيبتي ديگر را تاب نخواهد آورد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عمه جان ، بگذار گريم زار زار
چون كه ديگر پر شده پيمانه ام

عمه جان ، كو منزل و كاشانه ام
من چرا ساكن در اين ويرانه ام

آشنايانم همه رفتند و، من
ميهمان بر سفره بيگانه ام

عمه جان ، بگذار گريم زار زار
چون كه ديگر پر شده پيمانه ام

شمع ، مى ريزد گهر در پاى من
چون كه داند كودكى دردانه ام

عقل ، مى گويد به من آرام گير
او نداند عاشقى ديوانه ام

دست از جانم بدار اى غمگسار
من چراغ عشق را پروانه ام

بگذر از من اى صبا حالم مپرس
فارغ از جان ، در غم جانانه ام

بس كه بى تاب از پريشانى شدم
زلف ، سنگينى كند بر شانه ام

من گرفتار به زلف و خال او
من اسير آن كمند و دانه ام

خانمانم رفته بر باد اى عدو
كم كن آزار دل طفلانه ام