اسلام در نظام اخلاقی خود همه مفاهیم اخلاقی را در نظر گرفته است. طریقه راه رفتن، سخن گفتن، انفاق، برخورد با دوست و دشمن و اموری از این قبیل از نمونه ارزشهای اخلاقیاند که به آنها توجه شده است. هرچه انسان این گونه ارزشها و فضایل اخلاقی را بیشتر در خود پرورش دهد به همان اندازه در انجام این امور به لذت بیشتر و عمیقتری دست مییابد و به همین علت است که احساس لذت در اشخاص مختلف متفاوت است.
افرادی که نسبت به ارزشهای اخلاقی و امور خیر و نیک بیتفاوتند و تنها به طبیعت حیوانی خود بها داده و به پرورش و پاسخگویی آن پرداختهاند، فقط از طریق تأمین خواستههای طبیعی خود لذت میبرند. اما افرادی که ارزشها و فضایل اخلاقی را نادیده نمیگیرند و به خواستهها و نیازهای متعالی وجود خود نیز اهمیت میدهند و درصدد پاسخگویی به این بخش از نیازهای خود هستند، در حقیقت به لذتی بهتر و عالیتر دست یافتهاند. لذتی که این قبیل افراد از صداقت، تقوا، پاکی، عمل به اعمال خیر و نیک و سایر فضایل اخلاقی احساس میکنند هرگز از طریق تأمین خواستههای غریزی طبیعی خود درک نخواهند کرد چرا که این نوع لذت آمیخته با احساس بزرگواری و کرامتی است که از نهاد انسانی سرچشمه گرفته و ریشه در فطرت آدمی دارد.