اشعار ویژه ولادت امام جعفر صادق علیه السلام

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شبِ میلادِ و بر برگِ شقایق
نوشته نام زیبای تو صادق

رئیس مذهب پاکِ تشیّع
تو بر دل آشنا کردی حقایق

در آن گمراهیِ سختِ زمانه
ز تو تفسیر شد قرآن ناطق

اگر اکنون علی را دوست داریم
همه از زحمتت گردیده لایق

به هر بزم سؤالِ فقه و علمی
ز پاسخ‌های خود گشتی تو فائق

اگر ای پاسدار دین نبودی
کجا بود این همه عشق و علایق

بدان تا حشر ای شیخ الائمه
بوَد مدیون درسِ تو خلایق

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دلا امشب سبو را پر ز می کن
حریم منزل و میخانه طی کن

به حق امشب که حق من را ندا داد
تو را نرخی فزون‌تر از طلا داد

خم از ابرویمان یکباره وا کرد
میان میکده ما را رها کرد

به جان تشنه‌ام آب سبو داد
مرا با ساقی و میخانه خو داد

درون سینه‌ام مِهری نهان کرد
که وصف حال او کی می‌توان کرد

بگفتا آید از این در نگاری
که دارد عاشقان بی‌شماری

کنون ساقی و من بر یک قراریم
خمارِ مقدمِ سبزِ نگاریم

درون میکده هر کس به دستی
قدح را پر نموده بهرِ مستی

ولی ناگه تمام هستی آمد
کمالِ لحظه‌های مستی آمد

پیاله دست من، دستش سبویی
نسیمِ عاشقی آمد چه بویی

خدایا آن که گفتی رخ عیان کرد
تمام غصه‌هایم را نهان کرد

خدایا آن که گفتی برده هوشم
فقط از دست او باده بنوشم

چرا که پیر میخانه فقط اوست
شراب عشق و پیمانه فقط اوست

قلندرگونه باید رو به او کرد
برای دیدنش صدها وضو کرد

همه، عالم شده دیوانه‌ی او
منم مستِ میِ میخانه‌‌ی او

دگر می از کفِ ساقی نگیرم
سراغی از میِ باقی نگیرم

چرا؟ چون نوش کردم با حقایق
تمامِ عمر از صهبای صادق

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلايق را

دلي که پر زده تا آستان احسانت
که غرق نور اجابت کني دقايق را

بر اين کوير ترک خورده‌ي دل خسته
ببار جرعه اي از کوثر حقايق را

مريد صبح نگاه تو مي برد از ياد
مگر ترنم «قال الامامُ صادق» را؟

نگاه لطف تو آقا به دل بها داده
و با رضای تو دارم رضای خالق را

تویی که ضامن صبح سعادتم هستی
تویی که روشنی هر عبادتم هستی

پر از شميم بهشت است منبرت آقا
به برکت نفحات معطرت آقا

هنوز عطر مليح محمدي دارد
گُلِ دميده ز لبهاي أطهرت آقا

شبيه حضرت خاتم مدينة العلمي
شنيدني ست کرامات محضرت آقا

و ديده ايم به وقت جهاد انديشه
هزار مرتبه ما فتح خيبرت آقا

چهار هزار حکيم و فقيه و دانشمند
رهين مکتب انديشه گسترت آقا

نگاه روشنت آقا ستاره پرور بود
شکوه بي بدل تو زُراره پرور بود

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می شد
دلیل ها همه با عشق مستند می شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دلهامان
به پای درس تو هفت آسمان رصد می شد

خوشا به حال دلی که عروج را فهمید
مسیر روشن تو از بهشت رد می شد

میان آن همه شاگرد شد سعادتمند
کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می شد

نفس زدي و جهان را حيات بخشيدي
تجليات الهي الي الابد مي شد

جهان نشسته سر سفره‌ي رواياتت
شهود مي چکد از جلوه زار ميقاتت

سر ارادت ما و غبار صحن بقيع
همان حريم بهشتي همان بهشت بديع

همان ديار الهي که از نسيم خوشش
شده ست شهر مدينه پر از شميم ربيع

«و يطعمون علي حبّه ...» نمايان است
کرانه هاي کرامت چه بي کران و وسيع

گدائي حرمت اعتبار هر عاشق
اميد ماست توسل در اين سراي رفيع

چه غم ز غربت دنيا و حسرت عقبا
نگاه روشنتان تا براي ماست شفيع

کليد معرفت اينجا ارادت و عشق است
سر ارادت ما و غبار صحن بقيع

مگير از دل من يارب اين سعادت را
گدائي حرم اهل بيت عصمت را

غبار مقدم تو عطر آشنا دارد
برای دیده ام اعجاز کیمیا دارد

گدای خانه به دوش توام قبولم کن
گدای تو به جز این آستان کجا دارد؟

دگر چه جای گلایه ز فقر می ماند
کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شکسته‌ي من حرفهاي ناگفته
دل شکسته‌ي من شوق التجا دارد

کسی که بوده تمام وجودش از جودت
در آستانه ات امشب دو خط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به سوی بقیع
همیشه حسرت دیدار کربلا دارد

چه می شود همه‌ي عمر با شما باشم
غبار صحن تو و صحن کربلا باشم

سروده یوسف رحیمی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

گل كرد ردپاى كسى كه به يمن او
با يك گل شكفته زمستان، بهار شد

مردى رسيد با سبد نور از بهشت
نورى كه شهد و شربت و سيب و انار شد

پس برتن كوير و در انبوه تشنگان
شهدى چكاند و خاك كوير آبشار شد

از سيب و از انار به هر جاهلى خوراند
علمش شكفت و عالم دهر و ديار شد

بر سستى فلاسفه و هر چه كه حكيم
دستى كشيد و سستيشان استوار شد

در انجما جبر كه نورى دميد، جبر
ذره ذره ذوب شد و اختيار شد

در دشت علم، هرچه غزال رمنده بود
با تير آسمانى فكرش شكار شد

مردى كه چشمش آينه كائنات بود
چشمى كه هر كه ديد، دلش بى ‏قرار شد

اما چه حيف! دوره آيينه هم گذشت
چرخيد چرخ و نوبت گرد و غبار شد

از دست روزگار به يك باره آينه
افتاد و وقت واقعه احتضار شد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای روح صداقت از دم تو
ای گوهر علم از یم تو

زیبنده توست نام صادق
الحق که تویی امام صادق

بر هر سخنت ارادت علم
در هر نفست ولادت علم

میلاد تو ای ولیّ سرمد
شد روز ولادت محمد

در هفدهم ربیع­ الاول
شد نور تو بر زمین محوّل

از صبح ازل امام علمی
تا شام ابد تمام علمی

دانش ز دم تو راست قامت
استاد علوم تا قیامت

قرآن به دم تو خو گرفته
ایمان ز تو آبرو گرفته

با نطق تو زنده تا قیامت
توحید و نبوت و امامت

ای در دهنت زبان قرآن
قرآن همه جان، تو جان قرآن

روید چو به بوستان شقایق
از لعل لبت دُر حقایق

وصف تو هماره بر لب ماست
راه و روش تو مکتب ماست

با تو همه جا مدینه ماست
این گفت تو نقش سینه ماست:

“هرکه شمرد سبک صلاتش
فردا نبود ره نجاتش”

دور است ز خط طاعت ما
بر او نرسد شفاعت ما

تو مخزن علم کبریایی
تو وارث ختم الا­نبیایی

حق را نفس تو نوشخند است
قرآن به دمت نیازمند است

قرآن که دُر کلام سفته
با نطق تو حرف خویش گفته

هر آیه که جبرئیل آرد
بی ­نطق شما زبان ندارد

او راه و شما چراغ راهید
ناگفته و گفته را گواهید

تو بر تن پاک علم، جانی
استاد مفضّل و ابانی

دانشگه نور حق، پیامت
صدها چو زراره و هشامت

دارند جهانیان بصیرت
از مؤمن طاق و بوبصیرت

ای زندگیم هدایت تو
دین و دل من ولایت تو

مهر تو همه عقیده من
مشی تو مرام و ایده من

روزی که گِل مرا سرشتند
بر لوح دلم خطی نوشتند

این خط نوشته را بخوانید
من جعفریم همه بدانید

دلباخته­ ای ز اهل بیتم
خاک ره عبدی و کُمیتم

فریاد دوازده امامم
نور است به هر دلی کلامم

باشد که به خاک پای میثم
“میثم” بشود فدای میثم

غلامرضا سازگار

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چون از افق برآيد انوار صبح صادق
در پاى سبزه بنشين با همدمى موافق


شد موسم بهاران پرلاله كوهساران

بستان پر از رياحين صحرا پر از شقايق


بلبل كه در غم گل ى كرد بى قرارى
شكر خدا كه معشوق آمد به كام عاشق


يك سو نشسته خسرو در بزمگاه شيرين

يك سو نهاده عذرا سر در كنار وامق


ابر بهار گسترد ديباى سبز در باغ
باد از شكوفه افكند بر روى آب قايق


بر آستان معشوق تسليم شو كه آن جا

صاحبدلان نهادند پا بر سر علايق


زد بلبل سحرخيز فرياد شورانگيز
كاى مست خواب غفلت و اى بنده منافق


شد وقت آن كه خوانند حمد و ثناى معبود

شد گاه آن كه نالند در پيشگاه خالق


از بوستان احمد بگذر كه بلبل آن جا
بر شاخ گل سرايد وصف جمال صادق(ع)

بر پايه كمالش محكم اساس توحيد
از پرتو جمالش روشن دل خلايق

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نور جمال صادق چون از افق برآمد
شد صبح عالم آراش بر شام تيره فايق

از شرق و غرب بگذشت نور فضايل او
چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق

تن پيكر فضايل، جان گوهر معانى
دل منبع عنايات رخ مطلع شوارق

همچون صدف ز دريا دُرهاى حكمت اندوخت
چون گوهر وجودش شايسته بود و لايق

خورشيد برج ايمان، شمشاد باغ امكان
گنجينه كمالات، سرچشمه حقايق

هادى شوند يكسر گر لحظه اى بتابد
نور هدايت او بر جسم هاى عايق

بر لوح سينه اوست آيات حق هويدا
وه! وه! عجب سوادى است با اصل خود مطابق

افكار تابناكش روشن تر از كواكب
انديشه هاى پاكش خرّم تر از حدايق

آيين جعفرى را بگزين كه دردمندان
درمان خويش جويند از اين طبيب حاذق

شاها «رسا» ندارد جز اشتياق رويت
بنماى رخ كه خلقى است بر ديدن تو شايق

در عرصه قيامت دست از تو برنداريم
كاندر شفاعت توستما را رجاى واثق

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شبِ میلادِ و بر برگِ شقایق
نوشته نام زیبای تو صادق

رئیس مذهب پاکِ تشیّع
تو بر دل آشنا کردی حقایق

در آن گمراهیِ سختِ زمانه
ز تو تفسیر شد قرآن ناطق

اگر اکنون علی را دوست داریم
همه از زحمتت گردیده لایق

به هر بزم سؤالِ فقه و علمی
ز پاسخ‌های خود گشتی تو فائق

اگر ای پاسدار دین نبودی
کجا بود این همه عشق و علایق

بدان تا حشر ای شیخ الائمه
بوَد مدیون درسِ تو خلایق

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ربیع است و دل بر جمال تو شایق
نه بر لاله و ارغوان و شقایق

ربودی تحمل زمن گل ز بلبل
چو لیلی زمجنون و عَذرا ز وامق

به بوی خوش گل شود مست بلبل
به بوی تو دیوانه بیچاره عاشق

نه چون خط نیکویت اندر ریاحین
نه چون سنبل مویت اندر حدایق

نه زیباست با قامتت شاخ طوبی
نه لایق به سرو قدت نخل باسق

تویی دوحه بوستان معارف
تویی گلبن گل ستان حقایق

تویی عقل اقدم تویی روح عالم
محیط دوایر مدار مناطق

تویی منطق حق و فرمان مطلق
إلی الحقِ داعٍ و بالحق ناطق

إمام الهدی صالح بعد صلح
دلیل الوری صادق بعد صادق

حلیفُ التُّقی جعفر بن محمد
کثیر الفواضل عظیم السوابق

دلیل حقیقت لسان شریعت
اما طریقت بکل الطرائق

ز منصور مخخذول چندان بلا دید
لقد کان تنهدُّ منه الشواهق

سر اهل ایمان سرو پای عریان
بسی رفت در محفل آن منافق

نگویم ز گفت شنودش که بودش
کَسَمُ الأفاعی و حد البوارق

چنان تلخ شد کامش از جور اعدا
که شد سم قاتل بر او شهد فایق


مرحوم شیخ محمدحسین غروی اصفهانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

به هر کرانه سر زده روشنی صبح امید
باد بهار عاشقان ، به جانب چمن وزید

ز مشرق طلوع نور ، صبا رسد به صد نوید
به گوشه‌ی بنفشه زار ، یک گل تک دانه دمید

گلی که چشم دو جهان ، شبیه او دگر ندید
ز آسمان ز کهکشان ، زمزمه می رسد به گوش

کسی به جمع قدسیان ، نمانده ساکن و خموش
عیان شده ز بی نشان ، نشان جنبش و خروش

داده سبو بر همگان ، ساقی مستِ مِی فروش
هر که در این دایره بود ، کوثر ناب سرکشید

میان باغ و گلسِتان ، گل یگانه می رسد
نور زمین و آسمان ، در این میانه می رسد

در شب تار اختران ، ماه زمانه می رسد
عشق از آن سوی جهان ، بدین بهانه می رسد

که در طریق دلبری ، دلبر دلبران رسید
کسی که شد ز غمزه اش ، طریق دلبری تمام

همان که جمع انبیاء به حضرتش دهد سلام
هم او که چشم مست او ، ربوده دل ز خاص و عام

در شب میلاد نبی ، ز بیت پنجمین امام
جلوه نموده عالمی ، که عالمش شده مرید

خدا نموده در رُخش ، تجلی دوباره ای
هر دو جهان به امر او ، به غمزه و اشاره‌ای

که دم به دم ز روی او ، به خود کند نظاره ای
عصمت و نور هشتمین ، یا ششمین ستاره ای

که در سپهر سروری ، خدای عشق برگزید
زآن که خدای روی خود ، به وجه صادقش کشید

او که به صد یوسف مصر ، درس جمال می دهد
به انبیاء و اولیا ، شرح کمال می دهد

به هر زلیخا ز شعف ، شوق وصال می دهد
چهره او به آرزو ، شور خیال می دهد

بگو یا یاس و نسترن ، عطر شقایق آمده
ز رحمت و لطف خدا ، هرآن چه لایق آمده

به جسم بی روح زمان ، جان خلایق آمده
ز نسل پاک فاطمه ، حضرت صادق آمده