عملیات مروارید هفتم_آذر_یک_روز_فراموش_نشدن� �� �

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

در عملیات انهدام اسکله های عظیم نفتی "البکر" و "الامیه" عراق که به نام عملیات "مروارید" انجام شد تعدادی از کارکنان جان برکف نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران شرکت داشتند تصمیم براین بود که ضربه سنگینی به نیروی دریایی عراق وارد شود. این برنامه که از سوی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بطور دقیق برنامه ریزی شده بود با همکاری برادران همرزم ما در هوا-دریا و نیروی هوایی به اجرا درآمد که قبل از شرح کامل عملیات از همه این برادران بخاطر فداکاریها و جانفشانیهایی که از خود نشان دادند و همکاری که با گروه داشتند سپاسگذاری کنم.




بعد از اینکه گروه مأموریت یافت به اجرای عملیات مروارید بپردازد مدت زیادی روی مواضع عراقیها با بالگرد پرواز میکردیم و مواضع دشمن را از هر لحاظ زیر نظر داشتیم حتی کوچکترین حرکات دشمن را میتوانستیم تشخیص دهیم که آنان در چه حالی هستند و چه کاری انجام میدهند. بررسی و برنامه ریزی ما به گونه ای بود که بموقع میتوانستیم برنامه عملیاتی خود را به اجرا درآوریم.

https://www.ayehayeentezar.com/attachment.php?attachmentid=10869&d=1543346443

پس از آنکه عراق اعلام کرد که نیروی دریایی و ارتش ایران هیچگونه خساراتی به سکوهای نفتی و به مواضع صدور نفت عراق وارد نکرده است تصمیم براین گرفته شد تا ضرب شصت محکمی به او نشان دهیم و ضمن فلج کردن دشمن بتوانیم چند واحد آنها را نیز تصرف کنیم و نشان دهیم هر لحظه اراده کنیم قادریم حتی با تعداد محدودی از تکاوران این کار را انجام دهیم.
ساعت16:30 روز پنجم آذرماه1359 گروه ما مأمور اجرای عملیات مروارید شد که منهم جزو آنان بودم. بوسیله تعدادی از بالگردهای نیروی دریایی روی سکو البکر عراق پیاده شدیم. به محض پیاده شدن گروه ما عراقیها که فکر میکردند حمله گسترده ای برای تصرف سکوها آغاز شده است شروع به تیراندازی بسوی ما کردند اما از آنجا که ما پیش از آن تمام مواضع سکوها و نقاط دشمن را شناسایی کرده بودیم از زاویه ای وارد شدیم که آنها به هیچ وجه نتوانستند در مقابل ما مقاومت کنند و با وجود اینکه سکوها را در اختیار داشتند و مجهز به سامانه پدافند ضدهوایی و موشک بودند (البته اینها را که نام بردم بعد از تصرف سکو بوجود آنها پی بردیم و همه این ادوات جنگی به تصرف ما درآمد) حتی با همه سلاحها و جنگ افزارهایی که داشتند نتوانستند در برابر ما مقاومت کنند.




بعد از پیاده شدن ما چون تیراندازی خیلی شدید بود در همان لحظات اولیه اجرای مأموریت احتمال کشته شدن نیروها وجود داشتاز اینرو رزمندگان هوا-دریا حاضر به ترک منطقه نشدند و معتقد بودند که گروه باید برگردد و دوباره با یک نیروی کاملتر سکوها را تسخیر کند ولی ما پی در پی به آنها اشاره کردیم که منطقه را ترک کنند و به عملیات خود ادامه دادیم.




با آرپی جی7 بر اساس شناسایی قبلی ساختمانهای پشت سر افراد عراقی را به آتش کشیدیم و یک خط بسیار بزرگ پشت سر آنها بوجود آوردیم. نیروهای عراقی غافلگیر شدند و چون خود را در محاصره آتش دیدند در حدود 50نفر از آنها خود را به آب انداختند و با شنا و قایق و وسایل دیگر از منطقه فرار کردند. چند دقیقه بعد از این وقایع که تیراندازی هم به شدت از سوی افراد ما ادامه داشت ناگهان دیدم که مردی از وسط آتش و دود با عجله بطرف ما میاید . او که بعد معلوم شد فرمانده گروه پدافند سکوهاست کلاشنیکفی در دست داشت و چون احتمال میرفت قصد اجرای حقه جنگی داشته باشد رگباری بسوی جلوی پای او شلیک کردیم که ناچار شد اسلحه اش را زمین بیندازد. پس از آنکه به ما نزدیک شد فهمیدیم افرادی که روی سکو هستند اغلب غواص و جزو نیروهای ویژه عراق هستند از این نظر اقدام لازم برای مبارزه با غواصان را بر روی سکو اجرا کردیم چون برای این قسمت از عملیات طرح ریزی کاملی انجام گرفته بود و ما میبایستی در مراحلی که با خطرات احتمالی برخورد میکردیم عملیات مخصوص برای دفع آنرا به اجرا درآورده و خطر را خنثی میکردیم.


بعد از اینکه این شخص خود را تسلیم کرد طوری برنامه ریزی کردیم که بتوانیم او را به منطقه ستاد عملیات خودمان در خاک ایران اعزام کنیم.

https://www.ayehayeentezar.com/attachment.php?attachmentid=10869&d=1543346443

🌹امیر دریادار دوم ناصر سرنوشت🌹

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

از آنجا که هنوز بالگردها در حوالی ما بودند او را به داخل یکی از بالگردها انتقال داده به خلبانان اشاره کردیم که منطقه را ترک کنند زیرا صدای بالگردها هم ما و هم بالگردها را تهدید میکرد و باعث میشد که مأموران عراقی از داخل برجکهای نگهبانی و دیده بانی داخل خاک عراق که محل اسکله را زیر نظر داشتند متوجه شوند که بالگردهای ایرانی روی منطقه به عملیات مشغولند روی این اصل بالگردها منطقه را ترک کردند. هنوز لحظاتی از ترک بالگردها نگذشته بود که 2فروند میگ عراقی بالای سر ما در ارتفاع پائین ظاهر شدند.
به ظاهر این هواپیماها برای کوبیدن و تصرف مجدد سکوها از ما آمده بودند و ما که بالگردها را در خطر میدیدیم بهترین راه را در این دیدیم که هواپیماهای عراقی را متوجه خودمان کنیم. ما میدانستیم که میگهای عراقی تا مطمئن نشوند که سکوها در تسخیر نیروهای ایرانی است تأسیسات را نخواهند زد از این نظر با تکان دادن دست و دیگر حرکات لازم توانستیم خلبانان میگ را متوجه خود کنیم و خوشبختانه آنها با پی بردن به حضور ما برروی اسکله به طرفمان کشیده شده و مشغول دور زدن بالای سر ما شدند و بالگردهای خودمان هم با استفاده ازاین فرصت با سرعت زیاد از منطقه دور شدند و خود را به نزدیکی خاک ایران رساندند.
به محض اینکه بالگردها از افق دیدمان ناپدید شدند صدای فانتومهای خودمان را شنیدیم که به منطقه نزدیک شدند و در ارتفاع کم بین میگهای عراقی و فانتومهای ایران یک درگیری هوایی آغاز شد و لحظاتی بعد دو فروند میگ عراقی توسط فانتومهای ایرانی که به کمک بالگردهای ما آمده بودند سرنگون شدند و به قعر دریا فرو رفتند. بار دیگر با خیال راحت تر عملیات خود را از سر گرفتیم تا غروب آفتاب هنوز یک ساعت و چهل و پنج دقیقه دیگر وقت بود و در این فاصله میبایستی سکوها را پاکسازی کرده و آنها را در اختیار میگرفتیم تا بعدها نیروهای خودی پیاده شوند.



در این فاصله تیراندازیهای ما روی سکوها بیشتر شدو به صورتهای مختلف تیراندازی میکردیم. گروه در حین اجرای عملیات پستهای دیده بانی و تماس مخابراتی بین خودمان را هم برقرار کردند. سکو خیلی بزرگ بود و از 3طبقه تشکیل شده بود, طبقه اول هم سطح دریا بود و طبقه دوم را قسمتهای فنی و سامانه های تأمین برق, از توربین گاز و موتورهای دیزل گرفته تا تأسیسات و لوازم زندگی و نیز یک دکل عظیم "ماکروویو" تشکیل میداد که برای تماس مستقیم تلفنی سکو با عراقیها بکار میرفت. در این هنگام ما در قسمت جنوبی سکو بودیم و پیشروی میکردیم. عراقیها با پشتیبانی قایقهایی که شناسایی شده بودند در قسمت شمالی سکو قرار داشتند.
بعد از کمتر شدن درگیریهای هوایی در بالای سرمان حدود 200متر پیشروی کردیم که بارندگی شروع شد. بارش قریب به نیم ساعت ادامه داشت و بعد از آن قطع شد. در طرح عملیاتی ما قرار براین بود که اگر تا ساعت 11 نتوانستیم سکورا بگیریم و با مرکز فرماندهی تماس برقرار کنیم معنی اش اینست که یا اسیر شده ایم و یا به شهادت رسیده ایم که در این صورت سکو بوسیله واحدهای دریایی و هوایی بمباران و منهدم میشد .




بعد از نیم ساعت که دستگاههای مختلف را بررسی کردیم با آنکه براثر سرعت عمل و استفاده از بالگرد, یکی دوتا از دستگاههایمان صدمه دیده بود. سرانجام به یاری حق توانستیم تماس مخابراتی خودمان را با منطقه عملیاتی پایگاه بوشهر برقرار کنیم. در تماسی که گرفتیم وضعیت گروه را گزارش کردیم که: "روحیه عالی, تلفات صفر, هنوز پاکسازی انجام نشده".

https://www.ayehayeentezar.com/attachment.php?attachmentid=10870&d=1543346934

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

در این مرحله از عملیات تیراندازی همچنان ادامه داشت و حدود 15دقیقه بعد از تماس مخابراتی با ستاد عملیات در بوشهر ناگهان متوجه شدیم در میان آتش و دودی که از ساختمانهای پشت سر عراقیها بلند شده بود صدای همهمه عراقیها به گوش میرسد و لحظاتی بعد مشاهده کردیم که تعداد زیادی از عراقیها از میان آتش و دود بیرون میایند. آنها درست در تیررس ما قرار داشتند ولی ما آتش بس داده بودیم و متوجه شدیم که آنها در یک حالت تصمیم گیری شک و دودلی قرار دارند و بنظر میامد که در چگونگی تسلیم شدن دارند تصمیم میگیرند. منتظر شدیم که ببینیم آیا براستی تسلیم میشوند یا نه؟حدود 20 یا 30 نفر بودندکه بعد از چند دقیقه گروهی از آنها بازگشتند و عده ای قریب به 10نفر به حالت پشت سرهم در یک صف بطرف ما حرکت کردند و از آنجائیکه هنوز مسلح بودند بناچار برای خلع سلاح کردن آنها با یک رگبار آنان را متوجه کردیم که باید اسلحه هایشان را بیندازند. آنها نیز علامت را دریافتند و سلاحهایشان را به زمین انداختندو بطرف ما آمدند.
آنها را شمارش کردیم9نفر بودند که اغلب لباس غواصی به تن داشتند. بعد از تسلیم شدن آنها دستهایشان را بستیم و آنها را به حالت نشسته وسط سکو نگهداشتیم .





مرحله بعدی عملیات باید در تاریکی انجام میگرفت. آفتاب درحال غروب کردن بود و ما در تمام مدت شب باید هوشیار میبودیم تا مورد حمله قرار نگیریم و در ضمن با استفاده از تاریکی شب بدون تلفات تأسیسات را به تصرف درآوریم. با ستاد عملیاتیمان تماس گرفتیم و به آنان اطلاع دادیم که 9نفر اسیر داریم و تلفات نداریم, وضعیت خوب است و روحیه عالیست و احتیاج به کمک داریم.




ابتدا فکر کردیم تسلیم شدن این 9نفر نوعی حقه جنگی است تا ضمن شناسایی مارا غافلگیر کنند. از هر لحاظ پیش بینی های لازم را بعمل آوردیم و از مسئله دفاع در مقابل غواصها غافل نبودیم و با استفاده از نارنجک دستی به خوبی از پس آنها برمی آمدیم.




در تماس با ستاد عملیاتی درخواست کردیم یکی از ناوچه های جنگی را که در نزدیکی ما درحال گشت بود برای تحویل گرفتن اسرا به ما ملحق شود. درپی درخواست ما دقایقی بعد صدای ناوچه پیکان را روی مدار دریافت کردیم که اعلام کرد:




- در نزدیکی شما هستیم و در تاریکی کامل بسوی شما می آییم تا اسرا را تحویل بگیریم .
در همین حال که ناوچه پیکان بسوی ما می آمد دو فروند ناوچه عراقی نیز از دهانه "اروندرود" خارج شدند و به سمت ما حرکت کردند.با نزدیک شدن پیکان بار دیگر با آن تماس گرفتیم که پیکان اعلام کرد:
- دو هدف سطحی دارم که به احتمال ناوچه های عراقی هستند. بطرف آنها میروم تا با آنها درگیر شوم.
مطلب را تأیید کردیم و پیکان به ناوچه های عراقی نزدیکتر شد. تا نیم ساعت ما فقط صدای تیراندازی ناوچه ها بسوی یکدیگر را میشنیدیم. تیراندازیهای پیکان بسیار دقیق و با توپ انجام میشد. تیرهای ناوچه های عراقی اغلب جلو ناوچه و به داخل آب می افتاد اما گلوله های توپ پیکان بیشتر بطور دقیق و حساب شده به هدف برخورد میکرد. بعد از نیم ساعت پیکان اعلام کرد که هدف اول را منهدم کرده است و هدف دوم هم درحال غرق شدن است. پیکان پس از تمام شدن درگیری بطرف ما آمد و در همان محلی که ما پیش از این پیاده شده بودیم پهلو گرفت و ما اسرا را به پیکان تحویل دادیم و بار دیگر مقداری مهمات از پیکان گرفتیم چون مهمات ما نزدیک به اتمام بود..

https://www.ayehayeentezar.com/attachment.php?attachmentid=10871&d=1543347190

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

پیکان بعد از تحویل گرفتن اسرا دریافت که یک ناوچه عراقی دیگر از خورعبدالله در حال خارج شدن است بهمین جهت آماده شلیک موشک شد و ما را ترک کرد بعد از جدا شدن پیکان از اسکله ما به تیراندازی خودمان ادامه دادیم این برنامه 2ساعتی ادامه داشت و بعد از آن ما بصورت خیلی خفیف تا ساعت 1200 نیمه شب تیراندازی و پیشروی میکردیم.



در این ساعت پیکان باردیگر برای بررسی وضعیت ما به کنار اسکله برگشت. بار دیگر به پیشروی ادامه دادیم و حدود 500 متر پیشروی کردیم کم کم به میانه اسکله رسیدیم. در این لحظه بار دیگر پیکان یک هدف سطحی روی رادار مشاهده کرد و برای انهدام آن از اسکله جدا شد. در ساعت 0600 صبح یک ناوچه مین جمع کن عراقی که برای سوار کردن بقیه نیروها در اسکله پهلو گرفته و 30تا40 عراقی را سوار کرده بود از اسکله جدا شد ولی در حال فرار بسوی خاک عراق هدف ناوچه موشک انداز پیکان قرار گرفت و منهدم شد. پیکان در طول شب کلیه هدفهایی را که از سکو جدا شده بودند را از میان برده بود.



وقتی سپیده دمید بلافاصله هواپیماهای ما در آسمان منطقه ظاهر شدند و با روشن شدن هوا درست بالای سر ما درگیری هوایی با دشمن آغاز شد. در این عملیات ما به موشک هم مجهز بودیم و با نزدیک شدن هواپیماها وقتی آنها در برد مؤثر ما قرار میگرفتند میتوانستیم آنها را هدف قرار دهیم.



ساعت 0830 دقیقه صبح یکی از افراد گروه که در قسمت جلو خط حمله بود فریاد زد که یکی از میگها که آتش گرفته بطرف ما میآید تماشا کنید. یکی دیگر از افراد گروه هم به آن چشم دوخته بودو هردو در یک لحظه متوجه شدیم که این میگ نیست بلکه یک موشک است که از ساحل عراق یا توسط ناوچه دشمن بسوی ما شلیک شده و بسرعت بسوی ما می آمد. بلافاصله کمین گرفتیم و موشک لحظاتی بعد به قسمت جنوبی سکو اصابت کرد. قدرت تخریب موشک بحدی بود که کلیه تأسیسات را بلرزه درآورد و پایه های قسمت جنوبی که پیش از این آنجارا تصرف و بسوی آن پیشروی کرده بودیم منهدم کرد که خوشبختانه هیچگونه خسارتی به وسایلی که ما در اختیار داشتیم و همینطور نیروهای ما وارد نشد و مجددا شروع به پیشروی کردیم.



حدود نیم ساعت بعد کلیه تأسیسات را تصرف کردیم و هر قسمتی را که به تصرف خودمان درمی آوردیم از نیروهای عراقی خبری نبود.



اتاق کنترل تأسیسات که مرکز رایانه , نطارت و توزیع و تلمبه زنی نفت بود بعنوان خوابگاه و محل استقرار مأموران بعثی مورد استفاده قرار گرفته بود و بلافاصله پس از ورود از مدارک مهم نمونه برداری کردیم و به بررسی دیگر قسمتها پرداختیم. معلوم بود که بهترین و مهمترین افراد خود را برای حفاظت از این تأسیسات مأمور کرده بودند و از لباسهای باقیمانده معلوم بود که اغلب مأموران افسر بودند.



در یک قسمت تعداد خیلی زیادی اسلحه کلاشنیکف از درون جعبه های دربسته به دست آوردیم. آنها دور تا دور خود را مسلسلهای ضدهوایی کالیبر50 کار گذاشته بودند که با کمک آچار و دیگر وسایلی که در آنجا بود آنها را باز کزدیم و بعدها مورد استفاده قرار دادیم از جمله تعداد زیادی موشک سام (دوش پرتاب), اسلحه کمری, مقدار زیادی آذوقه و کنسرو که بعدها از مهمات بدست آمده در این قسمت برای تخریب همان تأسیسات استفاده کردیم.



بعد از تصرف کامل اسکله بلافاصله با ستاد عملیاتمان تماس گرفتیم و اعلام کردیم که:



- منطقه در اختیار ماست, پاکسازی کامل, بدون تلفات, روحیه عالی و آماده برای اجرای عملیات بعدی هستیم.



موضوعی که برایمان مهم بود و در روز اول میبایست انجام میشد که بدلیل شروع درگیری عملی نشد موضوع رساندن مهمات و آذوقه بوسیله واحدهای شناور ما بود. مرحله بعدی عملیات رساندن مقدار زیادی مهماات برای تخریب تأسیسات وهم چنین رساندن آذوقه و مهمات دستی برای اعضای گروه بود. وقتی درخواست خود را مخابره کردیم بعد از گذشت نیم ساعت از طریق ستاد عملیاتی پیام داده شد که:



- خیلی زود مرحله آخر عملیات را اجرا و اسکله را ترک کنید. وسیله ترابری برایتان فرستاده خواهد شد.



میبایست بعد از پایان عملیات با ناوچه پیکان بطرف آبهای ایران حرکت میکردیم. فاصله ما تا جزیره بوبیان حدود 4مایل بود و جزیره و برجکهای دیده بانی آنرا بخوبی میدیدیم. در وسایلی که بهمراه آورده بودیم پرچم 3رنگ ایران را همراه داشتیم. بلافاصله آنرا به گردنم بستم و از دکل عظیم مخابراتی تأسیسات که 420 پله داشت بالا رفتم. وقتی به بالای دکل رسیدم متوجه شدم که درگیری هوایی هنوز هم در بالای سر ما ادامه دارد.https://www.ayehayeentezar.com/attachments/10871d1543347190-003-hasan-ali-ebrahimi-said-jpg

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

بالاخره لحظه موعود فرا رسید و پرچم جمهوری اسلامی ایران را برفراز تأسیسات عراقیها به اهتزاز درآوردم. دراین لحظه از شادی در پوست خود نمی گنجیدم که متوجه شدم که یک ناوچه عراقی بطرف تأسیسات در حرکت است و چون صدا به پایین نمیرسید به سرعت پائین آمدم.که بلافاصله بوسیله دستگاههای مخابراتی با افسر رابط نیروی هوایی که در ناوچه حضور داشت تماس گرفتم و او نیز بلافاصله یکی از جنگنده های ما را روی آن هدف هدایت کرد و دو سه دقیقه بعد بوسیله فانتوم هدف قرار گرفت و به قعر دریا فرو رفت.




وقتی آن هدف منهدم شدتصور کردیم که دیگر چیزی در منطقه نیست و به ما نیز گفته شد که منطقه بطور کامل خالیست و شما میتوانید حرکت کنید. این درحالی بود که در قسمت بعدی عملیات دریافتیم یکی از ناوچه های دشمن پشت همین تأسیسات مخفی شده است و ما متوجه حضور آن نشده بودیم.




بلافاصله شروع به تخلیه تأسیسات کردیم یعنی همه وسایلی را که بکارمان می آمد و مورد احتیاج بود مانند اسلحه و مهماتهایی که از عراقیها به غنیمت گرفته بودیم به ناوچه پیکان منتقل کردیم.و هر قسمتی را که تخلیه میکردیم آنرا با مهماتی که از عراقیها غنیمت گرفته بودیم منفجر میکردیم و بلافاصله پس از تخلیه و تخریب کامل اسکله گروه ما وارد ناوچه شد و ناوچه با سرعت بسوی آبهای ایران به حرکت درآمد.



نزدیک 20 دقیقه از حرکت ما میگذشت در همین لحظه متوجه توده دود مانندی در گوشه سمت چپ تأسیسات شدم فریاد زدم:




- موشک ...!!! موشک



در این زمان "ناوسروان حسین حفیظی" یکی از دوستان صمیمی و از بهترین همدوره ای هایم که فرمانده دوم ناوچه بود بلافاصله با حرکت صحیح و سریعی که انجام داد سبب شد که از این شلیک موشک عراقیها جان سالم درببریم. اولین موشک از بالای سر ما رد شد و درون آب افتاد ولی موشک دوم که حدود 2 یا 3 ثانیه بدنبال موشک اول شلیک شده بود چون ناوچه با سرعت زیاد درحال چرخش به سمت چپ بود در داخل موجی که در قسمت پاشنه ناوچه بوجود آمده بود افتاد اما قدرت انفجاریش آنقدر زیاد بود که علیرغم منفجر شدن در میان آب توپ ضدهوایی قسمت عقب ناوچه را ذوب کرد و پروانه های ناوچه را از جا کند و پاشنه ناوچه بطور کامل نابود شد




براثر انفجار موشک تمام قایقهای نجاتی که در قسمت عقب بالای ناوچه وجود داشت نابود شدند. کارکنان ناوچه جلیقه های نجات به گردن داشتند اما از آنجا که جنس این جلیقه ها پلاستیکی و آسیب پذیر هستند براثر انفجار موشک در یک لحظه ذوب شد و افرادی که در قسمت پاشنه ناوچه بودند دست و یا قسمتهای دیگری از بدنشان قطع شد.



با اینکه دستور تخلیه و ترک ناوچه داده شده بود ولی هیچیک از نیروها حاضر به ترک ناوچه نبودند و در آن حالت اضطراری بار دیگر برای دفاع آماده شدند و با تلاش بسیار یکی از مولدهای برق را روشن کردند. توپ سینه ناو هم از کار افتاده بود. بار دیگر آماده شدند که آنرا بکار بیندازند.




من بر اثر اصابت ترکش مجروح شده بودم, به اطرافم نگاه کردم. بسیاری از افراد زخمی شده بودند و گوشهایشان براثر موج انفجار پاره شده بود و خون از آنها جاری بود. صورتها بقدری زخم برداشته بود که افراد قابل شناسایی نبودند.




وضع من از دیگران بهتر بود چون در لحظه اصابت موشک یکی از دستهایم را جلو صورتم آوردم و در نتیجه یکی از چشمهایم مورد اصابت ترکش قرار نگرفت ولی سمت راست صورتم خونین و مجروح شد و بلافاصله ورم کرد و تنها با یک چشم قادر به دیدن بودم .





بعد از اینکه وضع خودم و بچه ها را ارزیابی کردم به یکی از افراد گروه گفتم : یکی از اسلحه ها را به من بده
هنوز فانسقه به کمرم بود و تعداد زیادی خشاب ژ-3 و یوزی داشتم و تعدادی هم نارنجک درون جیبها و دور کمرم بود. وقتی اسلحه را از دوستم گرفتم آنرا مسلح کردم و خود را به بالای پل فرماندهی رساندم و به زانو نشستم. نفر بعدی یک یوزی گرفت و یکی دیگر از افراد گروه هم یک تیربار ژ-3 را که آماده شلیک بود آورد و نوار فشنگ را داخلش گذاشتیم و آماده تیراندازی شدیم.





بچه هایی که مجروح شده بودند احتیاج به کمکهای اولیه داشتند پزشک را صدا زدم و او لحظه ای بعد برای کمک به یکی از افرادی که در قسمت سینه ناوچه کمک میخواست بالای سر او حاضر شد درست در همین لحظه یکی از افرادی که در قسمت سینه ناوچه بود فریاد زد:




موشک....!!تصمیم داشتیم در آخرین لحظه موشک را بزنیم و وقتی فشنگهایمان تمام شد بپریم توی آب. آنهایی که توانایی داشتند به داخل آب پریدند...

https://www.ayehayeentezar.com/attachments/10870d1543346934-002-hasan-ali-ebrahimi-said-jpg

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

ماهم آماده شلیک شدیمو من و نفری که از گروه ما بود و یوزی بدست داشت موشک را هدف گرفتیم و ماشه را کشیدیم چند ثانیه فقط صدای تیراندازی شنیدم و وقتی متوجه شدم که خشاب خالی شده است بلند شدم بطرف جلو که بپرم توی آب ولی دیر شده بود. وسط زمین و هوا بودم که متوجه شدم که موشک آمد و بالای سر ما و در فاصله خیلی نزدیک بالای ناوچه منفجر شد بعد از چند ثانیه ناگهان انفجار شدت گرفت.موج انفجار بحدی قوی بود که به ترتیب به قسمتهای جلو ناوچه صدمات زیادی وارد شد و من دیگر چیزی نفهمیدم.




پس از اینکه به حالت عادی برگشتم با فریاد از بچهه ها خواستم که از بدنه ناوچه جدا شوند چون خطرات زیادی آنها را تهدید میکرد. وقتی نداشتم که برای نجات افرادی که روی ناوچه بودند اقدام کنم. آب دریا از خون شهیدان قرمز رنگ شده بود و تکه هایی از بدن کارکنان ناوچه روی آب شناور بود و از آنجا که خون یکی از محرکهای کوسه هاست با شنا و تقلای زیاد خود را از محل آبهای خون آلود دور کردم. در همین زمان یکی از افراد گروهم را در حال شنا کردن دیدم و بطرفش رفتم و دریافتم که سالم است و چند تن دیگر از سرنشینان ناوچه نیز به یکی از قایقهای نجات نیمه سوخته آویزان شده بودند. وقتی خوب دقت کردم یکی از اسرای عراقی را نیز همراه آنان دیدم. بعد از پیوستن به بچه های دیگر, دو نفر دیگر از گروه را دیدم که قادر به شنا کردن بودند و از آنها خواستم که قسمت عقب قایق نیم سوخته را حمایت کنند تا از پراکندگی افراد جلوگیری شود.



تعداد افرادی که روی آب مانده بودند حدود 16نفر میشدند که برخی از آنها دچار نقص عضو و پارگی اعضای بدن و شکستگی شده بودند. ساعت نزدیک 4بعدازظهر بود که صدای بالگرد ایرانی را شنیدیم این بالگردها از سوی ستاد عملیات برای نجات باقیمانده افراد ناوچه به محل وقوع حادثه اعزام شده بودندبعد از اینکه بالگردها مارا شناسایی کردند برای بالا فرستادن افراد زخمی و نجاتت آنها اقدام کردیم. وقتی بالگرد به بالای سر ما آمد اوضاع جوی خراب شد و بدنبال آن موجهای شدیدی ایجاد شد که کار انتقال افراد را با مشکل مواجه میساخت.بهرحال در مرحله اول زخمی ها را به بالا فرستادیم, در همین حال بود که چند فروند میگ عراقی به قصد انهدام بالگرد بسوی ما حرکت کردند که عقابهای تیزپرواز نیروی هوایی ارتش راه را بر آنان سد کردند و عملیات نجات مجروحان از دریا در زیر جنگ هوایی که در بالای سر ما در جریان بود ادامه یافت.




این عملیات تا غروب آفتاب ادامه داشت و نبرد هوایی نیز همچنان در حال انجام بود. آفتاب در حال غروب بود و من و اسیر عراقی بهمراه یکی دیگر از کارکنان مجروح ناوچه در آب مانده بودیم که آخرین بالگرد برای نجات ما آمد و حلقه نجات را پایین فرستاد و مرا بالا کشید در همین لحظه یکی از میگها ی عراقی به بالگرد حمله کرد و بالگرد میبایست به سرعت از منطقه دور میشد برای همین من مجبور شدم که بین هوا و دریا حلقه نجات را رها کرده و به درون آب افتادم و بالگرد نیز بسرعت منطقه را ترک کرد با تاریک شدن هوا دیگر هیچ امیدی به نجات ما نبود و باید تا صبح صبر میکردیم.



حالا من بودم و اسیر عراقی و یک ایرانی مجروح که زیر کتف و زیر سینه او شکسته بود و تنها با یک دست شنا میکرد. تنها عاملی که مانع از مرگش شده بود روحیه بسیار عالی و مقاومش بود. مجبور شدم چندتا از جلیقه های نجات افرادی را که با بالگرد فرستاده بودیم را جمع کردم و به تن فرد مجروح بستم و چندتا جلیقه نجات دیگر را نیزبه زیر قایق واژکون شده بستم و آنرا بشکل یک سکو درآوردم و فرد مجروح را روی آن قرار دادم سپس با استفاده از علم ستاره شناسی مسیرمان را مشخص کردیم و به شنا کردن ادامه دادیم.



ناچار بودیم بطور مداوم به شنا کردن و تحرک ادامه دهیم زیرا خلیج فارس دارای ماهی های گوشتخوار فراوانی است بطوریکه اگر در آب ساکن بمانید و حرکتی نداشته باشید مورد حمله این ماهی های گوشتخوار قرار میگیرید و کوشت تن شما را تکه تکه خواهند کرد.


تنها راه نجات حرکت بود و اگر حرکت میکردیم هیچ موجود زنده ای قادر نبود به ما حمله کند چون کوسه بطور کلی از هر جسم بزرگی که در سطح آب حرکت داشته باشد میترسد مگر اینکه خیلی گرسنه باشد.



https://www.ayehayeentezar.com/attachments/10870d1543346934-002-hasan-ali-ebrahimi-said-jpg

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

در حال شنا بودیم که ناگهان پایم به جسم سختی خورد کمی در اطرافم و در زیر آب جستجو کردم و متوجه شدم که آن جسم یک کارتن محتوی قوطیهای آب است.بالاخره بعد از یکی دوساعت تلاش موفق شدم به کمک اسیر عراقی قوطی را سوراخ کنم چون هیچ وسیله ای برای باز کردن درب قوطی آب نداشتیم, بلافاصله قوطی را بالای دهان فرد مجروح قرار دادم ولی دیدم صدایی از او در نمی آید به او نزدیکتر شدم و با کمال تأسف دیدم که بر اثر سرما و شدت خونریزی به شهادت رسیده است.
ساعت هفت صبح آفتاب کامل بالا آمد و کمی گرمتر شدیم و با سمتگیری از خورشید مسیر را بسوی واحدهای خودمان ادامه دادیم. ساعت 1200 وضع دریا دگرگون شد و موجهای پی در پی ما را به گوشه ای دیگر پرتاب میکرد در این موقع بود که اسیر عراقی اشاره کرد که صدای بالگرد از دور شنیده میشود.
کمی از ساعت 1200 گذشته بود که دو فروند بالگرد از دور نمایان شدند متأسفانه بالگردها در مسیر موازی با ما در فاصله پنج مایلی سرگرم عملیات جستجو بودند. نزدیک دو ساعت طول کشید و هنگامیکه دیگر ناامید شده بودیم یکی از بالگردها بطرف ما آمد و ما با تکان دادن دست و علامت دادن سعی کردیم او را متوجه خودمان کنیم و خوشبختانه خلبان بالگرد مارا دید و بالای سر ما امد از اسیر عراقی خواستم که اول او برود ولی او قبول نکرد بنابراین اول پیکر آن شهید را بالا فرستادیم و سپس من بالا رفتم وقتی به بالا رسیدم یکی از افراد بالگرد مرا داخل پتویی پیچید و من در آغوش او از حال رفتم. زمانیکه بالگرد روی زمین نشست به هوش آمدم و دیدم که در بالگرد تعداد زیادی اسیر عراقی هستند و تنها ایرانی زنده به جز خدمه بالگرد من بودم.
وقتی بالگرد به زمین نشست گروه زیادی از دوستان باور نمیکردند که من زنده ام البته بدنم دیگر متلاشی شده بود و پوست تنم فاسد شده بود. بعد از رسیدن من به پایگاه من و آن اسیر عراقی به بیمارستان اعزام شدیم. بعد از آنکه تا حدی بهبود یافتم به دیدار سایر افرادی که در آب با ما گرفتار شده بودند و بالگرد روز اول آنها را به ساحل انتقال داده بود رفتم خوشبختانه تمامی آنها سلامتی خود را بدست آورده بودند به جز یکی از افسران که به دلیل ضربه مغزی شهید شده بود.
این شهیدان نقشی عظیم در کسب بزرگترین پیروزی دریایی جمهوری اسلامی ایران داشتند.

������یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد.
ا--------------ا
https://t.me/joinchat/AAAAAEEIhOA8rrj7jcZ6DQ